Kırım-Kongo Kanamalı Ateşi

Gök, Şebnem Eren

. 2016; 32(1): 13-19 | DOI: 10.5222/otd.2016.013

Kırım-Kongo Kanamalı Ateşi

Şebnem Eren Gök
Bozok Üniversitesi Tıp Fakültesi Enfeksiyon Hastalıkları ve Klinik Mikrobiyoloji Anabilim Dalı

Kırım-Kongo Kanamalı Ateşi (KKKA) kene kaynaklı, Bunyaviridae
ailesine ait bir virüs (KKKAV) tarafından oluşturulan
zoonotik bir hastalıktır. Asıl vektörleri, hyalomma
cinsi kenelerdir. Hastalık, Asya, Afrika, Doğu Avrupa ve
Ortadoğu bölgelerinde, 30’dan fazla ülkeden bildirilmiştir.
Türkiye’den ilk olgular 2002 yılında bildirilmiştir. KKKA
virüsü, infekte kenelerin ısırması veya ezilmesi, KKKA’lı
hastanın veya viremik hayvanların kanı veya vücut sıvıları
ile temas yoluyla bulaşmaktadır. KKKA’in oluşturduğu
klinik tabloda dört dönem tanımlanmıştır: inkübasyon, prehemorajik,
hemorajik ve konvelesan dönem. KKKA’i, kısa
bir inkübasyon dönemini takiben ani başlayan yüksek ateş,
titreme, şiddetli baş ağrısı, baş dönmesi, sırt ve karın kaslarında
ağrı ile karakterize bir klinik tablo oluşturur. Ciddi olgularda,
peteşiden yaygın ekimozlara kadar değişen kanamalar
olabilir. Hastalığın erken döneminde tanı için şüphe
etmek gereklidir. Klinik semptomlar ve epidemiyolojik öykü
yanında, kan sayımı ve biyokimyasal test sonuçları KKKA
enfeksiyonu için ilk ipuçlarını oluşturur. KKKA’in ayırıcı
tanısında, bakteriyel, viral ve enfeksiyon dışı nedenler de
düşünülmelidir. KKKA’nin kesin tanısı, spesifik laboratuvar
testleri ile konulur. Destek tedavisi, hasta tedavisinde
en önemli bölümü oluşturur. Plasebo kontrollü çalışmalar
olmamasına rağmen ribavirin, tedavide kullanılan tek antiviral
ilaçtır. Korunmada, akarisidler ve koruyucu giysi
kullanımı gibi kişisel koruyucu önlemler, sağlık çalışanları
içinde basit bariyer önlemleri önemlidir.

Anahtar Kelimeler: epidemiyoloji, Kırım-Kongo kanamalı ateşi, klinik özellikler, patogenez ve KKKA tedavisi

Crimean-Congo Hemorrhagic Fever

Şebnem Eren Gök
Bozok Üniversitesi Tıp Fakültesi Enfeksiyon Hastalıkları ve Klinik Mikrobiyoloji Anabilim Dalı

Crimean-Congo Hemorrhagic Fever (CCHF) is a tickborne,
zoonotic infection caused by a virus (CCHFV) from
the Bunyaviridae family. Hyalomma ticks are the main vectors
of the infections. The disease has been reported from
more then 30 countries in Asia, Africa, Eastern Europe, and
the Middle East. The first cases of CCHF have been reported
from Turkey in 2002. The CCHF virus is transmitted to
humans by the bites or crushing of infected ticks, contact
with blood or body fluids of CCHF patients or viremic livestock.
The typical clinical course of CCHF was described
through four distinct phases: incubation, prehemorrhagic,
hemorrhagic, and convalescence periods. After a short incubation
period, CCHF is characterized by a sudden onset
of high fever,chills, severe headache, dizziness, back, and
abdominal pains. In severe cases, hemorrhagic manifestations,
ranging from petechiae to large areas of ecchymosis,
develop. A high index of suspicion is necessary in the early
phase of the disease for diagnosis. Epidemiological history
along with clinical symptoms, blood count, and biochemical
test results are the first indicators of CCHF infection.
The differential diagnosis for CCHF infection should include
bacterial, viral, and non-infectious causes. The definitive
diagnosis of CCHF depends on the specific diagnostic
laboratory methods. Supportive therapy is the most essential
part of case management. Ribavirin is the only antiviral
drug used in the treatment although definitive studies are
not available. Personal protective measures such as the use
of acaricides and wearing protective clothing and simple
barrier precautions for healthcare workers are important
for protection.