Abstract | Full Text PDF

Amaç: Bu araştırma hemşirelerin parenteral ve enteral beslenme uygulamalarına ilişkin bilgi düzeylerinin değerlendirilmesi ve ilişkili faktörlerin belirlenmesi amacıyla gerçekleştirildi.
Yöntem: Bu çalışma tanımlayıcı-kesitsel nitelikte bir araştırmadır. İki hastanede gerçekleştirildi. Çalışma örneklemini 142 hemşire oluşturdu. Hemşirelerin bilgi düzeyleri Enteral Beslenme Uygulamalarına İlişkin Bilgi Formu ve Parenteral Beslenme Uygulamalarına İlişkin Bilgi Formu kullanılarak değerlendirildi.
Bulgular: Örneklemin yaş ortalaması 24.24 ve %60.6’sı lisans mezunudur. Hemşirelerin %66.2’si beslenme uygulamaları konusunda eğitim almadığını bildirdi. Hemşirelerin enteral ve parenteral beslenme uygulamaları konusunda orta düzeyde bilgili (13.45±3.31; 7.13±2.80) bulundu. Enteral beslenme ürünlerinin saklanma yeri ve süresi, gastrik rezidüel volüm ve enteral beslenme tüpleri aracılığıyla ilaç uygulamalarına ilişkin soruların en fazla yanlış yanıtlanan sorular olduğu saptandı (sırasıyla; %78.2, %73.9, %71.1). Parenteral beslenme uygulamalarında osmolaritesi 900 mOsm/l’den fazla olan solüsyonların verilme yolu (%83.8), parenteral yolla beslenen hastalarda santral kateter aracılığıyla ilaç uygulama durumu (%76.8) ve enfeksiyon riskini arttıran faktörlere ilişkin sorular (%64.8) en fazla yanlış yanıtlanan sorular olduğu belirlendi. Cerrahi hemşirelerinin Parenteral Beslenme Uygulamalarına İlişkin Bilgi Formu ve Enteral Beslenme Uygulamalarına İlişkin Bilgi Formu puanları dahili ve yoğun bakım hemşirelerinin puanlarına göre istatistiksel olarak anlamlı düzeyde daha düşük saptandı (p< 0.05).
Sonuç: Araştırma sonuçları enteral ve parenteral beslenme konusunda bilgi düzeyinin teorik ve uygulamalı eğitimlerle desteklenmesine gereksinim olduğunu göstermektedir.

Objective: This research was conducted in order to evaluate the knowledge level about parenteral and enteral nutrition practices of nurses and determine the associated factors with the knowledge.
Method: It is a descriptive and cross-sectional study. The study was carried out at two hospitals. The sample was composed of 142 nurses. Nurses' knowledge levels of enteral and parenteral nutrition practices were assessed using Knowledge Questionnaire for Parenteral Nutrition Practices and Knowledge Questionnaire for Enteral Nutrition Practices.
Results: Mean age of sample was 24.4 and 60.6% had bachelor's degree. Nurses (66.2%) reported that they were not trained for nutrition practices. It was found that nurses had moderate knowledge about enteral and parenteral (13.45±3.31; 7.13±2.80) nutrition practices. Most common incorrectly answered questions were about storage places and duration of enteral nutrition products, residual gastric volume and medication administration through enteral feeding tubes (78.2%, 73.9% and 71.1%, respectively). The least correctly answers were about ideal route for transfusion of parenteral solutions with osmolarities greater than 900 mOsm/l during parenteral nutrition practice (83.8%), the administration of medications through the central intravenous catheters (76.8%) and factors that increase the risk of infection in parenteral practices (64.8%), respectively. Surgical nurses obtained statistically significantly lower means from Knowledge Questionnaire for Enteral Nutrition Practices and Knowledge Questionnaire for Parenteral Nutrition Practices than those working in medical wards or intensive care units (p< 0.05).
Conclusion: The study results have shown that knowledge of nurses about enteral or parenteral nutrition needs to be improved through the theoretical and practical training.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Bu araştırma sağlık profesyonellerinin pelvik taban kas egzersizlerini uygulama ve öğretme konusundaki bilgi tutum ve davranışlarının değerlendirilmesi amacıyla planlanmıştır.
Yöntem: Tanımlayıcı – kesitsel olarak yapılan araştırma dört kamu, bir özel hastane olmak üzere beş merkezde yürütülmüştür. Araştırmanın örneklemini ise çalışmaya katılmaya gönüllü hekim, hemşire ve ebelerden oluşan 304 sağlık profesyoneli oluşturmuştur. Veriler literatür doğrultusunda araştırmacılar tarafından hazırlanan anket formu yardımıyla yüz yüze görüşme yöntemi kullanılarak toplanmıştır. Elde edilen veriler bilgisayarda SPSS 20.0 paket programı kullanılarak değerlendirilmiştir. Verilerin değerlendirilmesinde; sayı, yüzdelik, aritmetik ortalama, ki-kare önemlilik testi kullanılmıştır.
Bulgular: Katılımcıların yaş ortalaması 31,86 ±7,61 (min;17-max;61) ve %23’ü (n=70) hekim, %50’si (n=155) hemşire, %26’sı (n=79) ebedir. Çalışmaya katılan sağlık profesyonellerinin PTKE hakkında %56,6’sının tümüyle bilgi sahibi olduğu ve en fazla oranda (%68,1) okuldaki eğitimlerinden bilgi edindikleri belirlendi. Gruplar arası karşılaştırma yapıldığında hemşire grubunda pelvik taban kas egzersizi hakkında bilgi sahibi olanların oranının diğer iki gruba göre anlamlı olarak daha az olduğu bulunmuştur (x2=15,824, p=0,000). Katılımcıların tamamına yakını pelvik taban kas egzersizinin ergenlikten başlayarak tüm kadınlara öğretilmesi gerektiğini, %61,9’u hayatlarında en az bir kez pelvik taban kas egzersizini uyguladıklarını belirtmişlerdir.
Sonuç: Sonuç olarak sağlık profesyonellerinin pelvik taban kas egzersizine ilişkin bilgi, tutum ve uygulamalarının istenen düzeyde olmadığı saptanmış olup geliştirilmesi gerektiği düşünülmektedir.

Objective: This study was planned to assess the knowledge, attitudes and behaviors of healthcare professionals in relation to applying and teaching pelvic floor muscle exercises.
Methods: The study conducted as a descriptive, cross-sectional study was carried out at five centers, being four public hospitals and one private hospital. The sample of the study consisted of 304 healthcare professionals including doctors, nurses and midwives who volunteered to participate in the study. Data were collected by using the face-to-face interview method with the questionnaire form prepared by the researchers in accordance with the literature. The data obtained were evaluated by using SPSS 20.0 package program on the computer. Number, percentage, arithmetic mean, chi-square significance test were used in the evaluation of the data.
Results: The mean age of the participants was 31.86 ±7.61 years (min;17-max;61), and 23% (n=70) of the participants were doctors, 50% (n=155) were nurses and 26% (n=79) were midwives. It was determined that 56.6% of the healthcare professionals who participated in the study had information about PFME completely and they obtained information from the training at school at the highest rate (68.1%). When the groups were compared, it was found out that the rate of those who had information about pelvic floor muscle exercises in the nurse group was significantly lower when compared to the other two groups (x2=15.824, p=0.000). Almost all of the participants stated that it was necessary to provide education on pelvic floor muscle exercises to all females starting from the adolescence period, and 61.9% expressed that they applied pelvic floor muscle exercises at least once in their lives.
Conclusion: In conclusion, it was determined that the knowledge, attitudes and behaviors of healthcare professionals in relation to pelvic floor muscle exercises were not at the desired level and it is considered that it must be improved.

Abstract | Full Text PDF

Giriş: Retrospektif olarak gerçekleştirilen bu çalışmanın amacı, ikinci basamak devlet hastanesinin ikinci seviye genel yoğun bakım ünitesinde yatan riskli hastalarda, vankomisine dirençli enterokok rectal kolonizasyonlarını erken dönemde saptayarak, gerekli izolasyon önlemlerinin alınmasını sağlamak ve ciddi enfeksiyonların oluşmasını önlemektir. Meteryal-Metod: Ocak 2012-Aralık 2013 tarihleri arasında 344 hastadan alınan toplam 713 perirektal sürüntü örneği incelendi. İlk olarak yatan hastalardan haftalık alınan rektal sürüntü örnekleri stuart taşıma besiyerinde anlaşmalı olunan mikrobiyoloji laboratuvarına nakledildi. Daha sonra kanlı ağar ve enterokokosel ağar besiyerlerine ekildi ve 24-48 saatlik inkübasyon sonrası değerlendirildi. Verilerin analizinde SPSS 20.0 paket programı kullanılarak, lojistik regresyon analizi (binomical gogistical regression analysis) yapıldı. Hastaların %4,36’sında yatış sonrası rektal kolonizasyon saptandı. Vankomisine dirençli enterokok kolonizasyonu saptanan hastaların yaş ortalamasının 64,5±21,03 yıl olduğu ve hastalarda yatıştan ortalama 22,13±9,59 gün sonra vankomisine dirençli enterokok kolonizasyonu geliştiği belirlendi. Yatış tanılarından Cardiopulmonary arrestin hastanede vankomisine dirençli enterokok gelişmesini artırdığı belirlendi. Hastanedeki yatış gün sayısının, vankomisine dirençli enterokok gelişmesini etkilediği, yatış gün sayısı “0-10 gün” olanlar ile kıyaslandığında, “11-30 gün” yatanlarda kolonizasyon riskinin arttığı belirlendi. Sonuç: Sonuç olarak araştırmada, hastanelerde vankomisine dirençli enterokok yayılımında çevresel kontaminasyonun ve kolonize hastaların önemli bir etken olduğu düşünülmektedir. Vankomisine dirençli enterokok gelişmesinde etkili diğer faktörler, uzun yatış süreleri, hastaneye yatış tanısı ve antibiyotik kullanımıdır.

Purpose: The purpose of this retrospective study is to identify early vancomycin-resistant enterococcal colonizations in risky patients in a second-level general intensive care unit in a second-stage state hospital, to ensure that necessary isolation measures are taken and serious infections occur. Material and Methods: A total of 713 perirectal swabs taken from 344 patients between January 2012 and December 2013 were analyzed. Weekly rectal swab samples from the first-line patients were transplanted to the microbiology laboratory, which was agreed on the Stuart transport medium. Blood and enterococci were then seeded onto agar media and evaluated after 24-48 h of incubation. In the analysis of the data, binomical gogistical regression analysis was performed using the SPSS 20.0 package program. Rectal colonization was detected in 4,36% of the patients after admission. Vancomycin-resistant enterococcal colonization was found to be 64.5 ± 21.03 years in patients with vancomycin-resistant enterococcal colonization and vancomycin-resistant enterococcal colonization developed after an average of 22,13 ± 9,59 days in patients. Cardiopulmonary arrest increased the incidence of vancomycin-resistant enterococci in the hospital from hospitalization diagnoses. It was determined that the number of hospital days in the hospital affected the development of vancomycin-resistant enterococci and that the risk of colonization was increased in "11-30 days" when compared with those with days of hospitalization of "0-10 days". Results: As a result, in the study, vancomycin-resistant enterococcal spread in hospitals is thought to be an important factor of environmental contamination and colonized patients. Other factors that are effective in the development of vancomycin-resistant enterococci include long hospital stay, hospital admission, and antibiotic use.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Gebelik, kadınlarda psikolojik, biyolojik ve duygusal değişimlerin meydana geldiği bir evredir. Gebeler, doğum eyleminde ve postpartum süreçte oluşabilecek muhtemel kötü bir durumun meydana geleceğini yoğun bir şekilde hissedilmesine sebep olan bir endişe duymaktadır. Bu çalışmada, gebelik dönemlerine göre gebelerin doğum ve postpartum döneme ilişkin endişelerini incelemek amaçlanmıştır.
Yöntem: Tanımlayıcı ve kesitsel nitelikteki çalışma bir üniversite hastanesinin Kadın Hastalıkları ve Doğum Polikliniği ile Doğum Servisi’ne Ocak-Mart 2017 tarihlerinde başvuran (n=273) gebe bireylerle yürütüldü. Araştırma verileri ‘’Anket Formu’’ ve “Doğum ve Doğum Sonrası Döneme İlişkin Endişeler Ölçeği” (DDSEÖ ) ile toplanmıştır.
Bulgular: Gebelik dönemlerinin 1. trimesterinde olan gebelerin “Doğum ve Doğum Sonrası Döneme İlişkin Endişeler Ölçeği” toplam puan ortalamasının 4,2±2,8, 2. trimesterinde 4,9±3,0 ve 3. trimesterinde 6,1±2,0 olduğu ve aradaki farkın istatistiksel olarak anlamlı ve yüksek olduğu bulunmuştur (p<0.001). Gebelik dönemlerinin tümünde yaş azaldıkça DDSEÖ puan ortalamasının arttığı istatistiksel olarak anlamlı olduğu belirlenmiştir (p<0.001). 1. trimester ve 2. trimester gebelik dönemi ile ve primipar olan gebelerin, aynı gebelik döneminde ve multipar olan gebelere kıyasla DDSEÖ puan ortalamalarının istatistiksel olarak anlamlı ve yüksek olduğu saptanmıştır (p<0.001).
Sonuç: Gebelik dönemlerine göre gebelerin endişe düzeylerinin genel olarak orta derecede olduğu ve 3. trimester gebelerde 1. ve 2. trimestera göre DDSEÖ puan ortalamalarının daha yüksek olduğu bulundu.

Aim: Pregnancy is one of the most important variables of woman's life and is a place where psychological, biological and emotional changes occur in women. Pregnancies are worried about the intensified feeling of a possible danger or a bad situation that can occur during labor and postpartum. The aim of study is to anxieties related to delivery and postpartum period of pregnant women according to pregnancy periods.
Methods: This descriptive and cross-sectional study was carried out on n=273 pregnancy who applied for control at university hospital Gynecology and Obstetrics Polyclinic and the Obstetrics Service between January-March 2017. The data was collected “Personal Information Form” and “Fear of Childbirth and Postpartum Period Scale (FCPPS)”.
Results: It was found that total mean score of Scale of Fears of Childbirth and Postpartum Period of first trimester pregnant women was 4,2±2,8, 2, second trimester was 4,9±3,0 and third trimester was 6,1±2,0 and there was statistically significant difference (p<0.001). As the age decreased in all of the pregnancy periods, it was statistically significant that the mean score of FCPPS was increased (p <0.001). It was found that the mean scores of FCPPS were significantly higher in the 1st trimester and 2nd trimester primiparous pregnancies compared to multiparous pregnancies in the same gestational period (p <0.001). It was found that the mean scores of FCPPS were significantly higher primiparous pregnancies in the 1st trimester and 2nd trimester pregnancies compared to the multiparous pregnancies in the same pregnancy period (p <0.001).
Conclusions: It was found that level of anxiety in pregnant was generally medium; and higher in third trimester pregnant in compared to others.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Bu araştırma hastanede yatarak bakım gereksinimleri karşılanan riskli gebelere yönelik hazırlanacak bakım protokollerine alt yapı oluşturmak üzere ağırlıklı olarak hangi riskli gebeliklerin hospitalize edildiğini belirlemek amacıyla gerçekleştirilmiş tanımlayıcı tipte bir araştırmadır.
Yöntem: Araştırmaya İzmir ilinde yer alan iki doğumevinde riskli gebelik nedeniyle yatan 261 gebe dahil edilmiştir. Gebelerin sosyo-demografik özellikleri ile risk profilleri sayı ve yüzde dağılımları ile verilmiştir.
Bulgular: Araştırma kapsamına alınan gebelerin %27.6’sı 20-24 yaş arasında %37.5’i de ilkokul mezunudur. Gebelerin toplam gebelik sayısı ortalaması 2,18±1,48, gebelik haftası ortalaması 28.91±9.28 olarak bulunmuştur. Gebelerin hospitalizasyon endikasyonları %32.2 erken doğum tehdidi, %9.1 gestasyonel diabetes mellitus %7.3 olarak da abortus imminens olarak saptanmıştır.
Sonuç: Riskli bir gebede hospitalizasyon, riskin anne ve fetüs üzerinde yarattığı olumsuz etkilere göre değişmektedir. Gebelikte görülen risk durumları ayrı ayrı incelenerek her risk durumu için spesifik bakım protokolleri geliştirilmelidir.

Aim: This research is a study that has been made for the purpose of sub structure to be constituted maintenance protocol that will be prepared for risky pregnant which are met the maintenance requirements by the hospital, and is a descriptive research to determine the risky pregnancies in order to hospitalize.
Method: 261 pregnant which are staying for risky pregnancy in two maternity hospitals that are located in Izmir province have been included into the research. Socio-demographic characteristics of the pregnant with risk profiles have been supplied along with percentage and count distribution.
Findings: The 27.6% of pregnant which are subject to the research are between the ages of 20-24 and 37.5% are primary school graduate. It has been determined that the total average number of pregnancies is 2,18±1,48, average number of gestational week is 28.91±9.28. The hospitalization indication of pregnant is 32.2% as threat of premature birth, 9.1% as gestational diabetes mellitus and as being 7,3% also has been determined as abortus imminence.
Conclusion: The hospitalization for a risky pregnant varies according to the negative effect of the relevant risk on the mother and foetus. The risk situations during pregnancy should be examined respectively and specific maintenance protocols for each risk situation must be developed.

Abstract | Full Text PDF

Meme kanseri kadınlarda görülen kanser sıralamasında birinci sırada yer alan bir kanserdir. Meme kanserinin tedavi yöntemlerinden biri olan mastektomi, kadınların beden imajının bozulmasına neden olan girişimlerden bir tanesidir. Meme dokucusunun kadınlar için önemi nedeni ile meme rekonstrüksiyonu son derece önem taşıyan bir konudur. Meme rekontrüksiyonu meme dokusunu tekrar oluşturma işlemidir. En sık kullanılan rekonstrüksiyon yöntemlerinden biri de hastanın kendi dokusuyla oluşturulan rekonstrüksiyonlardır. Bu derlemede mastektomi sonrası meme rekontrüksiyonu ile ilgili tekniklerden latissimus dorsi ve transvers rektus abdominis kas deri flepleri ile meme rekonstrüksiyonuna ve rekonstrüksiyon sonrası bakımda hemşirenin dikkat etmesi gereken konulara değinilmektedir.

Breast cancer is one of the cancer types mostly seen among women. Mastectomy is one of the treatment methods of breast cancer which alter women’s body image. Losing the breast partially or in total is an important procedure for women. Thus makes breast reconstruction procedure essential. Breast reconstruction is the process of regenerating the breast tissue and it can be done by using various methods. The most commonly used reconstruction methods are the ones done with the patient's own tissue. In this article reconstruction with latissimus dorsi and transverse rectus abdominus muscle skin flaps, nursing care of the patient after reconstruction will be discussed.

Abstract | Full Text PDF

Romantik ilişki istismarı, geçmişteki veya şimdiki sevgili üzerinde güç kullanılan ve kontrol kurulan; tacize maruz bırakan ve zorlayıcı davranışları içeren bir durumdur. Romantik ilişkilerde yaşanan istismar, partner/eş istismarı olarak da anılmaktadır. İstismar ve şiddet kavramları özellikle fiziksel istismar ile fiziksel şiddet söz konusu olduğunda net olarak birbirinden ayrılamamakta, her ikisi de benzer anlamda kullanılmaktadır. Şiddet, ilişkide genellikle biri tarafından diğerini kontrol altında tutmak için kullanılır. Romantik ilişkide şiddet duygusal, fiziksel ve cinsel saldırganlığı içermektedir. Üniversite yıllarına denk düşen geç ergenlik döneminde de romantik ilişkilerde istismara sık rastlanmaktadır. Bu derlemede üniversite öğrencileri arasında istismar yaşantısının, yakın ilişkilerdeki riskleri ve sonuçları, bu ilişkilerdeki şiddetin çeşitleri ve etkileri ele alınarak, önleyici yolları tartışılmıştır.

Romantic relationship abuse is a behaviour contain power, control and force. Romantic relationship abuse is called as partner/spouse abuse. Also, intimate partner violence, intimate partner abuse, spousal abuse/violence or domestic violence is used same mean with romantic relationship abuse. Thereby it is said that romantic abuse is a common problem among university students. Abuse and violence experiences cause devastating and adverse consequences in community. In this review romantic relationships, its risk factors and prevention methods are discussed.

Abstract | Full Text PDF

GİRİŞ ve AMAÇ: Bir insanın öğrenebileceği en önemli becerilerden biri, tuvaletini başarılı ve bağımsız bir şekilde gerçekleştirebilmesidir. Tuvalet eğitimi, erken çocukluk döneminin önemli gelişimsel görevlerinden birisi olup, çocuğun bağımsızlık içeren davranışlarındandır. Aileler için ise tuvalet eğitimi zorlayıcı bir süreç yaratabilmektedir. Sağlıklı her çocuk tuvalet eğitimini tıbbi tedaviye gerek kalmadan kazanabilmektedir. Tuvalet eğitiminde yardımlı tuvalet terbiyesinden, yoğun disiplin gerektiren metotlara, çocuk odaklı yaklaşımdan, deneysel yaklaşımlara kadar birçok farklı yöntem vardır. Çocukların hazır olma seviyeleri değişkenlik gösterdiği ve aile dinamikleri farklı olduğu için tek bir doğru reçete yoktur. Sağlık ekibi üyelerinden doktor ve hemşireler bu süreç boyunca ailelerle karşı yardımcı ve yönlendirici olmalıdır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: yok
BULGULAR: yok
TARTIŞMA ve SONUÇ: yok

INTRODUCTION: One of the most important skills a person learns, can be carried out the toilet training successfully and independently. Toilet training is one of the important developmental tasks of early childhood and also one of the child's behavior, including independence. The toilet training can create a challenging process for families. Each healthy child can gain toilet training without medical treatment. In toilet training, there are many different methods such as the assisted toilet training, the methods require intense discipline, child-orientated approach and experimental approach. Because the level of children’s being ready fluctuates and family dynamics are different, there is no single right recipe. The doctor and nurse who are members of the health care team, should be helpful and directive to the family through this process.
METHODS: yok
RESULTS: yok
DISCUSSION AND CONCLUSION: yok

Abstract | Full Text PDF