Yoğun bakım ünitelerinde son yıllarda gelişen tedavi modaliteleri Çoklu organ yetmezliğinden (MOF) erken ölümlerin azalmasını sağlamıştır. Geç dönem olgularda ise Sistemik inflamatuar yanıt sendromu (SIRS) ile Kompensatuvar anti-inflamatuar cevap sendromu (CARS) arasında gelişen dengesizliğin sebep olduğu kronik kritik hasta tablosu karşımıza çıkmıştır. İnflamatuar sürecini baskılayamadığımız, tekrarlayan enfeksiyon atakları ile seyreden, katabolik olarak düşkün hasta grubu günümüz yoğun bakım pratiğinde Persistan İnflamasyon, immunsupresyon ve katabolizma sendromu (PICS) olarak tanımlanmıştır. 10 günden fazla yoğunbakım yatışı olan, persistan inflamasyon varlığı görülen (CRP >150 μgr/dl), retinol binding protein <10 μgr/dl), lenfopeni ( <800/mm³), katabolik durum ( albümin < 3 g/dl, kreatinin yükseklik indeksi <%80, >%10 ağırlık kaybı yada yoğun bakım yatışında gelişen BMI < 18), inflamatuar proseslerin (IL-6, IL-10, IL-1ra, TNFRI, prokalsitonin) varlığında PICS düşünülmelidir. Hastaları tekrarlayan inflamasyondan sakınmak ve sendromun spesifik komponentlerini farmakoterapi, fizyoterapi ve nutrisyonel destekle tedavi etmek hedeflenmelidir.
Bu derlemede günlük yoğun bakım pratiğinde PİCS olgularını tanımak, gelişim mekanizmalarını anlamak ve tedaviye yönelik araştırmaların önemini vurgulamak amaçlanmıştır.

In recent years, treatment modalities developed in intensive care units, which have reduced the number of early deaths due to multiple organ failure (MOF). In patients with late period of MOF, the chronic critical patient symptoms caused by the imbalance between systemic inflammatory response syndrome (SIRS) and compensatory anti-inflammatory response syndrome (CARS) have been observed frequently. In the practice of contemporary intensive care units, when we cannot suppress the inflammatory process in patients and when they struggle with recurrent infection attacks and are catabolically dependent, they are defined as having persistent inflammation, immuno-suppression and catabolism syndrome (PICS). More than 10 days of intensive care with persistent inflammation (CRP > 150 μgr/dl ), retinol binding protein (<10 μgr / dl), lymphopenia (< 800 / mm³), catabolic status (albumin<3 g / dl, creatinine elevation index <80%, > 10% weight loss or BMI <18 occurred during intensive care unit stays) and PICS should all be taken into consideration in the presence of inflammatory processes (IL-6, IL-10, IL-1ra, TNFRI, procalcitonin). In order to protect patients from recurrent inflammation and to treat specific components of the syndrome with pharmacotherapy, physiotherapy and nutritional support have been targeted. In this review, we aim to recognize the phenomenon of PICS in daily intensive care practice, to understand the development mechanisms and to emphasize the importance of research on PICS treatment.
Keywords: persistent, inflammation, immunosuppression, catabolism, PICS, multiple organ failure, MOF, systemic inflammatory response syndrome, SIRS, sepsis

GİRİŞ ve AMAÇ: Amaç: Uygun teknikle el hijyeni kurallarına uyum sağlık bakımı ilişkili enfeksiyonların önlenmesinde en kolay ve etkili yöntemlerden biridir. Araştırma yoğun bakım ünitelerinde el yıkama davranışlarını incelemek amacı ile gerçekleştirildi.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Retrospektif ve tanımlayıcı tipteki araştırmanın verileri Ocak 2017-Nisan 2018 tarihleri arasında hastanenin enfeksiyon kontrol komitesi birimi tarafından yoğun bakım ünitelerinde 09.00-12.00 saatleri arasında el yıkama davranışlarını gözlemleyerek “El Hijyeni Gözlem Formu”na kayıt ettikleri bilgilerden elde edildi.
BULGULAR: Toplam 924 el yıkamanın gözlemlendiği araştırmada en fazla el yıkayan sağlık ekibi üyesinin hemşireler (n=572, %61,90) olduğu; 5 El Yıkama Endikasyonuna göre en fazla hasta ile temas sonrası (n=337, %36,5) el yıkamanın yapıldığı; aseptik işlemler öncesi el yıkama oranının hemşirelerde (n=86, %9,31) diğer sağlık ekibine (n=19, %2,06) oranla istatistiksel anlamlılıkla daha yüksek olduğu görüldü (p<0,05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: İncelenen yoğun bakım ünitelerinde 5 El Yıkama Endikasyonuna göre el yıkama oranlarının istendik düzeyde olmadığı görüldü. Bu ünitelerde el yıkamaya engel oluşturan durumların araştırılarak el hijyenine uyum programlarının geliştirilmesi ve sürdürülmesi önerilmektedir.

INTRODUCTION: Following the rules of hand hygiene with the proper technique is one of the easiest and most efficient way of preventing health care related infections. The research was conducted with the aim of investigating the hand washing behaviours in the intensive care units.
METHODS: Data for the retrospective and descriptive type of research was collected between January 2017-April 2018 by the infection control unit of the hospital by observing the hand washing behaviours at the intensive care units between 09.00-12.00 and recording these observations to the “Hand Hygiene Observation Form”.
RESULTS: A total of 924 hand washes were observed for the research and it was detected that nurses were the health team members who washed hands the most (n=572, 61.90%); hand washing was performed the most after making contact with the patients, according to the 5 Hand Washing Indications (n=337, 36.5%); hand washing rate before aseptic operations was significantly higher among nurses (n=86, 9.31%) compared to other health teams (n=19, 2.06%) (p<0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: It was identified that hand washing rates at the intensive care units were unsatisfactory according to the 5 Hand Washing Indications. It is recommended that barriers to handwashing in these units should be investigated and programs to adjust to hand hygiene should be developed and maintained.

GİRİŞ ve AMAÇ: Boğulma, kaza sonucu ölümlerin yaygın ve önemli bir nedenidir. Yoğun bakım desteği gereken hastaların komplikasyon ve mortalite oranları yüksektir. Çalışmamızın amacı, boğulmaya bağlı gelişen akut solunum yetmezliği ve çoklu organ yetmezliği nedenli yoğun bakımda izlenen sınırlı sayıda hastanın klinik seyrini ve tedavi etkinliklerini ortaya koymaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ocak 2010 ve Ağustos 2018 yılları arası, yoğun bakım ünitesinde >24 saat yatmış olan, dahil edilme kriterlerini karşılayan hastalar retrospektif olarak incelenmiştir.
BULGULAR: Sekiz yıllık sürede acil servis kabulü olan 103 hastadan 13‘ü 3. basamak yoğun bakım ihtiyacı göstermiştir. Hastalardan 5(%38.4)’i kaybedilmiş, 8(%61.5)’i taburcu edilebilmiştir. Hastaların 6’sında (%46,2) steroid kullanılmış ancak mortalite açısından istatistiksel anlamlı fark tespit edilememiştir(p=0,592). Tomografide yaygın beyin ödemi varlığı 5 (%38,5) mortalite açısından normal bulgusu olanlara 6 (%46,2) göre istatistiksel olarak yüksek mortalite ile ilişkiliydi(p=0,003). Dokuz (%69,2) hastada mekanik ventilatör destekleri SIMV mod ile sağlanırken 4 (%31.8)’ünde APRV mod ile sağlandı. Klinik gözlemlerimize göre APRV mod kullanılan hastalarda erken dönemde radyolojik düzelme saptandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Hastalara başlanan steroid ve profilaktik antibiyoterapinin mortaliteye etkisi saptanmamıştır. Bu etkisiz müdahalelerin yanında mekanik ventilasyon stratejileri, başvuru anındaki metabolik asidoz derecesi ve hastanın nörolojik durumu hasta sonlanımını etkileyebilecek değişken klinik parametreler olarak düşünülebilir.

INTRODUCTION: Drowning is a common cause of accidental deaths. Increased risk for complications and mortality rates exists, in patients who need supportive care in critical care units. The aim of our study is to reveal the clinical course and treatment efficiencies of a limited number of patients with respiratory and multiorgan failure, due to drowning.
METHODS: Patients who were admitted to the intensive care unit for >24 hours and who met the inclusion criterias between January 2010 and August 2018, were examined retrospectively.
RESULTS: Thirteen of the 103 patients needed intensive care support in eight year period. Five (38.4%) patients died, eight were able to be discharged from hospital. Steroids were used in 6 patients (46.2%) but no statistically significant difference was found in terms of mortality (p=0.592). The presence of diffuse cerebral edema 5(38.5%) was associated with a statistically higher mortality rate compared to 6(46.2%) patients with normal findings (p=0.003). Mechanical ventilation performed with SIMV mode in 9(69.2%) patients and APRV mode was used in 4(31.8%) patients. According to our clinical observations, apparent radiological improvement was detected in patients performed with APRV mode.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Neither steroids nor prophylactic antibiotherapy are found effective on mortality rates. Mechanical ventilation strategies, the degree of metabolic acidosis at admission and the neurological status of the patient may be considered as variable clinical parameters that may affect patient outcome.

GİRİŞ ve AMAÇ: Günümüzde organ nakli bekleyen hasta sayısı giderek artmaktadır. Kadaverik donör için beyin ölümü tespiti değerlidir ve hızlı bir şekilde uygulanmalıdır. 2014 yılında Sağlık Bakanlığı tarafından beyin ölümü tespitine ilişkin yeni düzenlemeler yapılmıştır. Yapılan bu düzenleme ile eskiden dört hekim tarafından tanı konulan tıbbi ölümün artık iki hekim tarafından kanıta dayalı tıp kurallarına uygun olarak oy birliği ile karar verilir hükmü getirilmiştir.
Biz de bu çalışmamızda mevcut yönetmelik değişikliğinin beyin ölümü tanı süresi ve donör olma sayısı üzerine etkisinin olup olmadığını ortaya koymayı amaçladık.

YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışmada yerel etik kurul onayı alındıktan sonra 2009-2018 yılları arasında hastanemizde beyin ölümü tanısı alan hastaların dosyaları tarandı ve elde edilen veriler kayıt edildi. Dosyasına ulaşılamayan hastalar çalışma dışı bırakıldı. Hastalara ait demografik özellikler, yatış zamanı, beyin ölümü tanı zamanı, donör olma durumu, tanı aşamasında uygulanan testler, beyin ölümü tespit tutanağında ismi geçen hekimler ve kardiyak ölüm zamanı not edildi. Tüm olgular 2014 öncesi (Grup I) ve 2014 sonrası (Grup II) olacak şekilde 2 gruba ayrıldı.
BULGULAR: Çalışmamıza 118 hasta dahil edildi. Hastaların 19’u (%16.1) çocuk (<18 yaş) 99’u (%83.9) erişkindi. Grup I’de 67 (%55.9) Grup II’de 51 (%44.1) hasta dosyası tarandı. Tanı alma zamanı grup I’de (4.82 ± 3.6 gün) grup II’den (2.3 ± 1.72 gün) daha uzundu (p<0.05). Tanı sonrasında arrest olma zamanı bakımından ise her iki grup benzerdi (p>0.05). Yatış tanısı bakımından intrakraniyal kanamanın her iki grupta da en sık neden olduğu görülmüştür.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu çalışmada hastanemizde 2014 yılında yapılan yönetmelik değişikliğinin beyin ölümü tanı koyma süresi üzerine olumlu katkı sağladığını ve bu süreyi kısalttığını düşünmekteyiz.

INTRODUCTION: Today, the number of patients waiting for organ transplantation is increasing. The determination of brain death for a cadaveric donor is valuable and should be performed quickly.In 2014, new regulations were published by the Turkey Ministry of Health. With this regulation, it was decided that the medical death diagnosed by two physicians was decided unanimously by the four physicians in accordance with the evidence-based medicine rules.
In this study, we aimed to determine whether the current regulation change has an effect on the duration of the diagnosis brain death.

METHODS: After obtaining the approval of the local ethics committee, the data of patients diagnosed as “brain death” between 2009-2018 were examined. The demographic data of the patients, time of hospitalization, diagnosis of the “brain death”, the status of being an organ donor, the tests performed for the diagnosis, the physicians who were named in the brain death detection record and the time of cardiac death were noted. All cases were divided into two groups as before 2014 (Group I) and after 2014 (Group II).
RESULTS: In this study, 118 patients were included. There were 51 (44.1%) patients in Group II and 67 (55.9%) in Group I. Nineteen (16.1%) of the patients were children (<18 years) and 99 (83.9%) were adults. The time of diagnosis was longer in group I (4.82 ± 3.6 day) than group II (2.3 ± 1.72 day) (p <0.05). Both groups were similar in terms of time of cardiac arrest after diagnosis. Intracranial haemorrhage was the most common cause of hospitalization in both groups.

DISCUSSION AND CONCLUSION: In this study, new regulation in 2014 made a positive contribution to the time of diagnosis of brain death and shortened this period in our hospital.

GİRİŞ ve AMAÇ: Yoğun bakım ünitesinden (YBÜ) taburcu edilen hastaların yeniden başvuru oranları yüksektir. Yeniden başvuruyu engellemek veya tahmin etmek amacıyla geliştirilen ve objektif verilere dayanan SWIFT (Stability and Workload Index for Transfer) skoru, yeniden başvuruyu tahmin etmede geçerliliği gösterilmiş bir skorlama sistemidir. SWIFT skorunu yüksek hasta devinimi olan bir yoğun bakımda kullanarak hastanemiz şartlarında kullanımını değerlendirmeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Prospektif gözlemsel planladığımız çalışmamızda 1 Temmuz 2017 ile 31 Aralık 2017 tarihleri arasında tersiyer bir eğitim hastanesi YBÜ’sünde yapıldı. Çalışmaya, cerrahi dışı sebeplerle en az iki gün YBÜ yatışı sonrası kliniğe veya koroner YBÜ’ye taburcu edilmiş ve taburculuk sonrası ilk 7 gün içinde yeniden başvuran hastalar dahil edildi.
BULGULAR: Çalışma süresince 201 hasta yoğun bakımdan taburcu edilmiş olup 53 hasta çalışmaya dahil edilmiştir. Hastaların % 20,75 taburculuk sonrası ilk 7 gün içinde yoğun bakıma yeniden başvurmuştur. Yeniden başvuran ve başvurmayan hastalar arasında yeniden başvurunun belirlenmesinde taburucluk günü en kötü değerler ile hesaplanan SWIFT ve APACHE 2 skorları arasında fark saptanmadı. SWIFT skoru için ROC altında kalan değeri 0,458 olarak hesaplandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Hastalarımızda taburculuk günü hesaplanan SWIFT skoru, cerrahi dışı nedenlerle YBÜ’müze yatan hastalarda yeniden başvuruyu belirlemede yeterli bulunmadı.

INTRODUCTION: Readmission rates of patients discharged from the intensive care unit (ICU) are high. The SWIFT (Stability and Workload Index for Transfer) score, based on objective data and developed and validated to predict readmission to ICU. We aimed to evaluate the usability of SWIFT score in our hospital’s conditions by using of it in a high occupancy intensive care unit.
METHODS: We designed as a prospective observational study in a tertiary teaching hospital’s ICU between 1 July 2017 and 31 December 2017. The patients who were discharged into the hospital ward and coronoray ICU after at least two days hospitalization in ICU for non-surgical reasons and readmitted within the first 7 days after discharge were included to our study. The SWIFT and APACHE 2 scores of the patients were calculated according to the last 24-hour’s worst parameter.
RESULTS: 201 patients discharged during study period and 53 patients included to study. 20,75% patients readmitted to ICU in 7 days after been discharged. There were no significant difference between the SWIFT and APACHE 2 scores for readmitted and non-readmitted patients. For the SWIFT score, we found the area under ROC as 0,458.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In our patients, the SWIFT score, which was calculated during discharge, was not found sufficient to determine the readmission of patients admitted to our ICU due to non-surgical reasons.

INTRODUCTION: In critically ill patients, the primary goal for fluid resuscitation is to improve oxygen delivery to ensure adequate organ perfusion. Little evidence is known about renal response to fluids in the acute phase, so renal monitoring after the fluid challenge is fundamental during critical care stay. This study aims to evaluate the changes in the renal resistive index(RRI) and to compare these changes with the hemodynamic parameters after fluid challenge in fluid responsive critically ill patients.
METHODS: Thirty patients older than 18 years who sedated and receiving mechanical ventilation were prospectively studied.20 patients were fluid responsive and included to study.An increase of cardiac output by 10% or more after PLR which is measured by the Ultrasonic Cardiac Output Monitor(USCOM) suspected fluid responsiveness. 500ml of isotonic solution was administered intravenously over 30min.Cardiac output (CO) measurements were done at 0th,1st and 30th minutes. RRI and mean arterial pressure (MAP) were measured by Doppler ultrasonography at 0th and 30th minutes.Repeated measures ANOVA method was used for statistical analysis and p <0.05 was considered significant.
RESULTS: The CO increased significantly after fluid challenge when compared to baseline (from 3.48±1.14 to 4.34±1.43 L/min,P< 0.001).MAP increased significantly after fluid administration when compared to baseline (80±19 to 86±17,P=0.002).RRI didn't differ significantly from the baseline after fluid challenge (62±9 to 60±10,P=0.11).There was a negative correlation between RRI and MAP at the baseline and after fluid challenge.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The effect of hemodynamic changes on renal perfusion after the fluid challenge is controversial. In our study, 500ml of crystalloid treatment for 30 minutes increased MAP and CO while not contributed to the improvement of RRI in patients who represented fluid responsive.We found that fluid challenge did not improve RRI in the early phase of the fluid resuscitation in fluid responsive critically ill patients and RRI is unsusceptible to systemic hemodynamic changes during this period.

Yüksek mortalite ve morbidite nedeniyle mantar zehirlenmesi karaciğerde ve böbreklerde hasara neden olan önemli bir acil durumdur, ancak kardiyak fonksiyonlara olan etkisi henüz belirlenmemiştir.Kardiyotoksisite,hepatik toksisite,nefrotoksisite ile komplike olmuş 44 yaşında bir kadın mantar zehirlenmesi olgusunu sunmayı amaçladık.Mantar zehirlenmesi olan hastalar klinik belirtiler,elektrokardiyografi,ekokardiyografi,kardiyak enzimlerle kardiyak zehirlenme açısından da değerlendirilmelidir.

Because of the high mortality and morbidity mushroom poisoning is a significiant medical emergency which causes damage in liver, kidneys but its effect on cardiac functions has not been established yet.We aimed to present a 44-year-old woman poisoned by mushroom complicated with hepatic,renal and cardiac toxicity. Patients who had mushroom poisoning should also be evaluated especially in terms of cardiac dysfunction with clinic signs,electrocardiography, cardiac enzyme tests and echocardiography

Spontan vajinal doğum sonrası uterin atoni ve/veya rüptür nedeniyle kanaması olan bir gebede peroperatif kanama yönetimi ve postoperatif yoğun bakım ünitesi (YBÜ) takibini sunmayı amaçladık. Epilepsi öyküsü olan 36 yaşında travay-doğum için kabul edilen 41 haftalık gebeye doğum indüksiyonu başlandı. Ikınma sırasında diazepam ile sonlandırılan grand mal nöbeti oldu. Plasentanın çıkışından sonra, uterotonikler (karbetozin, metil ergonovin ve misoprostol) ve traneksamik asit verilmesine ve Bakri balonunu yerleştirilmesine rağmen kanamayı kontrol etmek için genel anestezi altında acil histerektomi gerekti. Operasyon boyunca kristaloid (2 L), kolloid (1,5 L), kan ürünleri (3 ES, 4 FFP) ve İV 2 gram (g) fibrinojen konsantresi uygulandı. Ekstübasyondan sonra vaka YBÜ'ye alındı ve 1 g fibrinojen daha uygulandı. YBÜ takibinde Hb'si 7.3 g/dL olan olguda, girişimsel radyoloji tarafından tespit edilen uterin arter kanaması için embolizasyon yapıldı. Postoperatif 3. günde servise çıkarılan olgu 7. günde taburcu edildi. Sonuç olarak spontan vajinal doğum sonrası atoni ve/veya rüptür nedeniyle acil histerektomi yapılan epileptik gebede uterotonik, kan/kan ürünleri ve fibrinojen kullanılmasının PPH’nin perioperatif yönetiminde hayat kurtarıcı olduğu gösterildi.

We aimed to present peroperative management of bleeding and intensive care unit (ICU) follow up of a parturient after spontaneous vaginal delivery due to uterine atony and/or rupture. A 36 year old parturient at 41 weeks’ gestation having epilepsy history was admitted for induction of labor. During pushing, she had a grand mal seizure treated with diazepam. After delivery of the placenta, despite treatment with uterotonics (carbetocine, methylergonovine, and misoprostol) and tranexamic acid followed by Bakri balloon placement, emergency hysterectomy under general anesthesia was required to control bleeding. Crystalloids (2 L), colloids (1,5 L), blood products (3 ES, 4 FFP) and İV 2 gram (g) fibrinogen concentrate were administered throughout the operation. After extubation, the case was transferred to ICU and 1 g of fibrinogen IV was added. During her ICU follow up, patient’s Hb was 7.3 g/dL and bleeding from uterine artery was diagnosed and embolised by interventional radiology. Patient was trasferred to ward followed by discharged on the postoperative 7th day. Consequently, peroperative management of PPH with use of fibrinogen along with uterotonics, blood/blood products and fibrinogen demonstrated to be life saving in an epileptic parturient underwent emergency hysterectomy because of atony and/or rupture after spontaneous vaginal delivery.

Hantavirüsler insanda renal sendromla seyreden hemorajik ateş (HARS) ve hantavirüs pulmoner sendromu (HPS) diye iki farklı enfeksiyon tablosu oluşturmaktadır. Ayırıcı tanısı diğer enfeksiyöz ya da nonenfeksiyöz hastalıklarla da karışabilmesi nedeni ile önemlidir. Biz de olgumuzda ateş, akut böbrek yetmezliği, trombositopeni, multi organ yetmezliği ile başvuran olgularda, özellikle de endemik bölgelerde yaşayanlarda hantavirüs enfeksiyonu olabileceğine dikkat çekmek istedik.

Hantavirus causes two different forms of infection that hemorrhagic fever with renal syndrome (HARS) and hantavirus pulmonary syndrome (HPS). The differential diagnosis is important because it can be confused with other infectious or noninfectious diseases. In our case, we aimed to take attention to the patients with fever, acute renal failure, thrombocytopenia and multiorgan failure may have hantavirus infection especially in endemic regions.