Amaç: Oküler graft-versus-host hastalığının (GVHD) yaşa göre klinik bulgularını değerlendirmek.
Gereç ve Yöntem: Bu kesitsel çalışmaya oküler GVHD tanısı konan hastalar dahil edildi ve hastalar Grup I (18 yaş ve altı) ile Grup II (18 yaş üstü) olmak üzere iki grupta değerlendirildi. Demografik ve klinik bulgular kaydedilerek iki grup arasında karşılaştırıldı.
Bulgular: Çalışmaya 20 hastanın (11'i Grup I, 9'u Grup II'de) 40 gözü dahil edildi. Takip süresi en az 6 ay idi. Tüm hastalarda yanma, kuruluk ve yabancı cisim hissi mevcuttu. Konjonktival hiperemi, sikatrisyel konjonktivit ve limbal kök hücre yetmezliği Grup II'de daha sık gözlendi. Prezervansız suni gözyaşlarına ek olarak, hastaşara siklosporin A %0.05 (%65), otolog/allojenik serum göz damlaları (%80) verildi ve silikon tıkaçlar (%28) uygulandı. Grup I'de 6 aylık tedaviyi takiben GVHD skorlamasında ve en iyi düzeltilmiş görme keskinliğinde düzelme gözlendi (p<0.0005).
Sonuç: Oküler GVHD'de konjonktival sikatrizasyon ve limbal kök hücre yetmezliği erişkinlerde daha sık görülmektedir. Topikal siklosporin, otolog/allojenik serum damlaları ve punktal tıkaçlar orta veya daha şiddetli vakalarda yardımcı olur. Erken tanı ve uygun tedavi ile özellikle genç hastalarda klinik bulgularda ve görme keskinliğinde düzelme gözlenebilir.

Objectives: To evaluate the clinical patterns of ocular graft-versus-host disease (GVHD) related to age.
Materials and Methods: In this cross-sectional study, patients who were diagnosed with ocular GVHD, were included. Patients were evaluated in two groups (Group I aged 18 years or younger; Group II aged older than 18 years). History, symptoms, clinical features, treatment modalities, and the clinics were compared.
Results: Forty eyes of 20 patients were included (11 patients were in Group I, and 9 patients were in Group II). Follow-up was at least 6 months. All patients had burning, dryness and foreign body sensation. Conjunctival hyperemia, cicatricial conjunctivitis, and limbal stem cell disease (LSCD) was observed more frequently in Group II. In addition to non-preserved artificial tears, cyclosporine A 0.05% (65%), autologous/allogeneic serum eye drops (80%) were given, and silicone plugs inserted (28%). In Group I, an improvement in GVHD scoring and BCVA was observed following 6 months of treatment (p< 0.0005).
Conclusion: In ocular GVHD, conjunctival cicatrization and LSCD might be observed more often in adults. Topical cyclosporine, autologous/allogenic serum drops and punctal plugs are helpful in moderate or more severe cases. With early diagnosis and commencement on treatment, an improvement in clinical signs and visual acuity might be observed, particularly in younger patients.

Amaç: Prolaktinoma hastaları ile sağlıklı kontrol grubunun kuru göz parametrelerini karşılaştırmak ve prolaktin düzeyleri ile hiperprolaktinemi süresinin kuru göz parametreleri ile korelasyon ilişkisini değerlendirmek
Metod: Prolaktinoma tanısı almış hastalar ve sağlıklı kontroller çalışmaya dahil edildi. Her hastanın Schirmer, göz yaşı kırılma zamanı (TBUT), gözyaşı ozmolaritesi ve oküler yüzey hastalık indeksi (OSDI) skorları değerlendirildi. Prolaktinoma hastalarında takip süresi ve hiperprolaktinemi süresi kaydedildi.
Bulgular: 39 prolaktinoma hastasının 39 gözü ile yaş ve cinsiyet açısından benzer 39 sağlıklı kontrolün 39 gözü çalışmaya dahil edildi. Prolaktinoma hastalarında daha düşük Schirmer (14.1±8.4 vs 24.8±8.9 mm; p<0.001) ve TBUT değerleri (7.0±3.2 vs 11.6±2.6 sec; p<0.001) ile daha yüksek OSDI skorları (20.6±16.6 vs 5.8±2.4; p<0.001) gözlendi. Ortalama ozmolarite prolaktinoma hastalarında 301.6±8.3 mOsm/L iken kontrol grubunda 297.7±12.5 mOsm/L’di. Prolaktinoma hastalarında hiperprolaktineminin süresi Schirmer (r=-0.395; p=0.013) ve TBUT (r=-0.377; p=0.018) değerleri ile negatif, OSDI skorları (r=0.337; p=0.036) ile pozitif korelasyon ilişkisi içindeydi.
Sonuç: Prolaktinoma hastalarında sağlıklı kontrollere göre anlamlı düzeyde daha düşük Schirmer ve TBUT ile daha yüksek OSDI skorları mevcuttu. Gözyaşı ozmolaritesinde ise gruplar arasında anlamlı bir farklılık izlenmedi. Yüksek prolaktin düzeylerinin göz yaşı parametreleri üzerindeki etkisi süre bağımlıydı.

Aim: To compare the dry eye parameters in prolactinoma patients with the healthy controls and to evaluate the correlation of the prolactin levels and duration of hyperprolactinemia with the dry eye parameters.
Methods: Consecutive patients with the diagnosis of prolactinoma and healthy controls were included in the study. Schirmer, tear breakup time (TBUT), tear osmolarity values, and ocular surface disease index scores were evaluated for each patient. The follow-up duration and the total duration of hyperprolactinemia were recorded for prolactinoma patients.
Results: Age- and gender-matched thirty-nine eyes of 39 patients with prolactinoma and 39 eyes of 39 healthy controls were included in the study. Prolactinoma patients showed lower Schirmer (14.1±8.4 vs 24.8±8.9 mm; p<0.001) and TBUT values (7.0±3.2 vs 11.6±2.6 sec; p<0.001), and higher OSDI scores (20.6±16.6 vs 5.8±2.4; p<0.001) compared to the healthy controls. While the mean osmolarity of the prolactinoma patients was 301.6±8.3 mOsm/L, it was 297.7±12.5 mOsm/L for the healthy controls (p=0.07). The duration of hyperprolactinemia in prolactinoma patients showed a negative correlation with Schirmer (r=-0.395; p=0.013) and TBUT values (r=-0.377; p=0.018) and a positive correlation with the OSDI scores (r=0.337; p=0.036).
Conclusion: Prolactinoma patients had significantly lower Schirmer and TBUT levels, and higher OSDI scores compared to the healthy controls without any significant change in the tear osmolarity levels. The effect of high PRL levels on the tear film functions was duration-dependent.

Amaç: İntrakameral uygulanan ilaç ve boyaların sıçan kornea endotelyal apoptozisi ve hücre morfolojisi üzerine etkilerini değerlendirmek.

Materyal ve Yöntem: Toplam 72 ratın sağ gözüne %1 lidokain, %0.01 adrenalin, triamsinolon asetonid 4mg/mL, %1 tripan mavisi, %0.5 indosiyanin yeşili ve kontrol olarak fortifiye dengeli tuz solüsyonu intrakameral olarak enjekte edildi. Enjeksiyondan sonraki 1. gün ve 1. hafta kornea örnekleri alındı. Kornea endotel apoptozu TUNEL tekniği ile değerlendirildi ve her gruptaki apoptotik hücre oranı kontrol ile karşılaştırıldı. Kornea endotel hücre morfolojisi tüm gözlerde transmisyon elektron mikroskobu ile değerlendirildi.

Bulgular: İntrakameral adrenalin ile enjeksiyondan sonraki 1. gün ve 1.haftada ortalama apoptotik endotel hücre oranı kontrol grubuna kıyasla istatistiksel olarak anlamlı yüksek tespit edilmiştir (sırasıyla, p=0.03 ve 0.021). Tripan mavisi enjeksiyondan sonraki 1. haftada kontrol grubuna kıyasla istatistiksel olarak anlamlı yüksek apoptotik hücre oranına neden olmuştur (p=0.043). Lidokain verilen gözlerde, triamsinolon asetonid ve indosiyanin yeşili ile karşılaştırıldığında 1. haftada daha yüksek apoptotik hücre oranı tespit edilmiştir, ancak fark istatistiksel olarak anlamlı bulunmamıştır (sırasıyla p= 0.058, 0.09, 0.69). Transmisyon elektron mikroskobu ile yapılan analizlerde tüm örneklerde apoptozis ile ilişkili morfolojik değişiklikler gözlenmiştir.

Sonuç: Bu çalışma, intrakameral adrenalin, tripan mavisi ve lidokain enjeksiyonlarının kornea endotelinde histopatolojik değişikliklere neden olan toksisiteye sahip olduklarını göstermiştir. Göz içi cerrahisi uygularken bu ajanların kullanımında dikkatli olmak gerekmektedir.

Objectives: To evaluate the effects of intracameral drugs and dyes on the rat corneal endothelial apoptosis and cell morphology.

Materials and Methods: The right eyes of 72 rats were injected intracamerally with 1% lidocaine, 0.01% adrenaline, triamcinolone acetonide 4mg/mL, 1% trypan blue, 0.5% indocyanine green, and fortified balanced salt solution as control. Corneal samples were taken on the first day and first week post-injection. Corneal endothelial apoptosis was assessed by the TUNEL technique, and the ratio of apoptotic cells in each group was compared with the control. The corneal endothelial cell morphology was evaluated by transmission electron microscopy in each specimen.

Results: Intracameral adrenaline revealed a statistically significant higher mean apoptotic endothelial cell ratio when compared to control at first day and first week after the injection (p=0.03 and 0.021, respectively). Trypan blue caused a statistically significant higher apoptotic cell ratio when compared to control at first week after the injection (p=0.043). Lidocaine showed a higher apoptotic cell ratio when compared to triamcinolone acetonide and indocyanine green at first week, although not statistically significant (p= 0.058, 0.09, 0.69, respectively). In all experimental specimens, transmission electron microscopy showed morphological changes associated with apoptosis.

Conclusion: This study showed that intracameral adrenaline, trypan blue, and lidocaine injections may have toxic effects in the corneal tissue, as indicated by ultrastructural and histopathological alterations. Therefore, these agents should be used with caution in intraocular surgery.

Amaç: Kısa süreli silikon hidrojel kontakt lens (SİHKL) kullanımının korneal subbazal sinir morfolojisi, korneal duyarlılık ve ön segment etkilerinin konfokal mikroskopi ile değerlendirilmesidir.
Gereç ve Yöntem: Çalışmaya daha önce SİHKL kullanım öyküsü olmayan 25-30 yaş arası 25 erkek gönüllünün 25 sağ gözü dahil edilmiştir. Kontakt lens (KL) kullanım öncesi ve 1 ay KL kullanım sonrası oküler yüzey hastalıkları indeksi, gözyaşı kırılma zamanı, Schirmer testi, gözyaşı menisküs alanı, şerit meniskometri tüp, kornea duyarlılığı ve korneal subbazal sinir morfolojisi değerlendirilmiştir. Çalışmaya genel sağlık durumu iyi olan, daha önce oküler yüzey cerrahisi geçirmemiş, ciddi kuru göz şikayetleri ve bulguları olmayan, korneayı etkileyebilecek sistemik veya oküler yüzey hastalığı ve ilaç kullanım hikayesi olmayan hastalar dahil edilmiştir.
Bulgular: Oküler yüzey hastalıkları indeksi KL kullanım öncesi 10,6±1,1 iken KL kullanım sonrası 1.ayda 17,2±1,2 (p<0,01) idi. Schirmer testi KL öncesi 16,3±2,3 mm iken KL sonrası 1.ayda 14,3±1,9 mm (p>0,05) idi. Gözyaşı filmi kırılma zamanı KL öncesi 7,1±0,4 sn iken KL kullanım sonrası 6,2±0,3 sn idi (p>0,05). Gözyaşı menisküs alanı KL öncesi 0,026±0,002 mm2 iken KL kullanım sonrası 1.ayda 0,024±0,001 mm2 olarak bulunmuştur (p>0,05). Şerit meniskometri tüp değeri KL öncesi 5,4±0,9 mm iken KL sonrası 1.ayda 4,9±0,8 mm (p>0,05) idi. Kornea duyarlılığı KL öncesi 3,2±0,4 mm iken KL sonrası 1. ayda 2,95±0,3 mm (p>0,05) olarak ölçüldü. Konfokal mikroskop incelemesi ile değerlendirilen dendritik hücre yoğunluğu KL öncesi 14,84±3,1 hücre/mm2 iken KL kullanım sonrası 1.ayda 32,57±4,2 hücre/mm2 (p<0,01) idi. Subbazal sinir tortuositesi KL öncesi 0,92±0,2 evre iken KL sonrası 1.ayda 1,03±0,2 evre (p>0,05) idi. Subbazal sinir yoğunluğu ise KL öncesi 4726±310 piksel/resim iken KL kullanım sonrası 4570±272 piksel/resim olarak ölçüldü (p>0,05).
Sonuç: Bir ay süre SİHKL kullanım sonrasında gözyaşı sekresyonunda, kornea duyarlılığında, gözyaşı menisküs hacminde, subbazal kornea sinir yoğunluğunda, reflektivitesinde ve tortuositesinde anlamlı değişiklik izlenmezken oküler yüzey hastalıkları indeksi ve dendritik hücre yoğunluğunda ise anlamlı artış saptanmıştır.

Objectives: To evaluate the corneal subbasal nerve morphology, corneal sensitivity and anterior segment alterations in short-term silicone hydrogel contact lenses (SİHCL) users by confocal microscopy.
Materials and Methods: The study included 25 right eyes of 25 male volunteers aged between 25-30 years who had never used SİHCL before. Ocular surface disease index, tear break-up time, Schirmer test, tear meniscus area, strip meniscometry tube, corneal sensitivity and corneal subbasal nerve morphology were evaluated before and 1 month after CL use.
Results: Ocular surface diseases index score was 10.6±1.1 before CL use and 17.2±1.2 after 1 month CL use (p<0.01). The Schirmer test was 16.3±2.3 mm before CL, it was 14.3±1.9 mm after one month of CL (p>0.05). Tear film break-up time was 7.1±0.4 seconds before CL and 6.2±0.3 seconds after KL use (p>0.05). The tear meniscus area was 0.026±0.002 mm2 before CL, 0.024±0.001 mm2 after 1 month of CL use (p>0.05). The value of strip meniscometry tube was 5.4±0.9 mm before CL use, 4.9±0.8 mm after 1 month of CL use (p>0.05). Corneal sensitivity values were 3.2±0.4 mm before CL use and 2.95±0.3 mm after 1 month of CL use (p>0.05). The dendritic cell density evaluated by confocal microscopy was 14.84±3.1 cells/mm2 before CL and 32.57±4.2 cells/mm2 after one month of CL use (p<0.01). Subbasal nerve tortuosity was 0.92±0.2 before CL and 1.03±0.2 after one month of CL use (p>0.05). Subbasal nerve density was measured as 4726±310 pixels/frame before CL use and 4570±272 pixels/frame after one month of CL use (p>0.05).
Conclusion: After one month of SİHCL use, no significant changes were observed in tear secretion, corneal sensitivity, tear meniscus volume, subbasal corneal nerve density, reflectivity and tortuosity, while a significant increase was found in ocular surface diseases index score and dendritic cell density.

Abstract | Full Text PDF

Aim: This study aimed to investigate the effects of glycosylated hemoglobin (HbA1c) value on contrast sensitivity (CS) in people with non-insulin dependent diabetes mellitus (NIDDM) without any diabetic retinopathy (DR) changes.
Material and Methods: This cross sectional study, conducted in the department of Endocrinology in a tertiary hospital, included 120 participants age 30 to 40 years with NIDDM without DR and with normal visual acuity. Lea Contrast Sensitivity Charts with one symbol size, the 10M size, was used to measure CS. The relationship between HbA1c value and CS was calculated using linear regression analysis.
Results: Of 120 participants with NIDDM without DR, 83(69.17%) were female. Sixty-four (53.33%) participants were in the age group 36-40 years. Mean known duration of diabetes was 3.3±1.65 years. Mean HbA1c value was 10.46±1.48 % with three-fourth of participants having HbA1c value greater than 8%. Mean CS measured at one meter, two meters, three meters and four meters distances were 164.75±21.12, 122.0±45.08, 93.0±45.37 and 58.67±20.04 respectively. 113 (94.2%) participants had normal CS (170 at 0.6% contrast) at one meter distance. More than half (53.33%) of the participants had reduced CS (40, at 2.5% contrast) at four meter distance. A strong negative correlation of CS, measured at a distance of three meters, was observed with duration of diabetes (r=-0.855, p=<0.001; R²= 0.731) and HbA1c values (r=-0.865; p<0.001; R²= 0.747).
Conclusion: Contrast sensitivity is affected by duration of diabetes and increase in HbA1c values in people with NIDDM before any defect in VA or clinical evidence of DR.

Amaç: Akut Vogt-Koyanagi-Harada (VKH) hastalığında basiller tabaka dekolman (BTD) sıklığının ve tedaviye yanıtla ilişkisinin spektral domain optik koherens tomografi (SD-OKT) ile değerlendirilmesi.
Gereç ve Yöntem: Retrospektif çalışmaya Ocak 2009 – Mart 2021 tarihleri arasında kliniğimizin Retina biriminde akut Vogt-Koyanagi-Harada hastalığı nedeniyle tedavisi yapılan ve en az 6 ay takibi olan hastalar dahil edildi. Tüm hastaların SD-OKT, renkli fundus fotoğrafları ve floresein anjiografi görüntüleri incelendi.
Bulgular: Çalışmaya 29 hastanın 58 gözü dahil edildi. 58 gözün 33’ünde (%56.9) ilk muayenede BTD saptandı. Seröz retina dekolmanı (SRD) yüksekliği, BTD grubunda 918.50±336.64 µm, BTD olmayan grupta ise 215.33±167.83µm olarak saptandı (p<0.05). SRD yüksekliği ile BTD varlığı arasında pozitif korelasyon saptandı (r=0.783, p<0.05). Başvuruda SRD yüksekliği 500µm ve üstü olan hastalarda, BTD anlamlı olarak daha sık saptandı (p<0.05). Artırılmış derinlikli görüntüleme-optik koherens tomografi (EDI-OKT) ölçümünde, subfoveal koroid kalınlığı (SKK), ilk muayenede ölçülemeyecek kadar kalın olduğu için santral koroid kalınlığı ancak tedavi sonrası ölçümün alınabildiği en erken zamanda değerlendirildi. Pulse steroid tedavisi tamamlandığında, santral koroid kalınlığı, BTD grubunda 425±82.87µm ve BTD olmayan grupta ise 385.58±82.87µm olarak saptandı (p=0,04). BTD düzelme süresi ortalama 12.88±6.5 (2-26) gün olarak tespit edildi.
Sonuç: BTD, akut VKH hastalığında yaygın görülen bir tomografik bulgudur. Dikkatli SD-OKT incelemesi ile eşlik ettiği seröz retina dekolmanından ayırt edilebilir. VKH’den ağır etkilenen gözlerde daha sık gözlenmekteyse de BTD nın varlığı uzun dönem görsel fonksiyonları etkilememektedir.

Objectives: To evaluate the frequency and treatment response in eyes with bacillary layer detachment (BLD) with acute Vogt-Koyanagi-Harada (VKH) disease by the help of spectral domain-optical coherence tomography (SD-OCT)
Materials and Methods: We retrospectively reviewed the medical records of 58 eyes of acute VKH patients with at least 6 months of follow-up between January 2009 and March 2021. SD-OCT, color fundus and fluorescein angiographic pictures were analyzed in all patients.
Results: 58 eyes of 29 patients with acute VKH were included in the study. BTD was detected in 33 of 58 eyes (56.9%) at the baseline. Mean serous retinal detachment (SRD) height was 918.50±336.64 µm in the BLD group and 215.33±167.83µm in the group without BTD(p<0.05). A positive correlation was found between the SRD height and presence of BLD (r=0.783, p<0.05). BLD was found significantly more common in patients with a SRD height over 500µm at baseline (p<0.05). At baseline, subfoveal central choroidal thickness (CCT) could not be measured due to extreme choroid thickness with enhanced depth imaging (EDI-OCT ) in all eyes and CCT could be assessed at the earliest time point when measurements could be taken following the treatment. Mean CCT was 425±82.87µm in the BLD group following the pulse steroid treatment and 385.58±82.87µm in the group without BLD (p=0.04). The mean examination time when the resolution of BLD was first noted was 12.88±6.5 (Range;2-26) days.
Conclusion: BLD is a common tomographic finding in eyes with acute VKH disease and can be differentiated from the associated SRD with the careful SD-OCT analysis.Though it is mostly observed in patients with more serious disease the presence of BLD has no negative effect on the long-term visual function.

AMAÇ: Akut retinal nekroz (ARN) tanısı ile takip edilen hastaların tanı ve tedavi yöntemlerinin değerlendirilmesi, başvurudaki retinal tutulumun yaygınlığına göre klinik özelliklerin ve gelişen komplikasyonların karşılaştırılması.
GEREÇ VE YÖNTEM: 52 hastanın klinik kayıtları incelendi ve 48 hasta çalışmaya alındı. Hastalar başvuru anındaki nekrotizan retinitin yaygınlığına göre 2 gruba ayrıldı: 1-2 kadran nekrotizan retinit (Grup A) veya 3-4 kadran nekrotizan retinit (Grup B).
BULGULAR: On dört kadın, 34 erkek hastanın ortalama başvuru yaşı 51.3±13.6 (27-78) idi. 40 hastada unilateral, 8 hastada bilateral tutulum saptandı.11 göz(%19.6) grup A'ya, 45 göz(%80.4) grup B'ye dahil edildi. On bir (%22.9) hastada geçirilmiş HSV/VZV enfeksiyonu öyküsü mevcuttu.12 hasta (grup A'da 1, grup B'de 11), başvuru öncesi antiviral tedavi almadan lokal veya sistemik kortikosteroid tedavisi almıştı. Medyan takip süreleri; grup A'da 29 (1 - 209) ay, grup B'de 8.5 (0.75 - 209) ay idi. İlk başvuruda ortalama görme keskinlikleri(GK); grupA'da ortalama 0.42 ± 0.55 (0 - 2.0) LogMAR, grupB'de 1.28 ± 0.95 (0 - 2.9) LogMAR idi (p<0.05).Başvuru anında saptanan oküler bulgulardan, iki grup arasında sadece keratik presipitat varlığında anlamlı fark saptandı(p=0.021). GrupA'da 1(%9.1) gözde, grupB'de 30(%66.7) gözde retina dekolmanı gelişti (p<0.001). Optik disk solukluğu grupA'da 4(%36.4) gözde, grupB'de 32(%71.1) gözde saptandı (p=0.033). Diğer oküler komplikasyonlar açısından iki grup arasında anlamlı fark saptanmadı. Son vizitte ortalama GK; grupA'da 0.29±0.41 LogMAR, grupB'de 1.61±0.90 LogMAR idi (p<0.05).
SONUÇ: ARN, tanı konulur konulmaz tedavi başlanmasını gerektiren oftalmolojik acildir.Başvuru anında retinal tutulumun yaygınlığı görsel prognozu etkilediği için erken tanı ve antiviral tedavinin erken başlanması sonuç görme açısından oldukça önemlidir.

PURPOSE: Aims of this study are to describe the clinical presentation, treatment modalities of acute retinal necrosis(ARN) and to evaluate the complications and clinical outcomes according to the extent of retinal involvement at initial presentation.
MATERIAL AND METHODS: Medical records of 52 patients diagnosed with ARN were studied and 48 of them included.Patients were categorized into 2 groups according to the extent of retinitis at presentation: retinal involvement of either 1-2 quadrants(Group A) or 3-4 quadrants(Group B).
RESULTS: Mean age of 14 female and 34 male patients at presentation was 51.3±13.6(27-78) years. There were 40 unilateral and 8 bilateral cases. There were 11 eyes (19.6%) in group A and 45 eyes (80.4%) in group B. Eleven patients (22.9%) had a history of HSV/VZV infection. One patient in group A and 11 patients in group B had received local or systemic corticosteroid therapy without concomitant antiviral treatment before referral. Median follow-up period was 29(1 - 209) months in group A and 8.5(0.75 - 209) months in group B. Mean visual acuity(VA) at presentation was 0.42±0.55(0-2.0) LogMAR in group A and 1.28±0.95(0-2.9) LogMAR in group B(p<0.05).Presence of endothelial keratic precipitates at presentation was significantly different between two groups(p=0.021). Retinal detachment(RD) occured in 1eye in group A (9.1%) and in 30eyes in group B(66.7%) (p<0.001). Optic disc pallor was seen in 36.4% (4/11) of eyes in group A, in 71.1% (32/45) of eyes in group B(p=0.033).Other ocular complications were not significantly different between two groups. Mean VA at final visit was 0.29±0.41LogMAR in group A and 1.61±0.90LogMAR in group B(p<0.05).
CONCLUSION: Extent of retinal involvement at presentation affects visual outcomes and this shows the importance of early diagnosis and early initiation of antiviral treatment.

Hamartomlar normal olarak mevcut olduğu bölgede hücrelerin anormal çoğalmasından oluşan malformasyonlardır. Retina ve optik disk hamartomları başlığı altında astrositik hamartom, retina pigment epitelinin konjenital hipertrofisi (CHRPE), retina pigment epitelinin konjenital basit hamartomu (CSHRPE), retina ve retina pigment epitelinin kombine hamartomu (CHRRPE), retina hemanjioblastomu (retina kapiller hemanjiomu) ve retina kavernöz hemanjiomu yer alır. Retina ve optik disk hamartomları sistemik asosyasyonlar ile beraber olduğu gibi sporadik de izlenebilir. Astrositik hamartom genellikle düz sarı renkte, şeffaf bir lezyon ortaya çıkar. CHRPE yuvarlak, pigmentli, yüzeyden kabarıklık göstermeyen düz bir lezyondur. CSHRPE genellikle koyu siyah renkli, makula yerleşimli bir tümör olarak ortaya çıkar. CHRRPE, vasküler, glial ve pigment epitel komponentlerinden oluşan, peripapiller, makuler ve periferik yerleşim gösterebilen bir kitledir. Retina hemanjioblastomu tipik olarak periferik retina veya optik diskte yerleşen kırmızı-pembe renkli, kıvrımlı ve dilate besleyici ve drene edici damarları olan vasküler bir tümördür. Retina kavernöz hemanjiomu retinada veya optik sinir başında “üzüm salkımı benzeri” ince duvarlı sakküler anjiyomatöz yapıların oluşumu ile karakterizedir. Retina ve optik disk hamartomlarının tanısında ultrasonografi, fundus otoflöresans, optik koherens tomografi, optik koherens tomogragi anjiografi ve flöresein anjiografi yöntemleri kullanılmaktadır. Retina ve optik disk hamartomlarının bir kısmı tedavi gerektirmez. Ancak vitreus hemorajisi, maküler eksudasyon, retina dekolmanı, maküler hol, epiretinal membran ve koroid neovaskülarizasyonu gibi komplikasyonlar gelişirse tedavi uygulanmalıdır.

Hamartomas are local malformation of cells that demonstrate abnormal proliferation in the area where they are normally present. Retinal and optic disc hamartomas include astrocytic hamartoma, congenital hypertrophy of the retinal pigment epithelium (CHRPE), simple congenital hamartoma of the retinal pigment epithelium (CSHRPE), combined hamartoma of the retina and retinal pigment epithelium (CHRRPE), retinal hemangioblastoma (retinal capillary hemangioma), and retinal cavernous hemangioma. Retinal and optic disc hamartomas can be observed sporadically as well as with systemic associations. Astrocytic hamartoma usually appears as a flat transparent yellowish CHRPE is a round, pigmented, and flat lesion. CSHRPE usually presents as a dark black, macular tumor. CHRRPE consists of vascular, glial, and pigment epithelial components, which can demonstrate peripapillary, macular, and peripheral localization. Retinal hemangioblastoma is a vascular tumor, red-pink in color with tortuous and dilated afferent and efferent vessels typically located in the peripheral retina or optic disc. Retinal cavernous hemangioma is characterized by the formation of thin-walled saccular angiomatous structures in the retina or optic nerve head resembling concord grapes. Ultrasonography, fundus autofluorescence, optical coherence tomography, optical coherence tomography angiography, and fluorescein angiography methods are used in the diagnosis of retinal and optic disc hamartomas. Some retinal and optic disc hamartomas do not require treatment. However, complications including vitreous hemorrhage, macular exudation, retinal detachment, macular hole, epiretinal membrane, and choroidal neovascularization require treatment.

Bu vaka takdiminde amaç pigmente paravenöz retinokoroidal atrofi (PPRKA) ile birlikte kistoid makula ödemi (KMÖ) olan bir hastada multimodal görüntüleme özelliklerinin gösterilmesidir. 7 yaşında kız çocuğu kliniğimize hafif görme bulanıklığı ve gece görmede azalma şikayeti ile başvurdu. En iyi düzeltilmiş görme keskinlikleri her iki gözde 10/10 idi. Fundus muayenesinde retinal damarlar boyunca ve optik disk çevresinde atrofik alanlar görüldü. Mid-periferal retinada birkaç tane noktasal paravenöz pigmentasyon izlendi. Fundus otofloresans PPRKA ile uyumluydu. Spektral domain optik koherens tomografide KMÖ olduğu ve makula dışında dış retina katlarında kayıp görüldü, makulada retinal katlarda kayıp yoktu. Optik koherens tomografi anjiyografide koryokapillaris tabakası ve akımı normaldi. Hasta yaklaşık olarak 6 ay takip edildi ve KMÖ ile klinik durumunda değişiklik olmadı. Oküler inflamasyon olmadan KMÖ görülmesi PPRKA için sıradışı bir bulgudur ve PPRKA etyolojisinde kronik veya latent inflamasyon olabileceğini düşündürtmektedir.

The aim of this case report is to present the multimodal imaging characteristics of pigmented paravenous retinochoroidal atrophy (PPRCA) in a pediatric patient with cystoid macular edema (CME). A 7-year-old girl patient was admitted to our clinic with complaints of mild blurred vision and poor night vision. Best corrected visual acuity was 10/10 in both eyes. Fundus examination showed atrophic areas around the optic nerve and along the retinal vessels in both eyes. A few small dot-shaped paravenous pigmentations were observed in the mid-peripheral retina. Fundus autofluorescence was consistent with PPRCA. Spectral-domain optical coherence tomography revealed the presence of CME and loss of outer retinal layers outside the macula; all retinal layers were intact in the macula. Optical coherence tomography angiography revealed normal choriocapillaris vasculature and flow. The patient was followed up for 6 months but showed no change in CME and clinical appearance. CME without ocular inflammation is an unusual finding of PPRCA and may suggest the presence of chronic or latent inflammation in the etiology of PPRCA.

Dermatofibrosarkom protuberans (DFSP); dermis takasından kaynaklanan nadir görülen bir sarkomdur. Nüks oranı oldukça sık olan malign, lokal agresif, infiltratif bir tümördür. Bizim olgumuz sağ gözde yaşarmaya neden olan ve medial kantusta 15 yıldır şişliği olan 44 yaşında kadın hastaydı. Yapılan farklı görüntülemelerde kitlenin yumuşak doku dansiteli ve septalı olduğu, orbita medial duvarda kemiği destrükte ettiği izlendi. Numunenin makroskopik incelemesinde 45x35x22mm boyutlarında elastik, gri-kahverengi, kapsüllenmiş, yüzeyi düzensiz kitle izlendi. Cerrahi sınır pozitif olduğu için adjuvan radyoterapi başlandı. Hasta 2 yıl nüks olmadan takip edildi. Bu kitle literatüre göre glob korunarak primer çıkarılmış en büyük orbital DFSP’dir.

Dermatofibrosarcoma protuberans (DFSP) is a rare sarcoma of dermis. It’s locally aggressive and infiltrative with frequent recurrence. Our case was a 44-year-old woman with a swelling in the medial canthus for 15 years. In images, the mass had soft tissue density with septas. It destructed the medial wall of the orbit. In the pathologic examination, an elastic, gray-brown, encapsulated, irregular mass of 45x35x22mm was observed. The surgical margins were positive, so adjuvant radiotherapy was started. The patient was followed for 2 years without recurrence. According to the literature, this mass is the largest orbital DFSP primary removed by protecting the globe.

A 51-year-old female Caucasian patient with the history of Marfan syndrome and multiple previous bilateral ocular surgeries presented with increasing discomfort, epiphora and blurry vision in her right eye for a few months. On examination, we found an overhanging cystic Seidel positive filtering pseudo-bleb with hypotony in her right eye and a smaller Seidel negative filtering pseudo-bleb in the left side secondary to sutured intraocular lens (IOL) in both eyes. Intraoperatively, 2 full thickness scleral defects were found close to the limbus suggesting a melting flap in the location of the previous sutured IOL implant in the right eye. The defects were plugged with 2 pieces of donor sclera, covered with a larger donor sclera patch, ischaemic conjunctiva excised and remaining healthy conjunctiva advanced and sutured along the limbus. At last follow up, the right intraocular pressure and vision increased to the preoperative levels; no pseudo-bleb or leak was detected.