GİRİŞ ve AMAÇ: Primigravid gebelerde maternal obezitenin perinatal ve neonatal sonuçlarını araştırmak.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 162 primigravid gebe, beden kitle indekslerine (BKİ) göre 4 gruba ayrılmıştır. Gruplar arasında yaş, gravida (gebelik sayısı) ve parite (doğum sayısı), gebelik öncesi vücut ağırlığı, doğum öncesi son vücut ağırlığı, boy, doğum haftası, gebelik yaşına göre küçük bebekler (SGA), doğum şekilleri, preeklampsi gelişme durumu, hastaneye yatış sırasındaki ve doğumdan 24 saat sonraki hemoglobin (Hb) değerleri, kan transfüzyonu ihtiyaçları, bebeklerin doğum ağırlıkları, yenidoğan yoğun bakım ünitesi ihtiyaçları ve bebeklerin 1.-5. APGAR skorları karşılaştırılmıştır.
BULGULAR: BKİ grupları arasında gebelerin yaşları, gebelik haftaları, doğum şekilleri, yenidoğan yoğun bakım ünitesi gereksinimleri ve transfüzyon gereksinimleri açısından anlamlı bir fark bulunmamıştır.
Bebeklerin doğum ağırlıkları, hamilelikte kilo alımı, preeklampsi insidansı, SGA insidansı ve Apgar skorları açısından gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmuştur.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmadan elde edilen bulgular, maternal obezitenin gebelik komplikasyonlarını ve neonatal morbiditeyi arttırmada önemli bir faktör olduğunu göstermiştir.

INTRODUCTION: To investigate the perinatal and neonatal outcomes of maternal obesity on primigravid pregnants.
METHODS: 162 primigravid pregnant women were divided into four groups according to their body mass index (BMI) and age, gravida (number of pregnancies) and parity (number of births), gestational week, pre-pregnancy body weight, height, prenatal final body weight, delivery patterns and indications, preeclampsia and infants who were small for gestational age (SGA), hemoglobin (Hb) values at the time of hospitalization and 24 hours after delivery, transfusion requirements, birth weight of babies, whether babies had neonatal intensive care needs, and babies' 1st-5th APGAR scores were compared between groups.
RESULTS: There was no significant difference between BMI groups in terms of age, gestational age, delivery type, neonatal intensive care unit needs, and transfusion requirements.
Weights of the babies, weight gain during the pregnancy, incidence of preeclampsia, incidence of SGA and Apgar scores are statistically significantly different between the groups.

DISCUSSION AND CONCLUSION: The findings obtained from this study showed that maternal obesity is an important factor in increasing pregnancy complications and neonatal morbidity.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çalışmanın amacı, sindesmotik instabiliteyle birlikte olan ayak bileği kırıklarında, klasik bir sindesmoz vidası kullanmadan, posterior malleolun (PM) anatomik redüksiyonu ve fiksasyonu sonrasında sindesmoz stabilitesini değerlendirmektir
YÖNTEM ve GEREÇLER: Eylül 2012 - Mayıs 2017 tarihleri arasında PM kırığı ve sindesmoz ayrışması olan hastalar retrospektif olarak değerlendirildi. Dahil etme kriterleri: (1) sindesmoz instabilitesi olan izole veya bi / trimalleolar kırıkların bir parçası olan PM kırıkları (2) posterior yaklaşımla tespit edilen kırıklar (3) vida veya plak vida kombinasyonu ile tespit edilen kırıklar, (4) Bartonicek Tip 2-5 kırıklar. 145 hastanın 41'i dahil edilme kriterlerini karşıladı. 27'si kadın, 14'ü erkekti. Yaş ortalaması 42,65 idi. Ortalama takip süresi 19,41 aydı. Ayak bileği kırıkları Weber sınıflamasına göre sınıflandırıldı. PM kırıkları Bartonicek sınıflamasına göre sınıflandırıldı. Perioperatif redüksiyon, anteroposterior, lateral ve mortis görüntülemelerle değerlendirildi. Perioperatif ve postoperatif stabilite, Cotton ve fibular translasyon testleri ile değerlendirildi. Postoperatif sindesmoz redüksiyonu, BT taraması ile Dikos ve Futamura'ya göre değerlendirildi.
BULGULAR: Weber sınıflamasına göre 22'si Tip B, 17'si Tip C idi, lateral malleol kırığı olmadığından iki kırık sınıflandırılamadı. Bartonicek sınıflamasına göre 17 kırık (% 41.5) Tip 2, 14 (% 34.1) Tip 3, 9 (% 22) Tip 4 ve bir tanesi (% 2.4) Tip 5 idi. Tüm hastalarda unilateral kırık vardı. Postoperatif BT taraması değerlendirmesinde 38 (% 92,68) hasta sindesmoz redükteydi. Üç (% 7,32) hastada sindesmoz malredüksiyonu vardı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu çalışma, uygun cerrahi prensipler takip edildiğinde, ayrıca redüksiyon ve tespit için titizlikle özen gösterilmesi durumunda, izole posterior malleol tespitinin, sindesmoz yaralanması ile birlikte seyreden PM kırığı olan hastalarda sindesmotik stabiliteyi sağladığını göstermiştir. Posterior malleol tespit endikasyonunda sadece boyuta dikkate alınmamalıdır. Tüm PM kırıkları değil ama sindesmoz rüptürü ile birlikte olan PM kırıkları ameliyat edilmelidir.

INTRODUCTION: The aim of this study was to evaluate syndesmotic stability following anatomic reduction and fixation of the posterior malleolus (PM) of ankle fractures that has syndesmotic instability, without utilizing a classical syndesmotic screw.
METHODS: We’ve retrospectively evaluated patients with PM fracture and syndesmotic displacement between September 2012 - May 2017. The inclusion criteria were: (1) patients with PM fracture, either isolated or a part of bi/trimalleolar fracture with syndesmotic instability (2) fractures fixed through a posterior approach (3) fractures fixed with either screw or plate-screw combination, (4) Bartonicek Type 2-5 fractures. Amongst 145 patients, 41 met the inclusion criteria. 27 were female, 14 were male. The average age was 42,65 years. Mean follow-up time was 19,41 months. Ankle fracures were classified according to Weber classification. PM fractures were classified according to Bartonicek classification. Perioperative reduction was evaluated by anteroposterior, lateral and mortise views. Perioperative and postoperative stability was evaluated by Cotton and fibular translation tests. Postoperative syndemotic reduction was evaluated with CT scan according to Dikos and Futamura.
RESULTS: According to Weber classification 22 were Type B, 17 were Type C, two fractures can not be classified because they did not got lateral malleolus fracture. According to Bartonicek classification 17 fractures (41.5%) were Type 2, 14 were (34.1%) Type 3, 9 were (22%) Type 4, and one was (2.4%) Type 5. All patients had unilateral fractures. On postoperative CT scan evaluation, 38 (92.68%) patients got syndesmotic reduction. Three (7.32%) patients got syndesmotic malreduction.
DISCUSSION AND CONCLUSION: This study demonstrated that if appropriate surgical principals are followed, and meticulous attention paid for reduction and fixation, fixing only posterior malleolus achieves syndesmotic stability for patients with PM fracture and syndesmotic diastasis. The indication for posterior malleolus fixation should not be based on size alone. Not all, but PM fractures with syndesmotic displacement should be operated.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çalışmamızın amacı, prostat kanseri (PCa) olan hastalarda 68Ga-PSMA PET/BT görüntülemede tespit edilen PSMA pozitif ikincil tümör insidansını araştırmaktı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 506 PCa hastasında evreleme veya yeniden evreleme amacıyla yapılmış olan 605 68Ga-PSMA PET/BT görüntüleme verileri geriye dönük olarak değerlendirildi. PCa ile ilişkili olmadığı düşünülen ve ikincil tümör olduğundan şüphelenilen rastlantısal PSMA pozitif lezyonlar dökümante edildi. Histopatolojik olarak doğrulanan lezyonlardan elde edilen bulgular analiz edildi.
BULGULAR: Dokuz hastada (% 1.8) ikincil tümör olduğundan şüphelenilen PSMA pozitif lezyon saptandı. Bu lezyonlardan 5'i (% 1) histopatolojik olarak doğrulandı ve ikincil tümör tanısı kondu (1 hastada skuamöz hücreli küçük hücreli dışı akciğer kanseri, 1 hastada papiller tiroid kanseri (TCa) lenf nodu metastazı, 1 hastada minimal invaziv TCa, 1 hastada kolon kanseri ve karaciğer metastazı vardı ve 1 hastada fibrohistiositik tümör vardı).İkincil tümör tanısı alan hastalar için ortalama serum PSA değerleri 29.42 (0.01-142.22) ng / mL idi. PSMA pozitif ikincil tümör lezyonları için ortalama SUVmax değeri 9.74 (3.9-15) idi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Özellikle atipik yerleşim ve uygun olmayan serum psa değerleri varlığında PSMA pozitif lezyonların ikincil tümör olabileceği düşünülmeli ve ayırıcı tanı çalışmaları yapılmalıdır.

INTRODUCTION: The aim of our study was to investigate the PSMA-positive secondary tumor incidence on 68Ga-PSMA PET/CT imaging in patients with prostate cancer (PCa).
METHODS: Data from 605 68Ga-PSMA PET/CT images of 506 PCa patients used for staging or restaging were retrospectively assessed. PSMA positive lesion was considered not to be related with PCa and suspected as secondary tumor was separately documented. The findings from those lesions which were histopathologically verified were analyzed.
RESULTS: Nine patients (1.8%) had PSMA-positive lesion identified which was suspected to be a secondary tumor. Of these lesions 5 (1%) were histopathologically verified and secondary tumor diagnosis was diagnosed (1 patient had squamous cell nonsmall cell lung cancer, 1 patient had papillary thyroid cancer (TCa) lymph node metastasis, 1 patient had minimally invasive TCa, 1 patient had colon cancer and liver metastases and 1 patient had fibrohistiocytic tumor). Mean serum PSA values for patients with diagnosis of secondary tumor was 29.42 (0.01-142.22) ng/mL. For PSMA-positive secondary tumor lesions, mean SUVmax value was 9.74 (3.9-15).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Especially, in the presence of atypical location and inappropriate serum psa values, PSMA positive lesions should be considered as secondary tumors and differential diagnosis studies should be performed.

GİRİŞ ve AMAÇ: Mesleğe karşı olumlu bir tutum sergilemek için hemşirelik öğrencileri hemşirelik mesleğini gönüllü olarak seçmeli ve motive edilmelidir. Bu çalışmanın amacı hemşirelik öğrencilerinin mesleğine yönelik tutumları ile kariyer tercihleri ve motivasyonları arasındaki ilişkiyi değerlendirmektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Araştırmanın örneklemini, Aralık 2018-Ocak 2019 tarihleri arasında bir devlet üniversitesinde okuyan toplam 302 hemşirelik öğrencisi oluşturmuştur. Veriler, Veri Toplama Formu, Hemşirelik Mesleği Tutum Ölçeği, Hemşire Kariyer Seçimi Ölçeği, Motivasyon Kaynakları ve Sorunları Ölçeği ile toplanmıştır. Veri analizi için tanımlayıcı istatistikler, Bağımsız T testi, Mann-Whitney U testi, Oneway ANOVA testi, Kruskal-Wallis testi ve Pearson ve Spearman korelasyon katsayıları kullanılmıştır.
BULGULAR: Katılımcıların yaş ortalaması 21.1 ± 1.6 ve %87.4'ü kadındı. Sınıf düzeyleri ile hemşirelik mesleğine yönelik tutumlar, hemşirelik mesleğinin özellikleri, hemşirelik mesleğine tercih, hemşirelik mesleği seçimi, mesleki uygunluk, yaşamsal nedenler ve olumsuz motivasyon arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark vardı (p <0.05). Cinsiyet ve hemşirelik mesleğine yönelik tutumlar, hemşirelik mesleğinin özellikleri, hemşirelik mesleğinin tercihi, hemşirelik mesleğinin genel konumu, mesleki uyum, motivasyon, iç motivasyon, dış motivasyon, olumsuz motivasyon arasında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık bulundu (p<0.05). Hemşirelik mesleğine yönelik tutumları ile meslek seçimi, mesleki uyum, motivasyon, iç motivasyon, dış motivasyon, negatif motivasyon faktörleri arasında istatistiksel olarak anlamlı pozitif korelasyon vardı (p <0.05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu çalışmaya göre, hemşire meslek seçimi ve motivasyonunun hemşirelik öğrencilerinin hemşirelik mesleğine yönelik tutumlarını olumlu yönde etkilediği sonucuna varılmıştır.

INTRODUCTION: In order to have a positive attitude towards the profession, nursing students must choose the nursing profession voluntarily and be motivated. The aim of this study is to evaluate the relationship between nursing students' attitudes towards their profession and their career choice and motivations.
METHODS: The sample of the study consisted of a total of 302 nursing students studying at a state university in Turkey between December 2018 and January 2019. The data were collected using the Data Collection Form, Attitude Scale for Nursing Profession, The Scale of Nurse Career Choice, Motivation Sources and Problems Scale. Descriptive statistics, Independent T-test, Mann-Whitney U test, Oneway ANOVA test, Kruskal-Wallis test, and Pearson’s and Spearman’s correlation coefficients were used for data analysis.
RESULTS: The mean age of the participants was 21.1 ± 1.6, and 87.4% of them were female. There was a statistically significant difference among class levels and the attitudes towards the nursing profession, properties of nursing profession, prefer to nursing profession, nurse career choice, occupational compliance, vital causes, and negative motivation(p< 0.05). A statistically significant difference was found for gender and attitudes towards the nursing profession, properties of the nursing profession, a preferance for the nursing profession, a general position of nursing profession, occupational compliance, motivation, intrinsic motivation, extrinsic motivation, negative motivation (p<0.05). There was a statistically significant positive correlation between attitudes towards nursing profession and each of the following factors: nurse career choice, occupational compliance, motivation, intrinsic motivation, extrinsic motivation, negative motivation (p<0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: According to this study, it was concluded that nurse career choice and motivation positively affected nursing students’ attitudes towards the nursing profession.

GİRİŞ ve AMAÇ: Makula deliği(MD) ve katarakt için kombine fakovitrektomi ve ardışık vitrektomi-katarakt ameliyatlarının uzun dönem fonksiyonel ve anatomik sonuçlarını karşılaştırmak.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Biz bu retrospektif karşılaştırmalı çalışmada Mart 2014-mart 2016 tarihleri arasında kombine fakovitrektomi (24 hasta) veya ardışık maküla deliği-katarakt cerrahisi (34 hasta) geçiren 58 hastanın tıbbi kayıtlarını analiz ettik. Hastalar MD ve katarakt için kombine cerrahi uygulanan kombine fakovitrektomi grubu ve ilk olarak vitrektomi ve takip süresince katarakt cerrahisi yapılan ardışık cerrahi grubu şeklinde ikiye ayrıldı. Bu çalışmanın primer sonuç ölçüleri ameliyat öncesi ve sonrası 3., 6. ay ve 12. ve 24. aylarda en iyi düzeltilmiş görme keskinlikleri (EİDGK) ve delik kapatma başarısı idi.
BULGULAR: Çalışmanın takip süresi boyunca toplam 58 hasta bu çalışmaya dahil edildi. Bu hastaların 24’ü kombine cerrahi grubunda, 34’ü ardışık cerrahi grubundaydı. EİDGK'de 3.ayda meydana gelen değişim kombine grupta ardışık gruba göre anlamlı olarak daha iyiydi. Ancak diğer taraftan 6., 12. ve 24. aylarda gruplar arasında anlamlı bir fark yoktu. Katarakt cerrahisi, ardışık cerrahi grubunda ilk cerrahiden (vitrektomi) 4.9 ± 1.2 ay sonra gerçekleştirildi. Grupların delik kapanma başarısı ayrı ayrı değerlendirildiğinde, kombine grupta% 95.8 (23/24) ve ardışık grupta% 97 (33/34) bulundu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Kombine fakovitrektomi ve ardışık vitrektomi-katarakt cerrahisi makula deliği ve katarakt tedavisinde iki güvenli ve etkili yöntemdir. Her iki yöntem de anatomik ve fonksiyonel başarı açısından benzer olsa da, kombine cerrahi, erken görme iyileşmesi sağlaması, azalmış hasta morbiditesi ve daha ucuz maliyeti nedeniyle ardışık cerrahiden daha iyi görünmektedir.

INTRODUCTION: To compare the long-term functional and anatomic outcomes of combine phacovitrectomy and consecutive vitrectomy- cataract surgeries for macular hole (MH) and cataract.
METHODS: We analyzed the medical records of 58 patients with phacovitrectomy (24 patients) or consecutive surgery (34 patients) who underwent MH and cataract surgery between March 2014 to March 2016 in this retrospective comparative study. Patients were divided into 2 groups: the combined phacovitrectomy group, which underwent combined surgery for MH and cataract extraction and the consecutive surgery group, which group underwent vitrectomy firstly and cataract extraction in follow-up time. Primary outcome measures of this study were the BCVA at the preoperative and postoperative 3rd, 6th months and 12thand 24th month, hole closure success.
RESULTS: During the follow-up time of study, a total of 58 patients were included in present study. These patients were 24 patients in combined surgery group, 34 patients in consecutive surgery group. The change in BCVA at 3rd month was significantly better in the combined group than the consecutive group. But on the other hand there was no significant difference between the groups at 6th, 12th and 24th months. The cataract surgery was carried out at 4.9 ± 1.2 months after first surgery (vitrectomy) in consecutive surgery group. When the hole closure of success groups were evaluated separately, it was 95.8% (23/24) in the combined group and 97% (33/34) in the consecutive group.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Combined phacovitrectomy and consecutive vitrectomy-cataract surgery is two safe and effective methods for treatment of macula hole and cataract. Although both methods are similar in terms of anatomical and functional success, combined surgery seems to be better than consecutive surgery due to its early the visual improvement, decreased patient morbidity and cheaper cost.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmanın amacı hastanemizde parsiyel kalça replasmanı yapılan hastaları epidemiyolojik olarak incelemek, kalça skorlaması ile ameliyat sonrası durumlarını değerlendirmek, ek hastalıkların ve tedavilerin ameliyat sonrası yaşam süresi ve iyi hale etkisini değerlendirmektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Femur boyun kırığı sebebiyle, Eylül 2013- Eylül 2017 tarihleri arasında parsiyel kalça replasmanı yapılan 99 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastaların ameliyat öncesi diyabet durumu ve ek hastalık varlığı sorgulandı. Tüm hastaların kontrollerinde Harris skorlama formu dolduruldu. Hastaların son kontrollerinde osteoporoz tedavisi devamı, ek kırık yaşaması değerlendirildi.
BULGULAR: Çalışmaya dahil edilen 36 (36,4%) erkek, 63 (63,6%) kadın toplam 99 hastanın ortalama yaşı 81,23±8,34 idi. Ameliyat sonrası ortalama takip süresi 41 (8-25) aydır. 18 (18,2%) diyabet hastası, 12 (12,1%) hasta ameliyat sonrası ek kırık yaşamıştır. 17 (17,2%) hasta düzenli osteoporoz tedavisi almıştır. 4 hasta (4,1%) patolojiye yollanan femur başından malignite tanısı almıştır. 21 (21,2%) hastada ek majör hastalık tespit edilmiştir. Hastaların ortalama Harris skoru 53,62±12,71 bulunmuştur. 22 (22.2%) hasta takip süresinde exitus olmuştur. Ameliyat sonrası Harris skoru yüksekliği olan hastalarda exitus anlamlı derecede azdı. (P<0.001) Hayatta olan hastalar ve exitus olan hastalar arasında yaş, cinsiyet, diyabet, ek kırık, ek hastalık açısından istatistiksel fark yoktu. Osteoporoz tedavisi alan hastalarda exitus anlamlı derecede azdı. (P=0.001) Ek kırık yaşama ile yaş, Harris skorlaması ve ek hastalık açısından istatistiksel fark yoktu. Cinsiyetin Harris skoruna anlamlı etkisi bulunmamıştır.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Femur boyun kırığı sebebiyle ameliyat planlanan ve takip edilen hastalarda, sağ kalımı etkileyen en önemli etkenler, hastanın ameliyat sonrası Harris skoru yüksekliği ve hastaların düzenli osteoporoz tedavisi alarak ek kırık yaşamamasıdır.

INTRODUCTION: The aim of this study was to investigate the epidemiological status of patients who underwent partial hip replacement and; to evaluate postoperative status with hip scoring, to evaluate the effect of additional diseases on postoperative recovery and survive.
METHODS: 99 patients who underwent partial hip replacement between September 2013 and September 2017 for femoral neck fracture were included the study. Preoperative diabetes status and additional diseases were examined. Harris scoring form was filled in all patients. Osteoporosis treatment, additional fracture were evaluated at last follow-up.
RESULTS: The mean age of the 99 patients 36(36.4%) male, 63(63.6%) female included the study was 81.23 ± 8.34 years. The mean postoperative follow-up period was 41(8-25) months. Eighteen(18.2%) patients with diabetes, 12(12.1%) patients had postoperative fractures. Seventeen(17.2%) patients received regular osteoporosis treatment. Four patients(4.1%) were diagnosed with malignancy from the femoral head. Additional disease was seen in 21(21.2%) patients. The mean Harris score was 53.62 ± 12.71. Twenty-two(22.2%) patients died during the follow-up. Exitus was significantly lower in patients with high postoperative Harris score.(p <0.001) There was no differences between alive-died patients in compare with age, sex, diabetes, additional fracture and disease. Exitus was significantly lower in patients receiving osteoporosis treatment regularly.(p = 0.001) There was no difference in terms of living additional fracture, age, Harris score. Gender had no significant effect on Harris score.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The most important factors affecting survival in patients who are followed up for femoral neck fracture are; the high postoperative Harris score, regular osteoporosis treatment taken by patients and additional fracture experiences.

GİRİŞ ve AMAÇ: Her ne kadar birçok çalışma, kanal repozisyon manevrasına (CRM) ilaveten vestibuler sistem baskılayıcı ilaç tedavisi'ni önermese de, bu eklenen tedavinin hastalığın seyrini anksiyete seviyesini düşürerek ve ilave plasebo etkileri ile değiştirdiği kanıtlanmıştır. Bu sebeple, çalışmamızda, CRM ile buna ilave edilen vestibuler baskılayıcı tedavinin (M+VST) anksiyete düzeylerine etkilerini karşılaştırmak için yeni olarak durum anksiyete süregelen testi'ni (STAI) kullanarak hastalık esnasındaki anksiyete düzeyleri ve altta yatan anksiyete düzeylerini karşılaştırmayı amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmamıza 100 hasta dahil edildi. Randomize olarak bu hastalar, CRM veya M+VST gruplarına eşit olarak dağıtıldı. Tedavi öncesinde her katılımcı 40 sorudan oluşan STAI testini doldurdu. Tedavinin ikinci haftasında hastalar yeniden kontrol edilerek STAI testleri tekrarlandı.
BULGULAR: CRM grubunda, 23 hastada sağ, 27 hastada ise sol taraf tutulumu tespit edildi. 21 vakaya barbekü ve 29 vakaya epley manevraları uygulandı. M+VST grubunda ise 19 hastada sağ ve 31 hastada sol taraf tutulumu tespit edildi. 27 vakaya barbekü, 23 vakaya epley manevraları uygulandı. Tedavi öncesi ve tedavi sonrası STAI-S (State trait anxiety test-state) ve STAI-T (State trait anxiety test-trait) sonuçları karşılaştırıldı. İki grup arasında tedavi öncesi STAI-S ve STAI-T arasında anlamlı farklılık saptanmadı (p=0.494;p=0.481). STAI-S ve STAI-T skorları tedavi sonrasında belirgin olarak azaldı (p<0.05). Tedavi sonrasındaki skorlar bakımından M+VST grubunun skorları anlamlı olarak CRM grubuna kıyasla azalmıştı (p<0.05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: BPPV'de ilaç tedavisi önerilmemekte, manevralar yeteli görülmektedir. Bununla birlikte, ilave ilaç tedavisinin hastaların anksiyete düzeylerine iyileştirici etkilerinin olabileceği öngörülmektedir.

INTRODUCTION: Many studies do not suggest vestibular suppressant as an adjunctive therapy to canalith positioning maneuver (CRM), nevertheless, it has been proven that those treatment regimens may alter the natural course of treatment both by lowering the effect of anxiety and an additive placebo effect. Therefore, we aimed to search and compare the effectiveness of CRM therapy alone to maneuver+vestibular suppressant therapy (M+VST) and as a novelty, we used State anxiety trait inventory (STAI) to express both the current and underlying anxiety level of the susceptible cases.
METHODS: 100 cases were included in the study. They were randomly assigned to either CRM or M+VST groups. Before the therapy, each participant received a 40-item STAI test and then the select treatment was applied. On the second week, the participants were re-evaluated and they filled in another STAI inventory.
RESULTS: In CRM, 23 cases were affected from the right side and 27 from the left side. 21 cases received the barbeque maneuver and 29 the epley maneuver. In M+VST, 19 cases were affected from the right side and 31 from the left side. 27 cases received the barbeque maneuver and 23 the epley maneuver. The STAI-S (State trait anxiety test-state) and STAI-T (State trait anxiety test-trait) results were compared before and after the treatment regimens. Pretreatment scores of STAI-S or STAI-T were not significant between the two groups (p=0.494;p=0.481). STAI-S and STAI-T scores meaningly decreased within the groups after the treatment, in other words, both CRM and M+VST had lower scores after the treatment regimens (p<0.05). The post-treatment STAI-S and STAI-T scores were lower in M+VST than that of CRM. (p<0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Vestibular suppressant therapy is not advised in BPPV, canalith repositioning maneuvers alone are proven effective. However, there might be of minimal additional therapeutic effects of drug therapy to control the anxiety levels.

GİRİŞ ve AMAÇ: COVİD-19 salgını özellikle tüm dünyada kronik hastalıkları olan insanları endişelendirmeye devam etmektedir. Bu çalışmada COVİD-19 pandemisi süresince IBH hastalarının hastalık durumlarının ve medikal tedavilerinin nasıl etkilendiğini, enfeksiyon riski konusundaki algılarını, hastalarımız arasındaki COVİD-19 sıklığını ve seyrini araştırmayı amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: IBH ile takip edilen hastaların pandemi süresince hastalıklarının seyri, medikal tedavi durumları, COVİD-19 geçiren IBH hastalarında hastalık seyri detaylı bir şekilde telefon ile sorgulandı.
BULGULAR: Çalışmaya 62 (%60,8) ÜK, 40(%39,2) CH olmak üzere toplam 102 IBH hastası alındı. Hastaların %52,9’u IBH hastalığının COVİD-19 için risk oluşturduğunu düşünmekteydi. Pandemi sürecinde çeşitli nedenlerle hastaların %18,6’sı ilaçlarını düzenli kullanmamıştı. Hastalık aktivasyonu olan hastaların %64,28’i COVİD-19 kapma riski nedeniyle hastaneye gidememiştir ve %4,90’ı COVİD-19’a yakalanmıştır.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Pandemi süresince hem düzenli ilaç kullanımının etkilenmesi, hem de hastaneye başvurmadaki çekinceler IBH hastalığının seyrini etkileyebilir. Bu nedenle hastalık seyrindeki değişimleri yönetmeyi destekleyecek güncellenmiş eylem planları, hem hekimler hem de hastalar için sürecin daha sağlıklı yönetilmesine yardımcı olacaktır.

INTRODUCTION: The Coronavirus Disease 2019 (COVID-19) epidemic continues to worry especially people with chronic diseases, the entire world. During the COVID-19 pandemic, we aimed to investigate how the disease states and medical treatments of IBH (inflammatory bowel disease) patients are affected, their risky perceptions, and the frequency and course of COVID-19 among our patients.
METHODS: During the pandemic, the course of the disease, medical treatment status of the patients followed with IBH, and the course of the disease in IBH patients who had COVID-19 were questioned by phone.
RESULTS: A total of 102 IBH patients, 62 UC (ulcerative colitis) and 40 CD (Crohn disease) were included in the study. 52.9% of the patients thought that having IBH was a risk for being COVID-19. During the pandemic process, it was found that 18.6% of the patients did not use their medication regularly for various reasons. 64.28% of the patients with disease activation could not go to the hospital due to the risk of getting COVID-19, and 4.90% caught COVID-19.
DISCUSSION AND CONCLUSION: During the pandemic, both the regular use of medicines and the reservations to admit to the hospital may affect the course of IBH. Therefore, updated action plans to support managing changes in the course of the disease will help manage the process in a healthier way for both physicians and patients.

GİRİŞ ve AMAÇ: Gama-glutamil transpeptidaz / trombosit oranı (GPR), Batı Afrika'daki kronik hepatit B (KHB) hastalarında önemli fibroz ve sirozun yeni geliştirilmiş non-invaziv bir serum belirtecidir. Bu çalışma, Türkiye'deki KHB hastalarında karaciğer fibrozunu saptamak için GPR'nin tanısal doğruluğunu, aspartat aminotransferaz-trombosit oran indeksi (APRI) ve fibrozis-4 (FIB-4) indeksi ile karşılaştırmayı amaçladı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Karaciğer biyopsisi yapılan 74 KHB hastası çalışmaya alındı ve GPR, APRI ve FIB-4 verileri elde edildi. Alıcı işlem karakteristiği (ROC) eğrileri ve ROC eğrileri altında kalan alanlar (AUROC) karşılaştırıldı.
BULGULAR: 79 hastanın fibroz evrelerine göre 5'i F0 (%6,3), 17'si F1 (%21,5), 23'ü F2 (%29,1), 23'ü F3 (%29,1) ve 11'i F4 (%13,9) idi. GPR ve APRI'nin AUROC’ları, önemli fibroz (0.70'e karşı 0.69; p = 0.928), ileri fibroz (0.80'e karşı 0.72; p = 0.174) ve siroz (0.73'e karşı 0.75; p = 0.771) gruplarında karşılaştırılabilirdi. GPR ve Fib-4 skorunun AUROC'ları, önemli fibroz (0.70'e karşı 0.79; p = 0.090) ve ileri fibroz (0.80'e karşı 0.77; p = 0.569) teşhisi için karşılaştırılabilirdi. Bununla birlikte, siroz teşhisi için FIB-4 skorunun AUROC’u, GPR (0.73'e karşı 0.90; p = 0.024) ve APRI (0.75'e karşı 0.90; p = 0.024) için olanlardan önemli ölçüde daha yüksekti.
TARTIŞMA ve SONUÇ: GPR, önemli fibroz, ileri fibroz ve sirozu saptamak için kullanılabilir, ancak APRI veya FIB-4 indeksinden üstün değildir. FIB-4 indeksi, siroz teşhisi için GPR ve APRI'den daha iyi performansa sahiptir.

INTRODUCTION: The gamma-glutamyl transpeptidase/platelet ratio (GPR) is a newly developed non-invasive serum marker of significant fibrosis and cirrhosis in chronic hepatitis B (CHB) patients in West Africa. This study aimed to compare the diagnostic accuracy of the GPR with the aspartate aminotransferase-platelet ratio index (APRI), and the fibrosis-4 (FIB-4) index for detecting liver fibrosis in patients in Turkey with CHB.
METHODS: Seventy-nine CHB patients who had undergone liver biopsy were included and GPR, APRI, and FIB-4 data were obtained. The receiver operating characteristic (ROC) curves and area under the ROC curves (AUROCs) were compared.
RESULTS: Regarding the fibrosis stages of the 79 patients, 5 were F0 (6.3%), 17 were F1 (21.5%), 23 were F2 (29.1%), 23 were F3 (29.1%), and 11 were F4 (13.9%). The AUROCs of the GPR and APRI were comparable in the significant fibrosis (0.70 vs. 0.69; p=0.928), advanced fibrosis (0.80 vs. 0.72; p= 0.174), and cirrhosis (0.73 vs. 0.75; p= 0.771) groups. The AUROCs of the GPR and Fib-4 score were comparable for diagnosing significant fibrosis (0.70 vs. 0.79; p= 0.090) and advanced fibrosis (0.80 vs. 0.77; p= 0.569). However, the AUROCs of the FIB-4 score for diagnosing cirrhosis was significantly higher than those for the GPR (0.73 vs. 0.90; p= 0.024) and APRI (0.75 vs. 0.90; p= 0.024).
DISCUSSION AND CONCLUSION: The GPR can be used to detect significant fibrosis, advanced fibrosis, and cirrhosis, but was not superior to the APRI or FIB-4 index. FIB-4 index had better performance than the GPR and APRI for diagnosing cirrhosis.

Lenfopepitelyal karsinom (LEK), nonkeratinize farklılaşmamış nazofarenks karsinom tipidir. Nadiren larenks mukozasından köken alır. Uzun yıllar boyunca sigara içen 73 yaşında bir erkek hasta, bir yıldır disfoni, nefes darlığı ve disfaji hikayesi ile başvurdu. Larengeal biyopsi, LEK tanısını doğruladı. Larenksin lokal olarak ilerlemiş LEK 'u olan ve sadece radyoterapi ile tedavi edilen bir olgu sunuyoruz.

Lymphopepithelial carcinoma (LEK) is a nonkeratinized undifferentiated type of nasopharyngeal carcinoma. It rarely originates from the larynx mucosa. A 73-year-old man, a smoker for many years, presented with a one-year history of dysphonia, dyspnea, and dysphagia. Laryngeal biopsy confirmed the diagnosis of laryngeal LEC.We report a case of locally advanced LEC of the larynx which was treated solely with radiotherapy.

Covid-19 pnömonisi geçirmekte olan bir hastada kalça kırığı cerrahi tedavi zamanlaması hastanın genel durumunun ve akciğerdeki aktif hastalık düzeyine bağlı olarak belirlenmektedir. Normal koşullar altında geçerli olan erken cerrahi kuralı pandemi döneminde özeliikle hasta Covid-19 ile enfekte ise esnetilebilmektedir. Cerrahi zamanlamasında entübasyon sırasında akciğerde virüsun yayılmasını kolaylaştırması açısından hastanın akciğer aktif enfeksiyon durumuna dikkat edilmelidir.

The timing surgical treatment of a hip fracture on a patient with Covid-19 related pneumonia is determined based on the general condition of the patient and the circumstance of active disease in the lung. The common rule of earlier surgery is better motto, which is valid under normal conditions, can be stretched during the pandemic period, especially if the patient is infected with Covid-19. However, about the timing of surgery, attention should be paid to the patient's active lung infection condition in order to prevent facilitating the spread of the virus in the lung during intubation.