AMAÇ: Psödoeksfoliasyon sendromu(PES) ile antidepresan ilaç kullanımı arasındaki ilişkiyi araştırmak
METOD: Eskişehir’de psödoeksfoliasyon sendromu sıklığının saptanması amacıyla yapılan bir epidemiyolojik çalışma için Türkiye İstatistik Kurumu tarafından randomize seçilen 2356 kişiden 2017’si çalışmaya katıldı. Muayene sırasında hekim tanılı sistemik hastalıklar ve ilaç kullanımının belirlenmesi amacıyla ayrıntılı bir anket uygulaması yapıldı.
SONUÇ: Çalışmaya katılan 2017 kişinin 8’i çeşitli sebeplerle (2 posterior sineşili, 2 kornea opasitesi,1 kooperasyon yetersizliği, 1 tek gözlülük, 1 aktif adenoviral konjonktivit ve 1 dar açılı glokom öyküsü) çalışma dışı bırakıldı. Verileri analiz edilen 2009 kişiden 100’ünde (%5) PES saptandı. Antidepresan ilaç kullanım sıklığı PES(-) glokomu olmayan grupta %1.1 (n= 21), PES(+) glokomu olmayan grupta ise %4.1 (n= 3) olarak tespit edildi. Her iki grup arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlı idi (p=0.024). Ayrıca antihipertansif (p<0.001) ve koroner arter hastalığı (p=0.009) için ilaç kullanımı da PES grubunda yüksek saptandı.
TARTIŞMA: Antidepresan ilaç kullanım sıklığının PES grubunda yüksek bulunmasının sebebi PES ve depresyonun her ikisinin patogenezinde de ortak olan vasküler hasar ve inflamatuar proçesler dışında kronik sistemik hastalıkların da yüksek bulunması ile ilgili olabilir.

PURPOSE: To investigate the relationship between pseudoexfoliation syndrome (PES) and use of anti-depressant medications.
METHODS: ; This population-based, cross-sectional study comprised of 2017 out of 2356 invited subjects who were randomly selected from the database of the Turkish Statistical Institute(www.turksat.gov.tr/) as part of an epidemiologic study which specifically aimed to detect the prevalence of PES in the province of Eskişehir. During the examination, a detailed quastionnaire was administered to determine physician diagnosed systemic disease and drug use.
RESULTS: 8 of the 2017 participants in the study were excluded from the study for various reasons (2 with posterior synechiae, 2 with corneal opacity, 1 uncooperative patient, 1 eviscerated patient, 1 with active adenoviral keratoconjunctivitis and 1 with a history of angle-closure). PES was detected in 100(%5) of the 2009 patients whose data were analyzed. The percentage of subjects with concurrent antidepressant drug use in PES(-) and PES(+) non-glaucoma groups were %1.1 (n=21) and %4.1 (n=3) respectively. The difference between the two groups was statistically significant (p=0.024). In addition the use of medications for hypertension (p<0.001) and coronary artery disease (p=0.009) was also higher in the PES group.
CONCLUSIONS: Vascular injury and inflammation may be common pathways in PES and depression may have a common pathophysilology becasuse of the high usage frequency antidepressant drug present in the PES group; PES and depression is also common in both the pathogenesis of vascular injury and inflammatory process except those may be associated with chronic systemic disases with high presence.

Amaç: Göz içi basıncı takibi gereken hastaların basınç ölçümlerinde etkili değişkenleri belirlemek önemlidir. Çalışmamızda vücut pozisyonunun GİB’e etkisinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır.
Materyel ve metod: Manisa Celal Bayar Üniversitesi Hafsa Sultan Hastanesi Göz Kliniği’ne başvuran refraksiyon kusuru dışında patolojisi olmayan 52 bireyin 52 sağ gözü çalışmaya dahil edilmiştir. Bireylerin GİB’leri Icare-pro tonometre ile 10’ar dakika aralıklarla oturarak, ayakta ve yatarak ölçülmüştür. Sonuçlar arasındaki ilişki korelasyon, spearman ve wilcoxon testi ile değerlendirilmiştir.
Bulgular: Çalışmaya katılan 52 bireyin 36’sı kadın ve 16’sı erkek, yaş ortalaması 31.65±6.30(23-47), GİB değerlerinin ortalamaları otururken 17,76±3,41 mmHg(12.70-25.60 ), ayaktayken 17,10 ± 3,27 mmHg(11.50-25.20), yatarken 18,46±4,67 mmHg(10.50-29.40) bulunmuştur. Bireylerin otururken ile ayakta olan ölçümleri arasında(p=0,112), oturken ile yatarkenki ölçümleri arasında(p=0,472) ve ayaktayken ile yatarkenki ölçümleri arasında(p=0,071) istatiksel olarak anlamlı fark bulunmamıştır. Yaş ile farklı vücut pozisyonlarında ölçülen GİB değerleri arasında bir ilişki izlenmedi(p>0.45; p>0.79; p>0.77). Cinsiyet ile farklı vücut pozisyonlarında ölçülen GİB değerleri arasında ilişki izlenmedi(p>0.59; p>0.69; p >0.54).
Tartışma: Yaş ve cinsiyetin, farklı vücut pozisyonlarında ölçülen göz içi basıncına etkisi olmadığı görülmüştür. Ayrıca bireylerin farklı vücut pozisyonlarında alınan göz içi basınçları arasındaki ölçümler arasında istatiksel olarak anlamlı fark saptanmamıştır. Bu nedenle yatağa mahkum hastalarda GİB takibinde Icare-pro’nun güvenli bir şekilde kullanılabileceğini,oturarak alınan klinik GİB değeriyle paralel sonuçlar vereceğini düşünmekteyiz.

Purpose: It is important to determine variabilities which effect on the measurements of intraocular presure. In this study, it is aimed to evaluate the effect of body position on intraocular presure(IOP).
Materiel and Method: The 52 right eyes of 52 patients who applied to our clinics and have no ocular diseases except ocular refraction, were included. The IOP of the eyes were measured with Icare-pro tonometer by having the patient to sit, stand up and lie down with 15 minutes spaces between the positions. The results were evaluated via correlation, spearman and wilcoxon tests.
Results: Thirty six of the fifty two patients were female, sixteen of them was male. Age avarage was 31.65±6.30(23-47). We measured IOP as 17,76±3,41mmHg by sitting, as 17,10±3,27 mmHg(11.50-25.20) by standing up, as 18,46±4,67 mmHg(10,50-29,40) by lying down. There was no significant statistical differences between measurements which were taken at diffirent positions(p=0,112; p=0,472; p=0,071). We observed that there was no relationship between gender and the posture(p>0.07; p>0.09; p >0.3); also between age and the posture(p>0.8; p>0.7).
Discussion: There was no effect of gender and age on the IOP measured at the different body position. Also, we did not obtained a significant statistical difference between the IOPs measured at different postures. Therefore, we think that portable ICare-pro tonometer can be used for patients disabled and confined to bed and can give correlated measurements with IOPs obtained by sitting.

Amaç: HLA-B27 ile ilişkili üveitlerin demografik, etiyolojik ve klinik özelliklerini araştırmak.
Gereç ve Yöntem: Ulucanlar Göz Eğitim ve Araştırma Hastanesi'nde 2005-2016 yılları arasında HLA-B27 ile ilişkili üveit tanısı alan 91 hastanın klinik kayıtları gözden geçirildi. Hastaların başvuru şikayeti, ilk ve son vizit en iyi düzeltilmiş görme keskinlikleri, biyomikroskobik ve fundoskopik muayene bulguları, atakların sıklığı ve mevsimsel dağılımı ile yaş ve cinsiyet gibi demografik verileri kaydedildi. Tedavi yaklaşımları, takip süreleri ve komplikasyonlar analiz edildi.
Bulgular: Yaşları 19 ile 82 arasında değişen (46.52 ± 13.06 yıl) 91 hastanın 179 gözü çalışmaya dahil edildi. Hastaların 43’ü (%47.3) kadın, 48’i (%52.7) erkekti. Olguların 44'ünde (%48.4) bilateral tutulum, 47'sinde (%51.6) unilateral tutulum mevcuttu. En sık saptanan başvuru şikayeti kızarıklık (%67) ve onu takiben azalmış görme keskinliği (%50.5) idi. Ortalama takip süresi 38.2 (6-245) ay idi. 86 olguda (% 94,5) saptanan ön üveit en sık görülen anatomik tipti. Ortalama atak sayısı 1,93 ± 1,45 / hasta-yıldı ve atakların önemli ölçüde kış aylarında (% 47) gerçekleştiği görüldü. 24 hasta (% 26,3) ankilozan spondilit tanısı aldı. 36 (% 39.5) hastada fibrinöz üveit saptandı. 41 (% 22,9) gözde posterior sineşi ve 7 (% 3,9) gözde hipopyon gelişti. Takip süresince en sık görülen komplikasyonlar katarakt (n: 12,% 6,7) ve oküler hipertansiyon (n: 15,% 8,3) idi.
Sonuç: Uvea kliniğimizde takip edilen 1422 hastanın 91'i (% 6,3) HLA-B27 ile ilişkili üveit tanısı almıştır. HLA-B27 ile ilişkili üveit ani başlangıçlı akut, tekrarlayan iridosiklit, ön kamarada orta ve şiddetli miktarda fibrin ve hücrelerle karakterizedir ve kolayca tedavi edilebilir. Komplikasyonlara rağmen görme prognozu iyidir.

Aim: To investigate the demographic, etiologic and clinical features of HLA-B27 associated uveitis.
Material and Methods: The clinical records of 91 patients diagnosed with HLA-B27 associated uveitis at the Ulucanlar Eye Education and Research Hospital, between the years of 2005-2016 were reviewed. The first complaint, best-corrected visual acuities in first and last visits, biomicroscobic and fundoscopic examination findings, frequency and seasonal distribution of attacks with demographic data of each patient such as age and sex were noted. Therapeutic approaches, duration of follow up and complications were analyzed.
Results: A total of 91 patients (179 eyes) aged between 19 and 82 year-old (46,52±13,06) were included. 43 (47,3%) patients were female and 48 (52,7%) were male. Bilateral involvement was observed in 44 (48,4%) and unilateral involvement was observed in 47 (%51,6) patients. The most frequent complaint was redness (%67), and second one was decreased and/or blurry vision (50,5%). The mean follow-up time was 38,2 months (1-245). Anterior uveitis, as seen in 86 cases (94,5%), was the most common anatomical type. Mean number of attacks was 1,93±1,45/patient-year and significantly higher number of uveitis attacks (47%) occurred in winter. 24 (26,3%) patients was diagnosed with ankylosing spondylitis. Fibrinous uveitis was detected in 36 (39.5%) patients. Posterior synechia developed in 41 (22,9%) and hypopyon developed in 7 (3,9%) eyes. The most common complications were cataract (n: 12, 6,7%) and ocular hypertension (n: 15, 8,3%).
Conclusion: 91 (6,3%) of the 1422 patients who were followed in our uvea clinic were diagnosed with HLA-B27associated uveitis. HLA-B27 associated uveitis is characterized by acute, recurring iridocyclitis of sudden onset, with a moderate to severe amount of fibrin and cells in the anterior chamber and can easily be treated. Visual prognosis is good despite the complications.

Amaç: Aktif neovasküler yaşa bağlı makula dejenerasyonu (nYBMD) bulunan, intravitreal ranibizumab (IVR) tedavisi altında katarakt cerrahisi yapılan ve yapılmayan hastaların 1.yıl sonuçlarını karşılaştırmak
Gereç ve Yöntem: Aktif nYBMD bulunan 72 hastanın dosya kayıtları retrospektif olarak tarandı. 1. Grup komplike olmayan katarakt cerrahisi geçiren ve IVR uygulanan 23 hastadan, 2. Grup katarakt bulunmayan sadece IVR uygulanan 49 hastadan oluşmaktaydı. Cerrahi öncesi ve 1. Yıl sonunda her iki grup, en iyi düzeltilmiş görme keskinliği (EİDGK), santral foveal kalınlık (SFK), enjeksiyon sayıları ve YBMD aktivitesine (subretinal veya intraretinal sıvı) göre karşılaştırıldı. Görme keskinlikleri, logarithm of minimum angle of resolution (logMAR) ile değerlendirildi. Aktivite bulguları optik koherens tomografi ile değerlendirildi.
Bulgular: Tedavi öncesi 1. Grupta ortalama EİDGK 0.94±0.21, 2.grupta 0.77±0.36 idi (p=0.041). 1. Yıl sonunda 1. Grupta EİDGK 0.48±0.35, 2. Grupta 0.49±0.33 idi (p=0.902). EİDGK’lerinde değişim 1. Grupta 0.46±0.29, 2. Grupta 0.28±0.31 idi (p=0.026). SFK’lar, tedavi öncesi 1. Grupta 305±146µm, 2. Grupta 340±120µm (p=0.292), 1. Yıl sonunda 246±110µm, 2. Grupta 245±82µm (p=0.977) idi. SFK’larda değişim 1. Grupta 59±45µm, 2. Grupta 92±97µm (p=0.135) idi. 1 yıl boyunca 1. Grupta ortalama enjeksiyon sayısı 6.2±1.9 iken, 2. Grupta 5.7±1.8 (p=0.271) idi. 1. Yıl sonunda 1. Grupta 3 (%13) hastada, 2. Grupta ise 5 (%10.2) hastada subretinal sıvı (p=0.721) ve 1. Grupta 3 (%13) hastada, 2. Grupta 4 (%8.2) hastada (p=0.515) intraretinal kist mevcuttu.
Sonuç: Katarakt cerrahisi ile kombine IVR tedavisi aktif nYBMD hastalarında görme keskinliğinde belirgin artış sağlamıştır. Anatomik sonuçlar, IVR tedavisi altında katarakt cerrahisinin nYBMD’de kötü yönde progresyona neden olmuyor gibi görünmektedir.

Objective: To compare the first year results of patients with active neovascular age related macular degeneration (nAMD) under intravitreal ranibizumab (IVR) treatment, who underwent or did not undergo cataract surgery.
Materials and Methods: The records of 72 patients with active nAMD were reviewed retrospectively. Group 1 consisted of 23 patients who underwent uncomplicated cataract surgery and continued with IVR treatment and group 2 consisted of 49 patients without cataract and received only IVR treatment. Both groups are compared according to pretreatment and first year best spectacle corrected visual acuity (BCVA), central foveal thickness (CFT), number of injections and nAMD activity (presence of subretinal or intraretinal fluid). Logarithm of minimum angle of resolution (logMAR) was used fort he determination of visal acuity. Activity findings were evaluated with optical coherence tomography.
Results: Pretreatment BCVA was 0.94±0.21 in group 1 and 0.77±0.36 in group 2 (p=0.041). At the end of first year, BCVA was 0.48±0.35 in group 1 and 0.49±0.33 in group 2 (p=0.902). BCVA change was 0.46±0.29 in group 1 and 0.28±0.31 in group 2 (p=0.026). Pretreatment CFT was 305±146µm in group 1 and 340±120µm in group 2 (p=0.292). At the end of first year, CFT was 246±110µm and 245±82µm in group 2 (p=0.977). CFT change was 59±45µm in group 1 and 92±97µm in group 2 (p=0.135). Group 1 received average 6.2±1.9 and group 2 5.7±1.8 (p=0.271) injections during 1 year. At the end of first year, 3 (13%) patients in group 1 and 5 (10.2%) patients (p=0.721) in group 2 had subretinal fluid and 3 (13%) patients in group 1 and 4 (8.2%) patients (p=0.515) in group 2 had intraretinal fluid.
Conclusion: Cataract surgery combined with IVR treatment yielded significant visual gain in patients with active nAMD. Anatomic results suggest that cataract surgery does not appear to worsen nAMD.

Amaç: Bu çalışmada, spektral domain optik koherens tomografi (SD-OCT) kullanılarak, sigara içenlerin makula, koroid ve retina sinir lifi tabakası kalınlıklarının sigara içmeyen sağlıklı bireylerle karşılaştırılması amaçlandı.
Gereç ve Yöntem: Ortalama 19.75 paket-yıl sigara tüketen 68 sağlıklı sigara içen ve 71 sigara içmeyen (kontrol grup) katılımcı dahil edildi. Makula, retina sinir lifi tabakası (RSLT) ve koroidal kalınlıklar (KK) SD-OCT ile belirlendi.
Bulgular: Ortalama yaş sigara içenlerde 42.7 ± 6.9 yıl, kontrol grubunda 41.1 ± 11.6 yıl idi (p= 0.32). Sigara içenlerde RSLT kalınlığı inferonazal kadranda 121.6 ± 27.4 μm, temporal kadranda 69.7 ± 9.8 μm iken, sigara içmeyenlerde bu değerler sırasıyla 109.0 ± 21.7 μm ve 75.9 ± 15.0 μm idi. Bu iki değer arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark saptandı (p = 0.003, p = 0.005, sırasıyla). Sigara içenlerde santral makula kalınlığı (SMK) 222.9 ± 18.9 μm ve subfoveal koroid kalınlığı 369.5 ± 105.3 μm iken, sigara içmeyenlerde bu değerler sırasıyla 222.9 ± 17.7 μm ve 347.4 ± 104.6 μm idi. Bu iki değer arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark saptanmadı (p = 0.99, p = 0.49, sırasıyla). Nazal ve temporal koroid kalınlıkları ile sigara içme süresi arasında anlamlı bir negatif ilişki vardı.
Sonuç: Çalışmamızın sonuçları, sağlıklı, kronik sigara içenlerde RSLT kalınlığının azaldığını ancak SMK ve KK'nın etkilenmediğini ortaya koymaktadır.

Objectives: This study aimed to compare the thickness of the macula, the choroid and the peripapillary retina nerve fiber layer (RNFL) in smokers with those of healthy, nonsmoking individuals using spectral domain optical coherence tomography (SD-OCT).
Materials and Methods: Sixtyeight healthy smokers with an average of 19.75 pack-years and 71 non-smoker subjects (control group) were included in the study. The macular thickness, RNFL thickness and choroidal thickness (CT) were measured by SD-OCT.
Results: The mean age of the smokers was 42.76 ± 6.97 years and the control group was 41.15 ± 11.61 years (p = 0.32). In the smoker group, the RNFL thickness was 121.60 ± 27.40 μm on the inferonasal quadrant, 69.75 ± 9.82 μm on the temporal quadrant, and 109.05 ± 21.71 μm and 75.95 ± 15.01 μm respectively in the non-smoking group. The differences were statistically significant (p = 0.003, p = 0.005, respectively). Whereas the central macular thickness (CMT) was 222.97 ± 18.95 μm and the subfoveal choroidal thickness was 369.52 ± 105.36 μm in the smoker group, these were found to be 222.98 ± 17.72 μm and 347.42 ± 104.63 μm respectively in the non-smoker group. There were no difference between these comparisons (p = 0.99, p = 0.49, respectively). A significantly negative correlation was found between duration of smoking with nasal and temporal choroidal thickness.
Conclusion: The results of our study revealed that the RNFL thickness was decreased, however the CMT and CT are not affected in the healthy, chronic smokers.

Giriş: Ülkemizde aile hekimleri koruyucu hekimlik hizmetleri ile bebek ve çocuk takiplerinden sorumludur. Bu kapsamda göz ve görme taramaları da aile hekimlerince yapılmaktadır. Bu çalışma ile Diyarbakır ilinde görevli aile hekimlerinin göz ve görme taramalarına olan yaklaşımlarını inceledik.
Gereç Yöntem: Diyarbakır ili merkez ve ilçellerinde çalışan 100 aile hekimi ile 16 soruluk anket dolduruldu.
Bulgular: Hekimlerin 88’i (%88) kırmızı refle tarama testini bildiklerini ifade ederken, 12' si (%12) hiç duymadıklarını belirttiler. Hekimlerin sadece 16'sının (%16) düzenli olarak kırmızı refle baktığı, 36'sının (%36) ise sadece arada şüphelenirse baktığını belirtildi. On hekim (%10) tarama yapmadıkları halde bebeği göz hekimine de yönlendirmediklerini söylediler. Altmış dokuz hekimin (%69) doğumsal kataraktı saptasa bile tedavi zamanını bilmedikleri görüldü. Beş hekimin (%5) merkezlerinde direkt oftalmoskobunun bulunmadığı öğrenildi. On iki hekim (%12) oftalmoskop kullanmayı hiç bilmediklerini bildirdiler. Çocuklarda okul öncesinde çocukların görme keskinliğini alan hekim sayısı 40 idi (%40). Eşel ile görme keskinliği tarif edemeyecek küçük çocuklarda ise refraksiyon muayenesi için göz hekimine gönderen hekim sayısı 66 idi (%66). Şaşılık saptadıkları zaman dört hekim (%4) hastayı ameliyat yaşına kadar bekleteceğini belirtti. Doksan üç hekim (%93) bu konuda eğitici seminer yapılmasının faydalı olacağını bildirdi.
Tartışma: Aile hekimlerimiz bebek ve çocuk göz taramaları açısından bilgilendirilmelileri için eğitici seminerler verilebilir. Aile hekimliği merkezlerinin tıbbi cihaz ve malzeme açısında denetlenmeleri gerekmektedir. Negatif performans uygulamasına bebek ve çocuk göz taramalarının da eklenmesi bu husustaki duyarlılığı arttıracaktır. Gelişmiş ülkelerdeki ayrıntılı göz tarama programlarını ülkemizde uygulayabilmek için gerekli alt yapıların oluşturulmaya başlanmalıdır.

Objectives: In Turkey, preventive medicine servicesare in the responsibility of family physicians and vision screening is a key component of this responsibility. In this study, we aimed to investigate the approach of family physicians to vision screening in infants and children.
Materials and Methods: Data collection was achieved through a 16-item questionnaire administered to 100 family physicians working in the center and provinces of Diyarbakir.
Results: The results indicated that 88(88%) physicians declared knowing what the red reflex test was while 12 physicians declared that they had never heard about it. Only 16(16%) physicians were performing the test routinely and 36 (36%) physicians were performing it in the case of suspicion alone. Ten (10%) physicians indicated that they did not refer the patients to an ophthalmologist although they did not perform a red reflex test. Moreover, 5 (5%) physicians did not even have an ophthalmoscope and 12 (12%) physicians declared not knowing how to use an ophthalmoscope. The number of physicians who measured preschool visual acuity at least once was 40 (40%). Sixty-six (66%) physicians were referring younger children to an ophthalmologist, those who could not express their vision problems. Four (4%) physicians declared that they would suspend surgery in children with strabismus until they reached the age of surgery. Ninety-three (93%) physicians suggested that educational seminars about visual screening would be beneficial.
Conclusion: Educational seminars about visionscreening can have favorable outcomes. The medical devices in family medicine centers should be improved. Vision screening can be added to the negative performance systemin order to increase the sensitivity of the physicians in vision screening. To administer detailed eye screening programs like those in developed countries, an infrastructure should be established for this screening program.

Santral seröz koryoretinopati (SSKR) 3. ve 5. dekatlar arasında diyabetik makülopatiden sonra ikinci en sık karşılaşılan makülopatidir. SSKR, nörosensöryal tabakanın seröz dekolmanı ile karakterize olup, bazı olgularda retinal pigment epitel dekolmanı (RPE) da eşlik edebilir. Klinik seyri açısından genellikle iyi bir prognozu olan SSKR’de iyileşme sıklıkla ilk üç ayda kendiliğinden gerçekleşmektedir. Bununla birlikte bazı olgularda tekrarlayan ataklar ve kronikleşme görülebilir. Hastalık, özellikle kronik olgularda, dirençli nörosensöryal dekolmana (NSD) bağlı olarak RPE atrofisi gelişmesi sonucu kalıcı görme kayıplarına sebep olabilir. Hastalığın tedavisinde son yıllarda değişik parametrelerde verteporfin-fotodinamik tedavi (SP-FDT, YD-FDT ve YF-FDT), anti-vasküler endotelyal gelişim faktörleri (anti-VEGF), glukokortikoid antagonistleri, mineralokortikoid reseptör antagonistleri ve eşikaltı mikroatım lazer (EML) gibi tedavi seçenekleri denenmektedir. Bu derlemede, 2000 yılı sonrasında, kronik SSKR’nin güncel tedavi yaklaşımları ile ilgili yapılmış, en az 3 ay süre semptomları olan olguların kronik olarak kabul edildiği randomize olan veya olmayan, ve en az vaka serisi (3 vakadan fazla) şeklindeki çalışmaların değerlendirilmesi yapılmıştır.

Central serous chorioretinopathy (CSCR) is the second most common of maculopathy after diabetic maculopathy between the 3rd and 5th decades of life. CSCR is characterized by serous neurosensorial detachment (NSD) and occasionally coexisting with retinal pigment epithelium (RPE) detachment. Clinical course of the CSCR is usually with good prognosis, the disease is often spontaneously resolved during the first three months of the time period. However, it may be seen the recurrent episodes and chronicity in some cases. The disease, especially in chronic cases, may cause permanent visual loss due to persistent neurosensorial detachment and RPE atrophy. In recent years, verteporfin-photodynamic therapy (SP-PDT, HD-PDT and HF-PDT), anti-vascular endothelial growth factors (anti-VEGF), glucocorticoid antagonists, mineralocorticoid receptor antagonists and subthreshold micropulse laser (SML) in various parameters have been tried for the treatment options. In this review, we assessed the randomised and non-randomised case series involving at least 3 patients with more than 3 months symptoms of chronic CSCR and treated with current treatment options of chronic CSCR after 2000.

Santral seröz koryoretinopati (SSKR) retina pigment epitelinin bir veya daha fazla fokal lezyon birlikteliğinde nörosensöriyel retinanın iyi sınırlı seröz dekolmanı ile karakterizedir. Psikososyal stresler, endojen katekolamin artışı ve endojen kortizol artışı risk faktörlerindendir. Sistemik steroidler katarakt gelişimi, intraoküler basınç artışı ve daha az sıklıkla, yakın hasta takibi ve basit bir tedavi değişikliği ile spontan düzelebilen SSKR gelişimi gibi oküler yan etkilere neden olabilir. Steroid tedavisi gerektiren patolojilerde steroid tedavisi altında görmesinin kötüleştiğinden şikâyet eden hastalarda SSKR akla getirilmelidir.
Bu çalışmada Behçet Hastalığı nedeniyle sistemik steroid tedavisi alırken akut SSKR gelişen 1 kadın ve 1 erkek olmak üzere 2 olgu sunulmuştur.

Central serous chorioretinopathy (CSC) is characterized by a well-defined serous choroidal detachment of the retinal pigment epithelium with one or more focal lesions of the neurosensory retina. Risk factors for CSC are psychosocial stress, increased endogenous catecholamine and increased endogenous cortisol. Systemic steroids can cause ocular side effects such as cataract development, increased intraocular pressure, and less frequently the development of CSC that can be improved spontaneously with close follow-up and a simple treatment change. Central serous chorioretinopathy should be considered in patients who complaining of worsening of their vision under steroid treatment in pathologies requiring steroid therapy.
In this study we present two cases, one male and one female, found to have acute CSC during systemic steroid treatment for Behçet's Disease.

Endoftalmi penetran travma olgularının %3-30’unda görülmektedir. Acil tanı ve tedavi, geri dönüşümsüz görme kaybını önlemek için çok önemlidir. Ağaç dalı ile oluşan ve hiçbir oküler yaralanmaya sebep olmayan oküler travma sonrası gelişen şiddetli bir panüveit olgusu sunulmakta ve tanı ve tedavideki zorluklar tartışılmaktadır.

21 yaşında sağlıklı bir erkek, akut ön üveit tablosu ile başvurdu. Başka bir merkezde, herpetik üveit kabul edilerek oral asiklovir ve topikal steroid tedavisi verilmişti. Sonrasında hastada, şiddetli panüveit ve görme kaybı gelişti. Tanı için diagnostik vitrektomi uygulandı ve alınan vitreus örneğinde Staphylococcus epidermidis pozitif bulundu. Sistemik ve intravitreal antibiyotik tedavisi başlandıktan 5 gün sonra hastanın görme keskinliği 6/12’ye yükseldi.

Travma sonrası endoftalmi, fark edilmeyen bir travma sonrasında ve göz küresinde herhangi bir bulgu olmadan meydana gelebilir.

Purpose: Endophthalmitis after a penetrating trauma occurs in 3% to 30% of cases. Prompt recognition and treatment are paramount to avoid irreversible visual loss. We present a case of severe panuveitis following ocular trauma with a tree branch that did not cause any evident ocular wound and discuss the difficulties in achieving a diagnosis that can allow proper treatment.

A 21-year-old healthy man presented with acute anterior uveitis. He was managed elsewhere with oral acyclovir and topical steroids for presumed herpetic uveitis. He subsequently developed severe panuveitis with profound decrease in vision. Diagnostic vitrectomy was performed and vitreous samples were positive for Staphylococcus epidermidis. Systemic and intravitreal antibiotic therapy was initiated and after five days, the patient recovered with a remarkable improvement in visual acuity to 6/12.

Post-traumatic endophthalmitis can occur with an imperceptible trauma without an obvious compromise of the eye globe.

Burun içinden girilerek yapılan endoskopik cerrahiler sonrasında göz çevresinde ve deri altında hava birikimi ile karakterize durumlara nadiren rastlanmaktadır. Yüz travması, diş cerrahileri, endoskopik sinüs cerrahileri ve rinoplasti gibi cerrahiler ve sonrasında kullanılan sistemik steroid gibi ilaçlara bağlı periorbital amfizem gelişebilmektedir. Bu duruma nadiren rastlansa da göz küresi üzerine baskı yaparak göz içi basıncında artma ve glob kan akımında bozulmaya yol açabileceğinden dolayı acil müdahale gerekebilmektedir. 65 yaşında erkek hasta, nazal polip nedeniyle yapılan endoskopik nazal polipektomi cerrahisinden bir gün sonra kuvvetli ıkınma ve öksürük sonrası sağ göz periorbital alanda şiddetli amfizem görülmesi üzerine KBB tarafından konsülte edildi. Cilt palpasyonunda krepitasyon alınan hastaya acil müdahale kararı verilerek 21G iğne ile üst ve alt kapak cildinden girilerek cilt altı dokusu geçildi ve mevcut hava boşaltıldı. Müdahale sonrasında hasta, klinik olarak düzeldi ve postoperatif herhangi bir problem gelişmedi.

Periorbital and subcutaneous emphysema after transnasal endoscopic surgeries is a rare condition. Periorbital emphysema has been reported after facial trauma, dental intervention, endoscopic sinus surgery and rhinoplasty and medications such as steroids. Although it is very rare, it may require urgent intervention because of the risk for intraocular pressure increase and blood supply impairment of the globe. Severe periorbital emphysema of the right eye has been occurred in a 65 years old male patient on the next day of the endoscopic nasal polipectomy due to severe tussis and valsalva maneuver. After ophthalmologic consultation; immediate intervention had planned for the patient who has crepitation on the skin palpation. Subcutaneous tissue had been passed through a 21 G needle on the upper and inferior eyelid skin and subcutaneous air had been drained. Clinical symptoms of the patient had been resolved. No postoperative complication occurred.

Sub-ILM haemorrhage is a rare presenting feature of dengue maculopathy. A 24 yr old male, active military personnel recently treated as case of dengue hemorrhagic fever presented with sub-ILM bleed in right eye (dominant eye) with profound diminution of vision. SD-OCT and FFA confirmed sub-ILM bleed without any evidence of vasculitis/venous occlusion or neovascularisation. He consented against active surgical management of pars plana vitrectomy and was treated with pneumatic temponade of C3F8 (100%) gas with prone positioning in order to achieve faster visual recovery. He responded well to treatment with complete visual recovery in 01 week. This case report documents for the first time treatment of sub-ILM bleed in pre-macular area with pneumatic temponade with prone positioning leading to rapid and complete visual recovery in patient of dengue maculopathy, which can be employed for patients who cannot be subjected to more active surgical management approach.