Amaç: Vitiligo hastalarında sulu ve lipit gözyaşı filmi parametrelerini ve temassız meibografili meibom bezlerini değerlendirmek.
Gereç ve Yöntem: Bu vaka kontrol çalışması İran'ın Birjand şehrinde vitiligo bulunan 43 hastanın ve 43 kontrolün her iki gözünde de yapıldı. Demografik bilgilere ve cilt hastalığı özelliklerine ek olarak her hasta için Oküler Yüzey Hastalığı İndeksi (OSDI) anketi dolduruldu. Daha sonra yarık lamba, Schirmer testi, Strip Meniskometri Tüpü (SMTube) ve gözyaşı parçalanma süresi (TBUT) gibi göz muayeneleri yapıldı. Meibom bezleri ayrıca temassız meibografi sistemi (SBM Sistemi, İtalya) kullanılarak görüntülenmiştir. Son olarak, veriler SPSS yazılımı sürüm 22 ile 0.05'in altında anlamlı bir seviyede analiz edildi.
Bulgular: Hastalar OSDI skoru kontrollere göre daha yüksekti ancak anlamlı değildi (10.90 ± 13.03'e karşılık 5.57 ± 6.85; p = 0.07). Her iki gözde Schirmer testinin ortalama skoru arasında anlamlı bir fark vardı (OD: 8.07 ± 5.47 ve 17.37 ± 6.52; OS: 7.60 ± 5.00 ve 17.30 ± 6.44; p <0.001). Her iki gözün ortalama SMTube skoru da anlamlı derecede farklıydı (OD: 4.49 ± 2.40 ve 9.74 ± 3.67; OS: 4.30 ± 2.81 ve 9.65 ± 4.52; p <0.001). Bununla birlikte, her iki gözün ortalama TBUT'u gruplar arasında farklı değildi (OD: 9.14 ± 3.17 ve 10.12 ± 2.08; p = 0.27; OS: 9.16 ± 3.30 ve 10.05 ± 2.10; p = 0.25). SBM Sistemi tarafından yapılan meibografide, gruplar arasında meibom bezlerinin atrofi oranında anlamlı bir fark görülmemiştir (OD: 20.86 ± 9.79 vs. 21.05 ± 12.07; p = 0.74; OS: 18.16 ± 8.83 vs. 19.53 ± 10.30; p = 0.51).
Sonuç: Vitiligo, sulu gözyaşı filmi üretiminde bir azalma ile ilişkilidir, ancak meibomain bezlerinin yapısını ve işlevini etkilemez.

Objectives: To evaluate the aqueous and lipid tear film parameters and the meibomian glands with noncontact meibography in patients with vitiligo.
Materials and Methods: This case-control study was conducted in both eyes of 43 patients with vitiligo and 43 controls in Birjand, Iran. In addition to demographic information and skin disease characteristics, the Ocular Surface Disease Index (OSDI) questionnaire was completed for each patient. Then eye examinations including slit lamp, Schirmer test, Strip Meniscometry Tube (SMTube) and tear break up time (TBUT) were performed. The meibomian glands were also imaged using noncontact meibography system (SBM Sistemi, Italy). Finally, the data were analyzed by SPSS software version 22 at a significant level of less than 0.05.
Results: Patients had higher OSDI score than controls but it was not significant (10.90±13.03 vs. 5.57±6.85; p=0.07). There was a significant difference between the mean score of the Schirmer test in both eyes (OD: 8.07±5.47 vs. 17.37±6.52; OS: 7.60±5.00 vs. 17.30±6.44; p<0.001). The mean score of SMTube of both eyes was also significantly different (OD: 4.49±2.40 vs. 9.74±3.67; OS: 4.30±2.81 vs. 9.65±4.52; p<0.001). However, the mean TBUT of both eyes was not different between groups (OD: 9.14±3.17 vs. 10.12±2.08; p=0.27; OS: 9.16±3.30 vs. 10.05±2.10; p=0.25). Meibography by SBM Sistemi showed no significant difference in the atrophy rate of meibomian glands between groups (OD: 20.86±9.79 vs. 21.05±12.07; p=0.74; OS: 18.16±8.83 vs. 19.53±10.30; p=0.51).
Conclusion: Vitiligo is associated with a reduction in the production of aqueous tear film, but does not affect the structure and function of meibomain glands.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Amaç: Keratokonus (KK) hastalığı ve evresi ile retina tabakalarının kalınlığı arasındaki ilişkiyi incelemek.
Gereç ve Yöntem: KK tanısı almış 85 hastanın 85 gözü ve yaş, cinsiyet, aksiyel uzunluğu benzer 40 kontrol katılımcısının 40 gözü retina tabakalarının kalınlıkları açısından karşılaştırılmıştır. KK hastaları Amsler-Krumeich evrelendirme sistemine göre evre 1, 2 ve 3 olarak evrelendirilmiş olup retina tabakalarının segmentasyonu Spektral Domain-Optik Koherens Tomografi (SD-OKT) otomatik segmentasyon programı ile gerçekleştirilmiştir. Santral 1 mm ETDRS alt alanı içindeki sinir lifi tabakası (RNFL), ganglion hücre tabakası (GCL), iç pleksiform tabaka (IPL), iç nükleer tabaka (INL), dış pleksiform tabaka (OPL), dış nükleer tabaka (ONL), retina pigment epiteli (RPE) olmak üzere her retinal tabakanın ortalama kalınlığı analiz edildi.

Bulgular: Kontrol ve KK gruplarının segmentasyonunda RNFL, GCL, IPL, OPL tabakalarında anlamlı bir fark görülmemiştir (sırasıyla p=0.306; p=0.661; p=0.893; p=0.664). INL tabakasında kontrol-evre 2 KK, kontrol-evre 3 KK, evre 1-2 KK ve evre 2-3 KK arasında evre arttıkça kalınlığın arttığı yönünde anlamlı bir fark saptanmıştır ( sırasıyla p=0.004; p=0.005: p=0.001; p=0.002). RPE tabakasının analizinde kontrol- evre 2 KK, kontrol-evre 3 KK, evre 1-2 KK ve evre 2-3 KK arasında evre arttıkça kalınlığın azaldığı yönünde anlamlı bir fark gözlendi (sırasıyla p=0.03; p=0.001; p=0.001; p=0.000). ONL tabakasının da evre arttıkça incelmesi dikkat çekiciydi, ancak bu sonuçlar istatistiksel olarak anlam kazanamadı (p=0.051).
Sonuç: KK hastalık evresi arttıkça nöroglial hücre gövdelerinin bulunduğu INL tabakasında kalınlık artışı, RPE başta olmak üzere dış retinal tabakalarda ise kalınlık azalması olduğu saptanmıştır.

Purpose: To examine the relationship between keratoconus (KC) stage and the thickness of the retinal layers.
Material and Methods: 85 eyes of 85 KC patients and 40 eyes of 40 similar control participants were compared for the thickness of the retinal layers. KC patients were staged as stage 1, 2 and 3 according to the Amsler-Krumeich staging system, and segmentation of the retina layers was performed with Spectral Domain-Optical Coherence Tomography (SD-OCT) automatic segmentation program. The thickness of the nerve fiber layer (RNFL), ganglion cell layer (GCL), inner plexiform layer (IPL), inner nuclear layer (INL), outer plexiform layer (OPL), outer nuclear layer (ONL) and retina pigment epithelium (RPE) layer in the central 1 mm ETDRS subfield was analyzed.
Results: There was no significant difference in the segmentation of the retinal layers of the control and KC groups in RNFL, GCL, IPL, OPL layers (p = 0.306; p = 0.661; p = 0.893, p = 0.664, respectively). In INL layer, there was a significant difference between control-stage 2 KC, control-stage 3 KC, stage 1-2 KC and stage 2-3 KC, as the stage increased, the thickness increased (p = 0.004; p = 0.005: p = 0.001; p = 0.002, respectively). In the analysis of the RPE layer, a significant difference was observed between the control-stage 2 KC, control-stage 3 KC, stage 1-2 KC and stage 2-3 KC, as the stage decreased, the thickness decreased (p = 0.03; p = 0.001; p = 0.001; p = 0.000, respectively). ONL layer thinned as the stage increased, but these results could not be statistically significant (p = 0.051).
Conclusions: With the progression of the KC disease stage, the thickness increase in the INL layer where the neuroglial cell bodies are located; A decrease in thickness was observed in the outer retinal layers, especially in RPE.

Amaç: Az gören hastalarda Az Görme Yaşam Kalitesi Ölçeği (LVQOL) ve National Eye Institute Görsel Fonksiyon Ölçeği (NEI VFQ-25) ile değerlendirilen yaşam kalitesi değerlerini karşılaştırmak.
Gereç ve Yöntem: Az Görme Rehabilitasyonu Birimi'ne ilk kez başvuran 64 ardışık hasta çalışmaya dahil edildi. İyi gören gözünde en iyi düzeltilmiş görme keskinliği 20/60'ın altında veya görme alanı fiksasyon noktasından 20° ve altında olan, 18 yaş ve üstündeki hastalar çalışmaya dahil edildi. Muayeneden sonra hastalardan LVQOL ve NEI VFQ-25 ölçeklerini doldurmaları istendi.
Bulgular: İki ölçeğin toplam puanları arasında çok güçlü bir korelasyon bulundu. LVQOL 'uzak görme' alt ölçek puanı ile NEI VFQ-25'in 'uzak aktiviteler' alt ölçek puanı arasında güçlü bir korelasyon bulundu. LVQOL'un “okuma ve ince işler” alt ölçek puanı ile NEI VFQ-25'in “yakın aktiviteler” alt ölçek puanı arasında güçlü bir korelasyon vardı. LVQOL toplam skoru ile görme keskinliği arasında zayıf bir korelasyon mevcuttu. Hastalığın başlangıç yaşı ile iki anketin toplam skorları arasında orta derecede negatif korelasyon saptandı.
Sonuçlar: Az gören hastalarda hem LVQOL hem de NEI VFQ-25 bireylerin yaşam kalitelerini ölçmek için kullanılabilir. Birbirleriyle güçlü korelasyon gösterdiklerinden Türkçe’ye valide edilmiş bu iki ölçekle yapılan çalışmaların birbirleriyle karşılaştırılmaları mümkündür.

Objectives: To compare the quality of life assessed by the Low Vision Quality of Life Questionnaire (LVQOL) and National Eye Institute Visual Function Questionnaire (NEI VFQ-25) in patients with low vision.
Materials and Methods: A total of 64 consecutive patients who were consulted to Ankara University Low Vision Rehabilitation Department for the first time were included in the study. The patients who have a best-corrected visual acuity of less than 20/60 or a visual field of equal to or less than 20° from the fixation point, in the better eye and age of 18 or older were included. After the examination, the patients were asked to complete the LVQOL and NEI VFQ-25 questionnaires.
Results: A very strong correlation was found between the total scores of the two questionnaires. A strong correlation was found between the ‘distance vision’ subscale score of LVQOL and ‘distance activities’ subscale score of NEI VFQ-25. There was also a strong correlation between the ‘reading and fine work’ subscale score of LVQOL and ‘near activities’ subscale score of NEI VFQ-25. There was a weak correlation between the LVQOL total score and visual acuity. There were moderate negative correlations between the age of onset of the disease and the total scores of the two questionnaires.
Conclusions: Both the LVQOL and NEI VFQ-25 are able to quantify the quality of life of individuals with low vision and it is possible to compare the studies carried out with these two questionnaires which are validated in Turkish.

Amaç: Orta ve ileri şiddette akut blefarit ya da blefarokonjunktivit tedavisinde perioküler yoğun atımlı ışık uygulamasının etkinliğini değerlendirmek.
Materyal ve Metod: Bu retrospektif çalışma tek bir merkezde yapılmıştır. Yoğun atımlı ışık cihazı (E > Eye, ESwin, Paris, Fransa) ile bilateral perioküler yoğun atımlı ışık tedavisi alan 11 hasta retrospektif olarak değerlendirildi. Tedavi öncesi ve tedaviden 10 hafta sonra şu değerlendirmeler yapıldı: biyomikroskopik muayene, kapak kompresyon dereceleme sistemi (Compression Of The Eyelid, COTE), oküler yüzey hastalık indeksi skoru (Ocular Surface Disease Index, OSDI), oküler yüzey boyama Oxford skalası (OXFORD scale), lipid tabakası kalınlığı (lipid layer thickness, LLT), noninvazif gözyaşı menisküs testi (non-invasive tear meniscus test, TMH), noninvazif gözyaşı kırılma zamanı (non-invasive break up time measurement, NIBUT) ölçümü ve I.C.P. Oküler Yüzey Analizörü (SBM Sistemi, Turin, İtalya) ile yapılan meiobografi.
Bulgular: Bilateral perioküler yoğun atımlı ışık tedavisinden 10 hafta sonra OSDI semptom skorunda (p <0.0001), LLT ölçümünde (p <0.0001), meibografi sonucunda (p <0.0001) anlamlı düzelme elde edilmiştir; COTE ve oküler yüzey boyama skorlarında sırasıyla %59,72 ve %57,14 düşme kaydedilirken; NIBUT ve TMH sırasıyla %47,34 ve %22,16 artış göstermiştir. OSDI, LLT ve meibografide elde edilen düzelmeye paralel olarak; biyomikroskopik muayenede blefarit ya da blefarokonjunktivit bulguları düzelme göstermiştir. Herhangi bir istenmeyen etki görülmemiştir.
Sonuç: Seri olarak uygulanan yoğun atımlı ışık tedavisi, orta ve ileri şiddette akut blefarit ya da blefarokonjunktivitin klinik belirti ve bulgularında, meibomian bezi morfolojisinde ve sekresyon kalitesinde düzelme sağlar.

Objectives: We aimed to evaluate the efficacy of periocular intense pulsed light therapy in the treatment of moderate to severe acute blepharitis or blepharoconjunctivitis.
Materials and Methods: This was a retrospective study performed in one institution. Eleven patients who received bilateral periocular intense pulsed light therapy using an intense pulsed light device (E > Eye, ESwin, Paris, France) were retrospectively evaluated. The following findings obtained at baseline and ten weeks after the treatment were recorded: slit-lamp examinations; symptom scores of the Compression Of The Eyelid (COTE) grading system and Ocular Surface Disease Index (OSDI); ocular surface staining with Oxford grading scale (OXFORD) scores; lipid layer thickness (LLT); and non-invasive tear meniscus test (TMH), non-invasive break up time measurement (NIBUT), and meibography performed by using I.C.P. Ocular Surface Analyser (SBM Sistemi, Turin, Italy).
Results: Significant improvements in OSDI symptom scores (p <0.0001), LLT (p <0.0001), meibography (p <0.0001) were obtained at ten weeks after bilateral periocular intense pulsed light therapy. As the COTE and ocular surface staining scores decreased by 59.72% and 57.14% respectively; NIBUT and TMH increased by 47.34% and 22.16%, respectively. In parellel to the improvement in OSDI, LLT, and meibography; findings for acute blepharitis or blepharoconjunctivitis improved in slit-lamp examination. There were no adverse effects.
Conclusions: Serial intense pulsed light therapy improves the clinical signs and symptoms of moderate to severe acute blepharitis or blepharoconjunctivitis, meibomian gland morphology, and secretion quality.

Amaç: Dünya genelinde hızla yayılım gösteren koronavirüs hastalığı 2019 (COVID-19) pandemisinin Türk göz hekimleri üzerine etkisini anket soruları ile değerlendirmek
Gereç ve Yöntem: Kırk sorudan oluşan anket online ortamda hazırlanıp gönüllü olan ve aktif olarak görev yapan göz hekimlerine yönlendirildi. Sorular demografik özellikler, çalışma şartları ve düzeni, oftalmoloji hastası takibi, pandemi ile ilgili bilgi ve endişe düzeyi olarak ana başlıklar altında soruldu.
Bulgular: Anketi cevaplayan göz hekimi sayısı 161 olup, 78’i kadın 83’ü erkek idi. Çoğunluğu uzman doktor (%71) olup, 128’i büyükşehirlerde yaşamakta idi. Katılımcıların % 54.4’ü haftalık çalışma saatlerinde azalma olduğunu, %52.5’i rutin polikliniğe devam ettiğini, %52.8’i COVID-19 ile ilgili birimlerde çalıştığını, %67.1’i sadece acil ameliyatların devam ettiğini, %52’si kronik göz hastalarının takiplerinin aksadığını belirtti. Göz hekimlerinin yüksek riskli grupta olduğunu düşünenlerin oranı %64 olup, muayanede maske takma oranı %99 idi. Pandemi ile kaygı düzeyinde artış oranı %91 olup, en yaygın kaygı sebebi (%83) aile fertlerine bulaştırma riski idi. Bilgi düzeyinin yetersiz olduğunu düşünenler %12.5 olup, çoğunluğu (%46) şartların 2-5 ay arasında normalleşeceğini düşündüğünü belirtti.
Sonuç: Hasta muayenesindeki yakın temas göz hekimlerinin risk altında olduklarını düşünmelerine sebep olmuştur. Ülkemizde de vaka sayılarında artışa bağlı oftalmoloji pratiğinde hasta ve ameliyat sayılarında azalma olduğu, riskli birimlerde göz hekimlerinin çalıştırıldığı görülmektedir. Pandemi süreci kaygı düzeyinde yüksek oranda artışa sebep olmuştur.

Aim: To assess the effects of the coronavirus 2019 pandemic on Turkish ophthalmologists.
Material and Methods: In this survey study, an online questionnaire consisting of 40 questions was directed to volunteers who were actively working ophthalmologists. The questions were asked under the main topics such as demographic characteristics, working conditions and order, follow-up of the ophthalmology patients and level of knowledge and anxiety about the coronavirus 2019 pandemic.
Results: This study comprised of 161 ophthalmologists, of whom 78 were females and 83 were males. They were predominatly consultant ophthalmologists (71%), with 128 living in the metropolitan areas. 54.4% reported decreased weekly working hours, 52.5% were attending routine outpatient clinics, 52.8% were working in the COVID-19 related units, 67.1% were continuing only emergency operations, and 52% reported a disruption of follow-up procedures of the chronic eye patients. Although 64% thought that ophthalmologists were in the high risk group, almost all participants were using masks (99%). Paralell to this, 91% expressed high anxiety level with respect to the pandemic, the most common cause of this anxiety (83%) being the risk of transmitting the disease to their family members. 12.5% considered the level of knowledge about the pandemic being insufficient. And majority of the participants (46%) thought that daily life conditions would normalize in 2 to 5 months.
Conclusion: Close proximity during the patient examination led to concerns about the encountered risks among ophthalmologists. In our country, due to an exponentially increasing number of the COVID-19 cases, there is a proportional decrease in the number of patients and surgeries in the ophthalmology clinics. As a result, the ophthalmologists are unwillingly appointed in the high risky units. It may be concluded relatively that the COVID-19 pandemic has brought about the high level of anxiety among the ophthalmologists.

Amaç: Eales hastalığında uygulanan vitreoretinal cerrahilerin görsel ve anatomik sonuçlarını ve son görme keskinliğine etki eden faktörleri araştırmak.
Gereç Ve Yöntem: Retrospektif olarak tasarlanan bu çalışmaya Eales hastalığına bağlı vitreus hemorajisi (VH) veya traksiyonel retina dekolmanı (TRD) nedeniyle Ocak 1997 ve Aralık 2015 tarihleri arasında vitreoretinal cerrahi uygulanan, en az bir yıl takipli 21 hastanın 22 gözü dahil edildi.
Bulgular: En iyi düzeltilmiş görme keskinliği (EİDGK) ortalaması son muayenede (0.6 ± 0.9 logMAR) preoperatif döneme (1.8 ± 1.1 logMAR) göre anlamlı şekilde artmıştı (p < 0.001). Cerrahi sonrası EİDGK 4 gözde (%18.2) stabil kalırken, 16 gözde (%72.7) arttı, 2 gözde (%9.1) ise azaldı. VH grubunda son EİDGK ortalaması (0.3 ± 0.34 logMAR) retina dekolmanı grubuna (0.9 ± 1.1 logMAR) göre daha iyi olmasına karşın fark istatistiksel olarak anlamlı değildi (p = 0.1). Çok değişkenli lineer regresyon analizinde preoperatif veya postoperatif proliferatif vitreoretinopati (PVR) C, preoperatif makulayı etkileyen dekolman, postoperatif neovasküler glokom ve cerrahi öncesi uzamış hastalık süresi son EİDGK ile negatif ilişkili, preoperatif EİDGK ise pozitif ilişkili olarak bulundu. Preoperatif retinal neovaskülarizasyon, disk neovaskülarizasyonu, rubeozis iridis, total arka hyaloid dekolman, preoperatif retinal lazer fotokoagulasyon, cerrahi endikasyon, skleratomi çapı (20 gauge / 23 gauge), preoperatif lens durumu, preoperatif veya postoperatif epimaküler membran, peroperatif iyatrojenik retinal yırtık, postoperatif hipotoni, kistoid maküler ödem, ve yeni veya nüks retina dekolmanı son EİDGK ile ilişkili bulunmadı. Primer anatomik başarı %81.8, son anatomik başarı %90.9 idi.
Sonuç: Eales hastalığında dekolman alanı makulayı etkilemiyorsa ve preoperatif veya postoperatif PVR C gelişmemişse vitreoretinal cerrahiyle iyi görsel sonuçlar elde edilebilir.

Objectives: To investigate visual and anatomical outcomes of vitreoretinal surgeries in patients with Eales’ disease.
Materials and Methods: In this retrospective study, 22 eyes of 21 patients with vitreous hemorrhage (VH) or tractional retinal detachment (TRD) secondary to Eales’ disease who underwent vitreoretinal surgery between January 1997 and December 2015 and had at least one year follow-up, were included.
Results: The mean best corrected visual acuity (BCVA) was significantly higher at final visit (0.6 ± 0.9 logMAR) than the preoperative values (1.8 ± 1.1 logMAR) (p < 0.001). After surgery BCVA was stable in 4 eyes (18.2%), increased in 16 eyes (72.7%), and decreased in 2 eyes (9.1%). Although the mean BCVA was better in VH group (0.3 ± 0.34 logMAR) than retinal detachment group (0.9 ± 1.1 logMAR), the difference was not statistically significant (p = 0.1). Multivariable lineer regression analyses revealed that preoperative or postoperative proliferative vitreoretinopathy (PVR) C, preoperative retinal detachment involving the macula, postoperative neovascular glaucoma, and long preoperative duration of disease had a negative association while preoperative BCVA had a positive association with final BCVA. Preoperative retinal and disc neovascularization, rubeosis iridis, total posterior hyaloid detachment, preoperative retinal laser photocoagulation, indication of surgery, diameter of scleratomy (20 gauge / 23 gauge), preoperative lens status, preoperative or postoperative epimacular membrane, peroperative iatrogenic retinal breaks, postoperative hypotony, cystoid macular edema, and new or recurrent retinal detachment were not associated with final BCVA. The primary anatomic success rate was 81.8% and the final anatomic success rate was 90.9%.
Conclusion: In Eales' disease, good visual results can be obtained with vitreoretinal surgery if the detachment area does not affect the macula and preoperative or postoperative PVR C does not develop.

Konjenital katarakt, çocukluk döneminde ciddi görme azlığına neden olabilen önemli bir göz hastalığıdır. Doğumda veya hayatın ilk bir yılı içerisinde tanı almaktadır. Erken tanı ve tedavisi görme prognozu açısından oldukça önemlidir. Çeşitli göz anomalileri ve sistemik hastalıklar eşlik edebilmektedir. Konjenital kataraktın izole olup olmadığının aydınlatılması hem potansiyel görme düzeyini belirlemek için hem de morbidite/mortalite yaratan durumların erken dönemde tanımlanıp tedavi edilebilmesi için kritik bir basamaktır. Konjenital kataraktın moleküler etiyolojisinde pek çok gen tanımlanmıştır. Mutasyonların çoğu kristalin genlerinde saptanmıştır. Genetik sebebin çeşitli testler ile belirlenmesi bireyselleştirilmiş genetik danışma verilebilmesi için gerekli olmakla birlikte moleküler etiyolojinin anlaşılabilmesi ve yapılan testin özelliklerine göre ayrıca eşlik edebilecek diğer oküler ve/veya sistemik sorunların tanımlanabilmesi açısından da fayda sağlamaktadır. Son yıllarda özellikle yeni nesil dizileme, konjenital katarakt moleküler etiyolojisinin belirlenmesinde gelişen ve mevcut bilgi düzeyini arttıran bir teknoloji haline gelmiştir.

Congenital cataract is a challenging ophthalmological disorder which can cause severe visual loss. It can be diagnosed at birth or during the first year of life. Early diagnosis and treatment are crucial for the visual prognosis. It can be associated with various ocular and systemic abnormalities. The clarification of the accompanying factors is an indispensable step for the prediction of potential vision as well as early diagnosis and treatment for clinical situations that can cause morbidity or mortality. Many genes have been identified in the molecular etiology of congenital cataract. The majority of the mutations have been reported in the crystalline genes. The determination of the genetic cause may not only provide individualized genetic counseling but also helps to ascertain concomitant ocular and/or systemic disorders according to the characteristics of the applied genetic test. Recently, next generation sequencing in particular has become an evolving technology for the determination of the molecular etiology of congenital cataract and provides increase in the current knowledge.

Amaç: Yüksek doz sitarabin kemoterapisi sonrası toksik keratopati gelişen ve topikal loteprednol etabonate % 0.5 tedavisini takiben semptomları düzelen 2 olgu bildirmek.
Yöntem: İn-vivo konfokal mikroskopi bulgularını içeren olgu sunumu.
Olgu Sunumu: Akut miyeloid lösemili 25 yaşında kadın ile 26 yaşında erkek iki olgu, konsolidasyon kemoterapisi sonrası gelişen oküler rahatsızlık, fotofobi ve bulanık görme semptomları ile kliniğimize sevk edildi. Her iki olguda bilateral santral korneal epitelyal mikrokistler mevcuttu. İn-vivo konfokal mikroskopide, özellikle bazal epitel tabakalarında yüksek reflektivitede yaygın granüler ve düzensiz intraepitelyal opasiteler izlendi. Loteprednol etabonate % 0.5, her iki olguda semptomları bir haftadan kısa sürede hafifletti ve tedaviden 2-3 hafta sonra epitelyal mikrokistler kayboldu.
Sonuç: Sitarabine bağlı kornea toksisitesi için standart bir tedavi protokolü olmamasına rağmen, deksametazonun % 0.1 ve prednizolon fosfatın % 1.0 tedavide etkili olduğu bildirilmiştir. Olgu sunumumuzda, her iki olguda günde dört kez loteprednol etabonat % 0.5 de semptomların baskılanmasında etkili olmuştur.

Purpose: To report two patients who developed toxic keratopathy following high dose cytarabine chemotherapy and resolution of symptoms following topical loteprednol etabonate 0.5% treatment.
Method: Case report including in-vivo confocal microscopy findings.
Case Report: A 25-year-old female and a 26-year-old male with acute myeloid leukemia were referred to our department with symptoms of ocular discomfort, photophobia and blurred vision after consolidation chemotherapy. Central corneal epithelial microcysts were observed bilaterally in both patients, and in-vivo confocal microscopy showed highly reflective disseminated granular and irregular intraepithelial opacities, mainly in the basal epithelial layers. Loteprednol etabonate 0.5% relieved both patients’ symptoms in less than a week, and microcysts disappeared in 2 to 3 weeks of treatment.
Conclusions: Although there is no standardized treatment protocol for the cytarabine-induced corneal toxicity, dexamethasone 0.1% and prednisolone phosphate 1.0% were reported to be effective in the resolution of discomfort and symptoms. In two patients we report herein, loteprednol etabonate 0.5% four times daily was also effective in suppressing the symptoms.

The goals of the periorbital region reconstruction are to obtain both functional and esthetic results. Medial canthus is the second most common periorbital location for basal cell carcinoma. If left untreated, it is locally destructive but rarely metastasizes. Incompletely resected medial canthal tumors recur or penetrate along the lacrimal path and expand to wider lesions. A safety margin is necessary to ensure a complete lesion resection. Since it was introduced in 1941, Mohs surgery has been promoted as an efficient method of dealing with infiltrative periorbital skin tumors. It has been shown to have high rates of complete cancer removal during surgery, minimizing the amount of normal tissue loss and securing better functional and cosmetic outcomes. Due to its concave contour and convergence of skin units with variable thickness, texture and mobility, reconstruction of the medial canthal region remains challenging. Reconstructive methods such as free full-thickness skin grafts and glabellar flaps had been used alone or in combination with other techniques. The concavity of the canthus must be achieved, but the maintenance of the normal contour and symmetry of the surrounding tissue is critical. The glabellar flap is a triangular shape advancement flap that restores adequately the volume in deeper defects, guaranteeing sufficient vascular support without complex or undesirable scars. We present two cases of basal cell carcinoma affecting the medial canthal region that was successfully reconstructed using a glabellar flap alone in one case and associated with a cheek advancement flap in the second one. In both cases, tumor excision was performed using Mohs surgery.

Optik disk piti nadir görülen bir konjenital anomalidir. Hastalar makülopati gelişene kadar sıklıkla asemptomatiktir. Optik koherens tomografi (OKT) hastalığın tanısında, pitle ilişkili yapısal değişikliklerin ortaya konmasında ve makülopati takibinde kullanılmaktadır. Çalışmanın amacı, sağ gözünde iki sol gözünde tek optik disk pit bulunan kısmı akomodatif ezotoropyalı bir olgunun mulimodal görüntüleme ile 21 yıllık takibini sunmaktır. Bildiğimiz kadarı ile kısmi akomodatif ezotropyalı bir olguda multipl optik disk piti literatürde bildirilmemiştir.

Optic disc pits are an uncommon congenital abnormality. Patients remain asymptomatic unless they develop maculopathy. The use of optic cohorence tomography (OCT) has a critical benefits in patient’s follow-up who are at the ambliyogenic age. The aim of this study is to present a case of double optic disc pit in the right eye and single optic disc pit in the left eye in a partially accommodative esotropia patient who followed-up 21 years. To our knowledge, multiple optic disc pit has never been described in a patient with partially accomodative esotropia.

Öz
Tanı konulmamış bir CSS'si olan 42 yaşındaki bir erkek, henüz iki taraflı CRAO geliştirdi, bu yazıda durum olarak değerlendirildi. Tıbbi geçmişinde sadece bronşiyal astım ve düzensiz prednizolon tüketimi vardı ve aterosklerotik risk faktörleri yoktu. Sunumda görme keskinliği sağ gözde El Hareketi (HM), sol gözde Parmak Sayma (CF) idi. Funduskopi sağ gözde retina beyazlaması ve kiraz kırmızısı bir noktayı ve ayrıca sol gözde normal fundusu temsil ediyordu. Göz küresi masajı ve sistemik göz içi basıncı düşürücü ajanlardan sonra Görme Keskinliği (VA) düzeldi. Uygulamanın 5. gününde sağ ayağında purpura şeklinde sağ ekstremite güçsüzlüğü ve cilt lezyonu şikayeti başladı ve elektromiyografide multipl mononevrit ortaya çıktı. Laboratuvar verilerinde gösterilen yüzde 52 eozinofili vardı. Hastalık çalışma sürecinde ortaya çıkan hiper eozinofili, bronşiyal astım, mononevrit multipleks vaskülit purpurası ve sinüzit, Amerikan Romatoloji Koleji'nin Churg-Strauss sendromu (CSS) tanısı için sınıflandırma kriterlerini karşılamıştır. 3 gün üst üste intravenöz metilprednizolon 1 gr / gün verildi ve ayrıca 1 gr siklofosfamid başlandı ve 6 ay boyunca aylık olarak sürdürüldü. Ayak düşmesi ve vaskülitik purpura 7 gün sonra düzeldi; ancak yine de görme keskinliğinde daha fazla gelişme olmadı. Sonuç olarak, bilateral CRAO varlığında ve aterosklerotik risk faktörlerinin yokluğunda, CCS, uygun bir araştırmanın ele alınması gereken bir predispozan faktör olarak düşünülmelidir.

A 42-year-old man with an un-diagnosed CSS developed bilateral CRAO yet, was considered as the case in this paper. His medical history included only bronchial asthma and irregular prednisolone consumption, and no atherosclerotic risk factors. At presentation, visual acuity was Hand Motion (HM) in the right eye and Counting Fingers (CF) in left eye. Funduscopy represented retinal whitening and a cherry red spot in the right eye and also normal fundus in the left eye. After eyeball massage and systemic intra-ocular pressure lowering agents, Visual Acuity (VA) improved. On the 5th day of administration, he started suffering from right limb weakness and skin lesion as purpura on his right foot, which revealed mononeuritis multiple in electromyography. He had 52 percent eosinophilia shown in lab data. Based on hyper eosinophilia, bronchial asthma, mononeuritis multiplex vasculitis purpura, and sinusitis that had occurred in the process of the disease work up fulfilled the classification criteria by American College of Rheumatology for diagnosis of Churg–Strauss syndrome (CSS). Intravenous methylprednisolone was administrated 1g/day for 3 consecutive days and also 1g cyclophosphamide was started and continued monthly for 6 months. Foot drop and vasculitic purpura improved 7 days later; however, there was still no further improvement in visual acuity. In conclusion, In the presence of bilateral CRAO and lack of atherosclerotic risk factors, CCS should be considered as a predisposing factor, on which an appropriate investigation should be addressed.

Solar radiation causes acute foveal injury resulting in outer retinal defects. Often symptoms follow an event of unprotected gazing at solar eclipse or directly viewing the sun. We encountered a series of cases during winters among habitats from high altitudes complaining of visual field scotomas. All of them had a typical history of prolonged sunbathing but denied gazing at the sun directly. Optical coherence tomography showed outer retinal defects involving the ellipsoid zone characteristic of solar retinopathy in all patients. In this case series, we would like to emphasize the role of geographical factors in the causation of solar retinopathy.