Çocuklarda ortaya çıkan santral sinir sistemi tümörlerinin yaklaşık 50’si primer posterior fossa tümörleridir ve çocukluk çağında görülen solid tümörler içinde ilk sıradadırlar. En sık görülen tümör tipleri, medullloblastom, pilositik astrositom, ependimom ve beyin sapı gliomlarıdır. Bunların yanı sıra daha az sıklıkta görülen atipik rabdoid teratoid tümör, hemanjioblastom, schwannom, serebellar gangliositom ve epidermoid tümörler gibi patolojiler de bulunmaktadır. Bu çalışmada, güncel sınıflamaların ışığında pediatrik posterior fossa tümörlerinin epidemiyolojik, histopatolojik, radyolojik ve klinik özellikleri ile tedavi yaklaşımlarını detaylı şekilde derlenmiştir.

Approximately 50% of central nervous system tumors in children are primary posterior fossa tumors, ranking as the most common solid tumors in childhood. The most frequently encountered types are medulloblastoma, pilocytic astrocytoma, ependymoma, and brainstem gliomas. Additionally, less common pathologies such as atypical teratoid/rhabdoid tumors, hemangioblastomas, schwannomas, cerebellar gangliocytomas, and epidermoid tumors are also present. This study comprehensively compiles the epidemiological, histopathological, radiological, and clinical characteristics of pediatric posterior fossa tumors, in light of current classifications, along with a detailed review of treatment approaches.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çalışmamızda gastrointestinal kanamalı hastalarda laktat düzeyinin tanısal ve prognostik değerinin belirlenmesi amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışma, üçüncü basamak eğitim ve araştırma hastanesine akut gastrointestinal kanama ile başvuran hastaların bilgilerinin retrospektif olarak taranması ile yapılmıştır. Laktat düzeyi, yaş, cinsiyet, başvuru şikayeti, bilinen hastalıklar, kullanılan ilaçlar, fizik muayene belirti ve bulguları, laboratuvar sonuçları, endoskopi ve/veya kolonoskopi raporları, tedavi gibi veriler toplanarak prognoza ve mortaliteye etkileri değerlendirildi.
BULGULAR: Çalışmaya dahil edilen 506 hastanın medyan yaşı 67 (IQR: 53-80) olup, hastaların %61,3'ü erkekti. Hastaların %87,5'inde üst, %12,5'inde alt gastrointestinal kanama vardı. Kanayan bölge ile laktat düzeyi arasında ilişki saptanmadı (p=0,759). Eritrosit süspansiyonu ihtiyacı olan, yoğun bakıma alınan ve ölen hastaların laktat düzeyi yüksek bulundu (sırasıyla p<0.001, p=0.009, p<0.001). Laktatın mortaliteyi öngörmedeki test performansı değerlendirildiğinde, ROC eğrisine göre EAA değeri 0,714 cm2 olarak hesaplandı (p <0,001). Cut-off değeri 4 mmol/L alındığında laktatın mortaliteyi öngörmedeki duyarlılığı %29, özgüllüğü %91, pozitif öngörü değeri %31, negatif öngörü değeri %90, pozitif olasılık oranı 3,22 ve negatif olabilirlik oranı 0,78 idi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Laktat düzeyi hem üst hem de alt gastrointestinal sistem kanamalı olgularda tanıyı doğrulamak ve prognozu öngörmek için izlem parametresi olarak kullanılabilecek bir testtir. Laktat değeri yüksek olan olgularda daha fazla hastanede yatış süresi, daha fazla eritrosit süspansiyon takviyesi gereksinimi, daha fazla hastaneye yatış ve ölüm riski saptandı.

INTRODUCTION: In our study, it was aimed to determine the diagnostic and prognostic value of lactate level in patients with gastrointestinal bleeding.
METHODS: This study was performed by retrospective screening of the information of patients who applied to the tertiary education and research hospital with acute gastrointestinal bleeding. Data such as lactate level, age, gender, application complaint, known diseases, medications used, physical examination symptoms and findings, laboratory results, endoscopy and / or colonoscopy reports, treatment were collected and their effects on prognosis and mortality were evaluated.
RESULTS: The median age of 506 patients included in the study was 67 (IQR: 53-80) and 61.3% of the patients were male. 87.5% of the patients were upper and 12.5% lower gastrointestinal bleeding. No relation was found between bleeding region and lactate level (p = 0.759). The lactate level of patients who needed erythrocyte suspension, who underwent intensive care and died, was found to be high (p <0.001, p = 0.009, p <0.001, respectively). When the test performance of lactate in predicting mortality was evaluated, the AUC value was calculated as 0.714 cm2 according to the ROC curve (p <0.001). When the cut-off value was taken as 4 mmol / L, the sensitivity of lactate in predicting mortality was 29%, specificity was 91%, positive predictive value was 31%, negative predictive value was 90%, positive likelihood ratio was 3.22 and negative likelihood ratio was 0.78.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Lactate level is a test that can be used as a follow-up parameter in both upper and lower gastrointestinal system hemorrhage cases to confirm diagnosis and predict prognosis. In the cases with high lactate value, more hospitalization time, more erythrocyte suspension supplement requirement, increased risk of hospitalization and death were determined.

GİRİŞ ve AMAÇ: Karaciğer patolojileri bening ve malign çok sayıda hastalıktan oluşmakta olup; shear wave elastografi değerleri lezyonlara göre değişkenlik göstermektedir. Biz çalışmamızda karaciğerin farklı lezyonlarında kantitatif olarak ortalama shear-wave elastografi değerlerini belirlemeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Kliniğimize 2016 yılında başvuran herhangi bir nedenle batın incelemesi istenen (US, BT, MRG) ve karaciğerlerinde patoloji saptadığımız 112 hastada 17 FNH, 41 hemanjiom, 25 kist ve 45 malign lezyon değerlendirildi. Hastaların 20'sinde hepatosteatoz ve 26’ sında ise fibrozis mevcuttu. Tanımlanan patolojilere Toshiba Aplio 500 PREMIUM cihazında B- mod ve shear wave ultrasonografi incelemesi yapıldı. Malign olan lezyonların histopatolojik olarak tanısı konmuş olup bening lezyonlar kesitsel inceleme (BT, MR) yöntemlerine göre değerlendirilmiştir.
BULGULAR: Çalışmamızda ortalama elastografi değerleri FNH lezyonlarında 50,38 kPa ve 3,69 m/s; hemanjiomlarda 12,54 kPa ve 1,97 m/s; malign lezyonlarda 116,47 kPa ve 6,34 m/s; kistlerde 8,97 kPa ve 1,57 m/s; hepatosteatozu olan olgularda 16,54 kPa ve 2,30 m/s; karaciğer fibrozisi bulunan olgularda 90,98 kPa ve 5,44 m/s olarak belirlendi. Kistlerde, hepatosteatozda ve hemanjiomlarda ortalama değerlerin normale yakın; malign lezyonlarda karaciğer fibrozisinde ve FNH lezyonlarında ise normale oranla yüksek olduğunu saptadık.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Shear wave elastografinin kantitatif değerler hesaplayarak, karaciğer lezyonlarında biyopsisiz tanının ön planda tercih edildiği günümüzde benign- malign lezyonların ayrımında umut verici bir yöntem olduğunu düşünmekteyiz.

INTRODUCTION: Liver pathologies consist of multiple benign and malignant diseases; shear-wave elastography values vary according to the lesions. In our study, we tried to figure out how to measure the mean shear-wave elastography values in different liver lesions.
METHODS: 17 focal nodular hyperplasia (FNH), 41 hemangiomas, 25 cysts, and 45 malignant lesions were evaluated in 112 patients who had liver pathology. Twenty patients had hepatosteatosis, and fibrosis was present in 26 patients. B-mode and shear wave ultrasonography examinations were performed on defined pathologies. Malignant lesions were histopathologically diagnosed and benign lesions were evaluated according to cross-sectional examination (Computerized Tomography and Magnetic Resonance Imaging) methods.
RESULTS: In our study, the average elastography values were determined as 50.38 kilopascals (kPa) and 3.69 meters per second (m/s) in FNH; 12.54 kPa and 1.97 m/s in hemangiomas; 116.47 kPa and 6.34 m/s in malignant lesions; 8.97 kPa and 1.57 m/s in cysts; 16.54 kPa and 2.30 m/s in cases with hepatosteatosis; and 90.98 kPa and 5.44 m/s in cases with liver fibrosis. Mean values in cysts, hepatosteatosis, and hemangiomas were close to normal; in liver fibrosis, malignant lesions, and FNH, they were higher than normal.
DISCUSSION AND CONCLUSION: We think that shear wave elastography is a promising method for distinguishing benign from malign liver lesions by calculating quantitative values where a biopsy-free diagnosis is preferred in the present day.

GİRİŞ ve AMAÇ: Covid-19 pandemisinde tedavi tam olarak bilinmediğinden geleneksel yöntemlerden biri olan İmmün Plazma da yaygın uygulandı. Bu çalışma ile amacımız; yoğun bakım ünitemize Covid-19 tanısı ile yatan ve immün plazma tedavisi uygulanan hastalarda tedavinin prognoz ve mortalite üzerine etkisini incelemektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Hastanemiz Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniğine bağlı yoğun bakım ünitelerinde, Covid-19 tanısı PCR testi ile doğrulanmış, 60 yaş üstü veya 18-60 yaş arası komorbid hastalığı bulunan ve immün plazma tedavisi alan 209 hastanın dosya ve elektronik ortam kayıtlarını retrospektif olarak inceledik. Kontrol grubu olarak İmmün plazma tedavisi verilmeyen benzer demografik verilere sahip 50 hasta dosyası inceledik. Hastaların demografik verileri, yoğun bakım ünitesine kabul edildiği gün, yatış gün sayısı, eşlik eden hastalıkları, semptom süresi ve immün plazma tedavi öncesi ve sonrası lökosit sayısı, lenfosit sayısı, nötrofil sayısı, C-reaktif protein, prokalsitonin, kreatin, D-Dimer, fibrinojen, ferritin, IL-6,PaO2/FiO2, oksijen gereksinimi ve ventilasyon durumu, mortalite ve morbidite değerlendirilerek kaydettik. Bu verileri Covid-19 tanılı immün plazma tedavisi alan hastalarda mortalite ve prognoz öngörüsü açısından istatistiksel olarak analiz ettik.
BULGULAR: Laboratuar bulgularında anlamlı düzelme olsa da, çalışma grubumuza dahil edilen 209 hastadan %62.2 (n=132)’si, kontrol grubu hastalarından %62 (n=31)’i eksitus olmuştur
TARTIŞMA ve SONUÇ: Şiddetli Covid-19 tanılı hastalarda immün plazma tedavisi kurtarma tedavisi olarak fayda sağlamaz ve mortaliteyi azaltmaz.

INTRODUCTION: Since the exact treatment was not known in the Covid-19 pandemic, one of the traditional methods, Immune Plasma therapy, was also widely used. Our aim with this study is to examine the effect on prognosis and mortality of the patients hospitalized in the intensive are unit with the diagnosis of Covid-19 and receiving immune plasma therapy.
METHODS: We retrospectively analyzed the files and electronic media records of 209 patients over the age of 60 or between the ages of 18-60, with comorbid diseases and who received immune plasma therapy in the intensive care units of our hospital's Anesthesiology and Reanimation Clinic, whose diagnosis of Covid-19 was confirmed by PCR test. As a control group, we analyzed the files of 50 patients with similar demographic data who were not given immune plasma therapy. We recorded demographic data of the patients, the day of admission to the intensive care unit, the number of days of hospitalization, comorbid diseases, duration of symptoms and lab parameters of leukocyte count, lymphocyte count, neutrophil count, C-reactive protein, procalcitonin, creatine, D-Dimer, fibrinogen, ferritin, IL-6; also PaO 2 /FiO 2 ratio, oxygen requirement and ventilation status before and after immune plasma treatment. We statistically analyzed these data in terms of mortality and prognosis prediction in patients diagnosed with Covid-19 who received immune plasma therapy.
RESULTS: Despite significant improvement in laboratory findings, 62.2% (n=132) of the 209 patients in our study group and 62% (n=31) of the control group died.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Immune plasma therapy does not provide benefit as a rescue treatment and does not reduce mortality in patients with severe Covid-19.

GİRİŞ ve AMAÇ: Preeklampsili olgularda maternal serum laminin düzeyini değerlendirmek ve lamininin bu olgu
grubunda klinik parametrelerle ve perinatal sonuçlarla ilişkisini araştırmak
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu prospektif gözlemsel çalışma kapsamında 62 preeklamptik gebe ile maternal yaş ve BMİ
açısından eşleştirilmiş sağlıklı normotansif 76 gebe değerlendirilmiştir. Maternal serum laminin
seviyeleri, enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA) ile ölçüldü ve gruplar arasında
karşılaştırıldı.
BULGULAR: Preeklampsi grubunda maternal serum laminin düzeyleri anlamlı derecede daha yüksek izlendi
(.001). Laminin, ortalama arteryel basınç ve proteinüri miktarı ile anlamlı pozitif korelasyon
gösterirken (sırasıyla p: .005, p: .000), umblikal kord pH’sı ve doğum haftası ile anlamlı negatif
korelasyon gösterdi (sırasıyla, p: .000, p: .004). ROC eğrisi analizi ve
Youden indeksi, preeklamptik gebelikleri %65 sensitivite ve %59 spesifite ile kontrollerden ayırt
etmek için, laminin optimal eşik değerinin 53.95 ng/mL olduğunu göstermiştir
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuç olarak bu çalışma ile preeklamptik gebelerde serum laminin düzeylerinin sağlıklı
normotansif kontrol grubu gebelere göre anlamlı derecede yüksek olduğu gösterildi. Ayrıca
laminin seviyelerinin ortalama arteryal basıncı ve proteinüri değeri ile pozitif korelasyon
gösterdiği bildirildi. Bu bulguların lamininin preeklampsi patogenezindeki rolüne işaret ettiğini
düşünüyoruz.

INTRODUCTION: To evaluate maternal serum laminin level in cases with preeclampsia, and to investigate the
relationship of laminin with clinical parameters and perinatal outcomes in this case group.
METHODS: In this prospective observational study, 62 pregnant women with preeclampsia and 76 healthy
normotensive pregnant women, matched for maternal age and BMI, were evaluated. Maternal
serum laminin levels were measured by enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA) and
compared between groups.
RESULTS: Maternal serum laminin levels were significantly higher in the preeclampsia group (p: .001).
Laminin was significantly positively correlated with mean arterial pressure and amount of
proteinuria (p: .005, p: .000; respectively), while significantly negatively correlated with
umbilical cord pH and week of delivery (p: .000, p: .001; respectively). Receiver operating
characteristic (ROC) curve analysis and Youden's index showed that the optimal threshold for
laminin was 53.95 ng/mL when it comes to distinguishing pregnancies with preeclampsia from
controls, with 65% sensitivity and 59% specificity.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In conclusion, this study showed that serum laminin levels in pregnant women with preeclampsia
were significantly higher than in the healthy normotensive control group. It was also reported that
laminin levels were positively correlated with mean arterial pressure and proteinuria. We think
that these findings point to the role of laminin in the pathogenesis of preeclampsia.

GİRİŞ ve AMAÇ: Pandemi birçok hastalığın tanı ve tedavisinde gecikmelere neden olmuştur ve mesane kanseri de bunlardan biridir. Bu çalışmanın amacı, kliniğimize başvuran primer mesane kanserli hastalarda Mart 2020 baz alınarak 18 aylık bir spektrum içerisinde COVID-19 pandemisi öncesi ve sonrasını karşılaştırarak pandeminin primer mesane kanseri üzerindeki etkisini araştırmaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Sadece primer mesane tümörü nedeniyle ameliyat edilen hastalar çalışmaya dahil edilmiş, 18 aylık dönemden önce ve sonra ameliyat edilenler olarak iki gruba ayrılmıştır. Mart 2020'den önce ameliyat edilenler grup A, Mart 2020'den sonra ameliyat edilenler grup B olarak sınıflandırıldı. İki grubun yaş, cinsiyet, sigara içme durumu, tümör boyutu, tümör çokluğu ve patolojik evre gibi özellikleri karşılaştırıldı.

BULGULAR: Mevcut mesane tümörü boyutu, tümör çokluğu ve patolojik evresine göre incelendi ve gruplar arasında anlamlı farklılıklar olduğu gözlendi (p<0.05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Mesane kanseri gibi hastalıkların teşhisinde yaşanan gecikmeler hastalığın ilerlemesine neden olabilir.

INTRODUCTION: The pandemic caused delays in the diagnosis and treatment of many diseases, and bladder cancer is one of them. The aim of this study is to investigate the effect of the pandemic on primary bladder cancer by comparing the pre- and post-COVID-19 pandemic within an 18-month spectrum, based on March 2020 in patients with primary bladder cancer who applied to our clinic.
METHODS: Only patients operated for primary bladder tumors were included in the study, they were divided into two groups as those who underwent surgery before and after the 18-month period. Those operated before March 2020 were classified as group A, those operated after March 2020 were classified as group B. The characteristics of the two groups, such as age, gender, smoking status, tumor size, tumor multiplicity, and pathological stage, were compared.
RESULTS: The existing bladder tumor was examined according to its size, tumor multiplicity and pathological stage, and it was observed that there were significant differences between the groups (p<0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Delays in the diagnosis of diseases such as bladder cancer may cause to progression of the disease.

GİRİŞ ve AMAÇ: Jinekolojik kanserlerler (JK) kadınlarda en sık görülen kanserler arasında yer almaktadır. Bu çalışmada; kadınların JK’den korunmaya yönelik bilgi düzeylerinin ve etkileyen faktörlerin incelenmesi amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu kesitsel çalışma; üçüncü basamak bir hastanenin Aile Hekimliği Polikliniği’ne Aralık 2021 ila Eylül 2022 tarihleri arasında başvuran ve dahil edilme kriterlerine uyan 611 kadın ile gerçekleştirildi. Verileri elde etmede Hasta Bilgi Formu ve Jinekolojik Kanserden Korunma Bilgi Ölçeği (JKKBÖ) kullanıldı. p<0,05 istatistiksel olarak anlamlı kabul edildi.
BULGULAR: Çalışmaya dahil edilen 611 kadının yaşları ortalama 33,92±11,12 yıl (min: 18-max: 65) olup JKKBÖ toplam puan ortalaması 15,17±7,08 (min: 0-max: 35) idi. 36-65 yaş grubu katılımcıların JKKBÖ toplam puanları, 18-35 yaş grubundakilerden anlamlı düzeyde yüksekti (p: 0.048). Eğitim ve gelir durumları arasında JKKBÖ toplam puanları açısından istatistiksel olarak anlamlı farklılık saptandı (p: 0.002; p: 0.004, sırasıyla). Adet görmeyenlerin, jinekolojik hastalık öyküsü olanların, düzenli jinekolojik muayeneye gidenlerin, daha önce JK tarama testleri hakkında bilgi almış olanların ve Pap-smear testi yaptıranların JKKBÖ toplam puanları anlamlı olarak daha yüksekti. (p: 0,043; p: 0.026; p: 0.031; p: 0.001; p: 0.018, sırasıyla).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu çalışmaya göre kadınların JK’den korunmaya yönelik bilgileri orta düzeyde idi. Yüksek eğitim ve gelir düzeyi, adet görmeme, jinekolojik hastalık öyküsü, JK ve tarama testleri hakkında bilgi edinme, düzenli jinekolojik muayene ve Pap-smear testi yaptırma JK’den korunmaya yönelik bilgi düzeyini olumlu etkileyen faktörlerdi.

INTRODUCTION: Gynecological cancers (GC) are among the most common cancers in women. In this study; it was aimed to examine the knowledge levels of women for protection from GC and the affecting factors.
METHODS: This cross-sectional study was conducted with 611 women who applied to the Family Medicine Outpatient Clinic of a tertiary hospital between December 2021 and September 2022, and met the inclusion criteria. The Patient Information Form and Gynecological Cancer Prevention Information Scale (GCPIS) were used to obtain the data. A p-value of <0.05 was considered statistically significant.
RESULTS: The mean age of the 611 women included in the study was 33.92±11.12 years (min: 18-max: 65), and the mean total score of GCPIS was 15.17±7.08 (min: 0-max: 35). The total GCPIS score of the participants in the 36-65 age group were significantly higher than the 18-35 age group (p: 0.048). A statistically significant difference was found between education and income levels in terms of total scores of GCPIS (p: 0.002; p: 0.004; respectively). Those who did not menstruate, had a history of a gynecological disease, had regular gynecological examinations, had knowledge of GC and screening tests, and had Pap-smear tests had significantly higher GCPIS total scores. (p: 0.033; p: 0.026; p: 0.031; p: 0.001; p: 0.018, respectively).
DISCUSSION AND CONCLUSION: According to this study, women's knowledge of GC prevention was moderate.
High education and income level, amenorrhea, gynecological disease history, obtaining information about GC, and screening tests, and having regular gynecological examinations and Pap-smear tests were the factors positively affecting the level of knowledge about the prevention of GC.

GİRİŞ ve AMAÇ: Fournier gangreni; skrotum, perine ve perianal bölgeyi tutan bazen karına, göğüse de yayılabilen, polimikrobiyal enfeksiyonun bulunduğu yüksek mortaliteye sahip nekrotizan fasiitidir. Çalışmamızın amacı diabetes mellitusun Fournier gangreni mortalitesi, hastane yatış süresi ve laboratuvar değerleri üzerine etkisi olup olmadığını incelemektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Sağlık Bilimleri Üniversitesi Prof. Dr. Cemil Taşçıoğlu Şehir Hastanesi’nde yatış öyküsü bulunan hasta dosyaları kullanıldı. Ocak 2014 – Temmuz 2021 yılları arasında nekrotizan fasiit ve gangren tanılı 250 hastanın epikrizleri okundu. Epikrizlerden Fournier gangreni olan 50 hasta tespit edildi. Tespit edilen hastaların demografik analizleri, fizik muayene ve laboratuvar bulguları, kullandıkları ilaçlar retrospektif olarak incelendi
BULGULAR: Çalışmada Fournier gangreni tanısıyla hastaneye yatırılarak tedavi edilen 50 hastanın 28’inde (%56) diabetes mellitus saptandı. Hastalar diabetes mellitusu olan ve olmayan olarak 2 gruba ayrıldı. Diyabeti olan ve olmayan grupların taburcu ve ölüm dağılımları arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık saptanmadı (p=0,371).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Fournier gangreni hastalığı risk faktörleri arasında diabates mellitus önemli bir yer tutmaktadır ve bizim çalışmamızda hastaların yarısından fazlasında tespit edilmiştir. Diyabetin Fournier gangreni hastalarının hastane yatış süresini uzattığı ancak mortalite üzerine etkisi bulunmadığı saptandı

INTRODUCTION: Fournier’s Gangrene is necrotizing fasciitis with polymicrobial infection involving the scrotum, perineum and perianal region, sometimes spreading to the abdomen and chest with a high mortality. The purpose of the present study was to examine whether Diabetes Mellitus has an effect on Fournier’s Gangrene mortality, length of hospital stay and laboratory values.
METHODS: The patient files with a history of hospitalization in University of Health Sciences Prof. Dr. Cemil Taşçıoğlu City Hospital were used in the study. The epicrisis of 250 patients who were diagnosed with necrotizing fasciitis and gangrene between January 2014 and July 2021were read and 50 patients who had Fournier’s Gangrene were identified from epicrisis. Demographic analyzes, physical examination and laboratory findings of the identified patients, and the drugs they used were reviewed retrospectively.
RESULTS: : Diabetes Mellitus was detected in 28 (56%) of 50 patients hospitalized with the diagnosis of Fournier’s Gangrene in the study. The patients were divided into 2 groups as those with and without Diabetes Mellitus. No statistically significant differences were detected between the discharge and death distributions of the diabetic and nondiabetic groups (p=0.371). The length of hospital stay was statistically significantly higher in the diabetic group than in the non-diabetic group (p=0.017).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Diabates Mellitus has an important place among the risk factors for Fournier’s Gangrene disease and it was detected in more than half of the patients in the present study. It was found that diabetes prolonged the hospitalization period of patients who had Fournier’s Gangrene, but had no effect on mortality.

GİRİŞ ve AMAÇ: İkinci trimester gebelik sonlandırmaları için yalnızca Misoprostol, yalnızca Foley kateteri ve kombine Misoprostol ve Foley kateterin etkinliğini karşılaştırmak
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu retrospektif çalışma, ikinci trimester gebelik terminasyonu yapılan 146 hastayı içermektedir. Hastalar üç gruba ayrıldı: Grup 1 (n=62); tek başına Misoprostol, Grup 2 (n = 35); Tek başına Foley kateter, Grup 3 (n=49); Kombine grup (Misoprostol ve Foley kateteri). Çalışmamızda birincil sonuç, yöntemler arası indüksiyon - abortus aralığının karşılaştırılması olarak belirlendi. İkincil sonuçlar, ilk 24 saatte terminasyon, plasentanın cerrahi olarak çıkarılması ve uterus rüptürü gibi komplikasyonlardı.
BULGULAR: Sonlandırma yöntemlerine göre olguların toplam terminasyon süresi, hastanede kalış süreleri ve ilk 24 saatteki terminasyon oranları yapılan işlemlere göre istatistiksel olarak anlamlı farklılık göstermedi (p> 0.05). Nullipar ve multipar olgularda Misoprostol dozları, tek başına Misoprostol grubunda Foley + Misoprostol grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı derecede yüksekti (sırasıyla p = 0,029; p = 0,002). Sezaryen öyküsü olanlarda Misoprostol dozunun istatistiksel olarak anlamlı derecede düşük olduğu bulundu (p=0,004)
TARTIŞMA ve SONUÇ: İkinci trimester gebelik terminasyonlarında kullanılan yöntemler etkinlik açısından birbirine üstün olmasa da, sezaryen öyküsü olanlarda uterus rüptürü gibi ciddi bir durum da dahil olmak üzere Misoprostole bağlı yan etkilerin azaltılmasında kombine yöntem tercih edilebilir.

INTRODUCTION: To compare the effectiveness of Misoprostol only, Foley’s catheter only and combined misoprostol plus Foley's catheter for second trimester pregnancy terminations.
METHODS: This retrospective study comprised 146 patients who underwent second trimester pregnancy termination. Patients were divided into three groups: Group 1 (n = 62); misoprostol alone, Group 2 (n = 35); Foley catheter alone, Group 3 (n = 49); Combined group (Misoprostol plus Foley's catheter). The primary outcome in our study was determined as the comparison of induction - abortion interval between methods. Secondary outcomes were termination in the first 24 hours, complications including surgical removal of the placenta and uterine rupture.
RESULTS: According to the termination methods, the total termination time of the cases, the duration of hospital stays and the termination rates in the first 24 hours did not show statistically significant difference according to the procedures performed (p> 0.05). The doses of misoprostol in nullipara and multiparous cases were statistically significantly higher in those who received misoprostol alone than those who received Foley + Misoprostol (respectively p = 0.029; p = 0.002). It was found that misoprostol dose was statistically significantly lower in those with a history of cesarean delivery (p = 0.004).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Although the methods used in second-trimester pregnancy terminations are not superior to each other in terms of efficiency, the combined method may be preferred in reducing the side effects associated with misoprostol, including a severe condition such as uterine rupture, in those with a history of cesarean section.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bilek güreşi, iki kişinin bir masada veya bir barda karşılıklı pozisyonlar alarak, dirseklerini masaya dayayarak, rakibin elini masaya değdirmek amacıyla yapılan bir spordur. Bu sporda yetişkinlerde en sık görülen yaralanma humerus şaftı kırığıdır. Bu çalışmada el bilek güreşi sırasında meydana gelen humerus kırıklarının sistemik video analizini yapmayı ve yaralanma mekanizmasını incelemeyi amaçladık. Yaralanmanın sık olarak gerçekleştiği pozisyonları belirlemenin yaralanma önlenmesinde kullanılabileceğini varsaydık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 01.05.2023 tarihinde YouTube’da ‘arm wrestling fracture’, ‘arm wrestling humerus’, ‘arm wrestling humerus fracture’ terimleri kullanılarak arama yapıldı. Dahil edilme kriterleri humerus kırığı olduğundan emin olunan videolar ve sporcuların net olarak değerlendirilebildiği videolar olarak belirlendi. Humerus kırığı şüpheli olan olgular, tekrarlayan videolar, sporcuların net olarak değerlendirilemediği videolar, el bilek güreşi dışındaki videolar dışlandı. Yazarlar tarafından vücut eğimi ve rotasyonu, koronal ve sagittal omuz pozisyonu, omuz rotasyonu, sagittal ve koronal dirsek pozisyonu, önkol rotasyonu, sagital el bileği pozisyonu incelendi.
BULGULAR: Çalışmaya dahil edilen 31 sporcunun hepsi erkekti. Gözlemciler arası uyuma bakıldığında nerdeyse mükemmel olduğu görüldü (k: 0.946, p<0.001). El bilek güreşlerinin 19’u (%61.3) sporcular ayaktayken; 12’si (%38.7) oturur pozisyondayken yapılmaktaydı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bilek güreşi sırasında meydana gelen humerus kırıkları sporcunun omuz, dirsek, el bilek pozisyonundan ve sporcunun ayakta ya da oturuyor olmasından etkilenmiyor gibi görünmektedir. Vücudun pozisyonu ve müsabaka sırasında vücut ağırlık merkezinin yer değiştirmesi humerusun kırılmasına katkı sağlayan faktörlerden birisi olabilir.

INTRODUCTION: Wrist wrestling is a sport in which two individuals position themselves on a table or a bar facing each other, with their elbows resting on the table, aiming to touch their opponent's hand to the table surface. Among adults participating in this sport, humerus shaft fractures are the most commonly observed injuries. In this study, our goal was to perform a systemic video analysis of humerus fractures occurring during wrist wrestling and to examine the mechanisms of these injuries. We assumed that identifying the positions commonly associated with injuries could be useful for injury prevention.
METHODS: On May 1, 2023, a search was conducted on YouTube using the terms 'arm wrestling fracture,' 'arm wrestling humerus,' and 'arm wrestling humerus fracture.' Inclusion criteria were videos clearly showing humerus fractures and allowing clear evaluation of athletes. Videos suspected of having humerus fractures, repeated videos, videos with unclear athlete evaluation, and videos not related to wrist wrestling were excluded. Authors examined body tilt nad rotation, coronal shoulder position, sagittal shoulder position, shoulder rotation, sagittal elbow position, coronal elbow position, forearm rotation and sagittal wrist position.
RESULTS: All 31 athletes included in the study were male. When examined for intra- and inter-observer agreement, it was observed to be nearly excellent (k: 0.959, p < 0.001; k: 0.946, p < 0.001). Out of the wrist wrestling matches, 19 (61.3%) were conducted with the athletes standing, while 12 (38.7%) were performed with them in a seated position.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Humerus fractures occurring during wrist wrestling do not appear to be significantly influenced by the athlete's shoulder, elbow, and wrist positions or whether the athlete is standing or sitting. Body position and changes in the center of mass during the competition might be contributing factors to humerus fractures.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çalışmadaki amacımız meme kanserinin moleküler alt tipleri ile dinamik kontrastlı manyetik rezonans görüntüleme (MRG) bulgularının korelasyonunu ortaya koymak ve MRG bulgularına göre operasyon öncesi meme kitlesinin olası moleküler alt tipinin ve prognozunu önceden belirlemektir. Bu sayede kontrastlı meme MRG’nin tanı ve tedaviye yol göstermesini sağlamaktır
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışmaya retrospektif olarak Haziran 2015-Ekim 2020 tarihleri arasında hastanemizde Dinamik Kontrastlı Meme MRG çekilen ve patoloji sonucu invaziv meme karsinomu ile uyumlu bulunan 265 hasta dahil edildi. Hastalar histopatolojik çalışmalar sonucu hormon reseptör durumuna (östrojen, progesteron, HER-2) ve Ki-67 düzeyine göre moleküler alt tiplere ayrılarak, MRG bulguları American College of Radiology (ACR) tarafından 2014 yılında güncellenen “Breast Imaging Reporting and Data System’(BI-RADS) göre bu alt tipler için değerlendirildi.
BULGULAR: Toplam 265 tane invaziv meme kanseri olgusu dahil edildi. Bu olgulada en sık görülen alt tip 93 olguda (%35) Luminal A idi, 79 Luminal B tümör vakası (%29,8), 51 adet üçlü negatif tümör (%19,3) ve 42 HER-2 tümör vakası (%6,7) mevcuttur. MRG bulguları lezyon prezentasyonu açısından moleküler subtipler arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık izlendi(p<0,0001). Ayrıca istatiksel analizler kitle şekil ve konturunun alt gruplar arasında anlamlı olarak farklılık göstermekte olup kontrastlanma paterni ve kontrastlanma kinetik eğrileri arasında anlamlı farklılık saptamadı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Moleküler subtipler ile bazı MRG bulguları arasında korelasyon mevcut olup moleküler alt tipler operasyon öncesi erken belirlenip prognostik belirteçler daha erken ortaya konabilir.

INTRODUCTION: Our aim is to reveal the correlation between the molecular subtypes of breast cancer (BC) and contrast-enhanced breast magnetic resonance imaging (MRI) findings and to determine the possible molecular subtype and prognosis of the breast mass before the operation according to the MRI findings. In this way, it is aimed to ensure that contrast-enhanced breast MRI guides diagnosis and treatment.
METHODS: This study was conducted retrospectively between June 2015 and October 2020 including 265 patients who underwent dynamic contrast-enhanced breast MRI in our hospital and whose pathology results were consistent with invasive breast carcinoma. As a result of histopathological studies, patients were divided into molecular subtypes according to hormone receptor status (estrogen, progesterone, HER-2(human epidermal büyüme faktörü reseptörü-2),) and Ki-67 level, and MRI findings were evaluated for these subtypes according to the "Breast Imaging Reporting and Data System" (BI-RADS) updated in 2014 by the American College of Radiology (ACR).
RESULTS: A total of 265 cases of invasive breast cancer were included. In these cases, the most common subtype was Luminal A in 93 cases (35%), 79 Luminal B tumor cases (29.8%), 51 triple-negative (TNBC) tumors (19.3%), and 42 HER2 tumor cases (6.7%). There was a statistically significant difference between molecular subtypes in terms of MRI findings and lesion presentation (p<0.0001). In addition, statistical analyses showed that there was a significant difference between the subgroups of mass shape and contour. In our study, no significant difference was found between the contrast enhancement pattern and contrast enhancement kinetic curves between molecular subtypes.
DISCUSSION AND CONCLUSION: There is a correlation between molecular subtypes and some MRI findings, and molecular subtypes can be determined early before the operation and prognostic markers can be revealed earlier.