Clinical Charactheristics and Low Vision Rehabilitation Methods of Partially Sighted School-Age Children
Zuhal Özen Tunay1, Deniz Çalışkan2, Aysun İdil3, Derya Öztuna41Zekai Tahir Burak Maternal Health Education And Research Hospital, Ophthalmology, Ankara2Ankara University, Department Of Public Health, Ankara
3Ankara University, Department Of Ophthalmology, Low Vision Rehabilitation And Research Center, Ankara
4Ankara University, Department Of Biostatistics, Ankara
Aim: To determine the clinical features and the distribution of diagnosis in partially sighted school age children, to declare the chosen low vision rehabilitation methods and to emphasize the importance of low vision rehabilitation.
Methods: The study was conducted on 150 partially sighted children aged between 6 and 18 years. The distribution of diagnosis, accopanying eye symptoms, visual acuity of the children both for near and distance with and without low vision devices and the methods of low vision rehabilitation (for distance and for near) were determined. The demographical characteristics of the children and the parental consanguinity were recorded.
Results: The mean age of children was 10,6 years and the median age was 10 years, 88 (58,7%) of them were male and 62 (41,3%) of them were female. According to distribution of diagnosis among children, the most frequent diagnosis was hereditary fundus distrophies (36%) and the second one was cortical visual impairment (18%). For distance vision rehabilitation, the telescopic lenses (91,3%) and for near vision rehabilitation, the magnifiers (38,7%) and the telemicroscopic systems (26,0%) were the most frequently used methods. A significant improvement in visual acuity both for distance and near vision were determined with low vision aids.
Conclusion: A significant improvement in visual acuity can be achieved both for distance and near vision with low vision rehabilitation in partially sighted school age children. It is important to guide them for low vision rehabilitation by ophthalmologists and pediatricians.
Okul Çağındaki Az Gören Çocukların Klinik Özellikleri ve Görsel Rehabilitasyon Yöntemleri
Zuhal Özen Tunay1, Deniz Çalışkan2, Aysun İdil3, Derya Öztuna41Zekai Tahir Burak Kadın Sağlığı Eğitim Ve Araştırma Hastanesi, Göz Kliniği, Ankara2Ankara Üniversitesi, Halk Sağlığı Anabilim Dalı, Ankara
3Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Göz Anabilim Dalı, Görme Engelliler Rehabilitasyon Ve Araştırma Birimi
4Ankara Üniversitesi, Biyoistatistik Bilim Dalı, Ankara
Amaç: Az görme rehabilitasyonu hizmeti için başvuran okul çağı çocuklarının tanı dağılımlarını ve klinik özelliklerini belirlemek, az görme rehabilitasyonu için seçilen yöntemleri paylaşmak, az gören çocuklarda az görme rehabilitasyonunun önemini vurgulamak.
Gereç ve Yöntem: Araştırma kapsamında 6-18 yaş arası 150 az gören çocuk ele alınmıştır. Az gören çocukların tanısı, eşlik eden göz bulguları, uzak ve yakın görme düzeyleri, az görmeye yardımcı cihaz kullanılarak ulaşılan uzak ve yakın görme düzeyleri, uzak ve yakın için kullanılan görmeye yardımcı cihaz tipleri belirlenmiştir. Çalışmaya dahil edilen az gören çocukların demografik özellikleri ve ebeveyn akrabalığı olup olmadığı kaydedilmiştir.
Bulgular: Araştırma kapsamına alınan az gören çocukların yaş ortalaması 10,6±3,0, median değer 10 yaş olup, 88’i (%58,7) erkek, 62’si kız (%41,3) çocuktur. Az gören çocukların tanılarına göre dağılımları incelendiğinde ilk sırada %36 ile herediter görme bozukluklarının olduğu ve bunu %18 ile kortikal görme bozukluklarının izlediği belirlenmiştir. Uzak için en sık tercih edilen yöntem teleskopik gözlükler (%91,3), yakın için ise büyüteçler (%38,7) ve telemikroskopik sistemlerdir (%26,0). Hem uzak hem de yakın görme için az görmeye yardımcı yöntemler ile görme düzeyinde anlamlı artış sağlanmıştır.
Sonuç: Okul çağındaki az gören çocuklarda, az görme rehabilitasyonu ile hem uzak hem de yakın görmede anlamlı olumlu sonuçlar elde edilmesi mümkündür. Bu nedenle az gören çocukların hem çocuk hekimleri hem de göz hekimleri tarafından görme rehabilitasyonuna yönlendirilmesi önemlidir.
Corresponding Author: Zuhal Özen Tunay, Türkiye
| TOOLS |
 Print Download citation RIS EndNote BibTex Medlars Procite Reference Manager Share with email Share Send email to author
Similar articles Google Scholar |