GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışma, santral venöz kateter bakımında kullanılan yöntemlerin santral venöz kateter ilişkili enfeksiyona etkisini belirlemek amacı ile sistematik bir şekilde gerçekleştirilmiştir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu sistematik derlemede; “Google Scholar, Pubmed, Science Direct, Proquest, Cochrane Library, ULAKBİM, EBSCOhost ve Google Akademik olmak üzeri 8 veri tabanından ulaşılabilen, 1 Ocak 2007-15 Aralık 2017 tarihleri arasında yapılan araştırmalar incelenmiştir. Çalışmada Türkçe ve İngilize olarak “bakım”, “santral venöz kateter”, “enfeksiyon”, “kateter ilişkili enfeksiyon”, “kateterizasyon” anahtar kelimeleri kullanılmıştır. Bu bağlamda; araştırmaya dâhil edilme kriterlerine uyan ulusal ve uluslararası çalışmalar taranmış olup, 40 yayın çalışma kapsamında değerlendirilmiştir.
BULGULAR: Sistematik derlemeye dâhil edilen araştırmaların 11’i prospektif, 8’i randomize kontrollü deneysel, 5’i retrospektif, 3’ü gözlemsel, 3’ü tanımlayıcı, 3’ü yarı deneysel, 2’si prospektif randomize kontrollü deneysel, diğerleri ise prospektif-gözlemsel-girişimsel-kesintili zaman serileri, metodolojik, kesitsel, tek gruplu ön test-son test yarı deneysel, retrospektif-yarı deneysel araştırma tasarımına sahiptir. Elde edilen araştırma sonuçlarına göre %2, %4 klorheksidin, povidon iyot, oktenidin hidrokloritin cilt antisepsisinde kullanıldığı; katater yerleştirme ve bakımına ilişkin bakım paketlerinin kullanıldığı; klorheksidin glukonat emdirilmiş sünger sargı, poliüretan şeffaf film örtü, gazlı bez ve mikro gözenekli bantların SVK pansumanında; klorheksidinin hasta banyosunda kullanıldığı tespit edilmiştir.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu sistematik derleme sonucunda, klorheksidin solüsyonunun cilt antisepsisinde kullanılmasının, klorheksidin emdirilmiş sünger sargıların ve şeffaf film örtülerin kateter alanının kapatılmasında kullanılmasının, hastalara çeşitli disiplinler tarafından oluşturulan SVK bakım ve yerleştirme paketlerinin uygulanmasının ve klorheksidin solüsyonunun hasta banyosu için tercih edilmesinin etkili hemşirelik bakım uygulamaları arasında olduğu ve kateter ilişkili enfeksiyonun önlenmesinde kullanılması yararlı olabileceğine varılmıştır.

INTRODUCTION: This study was carried out systematically in order to determine the effect of central venous catheter care on central venous catheter-related infection.
METHODS: In this systematic review; Google Scholar, Pubmed, Science Direct, Proquest, Cochrane Library, ULAKBIM, EBSCOhost and Google Scholar, which can be accessed from 8 database, research conducted between January 1, 2007 and December 15, 2017 were examined. In the study Turkish and English “care”, “central venous catheter”, “infection”, “catheter related infection”, “catheterization”, “nursing care” key words have been used. In this context; national and international studies that are in line with the inclusion criteria were reviewed and 40 publications were evaluated.
RESULTS: In the articles included in the review; 11 were prospective, 8 were randomized controlled, 5 were retrospective, 3 were observational, 3 were descriptive, 3 were semi-experimental, 2 were prospective, randomized controlled experimental, 2 were prospective. prospective-observational-interventional-intermittent time series, methodological, cross-sectional, single-group, pre-test-posttest, semi-experimental, retrospective-quasi-experimental research design has. According to the research results, 2%, 4% chlorhexidine, povidone iodine, octenidine hydrochloride were used in skin antisepsis; use of maintenance packs for catheter placement and maintenance; chlorhexidine gluconate-impregnated sponge wrap, polyurethane transparent film cover, gauze and microporous tapes SVK dressing; chlorhexidine was used in the patient bath.
DISCUSSION AND CONCLUSION: As a result of this systematic review, the use of chlorhexidine solution in the skin antisepsis, the use of chlorhexidine-impregnated sponge windings and transparent film wraps for the closure of the catheter area of SVK, care and placement packages to the patients by various disciplines and the preference of the chlorhexidine solution for patient bath are among the effective nursing care applications and catheter-related infection may be useful in the prevention of use.

GİRİŞ ve AMAÇ: Akut intoksikasyon hayatı tehdit eden klinik tablodur. Bu yüzden hastaların yoğun bakım ünitelerinde (YBÜ) takibi gerekmektedir. Bu çalışmada YBÜ’sinde akut intoksikasyon tanısı ile takip edilen olguların sıklığını, demografik özelliklerini, intoksikasyon etkenlerini ve mortalite oranlarını değerlendirmeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 1 Nisan 2014-31 Mart 2018 tarihleri arasında YBÜ’ne kabul edilen hastaların kayıtları retrospektif olarak incelendi ve akut intoksikasyon tanılı hastalar çalışmaya alındı.
BULGULAR: Çalışmaya dahil edilen 300 hastanın yaş ortalaması 28.36±12.3 idi ve olguların %68.7’si (206 hasta) kadın, %31. 3’ü (94 hasta) erkekti. Yaş gruplarına göre dağılımı %37.3 (112 hasta) oranıyla en sık 21-30 yaş arasında, %3.7 (11 hasta) oranıyla en az 61 yaş ve üzerindeki yaş grubunda izlendi. Hastaların %94.3’ünün (283 hasta) suisid amaçlı ilaç ve/veya kimyasal madde aldıkları, %5.7’sinin (17 hasta) ise yanlışlıkla veya kaza sonucu maruziyetlerinin olduğu saptandı. Hastaların %88’i ilaç intoksikasyonu, %6.3’ü kimyasal madde, %4’ü mantar intoksikasyonu, %1.4’ü uyuşturucu madde alımı, %0.3’ü yılan sokması gibi nedenlerden dolayı akut intoksikasyon tanısı ile YBÜ’ne kabul edildi. Hastaların en sık (55 hasta) antidepresan grubu, daha sonra nonsteorid antiinflamatuar ilaç grubu (38 hasta), analjezik grubu (37 hasta), antigribal ilaçlar (34 hasta) aldığı ve intoksikasyoun en sık yaz mevsiminde (%29.7) gerçekleştiği saptandı. Antidepresan grupta en sık trisiklik antidepresan ilaçlar, analjezik grubunda en sık parasetamol, antiepileptik grubunda en çok karbamazepin, antigribal ilaçlardan ibuprufen+klorfeniramin kombinasyonu, antipsikotiklerden ketiapin, anksiyolitiklerden alprazolam, oral antidiyabetik grubunda metformin, proton pompa inhibitörü alan hastalardan pantoprazol en sık intoksikasyon etkeni olan ajanlardır. Vakaların YBÜ’de ortalama yatış süresi 1.39±1.57 gün, mortalite oranı ise %0.67 idi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Akut intoksikasyon vakaları ciddi bir klinik tablo oluşturabileceği için yoğun bakım ünitelerinde takip edilmelidir. Bu hastalarda toksikasyona neden olabilecek ilaç ve/veya kimyasal en kısa sürede saptanmalı, oluşabilecek yan etkilere karşı dikkatli olunmalı ve hızlıca tedaviye başlanmalıdır.

INTRODUCTION: Acute intoxication is a life-threatining clinical issue. Therefore the patients need follow up in the intensive care unit (ICU). In this study we aimed to evaluate incidence, demographic characteristics, intoxication agents and mortality rate of the cases diagnosing acute intoxication in our ICU.
METHODS: Between 1 April 2014 to 31 March 2018, the patients’ records were retrospectively analyzed and the patients diagnosed with acute intoxication were included in this study.
RESULTS: Mean ages of 300 patients included were 28.36±12.3 years, there were 68.7% (206 patients) female and 31.3% (94 patients) male. According to age groups, most patients in 21-30 years group with 37.3% (112 patients) rate and the least in ≥61 years group with 3.7% (11 patients) rate. It was detected that 94.3% (283 patients) of cases took drugs and/or chemical matter for suicide attempt, 5.7% (17 patients) of cases influenced by exposure or accidentally. Patients accepted to ICU owing to medicine intoxication (88%), chemical matter intoxication (%6.3), mushroom intoxication (4%), drug abuse (1.4%) and snakebite (0.3%). According to medicine groups; patients took most common antidepressants (55 patients), subsequent to nonsteroid antiinflamatory drugs (38 patients), analgesics (37 patients), influenza medicine (34 patients) and intoxication occured most frequently in summer (29.7%). Tricyclic antidepressants were the most common intoxication-affecting agent in the antidepressant group, paracetamol in the analgesic group, carbamazepine in the antiepileptic group, ibuprofen+chlorpheniramine combination in the anti-depressant drugs, quetiapine in the antipsychotics, metformin in the oral antidiabetic group, pantoprozol in the proton pump inhibitor group. Duration of hospitalization in ICU of cases was 1.39±1.57 days and mortality rate was 0.67%.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Acute intoxication cases could be severe, hence they should be followed in ICU. In these patients group, medicine and/or chemical causing toxication should be detected as soon as possible, be careful about possible side effects and treatment should be started immediately.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çalışmamızda çekal ligasyon-perforasyon(CLP) işlemi ile sepsis oluşturduğumuz rat modellerinde hipoterminin yaşam süresi, C-reaktif protein (CRP), prokalsitonin ve lökosit düzeyi üzerine etkisinin araştırılması amaçlanmıştır
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışma Wistar Abino türü 50 adet erkek erişkin ratlar üzerinde yapıldı. Sepsis oluşturulması için çekal ligasyon perforasyon işlemi kullanıldı. Sepsis oluşturulduktan sonra ratlar hipotermik sham, hipotermik septik (320C -340C) ve normotermik sham, normotermik septik (360C -380C) gruplar olarak randomize edildi. Tüm gruplardaki ratlardan çalışmanın başında (0. Saat) ve 6. saatte kuyruk kanları alınarak CRP, prokalsitonin, lökosit düzeylerine bakıldı ve yaşam süreleri kaydedildi. İşlem sırasında tüm ratlar intraperitoneal 10 ml/ kg % 0,9 NaCl ile resüsite edildi.
BULGULAR: Yaşam süresi açısından hipotermik septik grup ile normotermik septik grup arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık saptandı (hipotermik septic grup 24,308 ± 20,208 saat, normotermik septic grup 15,893±13,519 saat, p<0,039). CRP ve prokasitonin değerleri açısından tüm gruplarda zamana bağlı değişimde istatistiksel olarak fark saptanmadı. Lökosit değerleri açısından ise normotermik septik ve hipotermik septik gruplar arasında zamana bağlı değişimde fark saptanmazken, normotermik sham grubunda lökosit değerlerinin zamana bağlı değişimi hipotermik sham grubuna göre daha fazlaydı (p<0,005).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Deneysel sepsiste hipoterminin sağ kalım süresi üzerine olumlu etkileri olduğu söylenebilir ancak enfeksiyon belirteçleri üzerine etkisi net değildir ve daha fazla çalışmaya ihtiyaç vardır.

INTRODUCTION: This study aimed to determine the effect of hypothermia on survival time, C-reactive protein (CRP), procalcitonin and leukocyte level rat models of sepsis with cecal ligation-perforation.
METHODS: After formation of the sepsis, the rats were randomized as hypothermic sham, septic (320C -340C) and normothermic sham, septic (360C -380C ). At the beginning of study (0 h) and at 6th hour blood was taken from all rats in all groups; CRP, procalcitonin, leukocyte levels were measured and the survival time of rats in all groups was recorded.
RESULTS: A statistically significant difference was found between the hypothermic and normothermic septic group in terms of survival time (Hypothermic septic 24,308 ± 20,208, normothermic septic group 15,893 ± 13,519 h, p<0,039). There was no statistically significant difference for time-dependent changes of CRP and PCT in all groups. In terms of leukocyte values, there was no difference in the time-dependent changes between the normothermic and hypothermic septic groups, time-dependent changes of leukocyte counts in the normothermic sham group were greater than that of the hypothermic sham group (p<0,05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: It can be suggested that hypothermia in experimental sepsis might have positive effects on survival but the effect on the markers of infection is unclear and further studies are needed

GİRİŞ ve AMAÇ: Erken enteral immünonütrisyon, sitokinlere bağlı oluşan stres yanıtta değişiklikler oluşturarak, sistemik inflamatuar yanıttan, sepsise doğru gelişen dinamik süreçte optimal bir inflamatuvar ve immün yanıt oluşturup, sağkalımı arttırmada etkilidir. Çalışmamızda, kritik hastalarda standart ve glutamin içeren ürünlerin erken ve geç enteral beslenme rejiminde inflamatuvar yanıta etkilerini araştırdık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ventilatör desteği gereksinimi olan 30-60 yaş arası, 40 hasta randomize edilip dört gruba ayrıldı. Grup SE; standart erken enteral, SG; standart geç enteral İE; erken enteral immünonütrisyon, İG; geç enteral immünonütrisyon grubu olarak belirlendi. Erken enteral gruplara 24 saat içinde nütrisyon başlanırken, geç gruplara 72 saat sonra başlandı. Hasta yatışlarının 1. 5. ve 7. günlerinde, prealbümin, albümin, CRP, IL-6, IL-10, APACHE-II skorları ve mortalite oranları değerlendirildi.
BULGULAR: Grupların demografik özellikleri ve günlük kalori alımları arasında fark bulunmadı. SE grubunda, prealbümin değerlerinde azalma saptandı (p<0,05). CRP değerlendirildiğinde, İE ile İG gruplarında, SG grubuna göre azalma saptanmasına rağmen, SE grubuna göre fark olmadığı görüldü. Bununla birlikte SE grubunda ise 5.ve 7. günlerde artış gözlendi (p<0,05). IL-6 düzeyleri açısından, İE, SE ve İG gruplarının SG’ye göre 5 ve 7.günlerde anlamlı düzeyde azalma gösterdiği saptandı. IE grubunda ayrıca, 7. günde İG ve SE gruplarından daha düşük IL-6 değerleri tespit edildi (p<0,05). IL- 10 düzeylerinin İG grubunda, 5. ve 7. günlerde arttığı saptandı ve yine İG grubunda SG’ye göre, APACHE-II skorlarında 5. günde artma saptandı. Mortalite oranları açısından fark saptanmadı
TARTIŞMA ve SONUÇ: Yoğun bakım hastalarında glutaminden zengin erken enteral immünonütrisyon uygulamasının, biyokimyasal parametreleri ve mortaliteyi etkilememesine rağmen sistemik inflamatuar yanıtı belirgin derecede baskıladığı kanaatine varıldı

INTRODUCTION: Early enteral immunonutrition effects stress response that depend on cytokines, make an optimal inflammatory and immune response at dynamic process of SIRS through sepsis. In our study, we examined the inflammatory response of standard and glutamine products on early and late nutrition regimen.
METHODS: Between 30-60 years old, 40 patients who need ventilation support, divided into 4 groups with randomization. We defined groups as: SE, standard early enteral; group SG, standard late enteral; IE, early enteral immunonutrition and IG, late enteral immunonutrition. In early enteral nutrition groups, nutrition started within first 24 hours of treatment, late groups started after 72 hours. Prealbumin, albumin CRP, IL-6, IL-10, APACHE-II and mortality were calculated.
RESULTS: There were no differences in demographic values. We detected a decrease for prealbumin level in group SE (p<0,05). There was a decrease in CRP levels in group IE and group IG compared to group SG. In SE, there was an increase at 5th and 7th days (p<0,05). In terms of IL-6 levels, we detected a decrease for IE, SE, IG groups when compared to SG. In IE group, there was diminished IL-6 levels compared to IG and SE group at the 7th day. IL-10 levels of IG group increased at 5th and 7th days. APACHE-II scores were higher for IG group when compared to SG at 5th day. There was no difference detected for mortality
DISCUSSION AND CONCLUSION: It’s concluded that glutamine rich early enteral immunonutrition efficiently suppress systemic inflammatory response, without effecting mortality and biochemical parameters.

GİRİŞ ve AMAÇ: Yoğun bakım ünitelerinde uzun yatış, maliyetin artması, kaynakların kullanılması, hasta mortalite ve morbiditesi ile sonuçlanan ciddi bir problemdir. Bu çalışmada yoğun bakım ünitesinde yatış süresinin uzamasına etki eden faktörlerin tartışılması amaçlandı.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 2015-2017 yılları arasında 14 günden uzun yatan 219 hasta retrospektif olarak incelendi. Yaş, cinsiyet, yatış nedeni, yatış süresi, mekanik ventilasyon süresi, renal replasman tedavisi ihtiyacı, trakeotomi, kan transfüzyonu ihtiyacı, inotropik ve vazopresör ilaçların kullanımı ve tanımlanmış enfeksiyon varlığının yatış süresi üzerine etkileri incelendi.
BULGULAR: Uzun yatan hasta oranı tüm yatışların %14.56’sı idi. Yaş ortalaması 64.74±18.18 yıldı ve kalış süresinin uzamasında belirleyici bir faktör olarak bulundu (p=0.006). Erkek hastaların oranı %63.47 idi ve tüm hastaların % 67.58’si cerrahi dışı nedenlerden dolayı kabul edilmişti. Cinsiyet (p=0.73) ve yatış nedeni (p=0.629) yatış süresini etkileyen faktörler olarak saptanmadı. Yüksek APACHE II skoru (p=0.000), mekanik ventilasyon süresi (p=0.025), renal replasman tedavisi (p=0.000), trakeotomi (p=0.25), inotropik ve vazopresör ihtiyacı (p=0.015) yoğun bakım ünitesinde uzun yatış süresini etkileyen diğer faktörler olarak belirlendi. Mortalite tüm uzun yatışlarda % 67.13, yatış süresi 30 günden fazla olan hastalarda % 85.04 idi. Yatış süresi uzamış hastalarda mortalite anlamlı olarak yüksek bulundu (p=0.004).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Birçok nedenden dolayı yoğun bakım hastalarının yatış süreleri uzamakta ve bu durum yoğun bakım kaynaklarının verimli kullanılamamasının önemli nedenlerinden biri olarak karşımıza çıkmaktadır. Palyatif ve ara bakım ünitelerinin geliştirilmesi ve evde bakım hizmetlerinin yaygınlaştırılmasının yoğun bakım yatak uygunluk oranlarının arttırılmasında büyük rol oynayacağı kanısındayız.

INTRODUCTION: Prolonged stay in intensive care unit (ICU) is a serious problem resulting in increased cost, resource utilization, and patients’ morbidity and mortality. This study was aimed to discuss the factors affecting the prolonged stay in ICU.


METHODS: Between 2015-2017 yrs, 219 patients were evaluated retrospectively and the factors affecting of the prolonged stay in ICU were evaluated in respect of age, gender, the reason of admission, length of stay, duration of mechanical ventilation, requiring renal replacement therapy, tracheotomy, blood transfusion, inotropic and vasopressor agents and identified infection
RESULTS: The percentage of the prolonged stay in ICU was 14.56% of overall admissions. The mean age of the patients was 64.74±18.18 years and the age is a predictive factor for the prolonged stay (p=0.006). The percentage of the male patient was %63.47 and the 67.58% of all patients were admitted due to non-surgical reasons. Gender (p=0.73) and the cause of admission (p=0.629) were not predictive factors for the prolonged stay. High APACHE II score (p=0.000), duration of mechanical ventilation (p=0.025), renal replacement therapy (p=0.000), tracheotomy (p=0.25) and inotropic and vasopressor agents requirements (p=0.000) were the other predictors of the prolonged stay in ICU. The mortality was 67.13% and 85.04% respectively in all admissions and in patients staying more than 30 days in ICU. Mortality was significantly high in long-term patients (p=0.004).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Many reasons cause prolongation of ICU stay and this leads to the failure to use ICU resources efficiently. We are of the opinion that, the improvements in the intermediate and palliative care units and wide-spread home care facilities will play an impressive role in the increasing of ICU beds availability.

Pulmoner emboli teşhisi halen zordur, çünkü farklı semptom ve bulgular ile seyredebilmektedir. Bu olgular acil servislere şok, senkop veya kardiyopulmoner arrest ile gelebilmektedir. Kardiyopulmoner arrestlerin %70’inden fazlası akut myokard infarktüsü veya masif pulmoner emboli nedeniyle ortaya çıkmaktadır ve prognoz kötüdür.
Bu yazıda kardiyopulmoner resusitasyon gerektiren ve trombolitik ajan uygulanan masif pulmoner embolili iki hasta sunulmuştur. Hastalara 10 mg bolus şeklinde rekombinant doku tip plazminojen aktivatörü (alteplaz) uygulanmış ve ardından iki saat boyunca 90 mg intravenöz infüzyona devam edilmiştir. Trombolitik verilmesi sonrasında hızlı klinik ve hemodinamik iyileşme tespit edilmiş ve hastalar düzelme sonrasında hastaneden taburcu edilmiştir.
Kardiyopulmoner arrest gelişen hastalarda eğer altta yatan hastalığın masif pulmoner emboli olduğundan şüpheleniliyor ise, kardiyopulmoner resusitasyon ile birlikte trombolitik ajanlar da uygulanmalıdır. Bu prosedür, arrestin neden olduğu durumu tedavi edecek ve erken mikrodolaşım, serebral perfüzyonu iyi yönde etkileyecek ve nörolojik sekel oluşumunu engelleyecektir.

The diagnosis of pulmonary embolism is still difficult because it may occur with different symptoms and signs. These cases can apply to the emergency department with shock, syncope or cardiopulmonary arrest. More than 70 percent of cardiopulmonary arrest cases are caused by acute myocardial infarction or massive pulmonary embolism and its’ prognosis is poor.
We present two cases of massive pulmonary embolism requiring cardiopulmonary resuscitation and administered thrombolytic agents. Two patients received 10 mg bolus of recombinant tissue-type plasminogen activator (alteplase) and followed by 90 mg intravenous infusion for two hours. Rapid clinical and hemodynamic improvement is occured after thrombolytic injection and the patients discharged from the hospital.
In the suspection of massive pulmonary embolism in cardiopulmonary arrest cases, thrombolytic agents should be administered with cardiopulmonary resuscitation. This procedure will treat the condition caused by arrest and also shown to have beneficial effects on the early microcirculatory cerebral reperfusion and prevent neurological sequelaes.

Akut respiratuar distres sendromu (ARDS) olan hastalarda başta barotravma olmak üzere birçok neden pnömotoraks gelişmesine neden olabilir. ARDS'li hastalarda pnömotoraksın erken tanısı kritik önem taşır. Pnömotorakstan şüphelenildiğinde genellikle ilk tanı aracı olarak göğüs radyografisi tercih edilir. Son yıllarda kritik hastada pnömotoraks tanısında ve birçok alanda ultrasonografi yoğun bakım hekimleri tarafından kullanılmaktadır. Burada 75 yaşında ARDS tanılı hastada göğüs radyografisi ile tanı konulamayan ancak tanısında ve takibinde USG kullandığımız pnömotoraks olgusu sunulmuştur.

In patients with acute respiratory distress syndrome (ARDS), many factors, especially barotrauma may cause pneumothorax pneumothorax. Early detection of pneumothorax in ARDS patients is critically important. When pneumothorax is suspected, chest radiography is usually preferred as the first line imaging modality. Recently, ultrasonography has been used by intensive care physicians in many fields, even as pneumothorax imaging. We present a 75 year-old female patient with ARDS complicated by pneumothorax that chest radiography did not detect but ultrasound used for diagnosis and follow-up.

Nekrotizan Enterokolit yenidoğanlarda gastrointestinal sistemle ilgili sıklıkla karşılaşılan problemlerden bir tanesidir. Çalışmanın amacı Nekrotizan Enterokolit tanılı yenidoğanlarda uygulanması gereken hemşirelik bakımının Neuman Sistemler Modeli yaklaşımı ve NANDA tanıları ile ele alınmasıdır. Hemşirelik sürecinin ilk aşamasında hastaya ilişkin veriler toplanmıştır. Toplanan veriler ile hastaya ait veriler, hastanın algıladığı stresörler, hemşirenin hastayla ilgili algıladığı stresörler belirlenmiş ve veriler özetlenmiştir. Verilerin toplanmasının ardından olguya NANDA tanıları doğrultusunda beş farklı hemşirelik tanısı konulmuş, her bir hemşirelik tanısı için beklenen hasta sonuçları, girişimler ve hemşirelik tanısı sonuçları belirlenmiştir. Bu olgu sunumunda, özellikle prematürelerde sıklıkla görülen Nekrotizan Enterokolit tanısı almış bir yenidoğanın mevcut ve olası sorunlarının çözülmesine ilişkin hemşirelik bakım planı yer almaktadır. Neuman Sistemler Modeli’nin hemşirelik bakımında kullanılması olguya planlı bir hemşirelik bakımı sunulmasını sağlar.

Necrotizing Enterocolitis is one of the most common problems with gastrointestinal system in newborns. The aim of the study is to evaluate the nursing care that should be applied in newborns diagnosed with Necrotizing Enterocolitis with Neuman Systems Model approach and NANDA nursing diagnoses. In the first phase of the nursing process, data about the patient were collected. The stressors perceived by the patient, the stressors perceived by the nurse and the patient were determined and the data were summarized. Following the collection of the data, five different nursing diagnoses were determined according to the NANDA diagnosis, and the expected patient outcomes, interventions and nursing diagnosis results were determined for each nursing diagnosis. In this case report, there is a nursing care plan for solving the present and possible problems of a newborn with necrotizing enterocolitis, which is frequently seen in premature infants. The use of Neuman Systems Model in nursing provides a planned nursing care.