Erlotinibe bağlı oküler toksisite gelişen hastalarda sistemik ve oftalmik tedavi tercihleri konusunda daha önce bildirilen birkaç vakada fikir birliği sağlanamamıştır. Erlotinib ile ilgili çeşitli oküler komplikasyonlar bildirilmiştir ve bunlar arasında en ciddi olanı kornea perforasyonudur. Hastamızda ağır sikatrisyel ektropiyon ve yaygın punktat korneal epiteliyopati olması nedeniyle potansiyel kornea perforasyonu riski mevcuttu. Bu nedenle, erlotinib tedavisi onkoloji bölümünün onayı ile geçici olarak kesildi ve hasta sık aralıklarla takip edildi. Oküler yüzeyi korumak için steroid göz pomadı, tek kullanımlık koruyucu içermeyen suni gözyaşı ve lubrikant göz jeli reçete edildi. Tedavinin 4. gününde hastanın bulguları önemli ölçüde iyileşti. İlk haftanın sonunda sikatrisyel ektropiyonun dramatik olarak düzeldiği gözlendi ve hastanın şikayetleri tamamen geriledi. Bildiğimiz kadarıyla, hem uzun süreli kullanımdan sonra oküler toksisite gelişen ve ilacın kesilmesiyle dramatik düzelme gösteren hem de tüm alt göz kapağını etkileyen ağır sikatrisyel ektropiyonu olan bir olgu raporu yoktur. Burada, küçük hücreli olmayan akciğer kanseri nedeniyle 3 yıl erlotinib kullanıp ağır sikatrisyel ektropiyon gelişen ve erlotinib geçici olarak kesildikten sonra bir hafta içinde dramatik olarak düzelen bir hastayı açıkladık ve olası nedenlerini tartıştık. Erlotinib ile oküler komplikasyonlara genellikle tedavinin ilk döneminde karşılaşılsa da, uzun süreli kullanımda erlotinib ile ilişkili oküler komplikasyonların da ortaya çıkabileceği unutulmamalıdır.

There is no consensus in the choice of systemic and ophthalmic treatment in patients who develop ocular toxicity with erlotinib in the few cases reported previously. Various ocular complications related to erlotinib has been reported, and one of the most serious among these is corneal perforation. Our patient carried the risk of potential corneal perforation because of severe cicatricial ectropion and diffuse punctate corneal epitheliopathy. Therefore, erlotinib treatment was temporarily discontinued with the approval of the oncology department and the patient was closely followed. She was prescribed steroid eye pomade, single-use preservative-free artificial tears and eye lubricant gel for protect the ocular surface. On the 4th day of treatment, patient’s findings improved significantly. At the end of first week, cicatricial ectropion was observed to dramatically improve and the patient’s complaints were completely resolved. To our knowledge, there is no case report of a patient with both ocular toxicity after long term use that shows dramatic improvement with drug cessation and severe cicatricial ectropion that everts the entire lower eyelid. Here, we described a patient who used erlotinib for 3 years due to non-small cell lung cancer and developed severe cicatricial ectropion which improved dramatically in one week after erlotinib was temporarily discontinued and discussed its possibly reasons. Even though ocular complications with erlotinib are usually encountered in the initial period of treatment, it should be kept in mind that erlotinib-related ocular complications may also arise with long-term use.

Amaç: Diyetsel obezite, serbest radikal oluşumunu arttırarak vücutta oksidan hasara ve lenste katarakt oluşumuna neden olmaktadır. Myrtus Communis yaprak ekstraktlarının (Myr) antioksidan özelliklere sahip olduğu, Apocynin (Apo)’in, etkili bir NADPH-oksidaz inhibitörü olduğu bilinmektedir. Doku bor seviyelerine ilişkin veriler oldukça eksiktir. Literatürde ilk kez gerçekleştirilen bu çalışmanın amacı, yüksek yağlı diyet (HFD) ile beslenen sıçanlarda Myr ve Apo tedavisinin bor seviyeleri ve oksidatif lens hasarı üzerine etkilerini araştırmaktı.
Materyal ve Metod: Wistar albino erkek sıçanlar rastgele dört gruba ayrıldı: Kontrol Grubu; HFD Grubu; HFD + Myr Grubu ve HFD + Apo Grubu. Deney öncesinde vücut ağırlığı ve kan lipid seviyeleri belirlendi. Sıçanlar dekapite edildikten sonra lensleri alındı ve homojenleştirildi. Lens homojenatlarında katalaz (CAT) ve süperoksit dismutaz (SOD) aktiviteleri, bor, malondialdehit (MDA) ve indirgenmiş glutatyon (GSH) seviyeleri belirlendi.
Bulgular: HFD, sıçanların serum trigliserid (p<0.05), total kolesterol seviyesini (p<0.001), vücut ağırlığını (p<0.001) ve lens MDA seviyesini artırdı (p<0.01) ve lens GSH (p<0.05) ve bor seviyesini (p<0.001), SOD (p<0.001) ve CAT aktivitesini (p<0.001) ise azalttı. Bununla birlikte, Myr ve Apo tedavisi sıçanların vücut ağırlığını (p<0.001), serum trigliserid (p<0.05), ve total kolesterol seviyesini (p<0.001) azalttı; lens bor (p<0.01; p<0.001) ve GSH seviyesini (p<0.05; p<0.01), ve CAT aktivitesini (p<0.001) ise artırdı.
Sonuç: Hem Apo hem de Myr, bor seviyelerini artırarak HFD'nin neden olduğu obez sıçanların lenslerindeki oksidatif stresi azaltabilir.

Objectives: Nutritional obesity causes oxidant damage in the body and cataract formation in the lenses by increasing the formation of free radicals. Myrtus Communis leaf extracts (Myr) have antioxidant properties, and Apocynin (Apo) is an effective NADPH-oxidase inhibitor. The data on tissue boron levels are quite lacking. The aim of this study, which was carried out for the first time in the literature, was to investigate the effects of Myr and Apo treatment on boron levels and oxidative lens damage in rats fed with high-fat diet (HFD).
Materials and Methods: Wistar albino male rats were randomly divided into four groups: Control Group; HFD Group; HFD + Myr Group; and HFD + Apo Group. Prior of the experiment body weight and blood lipids were determined. After decapitation, the lenses of rats were enucleated and homogenated. Catalase (CAT) and superoxide dismutase (SOD) activities and boron, malondialdehyde (MDA), and reduced glutathione (GSH) levels were determined in the lens homogenates.
Results: The HFD increased serum triglyceride (p <0.05), total cholesterol level (p <0.001), body weights (p <0.001), and lens MDA levels (p <0.01), and decreased lens GSH (p <0.05) and boron level (p <0.01), SOD (p <0.001), and CAT activity (p <0.001). However, Myr and Apo treatment reduced the rats’ body weight (p <0.001), serum triglyceride (p <0.05), and total cholesterol level (p <0.001); increased lens boron (p <0.01; p <0.001), GSH levels (p <0.05; p <0.01), and CAT activity (p <0.001).
Conclusion: Both Myr and Apo may be able to reduce oxidative stress in the lenses of obese rats caused by HFD by increasing boron levels.

Abstract | Full Text PDF

Purpose: To report the most frequent signs in ocular rosacea and evaluate their association with skin findings. Materials and Methods: 51 patients with rosacea that had been previously diagnosed by a trained dermatologist were evaluated by an ocular surface specialist. A complete ophthalmological examination was performed. Results: In our study, the prevalence of ocular signs in patients with rosacea was 74.5%. The average age of presentation was 50 years and women were more affected than men. The most common findings were lid margin erythema, Meibomian gland dysfunction and blepharitis. 15 patients had decreased visual acuity due to complications related to rosacea such as leukoma and corneal neovascularization. Interestingly, patients that had the lowest visual acuity presented with dermatological signs of papules and pustules (p=0.001018); and rhinophyma (p= 0.02348). 2 patients that showed subepithelial fibrosis and fornix foreshortening were diagnosed as ocular cicatricial pemphigoid by immunohistopathological analysis of conjunctival specimens. Conclusions: Ocular compromise in rosacea is common. Our study shows that there might be a relation between the severity of ocular compromise and certain subtypes of cutaneous disease. Rosacea and ocular cicatricial pemphigoid may coexist. In cases that present with conjunctival fibrotic changes, a diagnostic biopsy is mandatory.

Amaç: Bu çalışmada çocuk romatoloji ve göz hastalıkları bölümlerinde takip edilen enfeksiyon dışı pediatrik üveit hastalarının demografik verileri ve klinik takipleri hakkında bilgi vermek amaçlandı.
Gereç ve Yöntem: Geriye dönük kesitsel yapılan çalışmaya Ocak 2013-Haziran 2019 yılları arasında 16 yaşından önce üveit tanısı alan, en az 6 aydır takip edilen ve takiplerine düzenli gelen 46 olgu dahil edildi. Hastaların demografik verileri, üveit özellikleri, altta yatan hastalıkları, sistemik tedavi modaliteleri, ilaç yan etkileri, üveit komplikasyonları ve cerrahi müdahele durumları değerlendirildi.
Bulgular: Çalışmaya 46 hastanın 83 gözü dahil edildi. Hastaların ortalama üveit tanı yaşı 9,2 yıl ± 4,5 (1,6 - 15,6), ortalama üveit takip süreleri 54 ay ± 41 (6 - 191) olarak bulundu. Yirmi bir (%45,7) hastada üveitin romatolojik hastalık zemininde olduğu belirlendi. En sık juvenil idiopatik artrit görüldü (%23.9). Görme keskinliği kategorize edildiğinde, 6 (% 7,2) gözde orta, 4 (% 4,8) gözde ağır ve 1 (% 1,2 ) gözde körlük düzeyinde kaydedildi. Tedavide metotreksat en sık tercih (% 87) edilen sistemik immunsupresif ajan olarak tespit edildi. Dirençli olguların (% 73,9) tedavisine adalimumab eklendi. Otuz beş (%76,1) hastada üveite ya da üveit tedavisine ikincil olarak en az 1 gözde komplikasyon saptandı. Tedavi altında gelişen komplikasyonlar içinde en sık görüleni posterior sineşi (11 göz, %13.2) idi.
Sonuç: Görme keskinliğinin korunması açısından pediatrik üveit erken tanınmalı ve özellikle persistan/kronik olgularda etkin sistemik tedaviye gecikmeden başlanmalıdır.

Objective: In this study, we aimed to describe the demographic and clinical findings of children with uveitis at a tertiary paediatric rheumatology and ophthalmology centre.
Materials and Methods: A retrospective cross-sectional study included 46 patients who were diagnosed with uveitis before the age of 16 between January 2013 and June 2019, followed for at least 6 months regularly. Demographic data, characteristics of uveitis, underlying diseases, systemic treatment modalities, drug side effects, complications and surgical intervention were evaluated.
Results: Eighty-three eyes of 46 patients were included in the study. The mean age at the diagnosis of uveitis was 9.2 years ± 4.5 (1.6 - 15.6), and the mean follow-up period of uveitis was 54 months ± 41 (6 - 191). Twenty-one (45.7%) patients had uveitis on the basis of rheumatologic diseases. Juvenile idiopathic arthritis was the most common disease (23.9%). The visual acuity was categorized as moderate in 6 (7.2%) eyes, severe in 4 (4.8%) eyes and blindness in 1 (1.2%) eye. Methotrexate (87%) was the most frequently used systemic immunosuppressive agent in the treatment. Adalimumab (73.9%) was added to the treatment of resistant cases. Thirty-five (76.1%) patients had complications in at least 1 eye secondary to uveitis or uveitis treatment. Posterior synechiae (11 eyes, 13.2%) was the most common complication developing under the treatment.
Conclusion: In order to preserve visual acuity, pediatric uveitis should be recognized early and especially persistent / chronic cases should be started effective systemic treatment immediately.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Behçet üveitli hastalarda görme ile ilişkili yaşam kalitesinin depresyon ve kaygı düzeyleri üzerine etkisini değerlendirmek.

Gereç ve Yöntem: Behçet üveiti nedeniyle takipte olan 105 hastaya Beck depresyon ölçeği, STAI-I ve II (State-Trait Anxiety Inventory) durumluk ve sürekli kaygı ölçekleri ve VFQ -25 (Visual Functioning Questionnaire) görme işlevi ölçeği uygulandı. Depresyon ve kaygı belirtileri açısından pozitif olan ve olmayan gruplar arasında sosyodemografik veriler ve VFQ-25 skorları karşılaştırıldı. Değişkenler arasındaki ilişkiyi tespit etmek için regresyon analizleri yapıldı.

Bulgular: Anketleri eksiksiz dolduran 48’i (%82,8) erkek 10’u (%17,2) kadın 58 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastaların ortalama yaşı 37,76 ± 11,14 (18-65) ve ortalama üveit süresi 8,57 ± 7.43 (1-27) yıl idi. Bu hastalara ait ortalama VFQ-25 toplam, BDÖ-II, STAI-I ve STAI-II skorları sırasıyla 74,90 ± 18,50 (18,79-97,04), 10,76 ± 8,90 (0-43), 42,52 ± 6,23 (25-55) ve 46,53 ± 6,80 (27-58) olarak bulundu. Hastaların % 31’i depresyon, %58,6’sı kaygı belirtileri açısından pozitif olarak değerlendirildi. Depresyon grubunda ortalama VFQ-25 toplam skorunun istatistiksel olarak anlamlı düzeyde düşük olduğu tespit edilirken (p=0.030), kaygı bozukluğu olan ve olmayan gruplarda fark anlamlı değildi. Regresyon analizinde VFQ-25 toplam skoru ile depresyon gelişimi arasında negatif yönde anlamlı bir ilişki olduğu belirlendi.

Sonuç: Çalışmamızda Behçet üveitli hastalarda depresyon ve kaygı bozukluğunun sık görüldüğü tespit edilmiştir. Hasta tarafından bildirilen görme ile ilişkili yaşam kalitesinin depresyon gelişimi ile ilişkili olduğu görülmektedir. Behçet üveitli hastalarda görme keskinliğinin yanı sıra görme işlevselliğinin de değerlendirilmesi önem arz etmektedir.

Purpose: To evaluate the effect of vision related quality of life on depression and anxiety in patients with Behçet uveitis.

Method: The Beck Depression Inventory, the State-Trait Anxiety Inventory (STAI) I-II and the Visual Functioning Questionnaire (VFQ)-25 were applied to 105 patients who have been followed-up due to Behçet uveitis. Sociodemographic data and VFQ-25 scores were compared between the groups with and without depression or anxiety. Regression analysis was performed to determine the relationship between the variables.

Results: Forty-eight (82.8%) male and 10 (17.2%) female patients who completed the questionnaires were included in the study. The mean age of the patients was 37.76 ± 11.14 (18-65) and the mean duration of uveitis was 8.57 ± 7.43 (1-27) years. The mean VFQ-25 composite, BDI-II, STAI-I and STAI-II scores of these patients were 74.90 ± 18.50 (18.79-97.04), 10.76 ± 8.90 (0-43), 42.52 ± 6.23 (25-55) and 46.53 ± 6.80 (27-58), respectively. Of 58 patients, 31% had depressive symptoms and 58.6% had the symptoms of anxiety. VFQ-25 composite score was lower in depressive group than in the group with no depression (p=0.030), while there was no significant difference for this score between the groups with and without anxiety. In the regression analysis, it was determined that there was a negative relationship between the total VFQ-25 composite score and depression.

Conclusion: In our study, high rates of depression and anxiety were detected in patients with Behçet uveitis. The patient-reported visual functioning was associated with depression. In patients with Behçet uveitis, it is important to evaluate the vision related quality of life as well as the visual acuity.

Amaç: Farklı endikasyonlara bağlı olarak gelişen maküla ödemi tedavisinde 0.7 mg intravitreal deksametazon implantı uygulaması yapılan vitrektomize ve vitrektomize olmayan hastalardaki göz içi basıncı (GİB) değişiminin retrospektif olarak değerlendirilmesi amaçlandı.
Gereç ve Yöntem: Hastaların tanıları, intravitreal deksametazon implantı öncesi GİB değerleri, her enjeksiyon sonrası 1-3. gün, 1 ay, 2 ay, 3 ay, 6 ay, 9 ay ve 12 aylık takiplerdeki GİB değerleri, pakimetri değerleri, kullandıkları ilaçlar, vitrektomi ameliyatı geçirme öyküleri kaydedildi.
Bulgular: Yaşları 46 ile 85 arasında değişmekte olan ve intravitreal deksametazon implantı yapılan toplam 112 vakanın 134 gözü değerlendirildi. Olguların 17’si (%12.7) vitrektomi geçirmiş, 117’si (%87.3) vitrektomi geçirmemişti. Vitrektomi geçirmemiş olgularda, 1. doz öncesi GİB ortalaması 14,01±2,36 mm Hg iken, 1-3. gün 14,8±2,96, 1. ay 16,71±3,97, 2. ay 17,88±5,27, 3. ay 15,54±3,35, 6. ay 15,1±3,24, 12. ay 14,61±3,71 mm Hg bulundu. Vitrektomi geçirmemiş olgularda 1. doz öncesindeki GİB ortalamasına göre 1-3. gün, 1. ay, 2. ay ve 3. ay GİB ortalamalarında görülen artışlar istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p<0.05). Vitrektomize olgularda ise 1. doz öncesindeki GİB ortalamasına göre sadece 6. ay GİB ortalamalarında görülen artış istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p<0.05). 134 olgunun 23’üne (%17.2) GİB yüksekliği nedeniyle 1-3 adet ilaç başlanması gerekti. İlaç başlanan olguların %73.9’una 1 ilaç, %17.4’üne 2 ilaç ve %8.7’sine 3 ilaç başlanmıştır.
Sonuç: İntravitreal deksametazon uygulamasının bir yan etkisi olan GİB artışı vitrektomi ameliyatı geçiren veya geçirmeyen olgularda uygulama endikasyonundan bağımsız olarak genellikle hafif düzeyde ve geçici olarak izlendi. 2. ve 3. doz uygulama yapılan olgularda kümülatif bir etki görülmedi.

Objectives: It was aimed to retrospectively evaluate the intraocular pressure (IOP) change in vitrectomized and non-vitrectomized patients receiving 0.7 mg intravitreal dexamethasone implant to treat macular edema due to different indications.
Materials and Methods: The diagnoses of the patients, IOP values before intravitreal dexamethasone implant and after follow-up examinations; 1-3 days after each injection, after 1st month, 2nd month, 3rd month, 6th month, 9th month and 12nd month of each injection; pachymetry values, patients' medications and history of vitrectomy surgery were recorded.
Results: 134 eyes of 112 cases with intravitreal dexamethasone implants aged between 46 and 85 were evaluated. 17 (12.7%) of the cases were vitrectomized and 117 (87.3%) were non-vitrectomized. In non-vitrectomized cases, the mean IOP before 1st dose was 14.01±2.36 mmHg. The mean IOP after 1st injection was 14.8±2.96 on 1st-3rd days, 16.71±3.97 in 1st month, 17.88±5.27 in 2nd month, 15.54±3.35 in 3rd month, 15.1±3.24 in 6th month and 14.61±3.71 mmHg in 12nd month. In non-vitrectomized cases, increases in the mean IOP on 1st-3rd day, in 1st month, 2nd month and 3rd month were found statistically significant according to the mean IOP before the 1st dose (p<0.05). In vitrectomized cases only the increase in IOP averages at the 6th month was found statistically significant compared to the mean IOP before the 1st dose (p<0.05). 23 of the 134 cases (17.2%) had to be prescribed 1-3 medication due to IOP elevation. One drug was prescribed to 73.9% of this cases, two drugs were prescribed to 17.4% and three drugs were prescribed to 8.7% of this cases.
Conclusion: The IOP increase, which is a side effect of intravitreal dexamethasone administration, is generally mild and temporary in both vitrectomized and non-vitectomized cases regardless of indication. There was no cumulative effect in patients who received two or three doses.

Amaç: 20 Mayıs 2020 -4 Haziran 2020 tarihleri arasında Türkiye’ deki göz hekimlerinin intravitreal enjeksiyon teknikleri, uygulamaları ve tedavi protokollerini değerlendirmek
Gereç ve Yöntem: Türk Oftalmoloji Derneği'nin tüm üyelerine e-posta ile ulaşılarak 47 soruluk internet tabanlı bir anket dolduruldu.
Bulgular: Katılımcıların %13' ü enjeksiyon öncesi profilaktik antibiyotik reçete etti. (406/636) %63.84' ü enjeksiyondan hemen sonra antibiyotik damla kullandı ve bunların da % 91,81'i topikal antibiyotik reçete etti. İntravitreal enjeksiyon prosedürlerinin çoğu ameliyathane (% 65.33) ve temiz odada (% 33.59) yapıldı. Çoğu cerrah steril eldiven, maske, steril örtü, delikli örtü ve steril göz kapağı spekulumu kullandı. Oftalmologlar (O), retina uzmanlarından (R) daha fazla steril eldiven giymeyi tercih etti (O: % 98.97 RS: % 95,33; P = 0,004). Ayrıca O, R'dan daha fazla antibiyotik reçete etmektedir (O: % 93.72; % 88.84; p = 0.029). R ‘nın pupilla dilate etme oranı daha fazlaydı (R: % 48.25; O: % 39.02) (p = 0.020). R, farklı kadranları daha fazla kullandı (sağ p = 0.012; sol p = 0.001). Cerrahların çoğu (% 82.82) her iki göze aynı gün enjeksiyon yapmayı tercih etmedi.
Sonuç: Türkiye ‘de göz hekimleri intravitreal enjeksiyon öncesi, enjeksiyon uygulaması sırasında ve sonrası bakım için çok çeşitli teknikler uygulamaktadır. Ek olarak, intravitreal teknikleri ve tedavi protokolü R ve O arasında farklılılar gösterdi. İntravitreal enejksiyon uygulama modellerini iyileştirmek için daha fazla çalışmaya ihtiyaç vardır.

Objectives: To describe the intravitreal injection (IVI) techniques, practices and treatment protocols of ophthalmologists in Turkey from May 20, 2020 to June 4, 2020.
Materials and Methods: All members of the Turkish Ophthalmological Association were contacted by e-mail to complete an anonymous, 47-question containing internet-based survey.
Results: 13.0% of the participants prescribed prophylactic antibiotics pre-injection. 63.84% of all (406/636) used antibiotic drops immediately after injection and 91.81% of them prescribed topical anibiotics. Majority of IVI procedures were performed in an operation room (65.33%) and in a clean room (33.59%). Most surgeons used steril gloves, masks, sterile drape, sterile fenestrated cover and sterile eyelid speculum. Multispecialists (M) preferred to wear sterile gloves more than retina specialists (RS) (98.97% vs. 95.33%; p=0.004). Also, M prescribe antibiotic more than RS (93.72% vs 88.84%; p=0.029). RS dilated pupil more frequently than M (48.25% vs 39.02%) (p=0.020). RS were more familiar to use different quadrants (right p=0.012; left p=0.001). Majority of all surgeons (82.82%) did not perform the injection to both eyes at the same day.
Conclusion: Ophthalmologists in Turkey perform a wide range of techniques for the care before, during, and after IVI. In addition, IVI techniques and treatment protocol were different between RS and M. Further study is needed to elucidate best practice patterns.

Günümüzde endotelyal keratoplasti, korneal endotel disfonksiyonunun tedavisinde geleneksel penetran keratoplastinin yerini almıştır. Cerrahinin kendisi daha az invaziv olup; daha hızlı, daha öngörülebilir ve daha stabil görsel iyileşme ile sonuçlanır, ayrıca ve greft reddi oranı daha düşüktür. Descemet membran endotelyal keratoplasti (DMEK) şu anda Fuchs endotel distrofisi, büllöz keratopati ve katarakt cerrahisi sonrası kornea ödeminde altın standarttır. Tatminkar uzun dönem sonuçları, büyük çalışma grupları tarafından giderek daha fazla rapor edilmeye başlamıştır. Bu derleme yeni DMEK tekniklerini, değişik boyut ve şekil uygulamalarını, greft yerleştirme tekniklerini, glokomu olan, glokom cerrahisi geçirmiş ve başarısız penetran keratoplasti sonrası gibi zor vaka uygulamalarındaki ipuçlarını son literatür ışığında özetlemektedir.

Endothelial keratoplasty replaced the traditional penetrating keratoplasty for the treatment of corneal endothelial dysfunction. It offers faster, more predictable, stable visual recovery and low rejection rates while the surgery itself is less invasive. Descemet membrane endothelial keratoplasty (DMEK) is currently the gold standard for the treatment of Fuchs endothelial dystrophy, bullous keratopathy, and corneal edema after cataract surgery. Its favorable long-term outcomes are increasingly reported for large study groups. This review summarizes the current literature on new DMEK techniques, including size and shape modifications, new graft delivery techniques, and surgical pearls for challenging cases like eyes with glaucoma, glaucoma tubes, and failed penetrating keratoplasties.

A case of bilateral palytoxin-induced keratoconjunctivitis is presented. A 63-year-old man presented to the emergency department with symptoms of red eye, purulent discharge, and foreign body sensation in both eyes. On slit lamp examination, epithelial defects in both eyes with a ring-shaped corneal stromal infiltrate in the right eye and a marginal stromal infiltrate in the left eye were noted. High-resolution anterior segment optical coherence tomography (HR-AS-OCT) showed stromal hyperreflectivity and Descemet folds. Bacterial, fungal and amoebic cultures were taken. Empirical treatment with topical dexamethasone as well as antibiotics and systemic doxycycline was started.
The next day the patient informed that he had been handling zoanthid coral without gloves and had rubbed his eyes after. A bilateral palytoxin-caused keratoconjunctivitis was diagnosed. His eyes were irrigated abundantly with saline solution, and umbilical cord serum eye drops were added to the treatment. The treatment was tapered according to the corneal infiltrates and epithelial defects improvement.
After four months, the stromal infiltrates were resolved, and corneal scars persisted in both eyes. HR-AS-OCT showed anterior stromal hyper-reflectivity corresponding to corneal leucomas.
Palytoxin is a toxin produced by corals like zoanthid coral. It can cause ocular adverse effects such as keratolysis and corneal inflammation, and in some cases, it can lead to corneal perforation. It can also produce systemic adverse effects, hence the importance of the preventive measures when handling corals that can produce the toxin.

Straatsma Sendromu, miyelinize retinal sinir lifi, miyopi ve ambliyopi triadından oluşmakta ve strabismus, nistagmus, hipoplastik optik sinir ve iris heterokromisi bu sendroma eşlik edebilmektedir. Anizometropinin derecesi, strabismusun varlığı, miyelinizasyonun genişliği, ve maküler tutulumun varlığı literatürde Straatsma Sendromu olgularında ambliyopi için uygulanan kapama tedavisi sonrası görme keskinliği açısından kötü prognoz ile ilişkilendirilmiştir. Bu bildirinin amacı, kapama tedavisine farklı yanıtlar aldığımız iki Straatsma Sendromu olgusunu sunmak ve tedavi yanıtlarını literatürde bildirilen kapama tedavisi sonrası görme keskinliğinin prognostik faktörlerine göre tartışmaktır.

The triad of myelinated retinal nerve fibers, myopia, and amblyopia which can be associated with variations like additional strabismus, nystagmus, hypoplastic optic nerve, and heterochromia iridum, is called as Straatsma Syndrome. The degree of anisometropia, presence of strabismus, wide areas of myelination, and macular involvement have been reported to be associated with poor post-occlusion therapy visual acuity in amblyopia treatment of this syndrome. Here we present our two cases of Straatsma Syndrome with different responses to treatment attempts and discuss the results according to prognostic factors of post-treatment visual acuity.

Bilateral ardışık parasantral akut orta makülopatili (PAMM) bir olguyu sunmayı hedefliyoruz. Elli yedi yaşında erkek hasta sol gözde parasantral skotom şikayeti ile başvurdu. Hastanın multimodal görüntüleme bulguları sol gözde PAMM ile uyumluydu. Hastanın sistemik araştırmaları sonucunda hipertansiyon ve serebrovasküler olay öyküsü tespit edildi. İlk başvurudan bir yıl sonra, hastanın diğer gözde görme keskinliğinde daha sonra azalma oldu ve PAMM ile uyumlu optik koherens tomografi bulguları gelişirken, sağda PAMM bulguları düzeldi. Nadiren de olsa PAMM iki taraflı olabilir. Klinisyenler, sistemik vaskülopatili tek taraflı PAMM hastalarını diğer gözün etkilenmesi açısından izlemelidir.

We aim to present a case with bilateral sequential paracentral acute middle maculopathy (PAMM).A 57-year-old man presented with a complaint of paracentral scotoma in the left eye.The patient's multimodal imaging findings were consistent with PAMM in the left eye. Extensive systemic work-up revealed hypertension and a history of cerebrovascular event. One year after the first presentation, the patient had a subsequent decrease in visual acuity in the fellow eye and developed optical coherence tomography findings consistent with PAMM, whereas right showed resolved PAMM findings. Although rare, PAMM can occur bilaterally. The clinicians should monitorize unilateral PAMM patients with systemic vasculopathy for the involvement of fellow eye.

Persistan fetal damar sendromu, fetal hyaloid sistemin anormal regresyonu ile karakterize olup değişken formlarda ortaya çıkabilmektedir. Bu raporda arka kapsül defekti ve Cloquet kanalı boyunca yerleşmiş ektopik lens materyali ile ilişkili iki atipik olgu ele alınmaktadır. Bilateral total katarakt ile başvuran olguların ultrasonografisinde optik sinir başından retrolental alana uzanan hyaloidal sap izlendi. Lensektomi sırasında lens partiküllerinin mid-vitreustan öne, aspirasyon portuna doğru hareket ettiği ve arka kapsülün gelişimsel olarak kusurlu olduğu görüldü. Patolojik damar yapısı olmadığı, bunun yerine lens materyalinin arka kapsüldeki açıklıktan Cloquet kanalını kısmen doldurduğu ve cerrahi öncesi ultrasonografide yalancı sap görünümü oluşturduğu saptandı. Bu olgular üzerinden persistan fetal damar sendromu spektrumunun daha iyi anlaşılması ve altta yatan olası mekanizmaların tartışılması amaçlanmıştır.

Persistent fetal vasculature syndrome is characterized by abnormal regression of the fetal hyaloid system and may occur in variable forms. In this report, two atypical cases associated with posterior capsular defect and ectopic lens material located along the Cloquet’s canal are discussed. Ultrasonography of these cases presenting with bilateral total cataracts revealed a hyaloidal stalk extending from the optic nerve head to the retrolental area. During lensectomy, lens particles were observed to be moving anteriorly from central mid-vitreous to the aspiration port and that the posterior capsule was developmentally-defective. There was no pathological vascular remnant, rather the lens material partially filled the Cloquet’s canal through the opening in the posterior capsule and created a pseudo-stalk appearance on the preoperative ultrasonography. We aim to discuss possible mechanisms underlying these cases, which may help to improve the understanding of persistent fetal vasculature spectrum.