AMAÇ: Türk toplumunda psödoeksfoliyasyon sendrom (XFS) ve psödoeksfoliyasyon glokom olgularında (XFG) LOXL1 geninin üç tek nükleotit polimorfizmini (SNPs) (rs3825942, rs1048661 ve rs2165241) araştırmak.
METOD: XFS’li 48 ve XFG’li 58 olgu ile 171 kontrol olgusuna ait kan örneklerinden DNA elde edilerek, prob temelli bir genotipleme yöntemi olan RT-PCR ile LOXL1 genine ait üç SNP (rs3825942, rs1048661 ve rs2165241) araştırıldı.
SONUÇ: LOXL1 geninde her üç SNP’in XFS ve XFG ile anlamlı derecede ilişki saptandı (XFS için rs3825942 p= 3.54x10-6 OR=∞, rs1048661 p= 0.008 OR= 2.18 ve rs2165241 p= 8.69x10-9 OR= 4.30 XFG için rs3825942 p= 3.41x10-7 OR= ∞, rs1048661 p= 1.75x10-5 OR= 3.78 ve rs2165241 p=3.85x10-11 OR= 4.90). Hiçbir SNP’te XFS ile XFG arasında anlamlı bir ilişki bulunamadı. Psödoeksfoliyatif olguları sağlıklı kişilerden ayırt etmede rs3825942 SNP’i daha değerli bulundu (SE=1.00). rs2165241'in homozigot TT genotipi 6 kat artmış XFS riski (p=8.15x10-8 OR=6.32) ve 7 kat artmış XFG riski (p=1.45x10-10 OR=7.95) ile ilişkiliydi. Her üç risk alleli içeren haplotip (GGT) XFS / XFG'da güçlü ilişki ve 7 kat artmış risk taşıyordu (p = 8.65x10-14 OR= 7.45). Erkelerde rs2165341 SNP’i 3 kat daha riskli olarak değerlendirildi (p= 6.78x10-5 OR= 3.202).
TARTIŞMA: Türk popülasyonunda LOXL1 polimorfizmi psödoeksfoliasyon için artmış bir risk ile ilişkilidir. rs2165241'in T alleli, çalışma grubumuzda için en önemli ayırt edici risk faktörü olarak bulunmuştur. Tüm SNP dağılımlarının Avrupalı ve Amerikalı toplumlar ile benzer olduğu görülmektedir.

PURPOSE: To investigate the three single nucleotid polymorphisms (SNPs) (rs3825942, rs1048661 and rs2165241) of LOXL1 gene in Turkish population with pseudoexfoliation syndrome (XFS) and pseudoexfoliation glucoma (XFG) cases.
METHODS: DNA was obtained from blood samples of 48 XFS, 58 XFG and 171 control cases, than three SNPs (rs3825942, rs1048661, rs2165241) of LOXL1 gene was investigated with RT-PCR; a probe-based genotyping method and melting analyse.
RESULTS: All three SNPs of LOXL1 were significantly associated with XFS and XFG (For XFS rs3825942 p= 3.54x10-6 OR=∞, rs1048661 p= 0.008 OR= 2.18 and rs2165241 p= 8.69x10-9 OR= 4.30. For XFG rs3825942 p= 3.41x10-7 OR= ∞, rs1048661 p= 1.75x10-5 OR= 3.78 and rs2165241 p=3.85x10-11 OR= 4.90). No significant association was found between none of SNPs with XFS and XFG. The GG genotype of rs3825942 was more valuable for distinguishing pseudoexfoliative cases from healty individuals. The homozygous TT genotype of rs2165241 was associated with 6-fold increased XFS riskn (p=8.15x10-8 OR=6.32) and 7-fold increased XFG risk (p=1.45x10-10 OR=7.95). The haplotype (GGT) consisting of all three risk alleles was strong association and 7.45 -fold of increased risk to the XFS/XFG (p = 8.65x10-14 OR= 7.45). Existence of T allele of rs2165241 created 3 times higher risk for the men than women (p= 6.78x10-5, OR= 3.202).
CONCLUTION: LOXL1 SNPs are associated with an elevated risk for pseudoexfoliation in Turkish population. T allele of rs2165241 was found to be the most important characterized risk factor for our cohort. All SNPs distributions are similar to other European and American population.

Amaç: Descemet membran (DM) greft rulo formasyonunun açılma zamanının çeşitli sıvı

sıcaklıklarında değişim gösterip göstermediğini araştırmak.

Gereç ve Yöntem: Çalışma prospektif, İN vivo ve deneyseldir. Çalışma Haziran 2014 -

Haziran 2015 yılları arasında Adana Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi'nde kornea

bölümünde üçüncü basamakta yürütülmüştür. DM'ler başlangıçta aldığı rulo formasyonu

sıkılığına göre 4 kategoriye ayrılmış ve dört farklı BSS sıcaklığı (8, 16, 23 ve 36 ° C)

kullanılarak dört farklı grupta yürütülmüştür. Hastanenin göz bankasından 16 donör kornea

elde edilmiştir.

Bulgular: Hazırlanan DM rulo oluşumları, alınan verici korneanın durumuna göre değişebilir.

Bazıları sıkı bir rulo oluştururken bazıları daha açık rulo oluşturabilir. Tüm gruplarda, 5. ve

10. dakikalarda farklı BSS sıcaklıklarına konan DM rulolarında herhangi bir fark

gözlenmemiştir. Tüm gruplarda, DM rulo oluşumlarında sıkılaşma veya açılma

gözlenmemiştir.

Sonuç: Bu çalışmada farklı dengelenmiş tuz çözeltisi (BSS) sıcaklıklarının, açılma zamanı

üzerinde herhangi bir etkisinin olmadığı bulunmuştur.

Purpose: To investigate whether unfolding time of the descemet membrane (DM) graft roll formations change in various fluid temperatures.
Materials and Methods: The study was prospective, ex vivo and experimental. The study was conducted at the tertiary center for corneal disease in Adana Numune Training and Research Hospital between June 2014 and June 2015. The DMs were divided into 4 categories according to roll formation tightness they received at the beginning and was conducted in four different groups, using four different BSS temperatures (8, 16, 23, and 36 °C). 16 donor corneas were obtained from eye bank of the hospital.
Results: DM roll formations which are prepared may vary according to the donor cornea received. While some of them form a tighter roll, some others can form a more open roll. In all groups no differences were observed in the DM rolls put into different BBS temperatures at the 5th and 10th minutes. In all groups, neither tightening nor opening was observed in DM roll formations.
Conclusion: Different balanced salt solution (BSS) temperatures in this study were found to have no effects on DM unfolding time.

Amaç: Psödoeksfolyatif glokom (PEXG), primer kapalı açılı glokom (PKAG) ve sağlıklı gözlerin Dual Scheimpflug korneal topografi ile ön segment parametrelerinin değerlendirilmesi
Gereç ve Yöntem: Seksen altı hastanın 143 gözü çalışmaya dahil edildi. Otuz sekiz hastanın 47 gözü PEXG, 15 hastanın 30 gözü PKAG ve 33 sağlıklı katılımcının 66 gözü değerlendirildi. Hikayesinde göz cerrahisi geçirmiş olanlar ile kontakt lens kullanıcıları çalışma dışı bırakıldı. Tam göz muayenesinin ardından Dual Scheimpflug korneal topografi ile ortalama santral korneal kalınlık (SKK), beyazdan beyaza horizontal kornea çapı (KÇ), pupilla çapı (PÇ), ön kamara hacmi (ÖKH), ön kamara derinliği (ÖKD) ve ortalama ön kamara açısı ölçülerek üç grup arasında karşılaştırıldı. İstatistiksel analiz için Social Sciences for Windows 18.0 (SPSS) programı kullanıldı.
Bulgular: Üç grup arasında ortalama yaş ve cinsiyet açısından istatistiksel fark yoktu (p>0,05). SKK, KÇ, PÇ açısından da üç grup arasında istatistiksel fark yoktu (sırasıyla; p=0.568, p=0.064, p=0.321). ÖKH, ÖKD ve ortalama ön kamara açısı diğer gruplar ile karşılaştırıldığında PKAG grubunda istatistiksel olarak farklıydı (sırasıyla; p=0.000, p=0.000, p=0.000). PEXG ve sağlıklı gözler arasında bu değerler için istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu.
Sonuç: Ön kamara hacmi, ön kamara derinliği ve ortalama ön kamara açısı PEXG ve sağlıklı grupla karşılaştırıldığında PKAG grubunda istatistiksel olarak farklıydı ve daha düşüktü. Dual Scheimpflug Korneal topografi glokomda ön segment parametrelerini objektif olarak ölçmede kullanılabilir.

Purpose: Evaluation of anterior segment parameters measured by Dual Scheimpflug corneal topography in pseudoexfoliative glaucoma (PEXG), primary angle closure glaucoma (PACG) and healthy eyes
Material- Method: One hundred forty three eyes of 86 patients were enrolled in this study. 47 eyes of 38 patients with PEXG, 30 eyes of 15 patients with PACG and 66 eyes of 33 healthy subjects were evaluated. Patients who underwent previous ophthalmic surgery and contact lens wearers were excluded. After full ophthalmological examination, mean central corneal thickness (CCT), white to white horizontal corneal diameter (WTW), pupillary diameter (PD), anterior chamber volume (ACV), anterior chamber depth (ACD) and mean anterior chamber angle were measured by Dual Scheimpflug corneal topography and compared between three groups. Statistical analysis were made by Statistical Package for Social Sciences for Windows 18.0 (SPSS) programme.
Results: No statistical difference was found in mean age and gender among three groups (p>0,05). There was no statistical difference in CCT, WTW and PD among groups (p=0.568, p=0.064, p=0.321, respectively). ACV, ACD and mean anterior chamber angle values were statistically lower in the PACG compared to the other groups(p=0.000, p=0.000, p=0.000, respectively). There was not a statistically significant difference in these measurements between the PEXG and normal eyes.
Conclusion: Anterior chamber volume, anterior chamber depth and mean anterior chamber angle were found statistically different in PACG when compared with PEXG and healthy eyes. So Dual Scheimpflug corneal topography can be used as a objective measurement method for anterior segment parameters in glaucoma.

Amaç: Yaş tip yaşa bağlı maküla dejenerasyonu (YBMD) hastalarında intravitreal anti-vasküler endotelyal büyüme faktörü (anti-VEBF) tedavilerin gerçek yaşam sonuçlarını değerlendirmek.
Gereç ve Yöntem: Çok merkezli, geriye dönük, girişimsel, karşılaştırmalı olmayan çalışma. Ocak 2013 ile Aralık 2015 arası yaş tip YBMD tanısı ile anti-VEBF tedavi başlanan ve gerektiğinde tedavi rejimi ile takip edilen hastaların dosyaları tarandı. Toplamda 12 aylık takip süresini doldurmuş olan hastalar çalışmaya alındılar. Çalışmanın birinci sonlanım noktası ilk yıl boyunca yapılan vizit ve enjeksiyon sayıları idi.
Bulgular: Yedi yüz seksen üç hastanın 880 gözü çalışmaya alındı. İlk 12 aydaki ortalama vizit sayısı 6,9±2,5 (1-15 arası) idi. İlk 12 aydaki ortalama enjeksiyon sayısı 4,1±1,9 (1-11 arası idi). Başlangıç, 3., 6. ve 12. aydaki görme keskinlikleri sırası ile 0,90±0,63 LogMAR (0,0-3,0 arası), 0,79±0,57 LogMAR, (0,0-3,0 arası), 0,76±0,57 LogMAR, (0,0-3,0 arası) ve 0.79±0.59 LogMAR (0,0-3,0 arası) idi. Başlangıç, 6. ve 12. aydaki merkezi maküla kalınlığı sırasıyla 395±153 mikrometre (91-1582 arası), 330±115 mikrometre (99-975 arası) ve 332±114 mikrometre (106-1191 arası) idi.
Sonuç: Gerektiğinde tedavi rejimi ile ulaşılan vizit ve enjeksiyon sayısı idealden çok düşük ve yetersizdir.

Objectives: To evaluate the real world outcomes of intravitreal anti- vascular endothelial growth factor (VEGF) treatment in neovascular age-related macular degeneration (nAMD) patients.
Materials and Methods: Multicenter, retrospective, interventional, non-comparative study. The records of the nAMD patients who were treated with an anti-VEGF agent on a pro-re-nata (PRN) treatment regimen basis between January 2013 and December 2015 were reviewed. The patients who completed a follow-up period of 12 months were included. Primary outcome measures of this study was the visit and injection numbers during the first year.
Results: Eight hundred and eighty eyes of 783 patients met the inclusion criteria for the study. Mean number of visits at month 12 was 6.9±2.5 (range: 1-15). Mean number of injections at month 12 was 4.1 ± 1.9 (range: 1-11). Mean visual acuity at baseline and months 3, 6, and 12 was 0.90±0.63 LogMAR (range: 0.0-3.0), 0.79±0.57 LogMAR, (range: 0.0-3.0), 0.76±0.57 LogMAR, (range: 0.0-3.0), and 0.79±0.59 LogMAR (range: 0.0-3.0), respectively. Mean central retinal thickness at baseline and months 6, and 12 was 395±153 micrometers (range: 91-1582), 330±115 micrometers (range: 99-975), and 332±114 micrometers (range: 106-1191), respectively.
Conclusion: The number of visits and injections were very far from ideal with the preferred treatment regimen of PRN.

AMAÇ: Yaşa bağlı makula dejenerasyonu (YBMD) ile refraksiyon kusuru ve aksiyel uzunluk arasındaki ilişkinin ve buna etki edebilecek sosyo-demografik özellikler ile biyokimyasal değişkenlerin incelenmesidir.
YÖNTEM: Kliniğimize başvuran YBMD tanısı konmuş 50 yaş üzeri 98 hastanın 196 gözü kesitsel olarak incelendi. Erken ve geç YBMD bulguları AREDS evrelendirme sistemine göre kategorize edildi. Objektif refraktif kusur otorefraktometre ile ölçüldü, subjektif muayene ile teyit edildi ve sferik eşdeğer hesaplandı. ≥-0.50 D ile ≤+0.50 D arası emetropi, <-0.50D miyopi, >+0.50D hipermetropi olarak sınıflandırıldı. Aksiyel uzunluk ultrasonik biyometri ile ölçüldü. ≤ 23,00 mm kısa, > 23,00 mm ile < 24,00 mm arası normal aralık, ≥ 24,00 mm uzun olarak sınıflandırıldı. Çalışmaya alınan tüm hastaların demografik, sistemik ve biyokimyasal parametreleri de incelendi.
BULGULAR: Hipermetropik refraktif kusur ve kısa aksiyel uzunluk oranları diğer gruplardan istatistiksel olarak anlamlı düzeyde yüksek bulundu (p<0,01). Erken ve geç evre YBMD grupları arasında refraktif kusur ve aksiyel uzunluk açısından anlamlı fark saptanmadı. Miyopi grubu hastalarda total kolesterol, trigliserid, açlık kan şekeri düzeyleri ve sigara kullanım oranı anlamlı olarak düşük bulundu. Erken evre hastalık grubunda balık tüketimi ve oral nutrisyonel replasman kullanımı anlamlı olarak yüksek bulundu. Çalışmaya katılan hastalarda YBMD’ye en sık eşlik eden sistemik hastalığın esansiyel hipertansiyon olduğu görüldü.
SONUÇ: Hipermetropik refraksiyon kusuru ve kısa aksiyel uzunluk YBMD ile ilişkili bulunmuştur. Sebep ve sonuç arasındaki nedensel ve zamansal ilişkinin güçlendirilebilmesi için daha fazla vaka sayısına ve uzun süreli çalışmalara ihtiyaç vardır.

PURPOSE: To investigate the relationship between age-related macular degeneration (AMD) and refractive error and axial length, and socio-demographic characteristics and biochemical variables that may affect it.
METHOD: A total of 196 eyes of 98 patients over 50 years of age who were diagnosed with AMD at our clinic were studied cross-sectionally. Early and Late AMD findings were categorized according to the AREDS Grading Scale. Objective refractive error was measured by autorefractometer, confirmed by subjective examination, and spherical equivalent was calculated. Between ≥-0.50 D and ≤+0.50D emmetropia, <-0.50D myopia and >+0.50D were classified as hyperopia. Axial length was measured by ultrasonic biometry. ≤ 23,00 mm short,> 23,00 mm and <24,00 mm normal range and ≥ 24,00 mm were classified as longer axial length. Demographic, systemic and biochemical parameters of all patients were also investigated.
RESULTS: Hypermetropic refractive error and shorter axial length rates were found statistically significantly higher than the other groups (p<0,01). Between early and late stage groups were not found significant difference in terms of refractive error and axial length. In patients with myopia group, total cholesterol, triglycerid, fasting blood glucose levels and the rate of smoking was significantly lower. In the early disease group, oral nutritional replacement use and fish consumption was significantly higher. In the patients participating in the study, the most common comorbidity with AMD was found to be essential hypertension.
CONCLUSION: Hyperopic refractive error and shorter axial length were found to be related with AMD. To supporting the causal and temporal relationship between hyperopic refractive error and AMD, more number of cases and longitudinal studies are required.

Amaç: Maküla merkezini tutmayan parafoveal diyabetik makula ödemli (DMÖ) olgularda sarı dalga boyu mikropulse lazer (MPL) uygulamasının en iyi düzeltilmiş görme keskinliği (EİDGK) ve retina kalınlığı üzerine etkisini incelemek
Gereç ve yöntem: Çalışmada Ocak 2015 ile Aralık 2016 tarihleri arasında kliniğimiz retina polikliniğinde diyabetik retinopati ve DMÖ’sü olan ve MPL uygulanan 8 hastanın 9 gözü retrospektif olarak incelendi. Tedavi öncesi ve sonrası 3. ayda; en iyi düzeltilmiş görme keskinliği (EİDGK) (logMAR) kaydedildi. Eş zamanlı alınan spektral domain-optik koherens tomografi görüntülerinden retinal kalınlığın en fazla olduğu yer manuel olarak belirlendi ve kaydedildi. Tedavi öncesi ve sonrası ölçümlerdeki değişim istatistiksel olarak analiz edildi.
Bulgular: Hastaların 5’ i erkek 3’ ü kadın olup ortalama yaş 52.8 yıldı. Çalışmaya alınan 9 gözden ikisine daha önce intravitreal anti-vasküler endotelyal büyüme faktörü enjeksiyonu yapılmış idi. Tedavi sonrası ortanca EİDGK tedavi öncesine göre artmış; ancak istatistiksel olarak anlamlı bulunmamıştır (tedavi öncesi=0.34 logMAR, tedavi sonrası=0.29 logMAR). Gözlerin 4’ ünde EİDGK artmış, diğer 5 gözde ise aynı kalmıştır. Parafoveal en kalın alandan yapılan ölçümde, ortalama retinal kalınlık tedavi öncesi 470.6 μm, tedavi sonrası 3. ayda 416 μm’ye düşmüştür (p=0.01). Gözlerin tümünde tedavi sonrası retinal kalınlıkta azalma görülmüştür.
Sonuç: Çalışmamızda DMÖ’sü bulunan olgularda MPL sonrası parafoveal retina kalınlığında anlamlı olarak azalma olduğu görülmüştür. EİDGK’ deki kısıtlı artış hasta sayısının az olmasına ve yalnızca foveal ödemi bulunmayan gözlerin çalışmaya dahil edilmesine bağlı olabilir. Santrali tutmayan fakat tehdit eden DMÖ’de MPL konvansiyonel argon laserin yerine düşünülebilir.

Objectives: To evaluate the efficacy of micropulse yellow laser (MPL) on best corrected visual acuity (BCVA) and retinal thickness in patients with non-center involving diabetic macular edema (DME)
Materials and Methods: We reviewed retrospectively 9 eyes of eight patients with non-center involving DME who underwent MPL treatment between January 2015 and December 2016. BCVA (logMAR) and retinal thickness was evaluated before and 3 months after treatment. Simultaneous spectral domain-optical coherence tomography images were manually recorded where the retinal thickness was greatest. The change in the measurements before and after treatment was analyzed statistically.
Results: Of the 8 patients, three were female and five were male. The mean age was 52.8 years. Two of 9 eyes had received previous intravitreal anti-vascular endothelial growth factor injection(s). The median BCVA was improved 3 months after the treatment although it was not statistically significant (before and after treatment: 0.34 logMAR and 0.29 logMAR, respectively). The BCVA was improved in 4 eyes while it showed no change in the remaining 5 eyes. The mean retinal thickness at baseline was 470.6 μm and it was 416 μm three months after the MPL treatment (p=0.01). After the treatment retinal thickness decreased in all eyes.
Conclusions: In this study, parafoveal retinal thickness showed significant decrease after MPL treatment in patients with DME. The limited increase in BCVA may be due to low number of patients with only non-center involved macular edema. Micropulse yellow laser may be substituted for conventional argon laser in non-center involved diabetic macular edema.

Bu olgu sunumunda 24 hafta ve 600 gr ağırlığında doğan, erkek, prematüre bir bebek sunulmaktadır. Hastanın postmenstrüel 38. haftadaki muayenesinde, Zon 2`de, Evre 2 prematüre retinopatisi vardı ve artı hastalığı yoktu. Bir hafta sonraki muayenede çekilen geniş açılı Optomap görüntülerinde, hastalığın evresinde bir değişiklik olmadığı görüldü. Postmenstrüel 40. haftadaki muayenede Zon 2`de, Evre 3 prematüre retinopatisi saptandı. Binoküler indirek oftalmoskopi ve Optos görüntüleme cihazı, damarlarda çok az kıvrımlanma ve genişleme ile birlikte artı öncesi hastalığı belirledi. Bir hafta sonra, 41. postmenstrüel haftada Optomap görüntüleri nazal kadrandaki kötüleşen ekstraretinal fibroproliferasyonları gösterdi. Sonuç olarak, bu bebek fundus lazer fotokoagülasyon ile tedavi edildi.

We report a male premature baby who was born at 24 weeks gestation and weighing 600 grams. There was bilateral Zone 2, Stage 2 retinopathy of prematurity (ROP) without plus disease at 38 weeks postmenstrual age. He was seen one week later with no change in staging of disease which was demonstrated with ultra wide-field Optomap images. At the 40 weeks postmenstrual age, Stage 3 ROP in Zone 2 was detected using binocular indirect ophthalmoscopy and documented using Optos. Minor tortuosity and dilation of vessels was interpreted as pre-plus disease. One week later, at the 41 weeks postmenstrual age, Optomap images identified serious disease in the form of extraretinal fibroproliferation nasally. Eventually, the baby was treated with fundus laser photocoagulation.

Yirmi dört yaşında kadın hasta pregabalin ile intihar girişimi sonrasında iki haftadır devam eden bulanık görme şikâyeti ile kliniğimize başvurdu. Hastanın en iyi düzeltilmiş görme keskinliği (EİDGK) sağ gözde 20/40, sol gözde 20/50 idi. Bilateral görme keskinliği düşüklüğü seröz makula dekolmanı ile ilişkiliydi. Optik kohorens tomografi ile her iki gözdeki foveal seröz dekolman tespit edildi. Topikal nepafenac %0.1 göz damlası 8 saatte bir damla olarak başlandı ve 4 hafta süreyle devam edildi. Başvurudan 1 ay sonra, bilateral seröz makula dekolmanı tamamen geriledi ve EİDGK her iki gözde 20/20’ye yükseldi. Bildiğimiz kadarıyla bu olgu, literatürde bildirilen pregabalin intoksikasyonuna bağlı gelişen ilk bilateral seröz makula dekolmanı olgusudur.

A 24-year-old female was admited with loss of vision bilaterally following attemped suicide with pregabalin. Her best-corrected visual acuity (BCVA) was 20/40 in the right eye and 20/50 in the left eye. The bilateral visual disturbance was associated with serous macular detachment. Fundus examination of both eyes showed foveal serous retinal detachment, which was confirmed by optical coherence tomography. Topical nepafenac 0.1% eye drops were started as single drop 8 hourly for 4 weeks. One month after, serous macular detachment regressed and BCVA increased to 20/20 in both eyes. To the best of our knowledge, this is the first reported case of a bilateral serous macular detachment presumed cause of pregabalin intoxication.

Tek gözde ani ve ağrısız görme kaybı ile başvuran, öyküsünde çiğ et tüketimi anamnezi olan bir hastada optik disk ödemi ve maküla yıldızı şeklinde eksudasyonlar ile karakterize nöroretinit tablosu saptanmıştır. Toxocara serolojisi pozitif olan hastaya uygulanan steroid ve albendazol kombine tedavisi ile görme keskinliğinde artış ve klinik tabloda tamamen gerileme saptanmıştır.

Neuroretinitis characterized with optic disc edema and star-like exudates in the macula was detected in a patient presented with unilateral, sudden, painless vision loss and had a history of raw meat consumption. Combination therapy with steroid and albendazole in this patient who had positive Toxocara serology showed an increase in visual acuity and complete resolution of clinical signs.

Pakikoroid neovaskülopati (PNV), koroid kalınlık artışının olduğu alanlarda dilate koroid damarları ile karakterize tip 1 neovaskülarizasyon şeklidir. Bu yazıda, PNV tanısı konulan bir olgunun sunumu amaçlanmıştır. Elli yaşında erkek hasta 2 aydır olan bulanık görme şikayeti ile kliniğimize başvurdu. En iyi düzeltilmiş görme keskinliği her iki gözde 20/100 idi. Fundus otofloresansta (FOF) daha belirgin olan retina pigment epitel (RPE) değişikliği dilate fundus muayenesinde her iki gözde tespit edildi. Fundus floresein anjiografi (FFA), indosiyanin yeşil anjiografi (İSYA), spektral domain optik koherens tomografi (SD-OKT) ve optik koherens tomografi anjiografide (OKT-A) PNV’ye ait karakteristik bulgular izlendi.

Pachychoroid neovasculopathy (PNV) is a form of type 1 neovascularization characterized with dilated choroidal vessels in areas of increased choroidal thickness. In this article, the aim was to report a case diagnosed with PNV. A 50-year-old male with a complaint of blurred vision for two months was referred to our clinic. His best corrected visual acuity was 20/100 in both eyes. Retinal pigment epithelium (RPE) alterations, which were more prominent in fundus autofluorescence (FAF), were detected in both eyes on dilated fundus examination. Also, characteristic findings of PNV were detected in fundus fluorescein angiography (FFA), indocyanine green angiography (ICGA), spectral domain optical coherence tomography (SD-OCT) and optical coherence tomography angiography (OCT-A).

Semptomatik eksiklotorsiyon, özellikle akkiz üst oblik kas felcinde görülen önemli bir klinik sorundur. Eksiklotorsiyon füzyonu bozabilir ve torsiyonel diplopiyi neden olabilir. Harada-Ito cerrahisi (HI), eksiklotorsiyon tedavisinde yaygın olarak kullanılan bir yöntemdir. Bu yöntem, intorsiyon etkisini arttırarak torsiyonel diplopinin hafiflemesine neden olur. Bu çalışmada, akkiz troklear sinir felci nedeniyle torsiyonel diplopi gelişen hastalarda uygulanan HI cerrahisi sonuçlarını ve hastaların klinik özelliklerini bildirmek amaçlanmıştır.

Symptomatic excyclotorsion is an important clinical problem, especially in acquired superior oblique muscle palsy. Excyclotorsion can disrupt the fusion and cause torsional diplopia. Harada-Ito surgery (HI) is a widely used method for treating excyclotorsions. This method causes the torsional diplopia to relieve by increasing the effect of the incyclotorsion. In this study, it was aimed to report the results of HI surgery applied to patients with torsional diplopia due to acquired trochlear nerve palsy and clinical features of the patients.