Serviks kanseri Dünya’da kadın kanserleri arasında meme kanserinden sonra 2. sırada gelmektedir. Yılda 493.000 hasta yeni tanı almakta ve serviks kanseri nedeniyle 274.000 insan hayatını kaybetmektedir. Kadın genital kanserleri arasında tarama programı olan ve de bu nedenle teorik olarak önlenebilir bir kanser olmasına rağmen özellikle gelişmekte olan ve de geri kalmış ülkelerde önemli bir ölüm nedenidir. Serviksin eksternal bir genital organ olması özellikle karsinogenezi hakkında önemli bilgiler edinilebilmesini sağlamıştır. Karsinojenik sürecin uzun olması, preinvaziv bir evresinin olması, bu dönemde hastaların yakalanabilmesi ve etkin olarak tedavi edilebilmesi bu hastalığa özgü önemli bir karakteristik olup tarama, erken tanı ve tedaviye imkan vermektedir. Serviks kanseri risk faktörleri arasında ilk ilişki yaşının küçük olması, seksüel partner sayısı, yüksek parite, ırk, düşük sosyoekonomik düzey ve sigara içimi önemli bir yer tutmaktadır. Özellikle paritenin önemi yaklaşık 150 yıldır bilinmekte olup cinsel temasa ve buna bağlı faktörlere araştırmacıların dikkatini çekmiştir. Bu nedenle birçok cinsel yolla bulaşan hastalık ve virüsler araştırılmıştır. 1970’li yıllarla beraber Human Papilloma Virüs (HPV) üzerinde çalışmalar başlamış ve pozitif bulgularla beraber günümüzde önemli bir bilgi birikimi elde edilmiştir. Bugün serviks kanseri gelişimi için HPV’nin mutlaka var olması gerektiği, diğer risk faktörlerinin ya virüsle karşılaşma oranlarını arttırdığı ya da viral persistansı-karsinojenik süreci hızlandırdığı için önemli olduğu üzerinde durulmaktadır. Etiyoloji’de HPV’nin anahtar rolü oynaması bu virüse karşı aşı çalışmalarını indüklemiş ve oldukça etkin koruyucu aşılar geliştirilmiştir. Yakın gelecekte bu aşıların kullanıma girmesi ile 20-30 yıllık bir süreçte serviks kanseri insidans ve mortalitesinde önemli azalmalar beklenmektedir.

Cervical cancer is the second most common malignancy of women following breast cancer in the world. Overall 493.000 new cases are diagnosed and 274.000 women die of disease at each year. It is the only cancer having efficient screening program. Therefore the vast majority of the cases could be diagnosed and treated before invasive stage. Since the cervix is external genital organ, the carcinogenesis of cervical cancer is investigated in detail. The development of cancer takes a long duration, therefore the patients could be diagnosed at preinvasive stage and approximately all of these women could be treated succesively. The epidemiological risk factors of cervical cancer includes the age at first intercourse, number of lifetime sexual partners, high parity, socioeconomical status, and smoking. Especially the importance of parity have been known since 150 years and several investigators have been tried to explain the exact relation of cervical cancer and sexual contact. Many different sexually transmitted diseases and viruses were investigated to prove any relation. During 1970s, Human Papilloma Virus (HPV) was reported to be the causative agent of cervical cancer. Today it is widely accepted that the main factor of development of cervical cancer is HPV. Other risk factors are generally related with the viral dissemination or carcinogenesis. Since the main cuasative agent is a virus, protective vaccines have been developed. By the use of these preventive vaccines the incidence and mortality rates of cervical cancer would be decreased significantly all over the world.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Erken gebelik döneminde, ‘crown-rump length (CRL)’ ölçümü 5-11. gebelik haftaları ile uyumlu olup viabilitesi ispatlanan gebeliklerden, 20. gebelik haftasından önce abort ile sonlanacak olanları öngörmek amacıyla, demografik ve ultrasonografik parametrelerin prospektif olarak incelenmesi. GEREÇ-YÖNTEM: Transvajinal ultrasonografi ile yapılan CRL ölçümlerine göre 5-11. gebelik haftaları arasındaki tek, canlı 324 gebelik incelendi. Demografik data ile ultrason bulgularının, gebeliklerin abortla sonlanmasıyla ilişkileri araştırıldı. BULGULAR: Gebeliklerinin sonuna kadar izlenen 324 olgunun 28’i (%8.6) abortla sonlandı. Abort oranları, anne yaşı arttıkça ve gebelik haftası düştükçe belirgin derecede artış gösterdi. Abort yapan hastalarda yapmayanlara göre, sigara içimi ve vajinal kanama öyküsü daha fazlaydı, fetal kalp atım hızı belirgin düzeyde daha düşüktü, ve gebelik keseleri daha küçüktü fakat yolk kesesi ölçümleri arasında fark izlenmedi. SONUÇ: Viabilitesi ispatlanmış 5-11. haftalar arasındaki gebeliklerin, 20. gebelik haftasına ulaşmadan abortla sonlanması anne yaşı, gebelik haftası, sigara içimi, vajinal kanama öyküsü, CRL ölçümlerine göre gebelik keseleri ölçümlerinin küçük olması ve fetal bradikardidir.

OBJECTIVE: To examine prospectively the value of demo¬graphic characteristics and ultrasound findings in the prediction of subsequent fetal loss in pregnancies with live fetuses at 5-11 weeks of gestation. METHODS: Transvaginal ultrasound examination was per¬formed in 324 singleton and live pregnancies at the 5th-11th weeks of gestation according to the crown-rump length measurements. The relation of demographic data and ultrasound findings at the time of the initial assessment to subsequent abortus before 20 weeks of gestation was examined. RESULTS: In the 324 singleton pregnancies with live fetuses and complete follow-up there were 28 cases resulting in abortus (%8.6). The incidence of abortus increased significantly with maternal age and decreased with gestation. In the pregnancies resulting in abortus, compared to those went over 20 weeks, the incidence of vaginal bleeding and cigarette smoking was higher, the fetal heart rate was significantly lower and the gestational sac diameter was smaller but the yolk sac diameter was not significantly different. CONCLUSION: In pregnancies with a live fetus at 5-11 weeks gestation the rate of subsequent abortus is related to maternal age, gestational age, cigarette smoking, history of vaginal bleeding and the ultrasound findings of small gestational sac diameter rela¬tive to the crown-rump length and fetal bradycardia.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Çalışmanın amacı Helicobacter pylori serolojik testleri ile Helicobacter pylori enfeksiyonu ile ile şiddetli hyperemezis gravidarum arasındaki ilişkiyi araştırmaktır.
GEREÇ-YÖNTEM: Hyperemezis gravidarumu olan 38 hasta ve olmayan 40 normal gebe bu prospektif çalışmaya dahil edildi. Çalışma ve kontrol grubundaki hastalarda IgG düzeyleri ELISA yöntemiyle araştırıldı. İstatistiksel analiz için ki kare testi ve Student t testi kullanıldı. BULGULAR: Çalışma grubundaki hastaların %47’sinde ve kontrollerin %27’sinde serum H.pylori IgG pozitifliği saptandı (p<0.01). Her iki grupta yaş, parite, eğitim ve sosyoekonomik düzey yönünden fark yoktu. SONUÇ: Hyperemezisi olan gebelerde Helicobacter pylori infeksiyonu ile hyperemezis gravidarum arasında anlamlı bir ilişki mevcuttu. Helicobacter pylori hyperemezis gravidarumun şiddetlenmesinde önemli bir faktör olsa da, hastalığın tek sebebi değildir.

OBJECTIVES: The purpose of this study was to investigate the relationship between Helicobacter pylori infection and severe hyperemesis gravidarum (HG) by using Helicobacter pylori serological test. METHODS: Thirty eight patients with hyperemesis gravidarum and forty pregnant controls without hyperemesis gravidarum were included in this prospective study. Immunoglobulin (Ig) G concentrations were determined by enzyme-linked immunoadsorbent assay (ELISA) in patients with HG and controls. Chi square and Student t tests were used accordingly for statistical analysis. RESULTS: Positive serum H. pylori IgG antibody was detected in 47% (18 of 38) of the patients in the experimental group vs. 27% (11of 40) of the controls (P<0.01). Age, parity, level of education and sosyoeconomy were comparable in both groups. CONCLUSION: There is a significant association between Helicobacter pylori infection and hyperemesis gravidarum in our hyperemetic pregnant patients. Although H. pylori infection may be an important factor in exacerbating HG, it may not represent the sole cause of the disease.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Düzce yöresinde yaşayan gebelerin gebelik öncesi folik asit kullanımı oranını, folik asitle ilgili bilgilerini ve bilgi düzeyi ile öğrenim durumu ilişkisini araştırmaktır. METOD: Aralık 2004-Şubat 2005 tarihleri arasında gebelik takibi için başvuran 128 sağlıklı gebeye folik asit ile ilgili bilgilerini ölçmek için özel olarak oluşturulan anket uygulandı.
BULGULAR: Anket uygulanan gebelerin % 58,6’sında (75 gebe) gebeliğin planlı olduğu görüldü. Bu gebelerden 14’ü (%10,9) folik asit kullanmaya gebelik öncesi başlamıştı. Folik asit kullanmaya gebelik öncesi başlayan hastaların %78.6’sının (11 gebe) sağlık çalışanı olduğu görüldü. SONUÇ: Sonuçlarımız gebelik öncesi ve erken gebelikte folik asit kullanılmamasının temel nedeninin ilaç uyumu sorunu değil bilgi ve yönlendirme eksikliği olduğunu düşündürmektedir.

AIM: The objectives of this study were to determine the rate of periconceptional folic acid use among women living in Duzce region, to assess folic acid awareness and to examine the association between folic acid use and education level. METHODS: A questionnaire was administered to all pregnant women attending to our antenatal care clinic between December 2004 and February 2005. RESULTS: One hundred and twenty eight women were interviewed during the study period. Seventy-five women (58.6%) planned their pregnancy. Of these women fourteen (10.9%) used folic acid supplements before conception. 78.6% of women who took folic acid before conception (11 women) were health workers. CONCLUSION: The lack of information is the main reason why folic acid is not used preconceptionally and in early pregnancy.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Preterm eylem semptomları ile gelen olgularda servikovajinal fibronektin ve servikal uzunluk ölçümünün klinik öneminin değerlendirilmesi Materyal ve Metotlar: Erken doğum eylemi ile başvuran 196 hastadan erken doğum tehdidi tanısı alan, ancak membranları intakt olan 24–35.gebelik haftalar arasındaki 40 olgu çalışmaya dahil edildi. Çoğul gebelik, serkilaj öyküsü, orta ve ileri derece kanama, son 24 saat içinde koitus ve jinekolojik muayene öyküsü olan olgular çalışmaya dahil edilmedi. Demografik özellikleri ve obstetrik öyküleri alınan olgular fibronektin, jinekolojik muayene ve servikal uzunluğun ve obstetrik ölçülerin yapılmasını takiben hospitalize edildi. Olguların %72,5’i nullipardı. BULGULAR: Hastaların yaş ortalaması 28,3±4,8 olarak saptandı. 37 haftadan önce preterm doğum insidansı %65 olarak bulundu. Olguların %62,5’un da fibronektin pozitif,%55 ‘in de ise servikal uzunluk 30 mm altında bulunmuştur. 30 mm altında servikal uzunluk ve pozitif fibronektin birlikte değerlendirildiğinde 14 gün içindeki preterm doğumları belirlemedeki sensivitesi %77, spesifitesi %78, pozitif prediktif değeri %63, negatif pediktif değeri %88 olarak bulundu. SONUÇLAR: Erken doğumun tanısında fibronektin ve servikal uzunluğun birlikte kullanımı her bir testin tek başına kullanımından daha etkin bir gösterge olabilir.

OBJECTIVE: The aim of this study was to determine whether the combination of both fetal fibronectin and sonographic measurement of cervical length in women with preterm labor provides a better prediction than the individual tests alone. METHODS: We examined 40 women with singleton pregnancies presenting at 24–35 (median 31) weeks of gestation with regular and painful uterine contractions, intact membranes and cervical dilatation of less than 3 cm. On admission to the hospital, fetal fibronectin positivity in cervicovaginal secretions was determined and transvaginal sonographic measurement of cervical length was carried out. The primary outcome measure was delivery within 14 days of presentation. RESULTS: Total of 40 eligible women at a mean gestational age of 28,3±4,8 weeks were enrolled from a population of 196 subjects screened. The overall prevalence of preterm delivery <37 weeks was 65%. Positive fetal fibronectin was found in 62,5% of patients and and cervical length of 30 mm or less in 55%. The sensitivity, specificity, and positive and negative predictive values of cervical length ≤30 mm,and of fetal fibronectin ≥50 ng/mL were 77%, 78%, 63%, and 88%, respectively. CONCLUSIONS: Combined the assessment of fetal fibronectin in cervico-vaginal secretions and the sonographic cervical length measurement improve the prediction of preterm delivery within 14 days in women with threatened preterm labor

Abstract | Full Text PDF

Objektif: Uterin anomalili vakalarda gebelik sonuçlarının değerlendirilmesi.
Planlama: Ocak 2002-Ocak 2006 tarihlari arasında Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi Kadın Hastalıkları ve Doğum Anabilim Dalında uterus anomalisi mevcut vakalarda gebelik sonuçlarının retrospektif olarak incelenmesi.
Ortam: Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi Kadın Hastalıkları ve Doğum Anabilim Dalı, Ankara Hastalar: Uterin anomalisi olan 8 vakaya ait gebelik sonuçları değerlendirmeye alındı. Değerlendirme parametreleri: Perinatal sonuç SONUÇ: Bu 4 yıllık sürede doğum yapan hastalar arasında 8 hastada uterin anomali tespit edildi (8/1250, %0,6). Uterus didelfisi olan 2 hasta olaysız bir antenatal periyodu takiben, termde makat prezentasyonu endikasyonuyla sezaryen seksiyo ile sağlıklı bebek doğurdu. Unikornuat uterusu olan 3 hastadan ikisinde simetrik erken intrauterin büyüme geriliği gelişti. Bu hastalardan birisi 37. gebelik haftasında makat prezentasyonu endikasyonuyla sezaryen seksiyo ile 2510 g canlı bebek doğurdu. Unikornuat uterusu olan ve erken intrauterin büyüme geriliği gelişen diğer hastada 31+6. gebelik haftasında membran rüptürü gözlendi; 32+2. haftada prematür uterin kontraksiyonlar başladı ve hasta ilerlemeyen eylem nedeniyle sezaryen seksiyo ile 920 g canlı kız bebek doğurdu. Unikornuat uterusu olan üçüncü hastanın primer infertilite öyküsü mevcuttu; tanısal histeroskopi sonrası spontan gebe kaldı. Servikal yetmezlik nedeniyle 19. gebelik haftasında McDonald servikal serklaj konuldu. Hasta 38+3. gebelik haftasında makat prezentasyonu nedeniyle sezaryen seksiyo ile 3550 g canlı kız bebek doğurdu. Bikornuat uterusu olan 2 hastadan birisinde 28+5. gebelik haftasında membran rüptürü gözlendi ve hasta fetal distres nedeniyle 29+5. haftada sezaryen seksiyo ile 1300 g canlı bebek doğurdu. Bikornuat uterusu olan diğer hastada gebelik komplikasyonsuz seyretti ve termde sezaryen seksiyo ile canlı bebek doğurtuldu. Uterus septusu olan bir hasta histeroskopik septum rezeksiyonu sonrası gebe kalmıştı. Antenatal periyot olaysız geçti ve 38+4. gebelik haftasında vajinal yolla canlı bir kız bebek doğurdu. YORUM: Uterin anomalili kadınların gebeliklerinde tekrarlayan düşükler, prematür eylem ve doğumlar, intrauterin büyüme geriliği, anormal fetal prezentasyonlar ve diğer komplikasyonlar eşlik eder; ancak kimi vakada gebelik olaysız seyredebilir ve normal doğum eylemi ile sonuçlanabilir.

OBJECTIVE: To evaluate the outcome of pregnancies in cases with uterine anomalies.
Design: Retrospective evaluation of the outcomes of pregnancies in cases with uterine anomalies at the Department of Obstetrics and Gynecology, Baskent University, Ankara, between January 2002 and January 2006. Setting: Department of Obstetrics and Gynecology, Baskent University School of Medicine, Ankara Patients: The outcomes of pregnancies in 8 cases with uterine anomalies were evaluated. Main outcome measures: Perinatal outcome RESULTS: Uterine anomaly was detected in 8 (8/1250, 0.6%) of the cases delivered during this 4-year period. Two cases with uterus didelphys had uneventful antenatal period, and gave birth to healthy newborns by cesarean section with the indications of breech presentation at term. In two of three patients with unicornuate uterus, symmetrical early intrauterine growth restriction developed at the beginning of the third trimester. One of them delivered a viable newborn weighing 2510 g by cesarean section with the indication of breech presentation at 37 weeks of gestation. In the second patient with unicornuate uterus and early intrauterine growth restriction, preterm premature rupture of membranes developed at 31+6 weeks of gestation and premature contractions started at 32+2 weeks. She was delivered by cesarean section due to failure to progress, and gave birth to a viable female weighing 920 g. The third case who had unicornuate uterus had primer infertility, and conceived spontaneously after an diagnostic hysteroscopy. McDonald cervical cerclage was put at 19 weeks of gestation due to incompetent cervix. She gave birth to a viable female weighing 3550 g by cesarean section with the indication of breech presentation at 38+3 weeks of gestation.
In one of two cases who had bicornuate uterus, preterm premature rupture of membranes occured at 28+5 weeks of gestation and she gave birth to a viable newborn weighing 1300 g via cesaren section due to fetal distress at 29+5 weeks of gestation. The second patient with bicornuate uterus had uneventful antenatal period, and a healthy baby was delivered by cesarean section at term. One patient with septate uteri had undergone hysteroscopic resection of the uterine septum; antenatal period passed uneventfully and she gave birth to a viable female by vaginal delivery at 38+4 weeks of gestation. CONCLUSIONS: Pregnancies in women with uterine anomalies are associated with recurrent miscarriages, preterm labors and deliveries, intrauterine growth restriction, abnormal fetal presentations, and other complications; however, pregnancy in an abnormal uterus may progress without incident and result in normal labor.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Bu prospektif kohort çalışma, cerrahi menopozlu kadınlarda oral 0,625 mg. CEE ile haftalık 3,9 mg. TTS’nin lipit profili üzerine olan etkilerini araştırmak üzere planlanmıştır. Gereç ve YÖNTEMLER: Yüzyirmiyedi cerrahi menopozlu hastadan 83 (%63,5) olgu 0,625 mg. CEE (grup I), 44 (%34.7) olgu ise 3,9 mg. transdermal TTS kullandı. Olguların yaş, vücut kitle indeksi (BMI), sistolik ve diyastolik tansiyonları kaydedildi. Total kolesterol, LDL, HDL ve trigiserit (TG) düzeyleri çalışmadan önce ve 6 ay sonra değerlendirildi. BULGULAR: Ortalama yaş, BMI, sistolik ve diyastolik kan basınçları her iki grupta da benzerdi. Tedavi öncesi total kolesterol (227±5.9 mgdl) ve TG düzeyleri (119±11.9mg/dl) grup II’de daha yüksek düzeyde saptandı. Tedavi öncesi ve 6 ay sonrası lipit düzeyleri karşılaştırıldığında grup I’de HDL düzeyleri istatistiksel anlamlı (p=0,01) olarak artarken, grup II’de HDL artışı (p=0,08) ve TG azalışı (p=0,002) izlenmiştir. İki grup arasında lipit profili değişikliğinin yüzdesi karşılaştırıldığında sadece trigliserid değişiklikleri yüzdesi istatistiksel olarak farklıydı (p=0,03). SONUÇ: Lipit profili olan etkisi değerlendirildiğinde transdermal hormon tedavisi oral tedaviye göre daha üstün tespit edilmiştir. Bu yüzden cerrahi menopozlu olguların takibinde hormon tedavisinin bireyselleştirilmesi önem taşımaktadır.

OBJECTIVES: This prospective cohort study was an attempt to evaluate the lipid profile changes among two groups of surgically menopausal women, using daily 0.625 mg oral CEE and weekly 3.9 mg TTS estrogen patch. MATERIALS-METHODS: Of 127 women associated with surgical menopause, 83 (63.5%) cases recieved CEE (group I) and 44 (34.7%) women administrated weekly 3.9 mg. TTS estrogen patch (group II). Age, body mass index (BMI), baseline systolic and diastolic blood pressures of all cases were recorded. Total cholesterol (TC), LDL, HDL and triglycerides (TG) levels were determined before and 6 months after treatment. RESULTS: Man age, BMI, initial systolic and diastolic blood pressures were similar among both groups. TC (227±5.9 mg/dl) and TG levels (119±11.9 mg/dl) were higher in group II, prior to hormone therapy. When lipid levels were compared before and 6-months after treatment in each group, HDL levels was significantly increased in group I (p=0.01), whilst among group II, plasma HDL (p=0.08) level was increased and TG (p=0.002) level was decreased. Based on delta (△) values of each lipid parameter changes, only TG level decrease remained statistically significant in group II (p=0.03). CONCLUSION: Transdermal hormone therapy seems to be superior to the oral forms in improving the lipid profiles. Hence individualization of hormone therapy is essential in monitoring those women with surgical menopause.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Yardımcı üreme tekniklerinde infertilite tedavisinde kullanılan en önemli tekniklerden birisi intrasitoplazmik sperm enjeksiyonudur. ICSI’den önce uygulanan denudasyon işleminde oositlerin etrafındaki korona-kumulus kompleksi mekanik ve enzimatik yolla uzaklaştırılır. Bu çalışmada, 40 IU/ml hyaluronidaz enzimi kullanılarak denudasyon işlemi yapılmış oositlerin ICSI’den önce inkübasyonsuz veya inkübe edilerek kullanılmalarının fertilizasyon, embriyo kalitesi ve gebelik oranı üzerine olan etkilerinin incelenmesi amaçlanmıştır. Materyal – METOD: Hastalar haftanın günlerine göre randomize edildiler.114 hastada (GrupI) hyaluronidaz işleminden sonra oositler 30-60dak. süreyle 37 C’de %5.5 CO2, %5 O2’de inkübe edilmiştir. Bu inkübasyon sonrasında mikroenjeksiyon işlemine alınmıştır. 136 hastada ise (Grup II ) hyaluronidaz işleminden hemen sonra ICSI işlemi uygulanmıştır. BULGULAR: Hyaluronidaz uygulanmasından sonra oositleri inkübe edilen ve edilmeyen gruplarda fertilizasyon oranları ve transfer edilen Grade I embriyo sayıları arasında istatistiksel fark saptanmamıştır. İmplantasyon oranı inkübasyon uygulanmayan grupta (Grup II) yüksek görülmekle birlikte iki grup arasında anlamlı bir fark yoktur. SONUÇ: Hyaluronidaz kullanılarak yapılan denudasyon işleminin hemen sonrasında mikroenjeksiyon işlemine başlanabilir.

OBJECTIVE: Intracytoplasmic sperm injection (ICSI) is one of the most important techniques used for the treatment of male infertility. Before ICSI oocytes have to be denuded from cumulus and corona cells using a combination of enzymatic and mechanical methods. In this study 40 IU/ml hyaluronidase has been used to denude the oocytes. The aim of this study is to investigate the effects of the incubation of hyaluronidase applicated oocytes before ICSI on fertilization, embryo development and pregnancy rates. MATERIALS-METHODS: Patients were randomly selected according to the days of the week. In 114 patient ( Group I) oocytes were incubated in 37 C, %5 CO2 and %5 O2 for 30-60 minutes before ICSI. In 136 patient ( Group II ) ICSI is performed immediately after denudation. RESULTS: There was no statistical difference on fertilization rates and number of grade I embryo that were transferred between
two groups. Although implantation rates were higher in group II that no incubation had been performed, there was no statistical difference between two groups. DISCUSSION: ICSI can be performed immediately after denudation with hyaluronidase.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Abdominopelvik cerrahi geçirenlerde, Laparoskopi Yardımlı Vajinal Histerektomi’nin (LYVH) klinik sonuçlarının belirlenmesi
Planlama: Abdominopelvik cerrahi geçiren 13 olgunun, geçirmeyen 19 olguyla kıyaslandığı, klinik gözlemsel, prospektif, non randomize araştırma
Ortam: Adnan Menderes Üniversitesi Tıp Fakültesi, Kadın Hastalıkları ve Doğum Anabilim Dalı
Hastalar: Benign nedenlerle total abdominal histerektomi ve bilateral salpingoooferektomi endikasyonu konan, ortalama yaşı 51,1±6,9 (37-66) olan 32 olgu
Girişim: Amerika Obstetrist ve Jinekologlar Birliği’ne göre tanımlanan LYVH; trokar girişlerinde Garry, laparoskopi aşamasında Reich ve vajinal aşamasında Heaney tekniği kullanılarak, aynı cerrah tarafından gerçekleştirildi. Adezyolizis ve tanısal işlemler ardından; üreterler, medial yaklaşımla diseke edildi. Mesane mobilizasyonu ardından, bilateral round ligaman ve infundibulopelvik ligaman koagüle edilerek kesildi. Operasyon, vajinal yaklaşımla aynı ekip tarafından tamamlandı. Tüm operasyonlarda, 80 W unipolar veya 150 W bipolar diatermik diseksiyon; 25-35 W unipolar diatermik kesi uygulandı.
Değerlendirme parametreleri: Yaş, parite, hormonal durum, preoperatif tanı, geçirdikleri abdominopelvik cerrahi ve kesi tipi, intraoperatif tanı, adezyon derecesi, laparotomiye geçiş oranı, operasyon süresi, uterus ağırlığı, kan kaybı, komplikasyonlar, postoperatif ağrı düzeyi ve analjezik gereksinimi, olağan barsak işlevine dönüş, hastanede kalış süresi ve yeniden hastaneye başvurma oranı.
SONUÇ: Abdominopelvik cerrahi geçirenlerde, geçirmeyenlere kıyasla, tüm adezyon puanları, uterus ağırlığı, operasyon süresi ve postoperatif toplam komplikasyon sayısı, anlamlı fazla bulundu. Kan kaybı, planlanmamış laparotomi oranı, intraoperatif toplam komplikasyon sayısı, hastanede kalış süresi, postoperatif ağrı şiddeti, gereksinme duyulan analjezik miktarı ve barsak işlevlerinin normale dönmesi açısından farklılık saptanmadı.
YORUM: Vajinal yaklaşımın üstünlüklerini, abdominal yolun avantajlarına ekleyen bir yöntem olan LYVH; deneyim ve teknik olanakların artmasıyla, abdominopelvik cerrahi geçirmiş olgularda, kabul edilebilir bir komplikasyon oranıyla yapılabilir ve laparoskopinin, laparotomiye olan üstünlüklerini taşıyan bir yöntemdir.

OBJECTIVE: To determine clinical outcomes of Laparoscopically Assisted Vaginal Hysterectomy (LAVH) at patients who had previous abdominopelvic surgery.
Design: A clinical observational, prospective, non randomised trial comparing outcomes of 13 patients who had previous abdominopelvic surgery with outcomes of 19 patients who had not surgery. Setting: Adnan Menderes University Faculty of Medicine, Department of Obstetrics and Gynecology. Patients: Thirty-two subjects [average age 51,1±6,9 (37-66)] who had indication of total abdominal hysterectomy and bilateral
salpingooferectomy due to benign pathologies. Interventions: According to ACOG, LAVH was performed by using the Garry technique at the trocar insertions, the Reich technique
at the laparoscopic phase and the Heaney technique at the vaginal phase by the same operator. After adhesiolysis and diagnostic procedures, ureters were dissected medially. By coagulating, bilateral round and infundibulopelvic ligaments were cut after the
mobilisation of bladder. The operation was completed by the same operation team by vaginal approach consequently. At all operations, 80 W unipolar or 150 W bipolar diathermic dissection and 25-35 W unipolar diathermic cutting were performed.
Main outcome measures: Age, parity, menopausal status, preoperative indications, type of previous abdominopelvic surgey and incision, intraoperative indications, adhesion scores, rate of unintended laparotomy, operative time, uterus weight, loss of blood,
complications, postoperative pain scores and analgesic requirements, time necessary for returning to normal intestinal function, length of hospitalisation and rate of readmission to hospital. RESULTS: When compared with the patients who had not previous abdominopelvic surgery, all adhesion scores, uterus weight, operative time and the number of total postoperative complications were found significantly high at patients who had previous
surgery. Loss of blood, the rate of unintended laparotomy, the number of total intraoperative complications, the length of hospitalisation, postoperative pain scores and analgesic requirements, and the time necessary for returning to normal intestinal
functions were not found significantly difference between the two groups.
CONCLUSIONS: LAVH is an operation adding the superiority of vaginal hysterectomy to the advantages of abdominal hysterectomy. By carrying the superiority of laparoscopy over laparotomy, it could be performed by an acceptable complication rate depending
of increasing experience and technical opportunities.

Abstract | Full Text PDF

Objektif: Vajinal histerektomi sonrası hastalarda oluşabilecek kaf prolapsusunun önlenmesi için yapılan sakrospinöz ligamentopeksinin değerlendirilmesi.
Planlama: 2005-Ocak 2006 tarihlari arasında Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi Kadın Hastalıkları ve Doğum Anabilim Dalında desensus uterili hastalarda vajinal histerektomi sonrası oluşabilecek kaf prolapsusunun önlenmesi için yapılan sakrospinöz ligamentopeksi prosedürürnün retrospektif değerlendirilmesi.
Ortam: Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi Kadın Hastalıkları ve Doğum Anabilim Dalı, Ankara Hastalar: Desensus uterisi olan 15 hasta Değerlendirme parametreleri: Erken ve geç dönem komlikasyonlar ve hasta yakınmalarının değerlendirilmesi SONUÇ: 1 hastaya intraoperatif olarak eritrosit süspansiyonu transfüzyonu yapıldı. Ortalama operasyon süresi 152,6±27,7 dakika olarak hesaplandı. Hastanede yatış süresince hastaların hiçbirinde komplikasyon gelişmedi. Hastalar ortalama 2,3±0,9 gün yatmışlardı. Operasyondan 6 hafta ve 1 yıl sonra hastalar değerlendirildiklerinde bir hastada 3. ayda vajen kaf prolapsusu ve 1 hastada da 1. yıl sonunda minimal derecede sistorektosel izlendi. Cinsel hayatı olan hastalarda disparanui şikayeti olmadı. YORUM: Vajinal kaf prolapsusunun önlenmesi için sakrospinöz ligamentopeksi yapılması etkin ve güvenilir bir prosedür olarak görülmektedir.

OBJECTIVE: The transvaginal sacrospinous ligament fixation technique was used as part of the vaginal repair procedure for marked uterovaginal prolapse. Design: Retrospective evaluation of the outcomes of patients with uterovaginal prolapsus who were underwent sacrospinous ligament fixation between 2005 and 2006. Setting: Department of Obstetrics and Gynecology, Baskent University School of Medicine, Ankara
Patients: The outcomes of 15 patients with uterovaginal prolapsus who underwent sacrospinous ligament fixation evaluated. Main outcome measures: Early and late operative complications and patients’ subjective and objective symptoms. RESULTS: Intraoperative transfusion was needed for one patient. Mean operation time was 152,6±27,7 minutes. Mean hospitalization day was 2,3±0,9. No complications were occurred during hospitalization. Cuff prolapsus was occurred in one patient at 3 months after the operation and a small cysto-rectocele was occurred at 12 months after the procedure. No patient was complained of dysparonea at 12 months. CONCLUSIONS: It seems that sacrospinous ligament fixation technique is an effective and safe procedure for preventing cuff prolopsus in patients marked uterovaginal prolapsus.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Ektopik gebelik tedavisinde tek doz intramuskuler metotreksatın etkinliğini değerlendirmek. YÖNTEM: Ekim 2003 – Aralık 2006 tarihler arasında metotreksat ile tedavi edilen 85 ektopik gebelik olguları retrospektif olarak değerlendirildi. Tedavi başarısı cerrahi girişim uygulanmadan ektopik gebeliğin rezolüzyonu olarak tanımlandı. Tedavinin başarılı ve başarısız olduğu olgular tedavi öncesi beta - hCG değerleri, kitle boyutları ve endometrial kalınlık yönünden karşılaştırıldı. BULGULAR: Metotreksat tedavisi sonrası başarı oranı %88.2 olarak bulundu. Tedaviye cevap veren ve vermeyen olgular arasında tedavi öncesi beta - hCG değerleri, kitle boyutları ve endometrial kalınlık yönünden anlamlı fark tespit edilmedi (p=0.62, p=0.57, p=0.18). beta - hCG’ nin ortalama rezolüsyon süresi 24.5 gün olarak tespit edildi. SONUÇ: Çalışmamız rüptüre olmamış ektopik gebelik olgularının tedavisinde, tek doz sistemik metotreksat uygulamasının tedavi seçeneği olarak kullanılabileceği göstermektedir.

OBJECTIVE: To evaluate the efficiency of single dose intramuscular methotrexate in the treatment of ectopic pregnancy.METHOD: 85 cases of ectopic pregnancy cases treated with methotreaxte between October 2003 – December 2006 were evaluated retorospecitively. Success of treatment was defined as a resolution of ectopic pregnancy without performin surgical intervention. The cases that the treatment was successful and those that are not were compared for pretretment – hCG values, the volume of the mass, and the endometrial thickness. RESULTS: The success rate after methotrexate treatment was found 88.2%. There was no significant difference in pretreatment beta - hCG values, the volume of the mass and endometrial thickness between the cases successfully treated and those that are not (p=0.62, p=0.57, p=0.18). The mean resolution time for beta - hCG was defined as 24.5 days. CONCLUSION: Our study shows that single dose systemic methotrexate treatment can be used as an option in unruptured pregnancies.

Abstract | Full Text PDF

Klomifen sitrata dirençli pcos’lu primer infertil bir hastaya transvajinal hidrolaparoskopik yolla ovaryan drilling yapılması sonrası spontan gebelik elde edilmiş ve hasta termde vajinal yolla doğum yapmıştır.

Spontaneous pregnancy was achieved in a PCOS patient with clomiphene-resistant after ovarian drilling by transvaginal hydroloparoscopy and she delivered a healthy baby at term by vaginal route.

Abstract | Full Text PDF

Abstract | Full Text PDF