Amaç: Neovasküler tip yaşa bağlı makula dejeneransı tanısı ile intravitreal enjeksiyon tedavisi alan hastalarda kuru göz varlığının ve meibografi ile Meibomian glandların değerlendirilmesi.

Yöntem: Otuz hastanın 60 gözü çalışmaya dahil edilmiştir. Hastaların bir gözüne neovasküler tip yaşa bağlı makula dejeneresansı tanısı ile 1 ay ara ile multipl intravitreal enjeksiyon tedavisi uygulanırken, diğer sağlıklı göze herhangi bir tedavi uygulanmamıştır. Grup 1 tedavi uygulanan gözler, Grup 2 ise sağlıklı tedavi uygulanmayan gözlerden oluşmaktadır. Kuru göz varlığı; Schirmer-1 testi, gözyaşı kırılma zamanı, Oxford skoru ve Oküler Yüzey Hastalık İndeksi (OYHİ-OSDI) ile değerlendirilmiştir. Meibomian gland kayıp oranı meibografi ile değerlendirilmiş ve her bir göz kapağı için 0 dereceden (kayıp yok) 3 dereceye (kayıp alan > toplam Meibomian gland alanının 2 / 3'ü) kadar derecelendirilmiş ve puanlanmıştır.

Bulgular: Grup 1’de ortalama Schirmer 1 ve gözyaşı kırılma zamanı daha düşük, ortalama OYHİ daha yüksek bulunmuştur fakat elde edilen farklar istatistiksel olarak anlamlı saptanmamıştır (p=0.257, p=0.113, p=0.212 sırasıyla). Grup 1’de, Grup 2’ye göre ortalama Oxford skoru ve üst göz kapağı meibografi skoru açısından istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmamıştır (p=0.594 ve p=0.663, sırasıyla). Alt göz kapağı meibografi skoru ise Grup 1’de istatistiksel olarak anlamlı derecede daha yüksek saptanmıştır (p=0.048).

Sonuç: Povidon-iyod kullanımı, topikal göz damlalarında bulunan koruyucular gibi pek çok faktör, çok sayıda intravitreal enjeksiyon ile tedavi edilen hastalarda inflamasyona yol açarak oküler yüzey hasarına neden olabilir. Tedavi kronik olup tekrarlanan enjeksiyonlar gerektirdiğinden, bu faktörlere maruz kalmak oküler yüzey inflamasyonunu kötüleştirebilir. Bu hastalarda kuru göz varlığı ve Meibomian gland disfonksiyonu olasılığı akılda tutulmalıdır.

Purpose: To determine if patients treated with multiple intravitreal injections for neovascular age-related macular degeneration are more likely to suffer from dry eye and meibomian gland dysfunction.

Methods: Sixty eyes of 30 patients were enrolled. Patients had one eye that was treated with multipl monthly intavitreal injections for neovascular age-related macular degeneration and one eye which was not treated. Group 1 included the treated eyes and Group 2 the untreated healthy ones. The existence of dry eye was tested with tear film break-up time, Schirmer-1 test, Oxford scale and Ocular Surface Disease Index (OSDI) score assessments. The loss rate of Meibomian glands was evaluated by meibography and was graded and analysed for each eyelid from grade 0 (no loss of the glands) to grade 3 (gland loss rate is higer than >2/3 of the total Meibomian glands).

Results: Mean Schirmer 1 and tear film break up-time measurements appeared lower (p=0.257, p=0.113, respectively), mean OSDI score appeared higher in Group 1 (p=0.212) but the differences were not statictically significant. Mean Oxford scale scores and meiboscore of upper eyelids did not show any statistically significant difference in Group 1 (p=0.594,p=0.663, respectively). The meiboscore for lower eyelids was higher in Group 1 and the difference was statistically significant (p=0.048).

Conclusion: Multipl factors such as povidone–iodine, preservatives in topical eye drops may cause inflammation leading to ocular surface damage in patients treated with multipl intravitreal injections. As the treatment requires repeated injections, exposure to these factors might worsen the ocular surface inflammation. The possibility of dry eye and Meibomian dysfunction formation in these patients should be considered.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Amaç: Semptomatik ve kısıtlı görme potansiyeline sahip büllöz keratopatili olgularda palyatif amaçla uygulanan intrastromal insan amniyon membran (iAM) cerrahi tekniğinin klinik sonuçlarını değerlendirmektir.

Metot: Çalışmada, büllöz keratopatili ve kısıtlı görsel prognoza sahip 10 olguda, şiddetli ağrı sebebiyle intrastromal amniyon membran cerrahisi uygulamasının sonuçları retrospektif değerlendirildi. Hasta verilerinden görme keskinliği, cerrahi endikasyon, epitelizasyon süresi, operasyon öncesi ve sonrası ağrı skorları yanı sıra ön segment optik koherens tomografi görüntüleri ve ön segment fotoğrafları elde edildi.

Bulgular: Çalışmaya 10 hasta (6 kadın/4 erkek) dahil edildi. Cerrahi endikasyonu 9 hastada psödofakik büllöz keratopati ve glokom, 1 hastada ise greft yetmezliği ve glokom oluşturmaktaydı. Kornea epitelizasyonu için ortalama süre 27,10±13,05 (10-50) gün iken, ortalama takip süresi 37,5±1,6 (36-39,2) ay idi. Subjektif ağrı skorunun cerrahi sonrası tüm hastalarda düzelme gösterdiği izlendi. Bir hastada izlemde, medikal tedavi ile kontrol altına alınan sütür kaynaklı keratit geliştiği görüldü.

Sonuç: İntrastromal amniyon membran inlay cerrahisi kısıtlı görsel prognoza sahip, kornea nakli ile görsel beklentisi olmayan hastalarda ve donör doku azlığında, ağrı palyasyonunda keratoplastiye alternatif bir yöntem olabilir. Bu yöntemle iAM oküler yüzeyde daha uzun süre kalabilmektedir ve yüzeyel stromal eksizyonun da katkısıyla daha düzenli bir oküler yüzey ve daha uzun asemptomatik seyir öngörülmektedir.

Objective: To evaluate the palliative efficacy of intrastromal human amniotic membrane(hAM) surgery technique in patients with symptomatic bullous keratopathy and limited visual potential.

Method: The study was carried out retrospectively by reviewing the medical data of 10 patients with poor visual prognosis who underwent intrastromal hAM surgery due to bullous keratopathy related severe pain. Visual acuity, surgical indication, epithelization time, preoperative and postoperative pain scores as well as anterior segment optical coherence tomography images and anterior segment photographs were obtained from the medical records.

Results: Ten patients (6 females/4 males) were included into the study. Nine patients underwent surgery for pseudophakic bullous keratopathy and glaucoma, and 1 patient due to graft failure and glaucoma. The mean time for corneal epithelization was 27.10±13.05 (10-50) days, while the mean follow-up time was 37.5±1.6 (36-39.2) months. Subjective pain score improved in all patients after surgery. Suture-induced keratitis was occurred during the follow up in one patient which was under controlled with proper medical treatment.

Conclusion: Intrastromal amnion membrane surgery may be an alternative method to keratoplasty to control pain in patients with limited visual prognosis during the insufficient donation. In this method, as expected hAM remains longer on the ocular surface and patients have more regular cornea due to the stromal excision and stay asymptomatic.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Amaç: Hipermetropik refraktif veya şaşılık kaynaklı ambliyopi hastalarında subfoveal koroid kalınlığının (SFKK) ve koroidal vasküler indeksin (KVI) sağlıklı gözlerle kıyaslanması
Materyal ve Metod: Çalışmaya şaşılık kaynaklı ambliyopi tanılı 17 hasta (Grup 1), hipermetropik refraktif nedene bağlı ambliyopi tanılı 29 hasta (Grup 2) ve 16 sağlıklı gönüllünün 16 gözü (Grup 3) dahil edildi. Bütün hastaların ve gönüllü katılımcıların en iyi düzeltilmiş görme keskinliği (EİDK) saptandı, detaylı ön ve arka segment muayenelerine ek olarak Enhanced-depth imaging (EDI) Optik koherens tomografi (OKT) ile makula görüntüleri alındı. Bu görüntüler üzerinden SFKK ölçümleri yapıldı ve Image J programı kullanılarak KVI hesaplandı.
Bulgular: Gruplar arasında yaş, cinsiyet ve GİB ölçümleri açısından anlamlı fark tespit edilmedi (p değerleri sırayla 0,27; 0,64; 0,85). Ortalama EİDK Grup 1 ambliyop gözlerde 0,57±0,16 (0,3-0,8) karşı gözlerde 0,94±0,08 (0,8-1,0), Grup 2 ambliyop gözlerde 0,61±0,17 (0,2-0,8) karşı gözlerde 0,92±0,1(0,8-1,0) ve Grup 3 katılımcılarda 1,0±0 (1,0-1,0) idi. Ortalama SFKK Grup 1 ve Grup 2 hastaların ambliyop gözlerinde sırasıyla 341,50±60,4 (277-481) ve 370,06±65,3 (247-462); Grup 1 ve 2 sağlıklı gözleri ile Grup 3 gönüllülerde ise 321,92±68,26 (251-440), 330,35±74,00 (194-502) ve 327,62±40,79 (238-385) idi. SFKK’nın Grup 2 hastaların ambliyop gözlerinde Grup 3’e göre belirgin olarak arttığı tespit edildi (p=0.01). Ortalama KVI Grup 1 hastalarda ambliyop gözde 0,681±0,032 (0,642-0,736), karşı gözde 0,685±0,054 (0,587-0,788); Grup 2 hastalarda ambliyop gözde 0,664± (0,592-0,719), karşı gözde 0,707±0,039 (0,625-0,779) ve Grup 3 gönüllülerde 0,689±0,031 (0,612-0,748) olarak saptandı. KVI’ nin Grup 2 hastaların ambliyop gözlerinde her iki göz arasında ve Grup 3 gönüllülerden anlamlı derecede düşük olduğu belirlendi (p değerleri sırasıyla 0,02; 0,025)
Sonuç: Ambliyopik gözlerde koroidde morfolojik değişiklikler görülebilmektedir. Özellikle hipermetropik refraktif nedenli ambliyopide koroidal stromal komponentin arttığı gözlemlenmiştir.

Purpose: Comparison of subfoveal choroidal thickness(SFCT) and choroidal vascular index(CVI) in hyperopic refractive and strabismic amblyopia with healthy eyes
Methods: The study included 17 patients with strabismic amblyopia(Group 1), 29 patients with hyperopic refractive amblyopia(Group 2), and 16 eyes of 16 healthy volunteers(Group 3). Best corrected visual acuity was noted in all patients and volunteers. In addition to detailed anterior and posterior segment examinations, macular images were obtained by Enhanced-depth imaging mode of Optical Coherence Tomography(OCT). SFCT measurements were made on these images and CVI was calculated using Image J program.
Results: No significant difference was found between the groups in terms of age, gender, and IOP measurements(p values 0.27; 0.64; 0.85, respectively). Mean BCVAs were in Group 1 amblyopic eyes 0.57 ± 0.16 (0.3-0.8) in opposite eyes 0.94±0.08(0.8-1.0), in Group 2 amblyopic eyes 0,61±0,17(0,2-0,8) in opposite eyes 0.92±0.1(0.8-1.0) and 1.0 ± 0(1.0-1.0) in Group 3 participants. The mean SFCT in the amblyopic eyes of Group 1 and Group 2 patients were 341.50±60.4(277-481) and 370.06 ± 65.3(247-462), respectively; Group 1 and 2, healthy eyes and Group 3 volunteers were 321.92±68.26(251-440), 330.35±74.00(194-502), and 327.62±40.79 (238-385). It was determined that SFCT increased significantly in the amblyopic eyes of Group 2 patients compared to Group 3(p = 0.01). Mean CVI in Group 1 patients were 0.681±0.032 (0.642-0.736) in the amblyopic eyes and 0.685 ± 0.054(0.587-0.788) in the opposite eyes; In Group 2 patients, it were 0.664±(0.592-0.719) in the amblyopic eye, 0.707±0.039(0.625-0.779) in the contralateral eye, and was 0.689±0.031(0.612-0.748) in Group 3 patients. It was determined that CVI was significantly lower in the amblyopic eyes of Group 2 compared with fellow eyes and Group 3 volunteers(p values respectively 0.02; 0.025).
Conclusion: Morphological changes may be seen in the choroid in amblyopic eyes. It has been observed that choroidal stromal component is increased especially in hyperopic amblyopic patients.

Amaç: Çalışmamızın amacı familial eksudatif vitreoretinopati (FEVR) benzeri hastalık ve gastrointestinal yola ait malformasyonların birarada seyrettiği yeni bir genetik birlikteliği sunmak ve kirpimsi sinyal ile ilgili genetik durumları derlemektir.
Gereç veYöntem: Gastrointestinal yola ait malformasyonları nedeni ile yenidoğan cerrahi yoğun bakım ünitesinde takip edilen üç hastanın rutin oftalmolojik muayeneleri sırasında FEVR benzeri hastalık saptandı. Hastalara genetik analiz yapıldı.
Bulgular: Yenidoğanların doğum haftaları sırasıyla, 39, 38, 39 hafta ve doğum ağırlıkları 3500, 3600 ve 3300 gramdı. Üç hastanın altı gözü laser fotokoagülasyon ile tedavi edildi. Hiçbir gözde hastalığın rekürrensi izlenmedi. FEVR benzeri hastalık olan hastaların, genetik analizinde, kirpimsi sinyal yolakta defekt saptandı.
Sonuç: Familyal eksudatif vitreoretinopati, genetik olarak iyi tanımlanmış bir retinal vasküler hastalıktır. Çalışmamız, gastrointestinal yol defekti ve FEVR benzeri retinal vasküler hastalık birlikteliğini gösteren ilk çalışmadır. Kirpimsi yolağın, retinal vasküler ve barsak gelişimindeki önemi bu çalışma ile gösterilmiştir.

Purpose: The aim of the study is to present a new genetic association presenting with gastrointestinal tract malformations (GTMs) and familial exudative vitreoretinopathy (FEVR)- like disease and review the assignment of Hedgehog signals.
Methods: Three neonates were diagnosed with FEVR-like retinal vascular disease on their routine ophthalmological examination during their hospitalization at Neonatal Surgical Intensive Care Unit for GTMs. Genetical analysis of the neonates was performed.
Results: Gestational age of the neonates were 39, 38 and 39 weeks and birth weight were 3500, 3600 and 3300 grams respectively. Six eyes of three babies were treated by laser photocoagulation. Recurrence of the disease was not seen in any of the eyes. Genetical analysis of all the neonates diagnosed with FEVR-like disease, showed defect on Hedgehog pathway.
Conclusions: Familial exudative vitreoretinopathy is a genetically well defined retinal vascular disease. The current study is the first study demonstrating the association of FEVR-like retinal vascular disease with GTMs. The importance of Hedgehog pathway in retinal vascular and gut development is shown with current study.

Amaç: Makula ödemi ve yaşa bağlı makula dejenerasyonu (YBMD) tedavisi için göz doktorlarının mevcut tercihlerini analiz etmek ve Türkiye'de bevacizumabın endikasyon dışı kullanımını değerlendirmek

Gereç ve Yöntemler: Türk Oftalmoloji Derneği'nin tüm üyeleri ile, internet tabanlı anket içeren 47 soruluk anonim bir anketi doldurmak için e-posta yoluyla iletişime geçildi. Anketin ikinci bölümü (36-47 arası sorular) değerlendirildi.

Bulgular: Mevcut yasal düzenlemeler göz önünde bulundurulduğunda, oftalmologlar, diyabetik maküla ödemi (DMÖ), YBMD ve retinal ven tıkanıklığı (RVT) olan hastalarda birinci basamak ajan olarak bevacizumab kullandılar (sırasıyla % 58.25,% 55.89,% 52.29).Ekonomik ve yasal kısıtlamalar düşünülmediğinde, katılımcıların DMÖ, YBMD ve RVT tedavisi için bevacizumab tercih etme oranı azaldı (sırasıyla% 11.64,% 10.58,% 10.93). Oftalmologların % 75.75'i, tek bir bevacizumab şişesinden birden fazla enjektöre dağıtmanın, endoftalmi riskini artırabileceğini belirtti. Katılımcıların çoğunluğu (% 93,68) endikasyon dışı bevacizumab kullanımının neden olduğu zarar için yasal olarak güvende hissetmiyordu. Bununla birlikte, oftalmologların % 66.43'ü bevacizumabın diğer anti-vasküler endotelyal büyüme faktörleri (anti-VEGF) kadar etkili olduğunu belirtmiştir.

Sonuç:
Bevacizumab, mevcut geri ödeme koşullarında anti-VEGF kullanımının tüm endikasyonları için birinci basamak tedavi olarak yaygın bir şekilde kullanılmaktadır ve bu koşullar, oftalmologların kendi tercihlerine göre tedavi etme hakkını engellemektedir.

Purpose: To analyse current preferences of ophthalmologists for treatment of macular edema and age-related macular degeneration (AMD) to evaluate off-label use of bevacizumab in Turkey

Materials and Methods: All members of the Turkish Ophthalmological Association were contacted by e-mail to complete an anonymous, 47-questions containing internet-based survey. The second part (questions between 36-47) of survey was evaluated.

Results: Considering current legal regulations, ophtalmologists used bevacizumab as the first line agent in patients with diabetic macular edema (DME), AMD and retinal ven occlusion (RVO) (58.25%, 55.89%, 52.29%, respectively). Disregarding economic and legal constraints, the rate of participants’ preference for bevacizumab to the treatment of DME, AMD and RVO decreased (11.64%, 10.58%, 10.93%, respectively). 75.75 % of ophthalmologists stated that dispensing multiple syringes from a single bevacizumab bottle could increase the risk of endophthalmitis. Majority of participants (93.68%) did not feel legally safe for harm caused by off-label bevacizumab use. However, 66.43% of ophthalmologists stated that bevacizumab is as effective as other anti-vascular endothelial growth factor (anti-VEGF) drugs.

Conclusion: Bevacizumab is widely used as a first-line treatment for all indications of anti-VEGF use in these reimbursement conditions and these conditions preclude the right of ophthalmologists to treat according to their own preferences.

Amaç: Minnesota Az Görme Okuma Testi’nin Türkçe sürümünün (MNREAD-TR) karta basılı formu ve aynı testin tablet uygulama formu ile ölçülen okuma değişkenlerini, hem normal gören hem de az gören bireylerde karşılaştırmak
Yöntem: Çalışmaya toplam 116 kişi (92 normal gören ve 24 az gören) dahil edildi. Tüm katılımcılar hem MNREAD-TR kartının basılı formu (Yöntem 1) hem de tablet uygulama formu (Yöntem 2) ile test edildi. Okuma keskinliği (RA), kritik baskı boyutu (CPS), azami okuma hızı (MRS) ve okuma kolaylık göstergesi (ACC) değişkenleri istatistiksel olarak karşılaştırıldı.
Bulgular: Normal gören bireylerde RA ve CPS'de iki yöntem arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmadı (p = 0,083 ve p = 0,075, sırasıyla). Az gören hastalarda RA ve ACC'de iki yöntem arasında istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu (p = 0,159 ve p = 0,103, sırasıyla). Ortalama MRS, normal gören grupta yöntem 1’de 233.1±34.7 kelime/dakika, yöntem 2’de 169.3±23.4 kelime/dakika (p<0.001) ve az gören grupta yöntem 1'de 93,2 ± 50,2 kelime/dakika, yöntem 2'de 68,2 ± 34,7 kelime/dakika idi (p <0,001).
Sonuç: Çalışmamızda normal gören bireylerde RA ve CPS, az gören bireylerde RA ve ACC değişkenlerinin MNREAD'in her iki formunda da benzer sonuçlar verdiği görüldü. MNREAD'in tablet uygulama sürümü, değerlendiricilerin karta basılı sürümdeki puanlama yanlılığını ortadan kaldırmak için tercih edilebilir. Ayrıca uygulama sürümünün daha hızlı ve pratik olması ve özellikle az görme rehabilitasyonunda değişkenlerin analizini otomatik olarak vermesi gibi başka avantajları da vardır.

Purpose: To compare reading parameters measured with Turkish version of the Minnesota Low Vision Reading Test (MNREAD-TR) printed acuity chart and the tablet application of the same test for both normally sighted and low-vision individuals.
Method: A total of 116 individuals (92 normally sighted and 24 low-vision) were included in the study. All participants were tested with both the printed version of the MNREAD-TR chart (Method 1) and the tablet application version (Method 2). The reading acuity (RA), critical print size (CPS), maximum reading speed (MRS), and reading accessibility index (ACC) were compared statistically.
Results: No statistically significant difference was found in RA and CPS between two methods for the normally sighted individuals (p=0.083 and p=0.075, respectively). There was no statistically significant difference in RA and ACC between two methods for the patients with low vision (p=0.159 and p=0.103, respectively). The mean MRS was 233.1±34.7 words per minute (wpm) with the method 1, 169.3±23.4 wpm with the method 2 in the normally sighted group (p<0.001) and 93.2±50.2 wpm with the method 1 and 68.2±34.7 wpm with the method 2 in the low vision group (p<0.001).
Conclusion: In our study, it was found that the parameters RA and CPS in the normally sighted individuals and RA and ACC in the low vision individuals provided similar results in both forms of MNREAD. The tablet-application method can be preferred to eliminate evaluators’ bias of scoring the printed chart. In addition, application has other advantages such as being faster and more practical and providing automatic analysis of parameters, especially in the low vision rehabilitation.

Amaç: Evrişimsel yapay sinir ağları yapılarının glokomlu gözleri normal gözlerden ayırt etme performansının değerlendirilmesi.

Gereç ve Yöntem: ESOGÜ Tıp Fakültesi Göz Hastalıkları Kliniği arşivinde bulunan 5388 hastaya ait 9950 fundus fotoğrafı, farklı 3 deneyimli göz hekimi tarafından glokom, glokom şüpheli ve normal olarak değerlendirildi. Sınıflandırılan fundus fotoğrafları; son teknoloji yapay sinir ağı mimarileri olan 2-B Evrişimli Yapay Sinir Ağları ile değerlendirilerek Derin Artık Ağlar (ResNet) ve Çok Derin Sinir Ağları (VGG) ile karşılaştırıldı. 238 normal ve 320 glokomlu fundus fotoğraflarıyla oluşturulan veri setinde farklı algoritmalarla evrişimsel yapay sinir ağlarının glokomu saptamada doğruluğu, duyarlılığı ve özgüllüğü belirlendi. Glokom şüphesi tespiti için 170 normal, 170 glokomlu ve 167 glokom şüpheli fundus fotoğrafından veri seti oluşturularak ResNet-101 yapıları ile test edildi.

Sonuçlar: Glokomu saptamada doğruluk oranı, duyarlılık ve özgüllük; ResNet-50 ile %96,2, %99,5 ve %93,7, ResNet-101 ile %97,4, %97,8 ve %97,1, VGG-19 ile %98,9, %100 ve %98,1, 2-B Evrişimsel sinir ağları ile %99,4, %100 ve %99 olarak saptandı. Glokom şüphelileri; normallerden ayırmada doğruluk oranı %62, duyarlılık %68 ve özgüllük %56; glokomlulardan ayırmada doğruluk oranı ise %92, duyarlılık %81 ve özgüllük %97 idi. Glokom tespitinde evrişimsel yapay sinir ağları ile 55 fotoğraf 2 sn’de test edilirken, klinisyenler tarafından bir fotoğraf ortalama 24,2 sn’de değerlendirildiği görüldü.

Tartışma: Çalışmada en uygun şekilde tasarlanan ve eğitilen evrişimsel yapay sinir ağları yöntemi az sayıda fundus fotoğrafıyla dahi yüksek doğrulukla glokomlu fundus fotoğraflarını normallerden ayırt edebilmiştir.

Objectives: We evaluated the performance of convolutional neural network (CNN) architectures to distinguish glaucoma fundus photographs from normal eyes.

Materials and Methods: A total of 9950 fundus photos of 5388 patients from the database of ESOGU Faculty of Medicine Ophthalmology Clinic were labelled as glaucoma, glaucoma suspect and normal by 3 different experienced ophthalmologists. 2-D Convoluted Artificial Neural Network outputs of fundus photographs were compared with state-of-the-art artificial neural network architectures such as Deep Residual Networks (ResNet) and Very Deep Neural Networks (VGG). The accuracy, sensitivity and specificity in detecting glaucoma with different algorithms were evaluated using a dataset of 238 normal and 320 glaucomatous fundus photographs. For the detection of glaucoma suspect, ResNet-101 structures were tested in a data set of 170 normal, 170 glaucoma and 167 glaucoma suspect fundus photographs.

Results: Accuracy, sensitivity and specificity in detecting glaucoma was; 96.2%, 99.5% and 93.7%, respectively with ResNet-50; 97.4%, 97.8% and 97.1% respectively with ResNet-101; 98.9%, 100% and VGG-19 98.1%, respectively with VGG-19 and 99.4%, 100% and 99%, respectively with 2-D CNN. In distinguishing glaucoma suspects from normals, the accuracy, sensitivity and specificifty were 62%, 68% and 56%, respectively. The respective values for glaucoma differentiation from glaucoma suspects were 92%, 81% and 97%. While 55 photographs could be evaluated in 2 seconds with CNN, a clinician spent an average of 24.2 seconds to evaluate a single photograph.

Conclusions: An appropriately designed and trained CNN was able to distinguish glaucoma with high accuracy even with a small number of fundus photographs.

Objective: To compare intraocular lens power calculation formulas’ for eyeballs shorter than 22.0 mm in terms of absolute error and receiver operating characteristic curves.
Material and methods: The data of hyperopic patients who underwent uneventful phacoemulsification with intraocular lens implantation in (…) between October 2015 and June 2019 were retrospectively reviewed. Intraocular lens power was calculated using Holladay1, SRK/T, Hoffer Q, Holladay2, Haigis, Barrett Universal II formulas. Power of implanted lens was based on Hoffer Q. Three months after phacoemulsification, refraction was measured and absolute error was calculated. Percentage of patients with full visual acuity without any correction and percentage of hyperopic patients for each formula was established. Receiver operating characteristic curves with cut-off point of axial length were drawn for each formula and area under the curve was evaluated.
Results: Fifty six patients (62 eyes) whose ocular axial length ranged between 20.58 mm and 21.97 mm were included in the study. Hoffer Q formula achieved the lowest mean absolute error of 0.09 (± 0.08 D), the highest (75.8%) percentage of patients with full visual acuity without any correction and the lowest (8.1%) percentage of postoperative hyperopia. Contrary, the SRK/T formula had the largest area under the curve (0.667).
Conclusions:
1. The Hoffer Q formula obtained the lowest level of absolute error in the study and seems to be recommended for intraocular lens power calculation for hyperopic eyes.
2. Receiver operating characteristic curves in assessment of intraocular lens power calculation formulas’ effectiveness need further studies

Congenital aniridia (CA) is a rare condition affecting a wide range of ocular structures from the ocular surface to the retina. We present the case of a PAX6 and WT1 negative Congenital Aniridia 59-year-old female patient with Aniridia associated Keratopathy and progressive endothelial dysfunction with corneal decompensation following cataract surgery. Patient underwent successful ultrathin Descemet’s Stripping Endothelial Keratoplasty. Despite the challenges faced with an unstable irido–lenticular diaphragm, we were pleasantly surprised to see improvement not only of corneal oedema and endothelial function but also of the whole cornea including the anterior corneal anatomy and appearance.
Endothelial transplantation in a patient with aniridia resulted in improvement of all the corneal structures from the endothelium to the stroma, epithelium and possibly even the ocular surface.

2008 yılında ilerleyici görme kaybı nedeniyle yapılan muayene ile Bietti kristalin distrofisi tanısı alan 39 yaş kadın hasta, 2021 yılına kadar optik koherens tomografi ile takip edildi. Son rutin göz muayenesinde, herhangi bir semptom tanımlamayan hastada; sol gözde intakt foveola ile birlikte hafif ekstantrik yerleşimli tam kat makula deliği olduğu görüldü. Cerrahi tedavi önerilmedi. Tam kat makula deliğinin patogenezi belirsiz olmakla beraber önceki muayenelerinde hafif bir makula ödemi ve vitreoretinal yüzey değişikliği mevcuttu. Bununla beraber dejeneratif bir sürecin de rol oynaması mümkündür.

A 39-year-old woman with a progressive bilateral visual decline was diagnosed to have Bietti crystalline dystrophy in 2008. The disease course has been monitored with the optical coherence tomography till 2021. During the last routine eye examination in 2021, a full-thickness slightly eccentric visually asymptomatic macular hole with an intact foveola was noted in the left eye. No surgical treatment was recommended. The pathogenesis of full-thickness macular hole remained unclear as there were only subtle signs of prior very mild macular edema and vitreomacular interface abnormality. Moreover, a degenerative process was also possible.

29 yaşında erkek hasta kapalı göz yaralanması sonrası ani görme kaybı ile başvurdu. Başvurusunda sağ gözde ışık hissi yoktu. Sağ pupil dilate idi ve ışık reaksiyonu izlenmiyordu. Oftalmolojik muayenede optik diskin olması gerektiği yerde, optik sinir avulsiyonunu düşündürecek şekilde bir kavite görülmekteydi. MR görüntüleme ile optik sinir kılıfının korunduğu optik sinir avulsiyonu tanısı kondu. Kazadan 4 ay sonra hastanın görme keskinliğinde değişiklik olmadı. Avulsiyon yerinde gliosis gelişti. Kapalı göz yaralanmaları ön segment bulgusu olmasa da ciddi arka segment yaralanmalarına neden olabilir. Travma hastalarında gereksiz tedavileri önlemek için görüntüleme yöntemleri ile özenle incelenerek tanı doğrulanmalıdır.

A 29-year-old male patient presented with a sudden loss of vision, after closed globe injury. Visual acuity in the right eye was no light perception. The right pupil was dilated and nonreactive to light. In ophthalmological examination, the area of the optic nerve head was excavated suggesting optic nerve avulsion. MRI scan showed optic nerve avulsion without rupture of the optic nerve sheath. 4 months after injury, the patient’s visual acuity remained unchanged. Gliosis developed at the avulsion site. Closed globe injury may cause severe posterior injury even if there is no anterior damage in the eye. To prevent unnecessary treatments trauma patients should be handled carefully with the essential imaging for the confirmation of the diagnosis.