AMAÇ: Keratokonus ve aksiyel miyopi arasındaki ilişkiyi incelemek ve ayrıca normal ve keratokonuslu gözlerde ultrason biyometri kullanarak ön kamara derinliği, aksiyel uzunluğu ve arka segment uzunluklarını karşılaştırmak.
MATERYAL VE METHOD: Bu çalışmada, 44 keratokonuslu ve 44 emetropik gözün refraksiyon ve oküler biyometrileri prospektif olarak değerlendirildi. Tüm olguların, ultrason biyometri ile aksiyel uzunluk ve ön kamara derinliği ölçümleri yapıldı. İstatiksel yöntemler, iki grubu karşılaştırmak ve herhangi bir ilişki olup olmadığını tespit etmek için kullanıldı.
SONUÇLAR: Aksiyel uzunluk, keratokonuslu grupta emetrop kontrol grubuna göre istatiksel olarak anlamlı bir biçimde daha uzundu. Ortalama aksiyel uzunluk, keratokonusta 23.83±0.72 mm ve emetropik grupta 22.81±0.66 mm idi (p= 0.001). Ortalama arka segment uzunluğu, keratokonusta 19.96±0.41 mm ve emetropik grupta 19.63±0.54 mm idi (p= 0.002). Keratokonuslu grup için ortalama keratometri, sferik eşdeğer ve görme keskinliği ile korele idi.
TARTIŞMA: Keratokonuslu gözler, emetrop gözlerden daha uzun ortalama aksiyel uzunluk ve arka segment uzunluğuna sahipti. Bu keratokonus ve aksiyel uzunluk arasında istatiksel bir ilişki olduğunu düşündürmektedir.

PURPOSE: To study the relationship between keratoconus and axial myopia and also to compare anterior chamber depth, axial lenght and posterior segment lenght in normal eyes and keratoconic eyes using ultrasound biometry.
MATERIALS AND METHODS: In this study, refraction and ocular biometry in 44 keratoconus eyes and 44 emmetropic eyes were evaluated prospectively. All subjects underwent axial length and anterior chamber depth measurement by ultrasound biometry. Statistical methods were employed to compare the two groups and to ascertain whether any associations exist.
RESULTS: The axial length significantly longer in the keratoconic group than in the emmetropic control group in a statistically significant fashion. The mean keratoconic axial length was 23.83±0.72 and 22.81±0.66 mm for the emmetropic group (p=0.001). The mean keratoconic posterior segment lenght was 19.96±0.41 and 19.63±0.54 mm for the emmetropic group (p=0.002). The mean keratometry for the keratoconic group correlated with spherical equivalence and visual acuity.
CONCLUSION: Keratoconic eyes have on average longer axial lengths and posterior segment lengths than emmetropic eyes. That suggest a statistical relationship between keratoconus and axial myopia.

Amaç: Keratokonus hastalarında gözyaşı fonksiyon testleri ve alt gözyaşı menisküs yüksekliğini değerlendirmek ve bu parametrelerin keratokonusun progresyonu ile ilişkisini belirlemek.
Gereç-Yöntem: Prospektif olarak yapılan bu çalışmaya 21 keratokonus hastasının 38 gözü (grup 1) ile 18 sağlıklı bireyin 36 gözü (grup 2) dahil edildi. Her 2 gruba da rutin oftalmolojik muayeneyi takiben korneanın topografik ve keratometrik ölçümleri, gözyaşı kırılma zamanı (GKZ) ve Schirmer testleri, ön segment optik koherans tomografisi (OCT) ile alt gözyaşı menisküs yüksekliği (AGMY) ölçümleri yapıldı. Her 2 gruptan elde edilen değerler istatistiksel olarak karşılaştırılarak, anlamlılık ve güvenilirlik bakımından incelendi.
Bulgular: Yaş ve cinsiyet açısından 2 grup arasında istatistiksel açıdan anlamlı bir farklılık yoktu (p>0.05). Ortalama Schirmer testi değerleri grup 1’de ve grup 2’de sırası ile 14.87±8.9 mm ve 16.77±8.1 mm idi (p=0.367). Grup 1 ve grup 2’de keratometrik güç ile Schirmer testi arasında korelasyon saptanmadı (grup 1: r=0.114, p=0.548, grup 2: r=0.151, p=0.972). Ortalama GKZ değeri grup 1’de 12.83±7.3 sn., grup 2’de 18.25±8.5 sn. idi (p=0.018). Keratometrik güç ile GKZ arasında grup 1’de negatif bir korelasyon gözlenirken, grup 2’de korelasyon gözlenmedi (grup 1: r=0.717, p=0.001, grup 2: r=0.235, p=0.212). Ortalama AGMY grup 1’de 265.30±112 μm, grup 2’de 313.29±167 μm idi (p=0.151). Grup 1 ve grup 2’de keratometrik güç ile AGMY arasında herhangi bir korelasyon saptanmadı (grup 1: r=0.001, p=0.997, grup 2: r=0.318, p=0.130).
Sonuç: Bu çalışmada keratokonus hastalarında gözyaşı hacminin normal olduğu, fakat gözyaşı film tabakası stabilitesinin normale göre azaldığı ve bu azalmanın keratokonusun ilerleme derecesi ile orantılı olduğu gözlendi.

Objective: To assess the tear function tests and the lower tear meniscus height in keratoconus patients and to evaluate the releationship of these parameters with the progression of keratoconus.
Material-Metods: Thirty-eight eyes (group 1) of 21 keratoconus patients and 36 eyes (group 2) of 18 healthy subjects were included in this prospective study. Both groups were performed corneal topographic and keratometric measurements, tear break up time (T-BUT) and Schirmer tests, measurement of the lower tear meniscus height (LTMH) with the anterior segment optic coherence tomography (OCT) after the ophthalmologic examination. The values obtained from both groups were compared and evaluated for statistical significance and reliability.
Results: There were no statistically significant difference between age and gender in 2 groups (p>0.05). The mean Schirmer test values were 14.87±8.9 mm, and 16.77±8.1 mm in group 1 and group 2 respectively (p=0.367). There was not any correlation between the keratometric power and the Schirmer test in group 1 and group 2 (grup 1: r=0.114, p=0.548, grup 2: r=0.151, p=0.972). The mean TBUT value was 12.83±7.3 sec. in group 1, and 18.25±8.5 sec. in group 2 (p=0.018). There was a negative correlation between the keratometric power and the TBUT in grup 1, however there was no correlation in group 2 (grup 1: r=0.717, p=0.001, grup 2: r=0.235, p=0.212). The mean LTMH was 265.30±112 μm in group 1 and 313.29±167 μm in group 2 (p=0.151). There were no correlation between the keratometric power and the LTMH in group 1 and group 2 (grup 1: r=0.001, p=0.997, grup 2: r=0.318, p=0.130).
Conclusions: In this study it was shown that keratoconus patients have normal tear volume, but reduced tear film stability according to normals and this reduction is relate to the progression of keratoconus.

AMAÇ: Lens korunarak pars plana vitrektomi (PPV) yapılmış ve komplike katarakt gelişmiş gözlerde ön kamara sağlayıcısı (ÖKS) ile fakoemulsifikasyonun sonuçlarını değerlendirmek.
GEREÇ ve YÖNTEM: PPV ameliyatı sonrası komplike katarakt gelişen 20 hastanın 20 gözü çalışma kapsamına alındı. Saydam korneal kesili fakoemulsifikasyon ile katarakt cerrahisi ve katlanır göz içi lens implantasyonu yapıldı. Cerrahi süresince grup 1’de ÖKS kullanılırken grup 2’de kullanılmadı. Preoperatif ve postoperatif görme keskinliği ile peroperatif ve postoperatif komplikasyonları retrospektif olarak değerlendirildi.
BULGULAR: Fakoemülsifikasyon cerrahisi sırasında ön kamara sağlayıcısı ile sürekli infüzyon 12 (%60) gözde kullanılırken 8 (%40) gözde kullanılmadı. Fakoemulsifikasyon PPV’den ortalama 16.5 ± 9.2 (4-40) ay sonra yapıldı. Grup 1’de en iyi düzeltilmiş görme keskinliği (EDGK) preoperatif el hareketi ile 0.4 arasında değişirken postoperatif 1 metreden parmak sayma ile 1,0 arasında değişmekteydi. Grup 2’de preoperatif el hareketi ile 0.1 arasında değişirken postoperatif 1 metreden parmak sayma ile 0.8 arasında değişmekteydi. Grup 1’de peroperatif 1 gözde arka kapsül rüptürü gelişti, tüm olgularda ön kamara derinliği stabil seyretti. Grup 2’de ise peroperatif 8 gözde derin ön kamara nedeni ile fakoemülsifikasyon aşamasında güçlük yaşandı ve bir hastada iris sfinkter rüptürü, bir hastada da arka kapsül rüptürü gelişti. Grup 1 ‘de postoperatif dönemde 7 (%58,3) olguda hafif kornea ödemi, 2 (%16,6) olguda fibrin reaksiyon, 1 (%8,3) olguda göz içi lens desantralizasyonu, 4 (%33,3) olguda arka kapsül opasitesi gelişti. Grup 2’de ise postoperatif dönemde 5 (%62,5) olguda hafif kornea ödemi, 1 (%12,5) olguda fibrin reaksiyon ve 2 (%25) olguda arka kapsül opasitesi gelişti.
SONUÇ: Pars plana vitrektomi sonrası gelişebilen komplike katarakt kapalı bir sistem olan fakoemulsifikasyon ile güvenilir bir şekilde tedavi edilebilir. ÖKS ile sürekli infüzyon ile cerrahi sırasında ön kamara derinliği stabilize edilip daha güvenli cerrahi yapılabilir.

PURPOSE: To evaluate the outcomes of phacoemulsification with anterior chamber maintainer for the complicated cataract in vitrectomized eyes. MATERIALS AND METODS: Twenty eyes of the 20 cases who developed complicated cataract after PPV were included in the study. Phacoemulsification with clear corneal incision and foldable intraocular lens implantation was performed. In group 1, anterior chamber maintainer (ACM) was used during phacoemusification and in group 2, ACM was not used. Preoperative and postoperative visual acuity, peroperative and postoperative complications were reviewed retrospectively.RESULTS: Anterior chamber maintainer was used during the surgery in 12 (60%) cases and was not used in 8 (40%) cases. Phacoemulsification was performed 16.5±9,2 (4-40) months after PPV. Best corrected visual acuities were between hand motions and 0.4 preoperatively and between counting fingers from 1 meter and 1.0 postoperatively in group 1. Best corrected visual acuities were between hand motions and 0.1 preoperatively and between counting fingers from 1 meter and 0,8 postoperatively in group 2. Posterior capsule was ruptured in 1 eye peroperatively in group 1. In group 2, phacoemulsification was more difficult due to deep anterior chamber in 8 eyes and intraoperative complications were iris sphincter rupture in 1 eye and posterior capsule rupture in 1 eye. Mild corneal edema in 7 (58,3%) eyes, fibrin reaction in 2 (16,6%) eyes, intraocular lens decentralization in 1 (8,3%) eye and posterior capsule opacification in 4 (33,3%) eyes were the postoperative complications in group 1. Mild corneal edema in 5 (62,5%) eyes, fibrin reaction in 1 (12,5%) eye and posterior capsule opacification in 2 (%25) eyes were postoperative complications in group 2. CONCLUSION: Complicated cataracts which may develop after PPV can be treated safely with phacoemulsification. Continuous irrigation during the surgery may provide a stable anterior chamber and prevents surgical complications.

Amaç: Katarakt cerrahisi ile akomodatif göz içi lensi (GİL) uygulanan hastaların görme fonksiyonlarının değerlendirilmesi.

Gereç ve Yöntem: Kliniğimize başvuran 15 katarakt hastasının 30 gözüne simültane bilateral fakoemülsifikasyon sonrası Crystalens HD akomodatif GİL implante edildi. Dominant gözün emetrop, dominant olmayan gözün ise 0,75 diyoptri (D) miyop olması hedeflendi. Hastaların ameliyat sonrası erken dönemde, 1., 2., 3.ay ve daha sonra da 3 aylık aralıklarla rutin göz muayeneleri yapıldı. Takip süresi ortalama 23,1 ± 2,6 ay oldu. Binoküler ve monoküler düzeltilmemiş uzak ve yakın görmeleri ve ayrıca uzak düzeltilmiş uzak ve yakın görme keskinlikleri incelendi.

Bulgular: Ameliyat sonrası 1.ayda sferik ve astigmatik refraksiyon ortalamaları 0,00 ± 1,03 D ve -0,82 ± 0,47 D olarak bulundu. Hastaların düzeltme yapılmamış monoküler yakın görme keskinliklerinin ortalaması 0,05 ± 0,92 logMAR (minimum rezolüsyon açısının logaritması) uzak düzeltmeli monoküler yakın görme keskinliği ortalaması 0,13 ± 0,92 logMAR olarak ölçülmüştür. Hastaların düzeltme yapılmamış binoküler yakın görme keskinliklerinin ortalaması 0,03 ± 1,00 logMAR, uzak düzeltmeli binoküler yakın görme keskinliği ortalaması 0,10 ± 1,00 logMAR olarak ölçülmüştür. Binoküler ve monoküler düzeltmeli ve düzeltmesiz yakın görme ölçümleri arasındaki fark istatistiksel anlamlı bulundu (p=0,004, p=0,005). Ameliyat sonrası 1.ay sonuçları ile 6., 12. ve 18.ay sonuçları karşılaştırıldı ve istatistiksel anlamlı fark bulunmadı (p>0,05).

Sonuç: Simültane bilateral akomodotif GİL implantasyonu sonucunda, hastaların yakın görme keskinliklerinde erken dönem ve 18. ay takiplerinde belirgin bir artış gözlenmiştir. Özellikle bu tür akomodatif lenslerin uygun hastalarda binoküler uygulanmasının hasta memnuniyetini arttıracağına inanmaktayız.

Purpose: To analyze the visual functions of the patients who had cataract operations and accommodative intraocular lens (IOL) implantations.

Material and Methods: Simultaneous bilateral phacoemulsification operations and Crystalens HD accommodative IOL implantations were performed to 30 eyes of 15 patients who had come to our clinic with bilateral cataracts. Dominant eyes were planned to be emmetropic and non-dominant eyes were planned to be 0.75 diopters (D) myopic. Postoperative early examinations and 3 month interval routine eye and refractive examinations were performed. Mean follow-up time was 23.1 ± 2.6 months. Uncorrected and far corrected, monocular and binocular far and near visual acuities were analyzed.

Results: At the first postoperative month, mean spherical and cylinder refractions were 0.00 ± 1.03 D and -0.82 ± 0.47 D respectively. Mean uncorrected and corrected monocular near visual acuity were 0.05 ± 0.92 and 0.13 ± 0.92 logMAR (logaritm of minimum angle of resolution) respectively. Mean uncorrected and corrected binocular near visual acuity were 0.03 ± 1.00 and 0.10 ± 1.00 logMAR respectively. Statistically significant differences were observed between the uncorrected and corrected, monocular and binocular near visual acuities (p=0.004, p=0.005 respectively). Results of first month postoperative examinations were compared with the results of 6., 12., and 18. month examinations, no statistically significant difference was observed. (p>0.05)

Conclusions: As a result of simultaneous bilateral accommodative IOL implantations, significant increase was observed in the near visual acuities of the patients in the early postoperative period and 18 months follow-up. We believe binocular implantation of these kinds of accommodative IOLs to appropriate patients would increase the patient satisfaction.

Amaç: Psödofakik bulloz keratopati (PBK) tedavisinde descemet soymalı otomatize endotelyal keratoplastinin (DSAEK) sonuçlarını ve komplikasyonlarını değerlendirmek.
Materyal ve Metod: Kliniğimizde Eylül 2010 – Ocak 2012 tarihleri arasında PBK tanısı ile DSAEK uygulanan 20 hastanın 20 gözü çalışmaya alındı. Hastaların ameliyat öncesi ve sonrası en iyi görme keskinliği (EİGK), refraksiyon değerleri, endotel hücre yoğunluğu, greftin konumu değerlendirildi. Komplikasyonlar ve uygulanan tedaviler kaydedildi.
Bulgular: Onbiri kadın, 9’u erkek 20 hastanın ortalama yaşı 71.44±7.55 yıl (56-83 yıl), ortalama takip süresi 11.35±3.90 ay (3-16 ay) idi. Ameliyat öncesi EİGK ortalaması 0.04±0.044 iken 12. ayda 0.55±0.22 idi (p=0.001). Endotel hücre yoğunluğu 12. ayda ortalama 1508.42 ± 254.82 hücre/mm² idi. Beş hastada greft ayrışması izlendi. Bir hastada greft yetmezliği görüldü.
Sonuç: DSAEK, öğrenme eğrisi dik, farklı komplikasyonları olan bir teknik olmasına rağmen daha hızlı rehabilitasyon sağlanması nedeni ile endotel hastalıklarının tedavisinde PK’ya alternatif bir tekniktir.

Purpose: To evaluate the results and complications of descemet stripping automated endothelial keratoplasty (DSAEK) for treatment of pseudophakic bullous keratopathy (PBK)
Material and Methods: Twenty eyes of 20 patients who underwent DSAEK with a diagnosis of PBK in our clinic between September 2010 - January 2012 were included in this study. Pre- and postoperative best-corrected visual acuity (BCVA), refraction values, endothelial cell density, graft position were analyzed. Complications and treatments were recorded.
Results: Eleven female and 9 male 20 patients’ mean age was 71.44±7.55 years (56-83 years), and mean follow-up time was 11.35±3.90 months (3-16 month). Preoperative mean BCVA was 0.04±0.044, 12. months BCVA was 0.55±0.22 (p=0.001). Mean endothelial cell density was 1508.42 ± 254.82 cell/mm² at 12. months. Dislocation of graft lenticule occured in five patient. Graft failure occured in one patient.
Conclusion: DSAEK is an alternative technique with a more rapid rehabilitation due to PK for the treatment of endothelial diseases although a steep learning curve and different complications.

Amaç: Tek taraflı eksfoliasyon sendromlu (ES) olguların iki gözleri arasındaki korneal biyomekanik farklılıkların, kontrol grubu olgularıyla karşılaştırılması.
Gereç ve Yöntem: Kesitsel ve gözleme dayalı bu çalışmada, tek taraflı ES olan 30 olgu Grup A, bilateral ES tespit edilen 32 olgu Grup B ve sağlıklı 49 olgu Grup C olarak sınıflandırıldı. Olguların korneal histerezisleri (KH), korneal rezistans faktörleri (KRF), kornea kompanse göz içi basınçları (GİBcc) ve Goldmann ile korele GİB’ları (GİBg) Oküler respons analizörü (ORA) ile ölçüldü. Merkezi kornea kalınlığı (MKK) ölçümleri ise ultrasonik pakimetri ile yapıldı. ORA parametreleri açısından gözler ve gruplararası farkın varlığı araştırıldı.
Bulgular: Tek taraflı ES’lu olgularının eksfoliasyon materyali olan ve olmayan gözlerindeki KH sırası ile 8.6±2.1 mm Hg ve 9.1±1.7 mm Hg idi (p=0.004). Bu gruptaki olguların iki gözleri arasında KRF ve MKK açısından fark bulunmadı (her iki kıyaslama için P>0.05). GİBcc ES’lu gözlerde diğer göze nazaran anlamlı ölçüde yüksekti (19.3±2.9 mm Hg’ya karşılık 17.1±2.7 mm Hg) (P<0.001). Aynı şekilde GİBg, eksfoliasyon materyali tespit edilen gözlerde ortalama 17.2±3.3 mm Hg iken diğer tarafta 15.9±3.2 mm Hg olarak bulundu (P<0.001). Grup B ve C olgularının iki gözleri arasında incelenen ORA parametreleri ve MKK ölçümleri açısından anlamlı bir fark tespit edilmedi (tüm karşılaştırmalar için P>0.05).
Sonuç: Tek taraflı ES olgularının eksfoliasyon materyali tespit edilen gözlerinde KH anlamlı ölçüde düşüktür. Bu konuda yapılacak ileri çalışmalar; eksfoliasyon, oküler biyomekanik ve glokom ilişkisini aydınlatmaya yardımcı olacaktır.

Background: To compare the differences in corneal biomechanical parameters between the eyes of patients with unilateral exfoliation syndrome (ES), bilateral ES and normal subjects.
Methods: Thirty patients with unilateral ES (Group A), 32 bilateral ES patients (Group B) and 49 healthy subjects (Group C) were included in this cross sectional, non interventional study. Corneal hysteresis (CH), corneal resistance factor (CRF), corneal compansated intra ocular pressure (IOPcc) and Goldmann correlated IOP (IOPg) were measured using Ocular Response Analyzer (ORA). Central corneal thickness (CCT) was measured with an ultrasonic pachymeter. The differences in ORA parameters between eyes of study and control group participants were analyzed.
Results: In unilateral ES patients mean CH values for eyes with and without exfoliation material were 8.6±2.1 mm Hg and 9.1±1.7 mm Hg respectively (p=0.004). On the other hand, the difference in mean CRF and CCT between the two eyes of unilateral ES were not statistically significant (P > 0.05 for both comparisons). IOPcc was significantly higher in ES eyes than that of non ES eyes (19.3±2.9 mm Hg vs. 17.1±2.7 mm Hg) (P<0.001). Mean IOPg values were 17.2±3.3 mm Hg and 15.9±3.2 mm Hg respectively (P<0.001). None of the ORA parameters between the two eyes of Group B and C cases were significantly different (P > 0.05 for all comparisons).
Conclusions: In unilateral ES subjects, CH was found to be significantly lower in eyes with exfoliation. Further studies are needed to establish the relationships between exfoliation, ocular biomechanics and glaucoma.

Amaç: Anatomik olarak başarılı regmatojen retina dekolmanı (RRD) ameliyatından sonra görme rehabilitasyonunun sağlanamadığı olgularda, spektral domain optik koherens tomografi (OKT) yardımıyla retinadaki mikrostrüktürel değişiklikleri değerlendirmek ve bu değişikliklerin postoperatif görme keskinliği ile korelasyonunu saptamak.
Gereç ve Yöntem: Makulaları tutulmuş RRD nedeniyle kliniğe başvuran 43 hastanın 44 gözü çalışmaya alındı. Hastalar ameliyat sonrası 1, 3 ve 6 aylarda kontrole çağrıldı. Bütün postoperatif kontrollerde tam oftalmolojik muayenenin yanı sıra spektral domain OKT görüntüleri alındı. Ameliyat sonrası OKT’deki bulgular 4 grupta incelendi; Grup 1: düzgün bir fotoreseptor iç segment/dış segment (IS/OS) bileşkesi, Grup 2: devamlılığı bozulmuş fotoreseptor IS/OS bileşkesi, Grup 3: epiretinal membran (ERM), Grup 4: residüel foveal dekolman.
Sonuçlar: Ameliyat sonrası OKT bulguları incelendiğinde; grup 1’in 19 (% 43.2) gözden, grup 2’nin 15 (% 34.1) gözden, grup 3’ün 7 (% 15.9) gözden, grup 4’ün 3 (% 6.8) gözden oluştuğu gözlendi. Ortalama ameliyat sonrası düzeltilmiş en iyi görme keskinliği (DEGK) düzgün bir IS/OS hattı olan hastalarda diğer gruplara göre istatistiksel olarak belirgin (p<0.0001) yüksek saptandı. Gruplar arasında ameliyat sonrası ortalama DEGK karşılaştırıldığında; düzgün IS/OS hattı olan grupta, bozuk IS/OS hattı olan ve ERM’si olan gruba göre DEGK istatistiksel olarak anlamlı daha yüksek saptandı (sırasıyla p=0.0001 ve p=0.001). Ameliyat sonrası DEGK ile ilişkili istatistiksel olarak en önemli OKT bulgusu foveal fotoreseptör tabakasının bütünlüğü idi (r=0.656; p<0.001).
Tartışma: Spektral domain OKT foveal mikrostrüktürel değişikliklerin anlaşılmasını kolaylaştıran ve anatomik olarak başarılı RRD ameliyatlarından sonra görme keskinliğindeki değişikliklerin muhtemel sebeplerini açıklayan değerli bilgiler sağlar.

Purpose: To study the foveal microstructural changes that may explain incomplete visual recovery in eyes with anatomically successful repair of rhegmatogenous retinal detachments (RRD) using spectral domain optical coherence tomography (OCT) and to evaluate the correlation between foveal changes and postoperative visual acuity.
Material and Methods: Fourty-four eyes of 43 patients with macula-off RRDs were examined in our study. Patients were examined on first, third and sixth months postoperatively. The patients had a complete ophthalmological examination and OCT images were obtained at all postoperative visits. The postoperative OCT findings were classified in 4 groups: Group 1: continuous inner segment/outer segment (IS/OS) line, Grup 2: disrupted IS/OS line, Grup 3: epiretinal membrane (ERM), Grup 4: residual foveal detachment.
Results: Postoperative OCT findings showed that group 1 consisted of 19 eyes (43.2%), group 2 consisted of 15 eyes (34.1%), group 3 consisted of 7 eyes (15.9%) and group 4 consisted of 3 eyes (6.8%). The mean best corrected visual acuity (BCVA) was significantly higher (p<0.0001) with a continuous IS/OS line compared with the other groups. When we compare the mean postoperative BCVA among the groups; patients with a continuous IS/OS line had statistically significantly higher BCVA compared with the patients that had a disrupted IS/OS line and an ERM ( p=0.0001 and p=0.001 respectively). The postoperative BCVA was significantly correlated with the integrity of the photoreceptor IS/OS line postoperatively (r=0.656; p<0.001).
Discussion: Spectral domain OCT provides valuable information which helps the understanding of foveal microstructural changes and explains the possible causes of poor postoperative visual acuity in eyes with anatomically successful RRD repair.

Amaç: Periorbital veya medial kantal bölgede rhomboid fleple cilt onarımı yapılan hastalarda ameliyat sonuçlarını gözden geçirmek.
Gereç ve Yöntem: Bu çalışma periorbital ve medial kantal bölgede tümör eksizyonundan sonra rhomboid fleple defekt onarımı yapılan 18 hastayı (10 kadın, 8 erkek) içerdi. Hastaların ortalama yaşı 58 yıldı (yaş aralığı 22-78 yıl). Hastaların tıbbi kayıtları dermografik veriler, tümör özellikleri, cerrahi teknik ve postoperatif sonuçlar açısından gözden geçirildi.
Sonuçlar: Onaltı hastada bazal hücreli karsinoma, 2 hastada selim tümör vardı. Lezyon 8 hastada alt periorbital - malar bölgede, 8 hastada medial kantal bölgede, 2 hastada ise lateral periorbital bölgedeydi. Ortalama tümör çapı 8,9 mm (veri aralığı: 5 – 13,5 mm) idi. Rhomboid flep 14 hastada (%78) tek başına, 2 hastada (%11) nazojugal ilerletme flebi ve 2 hastada (%11) semisirküler fleple birlikte uygulandı. Bir hasta (%6) dışında, tüm hastalarda cilt defekti primer olarak kapatıldı. Ameliyattan sonra 3 hastada (%17) birer komplikasyon gelişti. Birer hastada ektropiyon ve piyojenik granuloma için ikincil girişime gerek duyuldu. Estetik sonuç tüm hastalarda tatminkardı. Ortalama izlem süresi 23 aydı (veri aralığı: 2-64 ay).
Tartışma: Rhomboid flep medial kantal ve periorbital bölgede tümör eksizyonundan sonra oluşan cilt defektlerinin onarımı için kullanılabilir. Büyük defektlerde rhomboid flep diğer fleplerle birlikte uygulanabilir. Ameliyattan sonra, hastaların çoğunda estetik ve işlevsel sonuçlar tatminkardır, cerrahi komplikasyonlar ve ikincil cerrahi gereksinimi seyrektir.

Purpose: To review the surgical results in patients who underwent an eyelid reconstruction with rhomboid flap after periorbital and medial canthal tumor excision.
Materials and Methods: This study included 18 patients (10 women, 8 men) who underwent eyelid reconstruction with rhomboid flap after periorbital and medial canthal tumor excision. Mean age of the patients is 58 years (age range: 22-78 years). The patient charts were reviewed for dermographic data, tumor features, surgical technique and postoperative results.
Results: Sixteen patients had basal cell carcinoma, 2 patients had benign tumor. The lesion was located in the inferior periorbital - malar area in 8 patients, in the medial canthal area in 8 patients and in the lateral periorbital area in 2 patients. Mean tumor diameter was 8,9 mm (range: 5-13.5 mm). Rhomboid flap was used alone in 14 patients (78%) and in combination with nasojugal advanced flap in 2 patients (11%) and semicircular flap in 2 patients (11%). The skin defect could be closed primarily in all patients, except one. A secondary surgical intervention was required for ectropion and pyogenic granuloma excision in 1 patient each. The aesthetic outcome was satisfactory in all patients. Mean follow-up time was 23 months (range: 2-64 months).
Discussion: Rhomboid flap can be used for medial canthal and periorbital eyelid reconstruction after tumor excision. This flap technique can be combined with other reconstruction methods for large defects. After surgery, aesthetic and functional results are satisfactory in most patients and, surgical complications and need for a secondary surgery are rare.

Amaç: Orbital selülit olgularında etyolojik faktörlerin, tanı, takip ve tedavi yöntemlerinin değerlendirilmesi.
Gereç ve Yöntem: Kliniğimizde 2009-2011 yılları arasında orbital selülit tanısıyla takip edilen olguların tıbbi kayıtları retrospektif olarak incelendi. Hastaların yaşları, oftalmolojik muayene bulguları, laboratuar ve görüntüleme tetkik sonuçları, hastalara uygulanan tedavi yöntemleri ve tedavi sonuçları değerlendirildi.
Bulgular: Yaş ortalamaları 9,7 yıl (6 ay-25 yıl) olan, 7’si erkek 4’ü kadın toplam 11 hasta çalışmaya alındı. Hastaların tümünde ilk başvuruda kapak ödemi, kızarıklık ve oküler ağrı mevcuttu; buna 3 hastada kemozis, 6 hastada bakış kısıtlılığı, 4 hastada relatif afferent pupil defekti ve proptozis eşlik ediyordu. Orbital selülitin, 10 hastada (%90,9) paranazal sinüzite ikincil geliştiği tespit edildi, kalan 1 hastada sadece üst solunum yolu enfeksiyonu öyküsü vardı. Sinüs enfeksiyonu biri hariç hepsinde etmoidal ve maksiler sinüste lokalizeydi. Laboratuar tetkiklerinde 8 hastada lökositoz mevcuttu. Radyolojik görüntülemede abse oluşumu izlenen 8 hastanın 7’sinde cerrahi drenaj uygulandı. Diğer hastalar sadece medikal tedaviyle takip edildi. Hastaların tümü görme kaybı ya da hayati komplikasyonlar gelişmeden iyileşti.
Sonuç: Orbital selülit olguları, ortaya çıkabilecek komplikasyonlar bakımından mutlaka görüntüleme tetkikleri ile takip edilmeli, abse tespit edilen hastalar antimikrobiyal tedavinin yanında cerrahi tedavi açısından da değerlendirilmelidir.

Purpose: To evaluate the etiological factors; diagnosis, follow up and treatment procedures in cases with orbital cellulitis.
Material and Method: A retrospective review was performed on medical records of patients with orbital cellulitis treated between 2009 and 2011 in our clinic. The patients were studied for age, ophthalmologic examination features, laboratory and radiology results, treatment modalities and the response to these treatments.
Results: Seven male, 4 female 11 patients were participated in the study having an average age of 9,7 years (6 months-25 years). All patients had eyelid oedema, hyperemia and ocular pain; with chemosis in 3, gaze restriction in 6, relative afferent pupillary defect and proptosis in 4 cases. Orbital cellulitis was observed to occur secondary to paranasal sinusitis in 10 patients (90,9%) and 1 patient had only history of superior respiratory tract infection. Sinus infection was localized in ethmoid and maxillary sinuses in all except one case. Laboratory tests showed leukocytosis in 8 patients. Surgical drainage was performed in 7 of 8 patients with abscess formation observed by radiological imaging. The remainder of the patients were followed with sole medical treatment. All patients recovered without any vision loss or life threatening complication.
Discussion: Orbital cellulitis cases must be followed with radiologic imaging for any complication that may occur and patients with abscess should be evaluated for surgical drainage besides antimicrobial treatment.

Katarakt cerrahisindeki gelişmeler bu tip operasyonlardaki önemli komplikasyonları oldukça azaltmıştır. Mikroinsizyon katarakt cerrahisinin (MİCS) (2 mm’nin altı insizyon) başlaması, cerraha daha iyi astigmat ve yüksek sıralı aberasyonların kontrolü ve her ikisinin de azaltılması olanağı sağlanmaktadır. Multifokal lenslerin çok başarılı sonuçlar verdiğine inanılmakla birlikte, limitleri olduğu da bilinmektedir. Akomodatif GİL implantasyonu presbiyopi tedavisinin bir opsiyonudur. Akomodatif GİL’ler katarakt çıkarıldıktan sonra siliyer kasın devam eden fonksiyonunu kullanarak çalışırlar. Akomodatif GİL’ler, multifokal GİL’lerin optik yan etkilerinden kaçınmak için tasarlanmıştır. İki ana tasarım konsepti mevcuttur. Birincisi, aksiyel hareket konsepti, bir veya iki lensin öne aksiyel hareketi ile akomodasyon yeteneğini oluşturmak. İkincisi ise, kurvatür değiştiren dizaynlar, küçük bir yer değiştirme hareketi ile önemli bir akomodasyon sağlamak için tasarlanmıştır. Gelecekte akomodatif GİL’lerde astigmat ve yüksek order aberasyonların düzeltilmesine ihtiyaç vardır.

Technical progress has decreased the incidence of severe complications with this type of surgery. The introduction of micro incision cataract surgery (MICS) (sub- 2.0 mm incision) may allow the surgeon to achieve better postoperative control of astigmatism and higher-order aberration (HOAs) with minimum induction of both. It is believed that the multifocal lenses provide very successful results, however, there are limitations to these. Implantation of accommodating intraocular lenses (IOLs) is an option to treat presbyopia. The IOLs work by using the continued functionality of the ciliary muscle after cataract removal. Accommodating IOLs were designed to avoid the optical side effects of multifocal IOLs. Two main design concepts exist. First, axial shift concepts rely on anterior axial movement of one or two optics creating accommodative ability. Second, curvature change designs are designed to provide significant amplitudes of accommodation with little physical displacement. Accommodative IOLs to correct astigmatism and high order aberrations in the future are needed.

Son yıllarda biber gazı, hem siviller tarafından öldürücü olmayan bir kendini koruma spreyi olarak, hem de kolluk güçleri tarafından toplumsal gösterilerde kullanılabilmektedir. Biber gazına maruz kalan insanlar, akut olarak şiddetli ağrı, blefarospazm, göz yaşarması ve kimi zaman bulanık görme ve hatta geçici körlük nedeniyle panik ve dezoryantasyon yaşamaktadırlar.
Biber gazınının özellikleri, etki mekanizması ve bu maruziyetin diğer oküler kimyasal hasardan farklı yönleri hakkında bilgi sahibi olunması, oftalmologların acil yardım ve uygun tedavi konusunda zamanında ve doğru müdahalelerde bulunabilmeleri için önemlidir.

Recently pepper spray has been used by both civilians as a non-lethal personal defense spray and law enforcement agencies in population movements. People exposed to pepper spray experience panic and disorientation due to acute severe pain, blepharospasm, tearing and sometimes blurred vision and even temporary blindness.
Having knowledge about the properties and mechanism of action of pepper spray and different aspects of this exposure from other ocular chemical injuries is important for timely and correct interventions and appropriate management of the condition by the ophthalmologists in emergency care.

Yetmiş iki yaşında kadın hastaya sağ göz nazal pterjium nedeniyle mitomisin C ile konjoktival otogreft cerrahisi uygulandı. Ameliyat sonrası dönemde yarıklı lamba muayenesi ile konjonktival otogreftin soluk ve avasküler olduğu görüldü. Ameliyat sonrası beşinci günde greftin ters olarak implante edildiği, nekroze olduğu tespit edildi ve greft alındı. Biz burada bu nadir komplikasyonun neden ve olası engelleyici önlemlerini tartışmaktayız.

A 72 year-old female underwent surgery for nasal pterygium in the right eye. Conjunctival autograft with Mytomycine-C was performed. In the postoperative period slit lamp examination revealed a pale and avascular appearance of the conjunctival graft. On postoperative fifth day inverse graft implantation and graft necrosis was diagnosed. The graft was removed. We herein discuss the reason and possible preventive measures of this unusual outcome.

Keratokonus tanısı ile sağ gözüne kollajen çapraz bağlama tedavisi uygulanan 33 yaşındaki kadın hasta tedavi sonrası 2. günde sağ gözünde ağrı, kızarıklık, fotofobi, bulanık görme şikayeti ile başvurdu. Korneadan alınan sürüntü materyalinde ve bandaj kontakt lenste Stafilokok epidermidis üredi. Antibiyotik duyarlılık testi sonuçlarına göre hasta saat başı topikal güçlendirilmiş vankomisin ve %0.5 moksifloksasin ile tedavi edildi. Çapraz bağlama tedavisi öncesi hastanın en iyi düzeltilmiş görme keskinliği 4/10, manifest refraksiyonu -7.00 -1.75 3° idi. Çapraz bağlama tedavisinden 4 ay sonra en iyi düzeltilmiş görme keskinliği 4/10, manifest refraksiyonu -5.50 -1.75 10° olarak değerlendirildi. Biyomikroskopik incelemede kornea midperiferinde minimal haze kaldığı, stromal opasitelerin kaybolduğu görüldü.
Kollajen çapraz bağlama tedavisi keratokonus tedavisinde diğer yöntemlere göre daha az invaziv olsa da epitel debridmanı yapılması ve bandaj kontakt lens kullanımı bakteriyel keratit gelişimine neden olabilmektedir.

A 33-year-old woman presented with a pain, redness, and diminution of vision occurring 2 days after collagen crosslinking had been performed for keratoconus in the right eye. Culture results from the patient's contact lens and corneal scrapings were positive for Stafilokokus epidermidis. According to the results of antibiotic susceptibility testing, the patient was treated with hourly topical fortified vancomycin and exocin. Before collagen crosslinking, the best corrected visual acuity (BCVA) was 4/10, the manifest refraction was -7.00 -1.755 3°. Four months after the procedure, the BCVA was 4/10, the manifest refraction was -5.50 -1.75 10°. Slitlamp examination revealed a mild residual haze in the upper midperipheral cornea, and stromal opacities had disappeared.
Collagen crosslinking is a minimally invasive method than other methods for treatment of keratoconus, but epithelial debridement and bandage contact lens wearing may lead to the development of bacterial keratitis.

Tip 2 diyabeti olan 57 yaşında erkek hasta, sağ gözünde üç gün önce akut gelişen horizontal üst kadran defekti ve azalmış görme keskinliği (2 mps) ile başvurdu. Fundus muayenesinde kalsifik emboli varlığında inferotemporal retinal arter dal tıkanıklığı ve makuler ödem görüldü. Emboli, Nd: YAG lazer tekniği ile parçalandı (embolizis). Aynı seansda subhyaloid hemoraji gelişti ve Nd: YAG laser ile posterior hyaloidotomi yapılarak drene edildi. İzlem döneminde görme keskinliğinde artış, hemorajide çekilme görüldü. Son muayenesinde ekzantrik fiksasyon ile görme keskinliği 8/10 olarak ölçüldü. Hem fundus muayenesinde hem de floresein anjiografide kan akımının düzeldiği izlendi.

A 57 years old, male, type 2 diabetic patient with the diagnosis of acute
form of right eye inferotemporal branch retinal artery occlusion which occurred three
days ago was reported. The patient complained of right eye visual field deficit
(horizontal upper quadrant) with decreased visual acuity of finger counting from two
meters. On fundus examination, calcific embolus was noted with inferotemporal
branch artery occlusion and macular edema. The embolus was fragmented
(embolysis) with the Nd: YAG laser technique. Subhyaloid hemorrhage developed
and was drained by posterior hyaloidotomy with Nd: YAG laser at the same session.
Visual acuity increased and hemorrhage gradually absorbed on follow-up period.
Final visual acuity was 8/10 with eccentric fixation. Recovery of blood flow in the occluded arteriole both in fundus examination and fluorescein angiography were noted.

We report a case with craniosynostosis showing spontaneous improvement in presumed superior oblique palsy and V pattern exotropia in long term follow-up. 3 year old girl presented with head-face anomaly, V patern exotropia and abnormal head posture admitted to our clinic. With the diagnosis of Crouzon syndrome bilateral coronal suture excision and decompression was made by neurosurgeons. After cranial operation the patient was followed up for 6 years without further cranial or strabismic operation. At the end of this period, we observed that corrected visual acuity was 20/20 in both eyes and her ocular deviation disappeared in all gaze positions. Strabismus in craniosynostosis may be related to anatomical malposition of the rectus muscles. Spontaneous improvement in ocular deviation may occur therefore this possibility must be considered in the planning of surgical intervention.