Çocuk istismarı dünyada toplum ve çocuk sağlığı açısından oldukça önemli bir sorundur. Çocuk istismarı ilk defa 1946 yılında John Caffey tarafından tanımlanmıştır. Çocuk istismarı fiziksel, cinsel, duygusal istismar ve ihmal şeklinde olabilir. Dünya Sağlık Örgütü her yıl 15 yaş altında 31,000 çocuğun bu nedenle yaşamını yitirdiğini bildirmektedir. Çocuk istismarı sıklığı 16,3/1000 olarak bildirilmiştir. İstismara uğrayan çocukların %35’i tekrar istismara uğramaktadır ve eğer erken dönemde tanı konulmazsa bu çocukların %5-%10’u yaşamını kaybetmektedir. Fiziksel istismar ise herhangi bir nedenden dolayı çocuğa bir başkası tarafından uygulanan doku zedelenmesine yol açacak şekilde zarar verilmesi olarak tanımlamıştır. Fiziksel istismar olguları aslında erken dönemde tanı koydurabilecek bulgularla doktora başvurmaktadırlar. Bu bulgular arasında ekimoz, ısırık izleri, kırık, iç organ yaralanmaları ve kafa travması yer almaktadır. Bu bulguların çoğu çocukluk çağı kazaları sonucu da oluşabileceği için fiziksel istismarda oluşabilecek bulguların doktorlar ve sağlık çalışanları tarafından iyi bilinmesi gerekir. Aynı zamanda olayın ayrıntılı öyküsünün alınması, çocuğun yaşı ve hareketlilik durumunun belirlenmesi, olay yerinin incelenmesi, laboratuvar ve fizik muayene bulgularının birlikte değerlendirilmesi gerekmektedir. Bu yazıda hangi bulguların ne zaman istismarı düşündürmesi gerektiği vurgulanarak olguların erken dönemde tanı almasını sağlamak amaçlanmıştır.

Child abuse is an important public health problem in all countries in the world and was first described by John Caffey in 1946. Child abuse is classified as physical, sexual and emotional abuse and neglect. World Health Organization estimates that about 31.000 children in the world under 15 years of age die every year because of child abuse. The frequency of child abuse has been reported as 16.3/1000 and 35% of them are reabused. If the cases of child abuse are not recognized in the health care centers, about 5% to 10% of them die. Physical abuse is described as any inflicted trauma, directed to the child by a caretaker, which resulted in harm or potential harm. Physical abuse is especially prevalent in children younger than 3 years of age. The ecchymoses, bite marks, fractures, internal organ and head injuries are generally seen in cases of physical abuse. Because these findings may also occur in childhood accidents, the differential diagnosis of physical abuse is important. The symptoms and signs of physical abuse should be well recognized by the health care providers to diagnose and prevent children from further abuses.

Abstract | Full Text PDF

Lenfadenopati, çocuk sağlığı ve hastalıkları pratiğinde en sık karşılaşılan başvuru yakınmalarından biridir. Tanı konulması için çoğu olguda ayrıntılı öykü ve muayene yeterlidir. Olguların büyük çoğunluğunda infeksiyonlar ve nonspesifik reaktif hiperplazi gibi sınırlı ve benign süreçler görülmektedir. Daha nadir olarak immünolojik, metabolik, neoplastik ve diğer nedenler sorumlu olabilir. Ebeveynlerin malinite konusundaki endişelerinin giderilmesi pediatrist için zorlu bir süreçtir. Varsa altta yatan ciddi hastalıkların aydınlatılması için hastaya uygun zamanda uygun tetkiklerin ve konsültasyonların yapılması hayat kurtarıcı olabilir. Bu derlemede lenfadenopatiyle başvuran çocuk hastaya yaklaşım özetlenmiştir.

Lymphadenopathy is one of the most common clinical scenarios for the pediatrician. The diagnosis is usually evident from history and physical examination in most of the children. Majority of cases have benign, self limited processes like infection and nonspecific reactive hyperplasia. Less common causes include immunologic, metabolic, neoplastic diseases and other disorders. Parents might have concerns about malignancy and reassuring them could be quite challenging. Timely and appropriate workup and consultations to diagnose an underlying severe disorder would be life-saving. This review summarizes the approach to children with lymphadenopathy.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Son yıllarda özellikle endotoksinlere immün yanıt ve atopik hastalık arasında önemli bilgiler ortaya konmuştur. Toll like reseptör polimorfizmleri (TLRs) ve CD14’ün endotoksine yanıtla ilişkileri gösterilmiştir. Genetik farklılıkların farklı etkilere yol açması mümkün olmasına karşın, astım ve alerjik hastalıklarda TLRs ve endotoksin ilişkisi tartışmalıdır.
YÖNTEMLER: Bu çalışma Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Pediatrik Alerji ve Solunum Polikliniği’nde takip edilen 165 hasta ve atopisi olmayan 117 sağlıklı çocuk ve adölesandan oluşan kontrol grubunu içermektedir. Tam kan sayımları, eozinofil sayıları Ig G, A, M değerleri ve spIgE düzeyleri çalışıldıktan sonra spIgE pozitif saptanan olgulara deri testi uygulandı. Arg753Gln heterozigot, Gln753Gln homozigot, TLR2753 polimorfizmleri, Asp299Gly heterozigot, Gly299Gly homozigot, TLR4299 polimorfizmleri, Thr399Ile heterozigot, Ile399Ile homozigot ve TLR4399 polimorfizmleri tüm olgularda polimeraz zincir reaksiyonu (PCR) ile çalışıldı.
BULGULAR: Ailede atopi öyküsü, evde evcil hayvan besleme veya 6 aydan önce gündüz bakımevine verme gibi kriterler her 3 polimorfizm açısından da değerlendirme yapıldığında; normal genotip gösterenler ile polimorfizm saptananlar arasında farklılık gösterilemedi. Hem çalışma hem de kontrol grubunda her üç genotip açısından da genotip ve normal dağılım açısından farklılık saptanmadı (TLR2 75- p=0,9; TLR4 299 -p=0,65; TLR4 399 -p=0,72).
SONUÇ: Bu çalışmada astım ve alerjik rinit gelişimi üzerine endotoksin reseptörlerinin (TLR2 ve TLR4) genetik varyasyonlarının etkisi gösterilememiştir.

OBJECTIVE: Specifically, endotoxin has raised important insight into the immune response and atopic diseases. It is possible that the immune dysregulation behind asthma (and endotoxin exposure) mostly occurs at the genetic level. Overall, it appears that a genetic predisposition to asthma exists and that fundamental mechanisms of the innate immune system may be involved. Polymorphisms of TLRs (Toll like receptors) and CD14 have been associated with response to endotoxin. Genetic variations may influence known effects or may create new associations. TLRs and endotoxin exposure and its association with asthma and allergies are controversial.
METHODS: This study comprised 165 cases from Ege University Medical Faculty, Paediatric Allergy and Pulmonology Polyclinic, the control group was formed from 117 healthy children and adolescents not thought to have any atopic illness. Total blood and eosinophil counts, Ig, G, M, A, values, total and spIgE values were recorded from the children of both groups and those in the patient group were given a skin prick test after having had spIgE values taken. Arg753Gln heterozygote, Gln753Gln homozygote, TLR2753 polymorphisms, Asp299Gly heterozygote, Gly299Gly homozygote, TLR4299 polymorphisms, Thr399Ile heterozygote, Ile399Ile homozygote and TLR4399 polymorphisms were researched in all cases. Polymorphisms for the TLRs were detected by polymerase chain reaction.
RESULTS: When evaluated from the angle of criteria such as atopic conditions in the family, household pets or attending a creche while under 6 months old, for each 3 genotypes there was no statistically significant difference between the cases showing a normal genotype and those showing polymorphism. In both the study and the control group no statistically significant difference was found between the genotype and normal distribution for each of the 3 genotypes (TLR2 75- p=0.9; TLR4 299 -p=0.65; TLR4 399 -p=0.72).
CONCLUSION: Our study results showed no relationship between the development of allergic rhinitis and asthma and the genetic variants of the signalling pathway of the endotoxin receptors TLR2 and TLR4.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Bu çalışma İlköğretim ikinci kademe öğrencilerinin bilgisayara yönelik tutumlarını
belirlemek amacıyla tanımlayıcı tipte yapıldı.

YÖNTEMLER: Araştırmanın evrenini 2011-2012 eğitim-öğretim yılında Ankara ilindeki bir ilköğretim okulunun 6, 7 ve 8. sınıflarında öğrenim gören 122 öğrenci oluşturdu. Örneklem seçimine gidilmedi, belirtilen sınıflarda öğrenim gören tüm öğrenciler (122 öğrenci) araştırma kapsamına alındı.
BULGULAR: Çalışmaya katılan öğrencilerin yarıdan fazlası (%57,4) kız idi. Çalışmaya katılan öğrencilerin bilgisayar tutum ölçeği toplam puan ortalamasının 59,16±9,39 olduğu belirlendi. Öğrencilerin bilgisayar tutumlarını arttıran etkenlerin; 14 yaşında olma (p<0,01), bilgisayarı araştırma-öğrenme amacıyla kullanma (p=0,014), bilgisayarının teknik özelliğinin oyun için yeterli olması (p=0,025), bilgisayar oyunlarının zararlı olmadığını düşünme (p=0,040), bilgisayar oyunu sırasında stres attığını hissetme (p=0,030) ve bilgisayar oyunu sonrası kendini daha zeki hissetme (p=0,027) olduğu belirlendi.
SONUÇ: İlköğretim ikinci kademede öğrenim gören öğrencilerin bilgisayar tutumlarının orta
düzeyde olduğu, bilgisayara yönelik tutumun bazı özelliklerden etkilendiği sonucuna varıldı.

OBJECTIVE: This study was conducted to determine the 6th, 7th and 8th grade students’ attitudes towards computer in descriptive type.
METHODS: Study population consisted of 122 students in 6th, 7th and 8th grade at an elementary school in Ankara during the 2011-2012 academic year. Sample selection was not conducted; all students (122) studying in the classes specified were included in the study.
RESULTS: More than half of the students (57.4%) participated in the study composed of girls. The mean score of the students’ attitudes towards computer is 59.16±9.39. It has been found out that the factors increasing students’attitudes towards computer is being at the age of 14 (p<0.01), using computer to research and learn (p=0.014), the idea that technical features of a computer is enough for games (p=0.025), thinking that computer games are not harmful
(p=0.040), feeling that the stress is increasing during a computer game (p=0.030), and feeling oneself more intelligent after a computer game (p=0.027).
CONCLUSION: It is found that the 6th, 7th and 8th grade students’ attitudes towards computer was at the middle level, and attitude towards computer is affected by some demographic features.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Nedeni saptanamayan viral hepatitlerin önemli bir kısmını non A-E hepatitler oluşturmaktadır.Hastaların önemli bir kısmında bulgular ağır seyretmektedir ve karaciğer nakli yapılmazsa mortalite yüksektir. Yazımızda non A-E fulminan karaciğer hastalığı nedeniyle karaciğer nakli yapılan çocuklarda demografik, klinik özellikler ve sonuçlarının değerlendirilmesi amaçlanmıştır.
YÖNTEMLER: Çalışma süresi içinde organ nakil merkezimizde 152 çocuk hastaya (E/K 79/73) 162 karaciğer nakli yapılmıştır. Bu hastalardan 6 hasta non A-E fulminan hepatit tanısı almıştır. 6 hastanın dosya ve hastane kayıtları incelendi, olguların demografik, klinik ve laboratuvar bulguları ve nakil sonuçları değerlendirildi.
BULGULAR: Beş hastada evre III, 1 hastada evre 2 ensefalopati saptandı. Tüm hastaların alınan karaciğer histopatolojisinde masif ve submasif nekroz ile uyumlu bulgular gözlendi. Üç hastada rejeneratif nodül formasyonu saptandı. Üç hastada (%50) karaciğer nakli sonrası nörolojik problemler saptandı, nörolojik bulguların 3 hafta içinde gerilediği gözlendi. Bir (%16.6) hastada aplastik anemi saptandı, destek tedavisine rağmen hasta kaybedildi.Bir hasta septisemiden kaybedildi. Yaşayan 4 olguda relaps hepatit gözlenmedi
SONUÇ: Non A-E fulminan hepatitlerde karaciğer nakli sonrası morbidite riski artmıştır. Bu hastalarda geçici nörolojik problemler ve aplastik anemi önemli sorun oluşturmaktadır.

OBJECTIVE: Non A-E hepatitis constitutes the significant portion of acute viral hepatitis with undefined etiology. It is characterized by its propensity to cause severe hepatitis with high fatality rate without liver transplantation (LT). We aimed to evaluate demographic, clinical features and outcome of children who underwent LT due to Non A-E related acute liver failure (ALF).
METHODS: 162 liver transplants were performed in 152 children (M/F 79/73) in our transplantation center during study period. Six patients were considered Non A-E hepatitis related ALF. Demographic, clinical and laboratory findings and outcome of 6 children were analyzed from the hospital file records.
RESULTS: Five patients had grade III and one patient grade II encephalopathy. Histopathological examination of the explanted liver revealed submassive or massive hepatic necrosis in all patients. Three patients (50%) had regenerative nodules. After LT, three cases (50%) had temporary neurological problems, and all of them improved within the 3 week in all of them. One patient (16.6%) developed aplastic anemia that was unresponsive to supportive treatment and culminated with the lost of the patient. Other patient was lost due to septicemia. None of the survival patient had relaps of hepatitis after LT
CONCLUSION: LT for Non A-E hepatitis related ALF in children have increased morbidity in children; and apart from temporary neurological complications, aplastic anemia is major problem in these patients.

Abstract | Full Text PDF

Palpebral pitoz son derece nadir görülen bir konversiyon bozukluğu şeklidir. Burada, diurnal varyasyon özelliği olan palpebral pitoz ile başvurarak öncelikle jüvenil miyastenia gravis tanısı alan bir konversiyon olgusu sunulmaktadır. Pitoz sırasında göz kapağı kas gücünün normal olması, eş zamanlı olarak kaşın düşük görünmesi, salin enjeksiyonu ile semptomların düzelmesi ve normal elektrofizyolojik bulguların varlığı konversiyon tanısının konmasını sağlamıştır. Palpebral pitozun ayırıcı tanısında, organik nedenler dışlandıktan sonra, özellikle eşlik eden kaş düşüklüğü varlığında konversiyon bozukluğu akılda bulundurulmalıdır.

Palpebral ptosis is an extremely rare manifestation of conversion disorder. Presented here is a 14-year-old girl with acquired palpebral ptosis characterized by diurnal variation and initially diagnosed as juvenile myasthenia gravis. The normal eyelid muscle strength accompanied with eyebrow depression during ptosis, improvement with saline injection and normal electrophysiological findings led to the diagnosis of conversion disorder. After the exclusion of organic causes, conversion disorder should be kept in mind in the differential diagnosis of acquired palpebral ptosis particularly when accompanied with eyebrow depression.

Abstract | Full Text PDF

Kawasaki hastalığı özel tanı kriterlerinin olması ile konulur. Tanı kriterlerinin hepsinin bulunmadığı vakalar inkomplet olarak tanımlanır. Tanıda gecikmeler nedeniyle infantlarda koroner komplikasyonlar daha sık görülmektedir. Bu makalede rotavirüs gastroenteriti sonrası Kawasaki hastalığı gelişen 3 aylık bir olgu bildirilmektedir.

Kawasaki disease is diagnosed on the basis of special findings. Patients who have not all of the diagnostic criteria are considered as incomplete cases. Infants have more coronary complications because of the delays in diagnosis. We report a 3 months old case with incomplete Kawasaki disease after rotavirus gastroenteritis.

Abstract | Full Text PDF

Sükraz-izomaltaz eksikliği, kronik osmotik diyare ile karakterize bir emilim kusurudur. Bu yazıda kronik diyare atakları nedeniyle laktoz intoleransı düşünülen ancak klinik gözlem ve beslenme günlüklerine dayanarak sükraz-izomaltaz eksikliği tanısı alan 20 aylık kız olgu sunulmuştur. Sükraz-izomaltaz eksikliğinin sıklığı, laktaz eksikliğinden daha fazla olmasına rağmen ülkemizdeki tanısal zorluklar nedeniyle çok az tanı alan bir hastalıktır.

Sucrase-isomaltase deficiency is one of the absorption defect that is characterized by chronic osmotic diarrhea. In this article, the case of a, 20-month-old girl is presented, depending on the chronic diarrhea episodes, initially the diagnosis was thought for her as lactose intolerance but after clinical observation and nutirition logs, it was decided sucrase-isomaltase deficiency. Although the frequency of sucrase-isomaltase deficiency is greater than the lack of lactase encountered, because of the diagnostic difficulties in our country, very few are diagnosed.

Abstract | Full Text PDF

Süpüratif parotit, çocukluk döneminde nadir görülen bir hastalıktır. Etyolojide en sık stafilokok aureus, viridans streptokoklar, gram negatif basiller ve anaerop bakteriler etkendir. Burada erken infantil dönemde unilateral süpüratif parotit tanısı alan bir olgu sunulmuştur. Sonuç olarak, süpüratif parotit erken ve uygun medikal tedaviyle düzelebilecek bir infeksiyondur.

Suppurative parotitis is a rare disease in childhood. Infectious agents are staphylococcus, viridance streptococcus, gram negative bacilli and anaerob bacteria. Here, a case of unilateral suppurative parotitis in early infancy is presented. As a result, with early and suitable treatment, suppurative parotitis is a infection that heals without any complication

Abstract | Full Text PDF

Extravazasyon hasarları, intravenöz tedavinin istenmeyen ciddi komplikasyonlarından biridir. Hastanın yaşı, bilinç durumu ve venöz dolaşımı extravazasyon riskini etkiler. Yenidoğanlar küçük damar ve matur olmayan derileri nedeni ile yüksek extravazasyon riskine sahiptirler. Yenidoğan yoğun bakım ünitelerinde, extravazasyon hasarlarına en sık intravenöz kalsiyum tedavisi sebep olmaktadır. İyatrojenik kalsiyum extravazasyonuna bağlı olarak lokalize doku kalsifikasyonu, nekroz, selülit, osteomyelit ve kompartman sendromu gelişebilmektedir. Burada cilt üzerinde belirgin lezyon olmayan iyatrojenik kalsiyum extravazasyonuna bağlı deri kalsinozisi gelişen iki yenidoğan olgusu kalsiyum içeren solusyonların, hafif, subklinik extravazasyonunun deri kalsinozisine yol açabileceğini ve her ne kadar komplikasyonun görünümü aileleri endişelendirse de uzun dönem ciddi bir sekel oluşturmadan ve agresif tedaviye gerek duyulmadan spontan olarak iyileşebildiğini vurgulamak amacı ile sunuldu.

Extravasation injuries are undesired serious complications of intravenous therapy. The age, state of consciousness, and venous circulation of the patient affect the risk of extravasation injury. Newborns are at high risk of these injuries because of immature skin and vessel. Intravenous calcium treatment is the most common cause of extravasation injury in neonatal intensive care units. Localized tissue calcification, necrosis, cellulitis, osteomyelitis and compartment syndrome may occur due to iatrogenic extravasation of calcium. Here, we reported two cases who developed calcinosis cutis following intravenous administration of calcium glucanate to drawn attention that the minor, initially subclinical, extravasation of calcium-containing solutions can produce lesions of calcinosis cutis and although the families are worried about the appearance of complication, the injury heals spontanously without the need of agressive treatment with no serious long-term sequelae.

Abstract | Full Text PDF