Giriş ve AMAÇ: Kardiyopulmoner resüsitasyon (KPR) uygulanan hastalarda spontan dolaşım sağlansa bile, bu hastaların hastaneden taburcu olma oranları oldukça düşüktür. KPR sonrası prognozun tahmini için çeşitli çalışmalar yapılmaktadır. Bu çalışmanın amaçı da, KPR uygulanan ve en az 48 saat yaşayan hastalarda serum C-reaktif protein (CRP) ve kortizol seviyelerindeki değişikliklerin anlamını ve prognostik değerini araştırmaktır.
Materyal ve Metodlar: Çalışmaya 70 hasta alındı, üç grupta incelendi. Birinci grupta acil serviste KPR uygulanan akut koroner sendrom (AKS) tanısı alan 26 hasta, ikinci grupta AKS tanısı dışındaki nedenlerle KPR uygulanan 14 hasta ve kontrol grubu olarak üçüncü grupta AKS tanısı alan ancak KPR uygulanmayan 30 hasta vardı. Grup 1 ve grup 2’de KPR sonrası ilk 0-4. saatte ve grup 3’de ise acil servise başvurduklarında (CRP 1, kortizol 1), her üç grupta da 24. saatte (CRP 2, kortizol 2) ve 48. saatte (CRP 3, kortizol 3) serum örnekleri çalışıldı.
BULGULAR: CRP 1 düzeyi grup 2’de, grup 1’den istatistiksel anlamlı farklı bulundu (p<0.016). Hem grup 1 hem de grup 2’de CRP 2 ve CRP 3 düzeylerinin grup 3’den istatistiksel anlamlı farklı olduğu görüldü (p<0.001). Ancak, CRP 2 ve CRP 3 düzeylerinin grup 1 ve grup 2’de ölen ve yaşayan hastalar arasında istatistiksel anlamlı bir fark göstermediği saptandı (p>0.05). Grup 1 ve grup 2’nin kortizol 1, 2 ve 3 düzeyleri, grup 3 ile karşılaştırıldığında istatistiksel anlamlı farklı olduğu görüldü (p<0.001). Grup 1 ve grup 2’de yaşayan hastalarda kortizol 1’den kortizol 3’e istatistiksel anlamlı bir azalma görülürken (p<0.01, p<0.016), ölen hastalarda bu azalma görülmedi (p>0.016).
SONUÇ: CRP, KPR uygulanan hastalarda belirgin bir artış göstermektedir, fakat bu artış hayatta kalma ile belirgin bir koordinasyon göstermemektedir. CRP düzeyleri altta yatan hastalıklara, yapılan tedavilere veya gelişen komplikasyonlara göre değişebilmektedir. Kortizol, KPR sırasında ve hemen sonrasında artış göstermekte ve zamanla istatistiksel olarak anlamlı bir şekilde azalmaktadır. Ancak prognozu kötü hastalarda bu istatistiksel anlamlı azalma görülmemiştir. Kortizolun KPR sonrası dönemlerde yüksek düzeylerde seyretmesi kötü prognoz belirtisi olabilir.

INTRODUCTION: Discharge rate of the patients from the hospital following cardiopulmonary resuscitation (CPR) is lower than the return of spontaneous circulation. The aim of this study is to investigate the predictive value of serum C-reactive protein (CRP) and cortisol on prognosis following adult cardiopulmonary resuscitation.
MATERIAL-METHOD: Seventy patients who were admitted to emergency department involved in this study and were separated in to three groups. There were twenty six patients with acute coronary syndrome and were applied CPR in group 1, fourteen patients who were applied CPR with different diagnosis except acute coronary syndrome in group 2, thirty patients with acute coronary syndrome and were not applied CPR in group 3. Blood samples were drawn from a peripheral vein at the hours 0-4, 24 and 48 for analysing CRP and cortisol levels.
RESULTS: The CRP level at 0-4th hour in group 2 was significantly higher than the level in group 1 (p<0.016). The CRP levels at 24 and 48th hours were significantly higher in group 1 than the levels in group 3 (p<0.001). The CRP levels at 24 and 48th hours were significantly higher in group 2 than the levels in group 3 (p<0.001). There was no statistical significance in the groups 1 and 2, between the levels of CRP in the patients either who died or alive at 24 and 48th hours. The cortisol levels at 0-4, 24 and 48th hours were higher in group 1 and 2 than in group 3 (p<0.001). In all three groups the levels of the cortisol at 0-4th hours were significantly became lower through the hours 24 and 48 (p<0.01, p<0.016 and p<0.01 respectively). In group 1 and group 2 the levels of cortisol significantly lowered from the 0-4 hours to 24 and 48th hours (p<0.01, p<0.016) but not in the patients who died (p>0,016).
CONCLUSION: The CRP levels+ in CPR applied patients were higher but there was no co-ordination in these increases. The levels of CRP might be altered by the coexisting diseases, the applied treatments and the developed complications. Cortisol levels during CPR and after CPR were increased in the initial period but lowered significantly within time. But this significant difference could not be shown in dead patients. This could be considered as a sign of a poor prognosis.

Abstract | Full Text PDF

GİRİŞ: Akut apandisit en sık akut karın yapan nedenlerin başında gelir. En sık genç erişkinlerde görülür. Akut apandisit patogenezine bakıldığında; en çok kabul gören görüş lümenin çeşitli sebeplerle tıkanması, iltihabi sürecin ilerlemesi ve lümen içi basıncın artarak apendiks duvarında nekroz ve perforasyona yol açmasıdır. Bu yaygın kabule göre perfore apandisit, akut apandisitin müdehale edilmediği takdirde gelişen bir patolojidir. Az sayıda yazarın savunduğu farklı bir görüş ise akut apandisit ve perfore apandisitin tamamen ayrı birer antite olduğudur.Çalışmamızdaki amacımız en sık yaptığımız ameliyat nedeni hakkında bu iki farklı görüşten hangisinin klinik olarak daha fazla gerçeği yansıttığını bulmaktı.
GEREÇ-YÖNTEM: Kliniğimizde 15 aylık süre içerisinde apandisit nedeniyle ameliyat edilen 130 hasta prospektif olarak incelenmiştir.Hastalarımız akut (grup 1) ve perfore apandisit (grup 2) olarak 2 gruba ayrıldı. Demografik verilerin yanısıra lökosit sayısı radyolojik inceleme, ameliyata kadar geçen toplam süre, hastanede kalma süresi, mortalite ve morbidite araştırıldı. İstatistiksel inceleme için Student t testi kullanıldı. p<0,05 anlamlı, p<0,01 çok anlamlı olarak değerlendirildi.
BULGULAR: Grup 1’de 97 hasta, grup 2’de ise 33 hasta vardı. Her iki grupta lökositoz mevcuttur, ancak lökosit sayımı değerleri akut apandisit ile perfore apandisit ayrımı yapmak için yol gösterici değildi (p=0,533). Semptomların başlamasından hastaneye başvurana dek geçirilen süreye bakıldığında perfore apandisitlerde bu süre anlamlı olarak daha uzundu (p=0,002). Hastanede yatma süresi de perfore apandisitli hastalarda daha uzun bulundu (1,63 güne karşılık 3,37 gün, p=0,0001).
SONUÇ: Çalışmamızda elde ettiğimiz sonuçlar apandisit patogenezinde yaygın olarak kabul edilen görüşü yani perfore apandisitin akut apandisitin ilerlemesiyle zamanla gelişen bir patoloji olduğunu desteklemektedir.

BACKGROUND: Acute appendicitis is one of the most common cause of acute abdomen with the peak incidence in early adulthood. After the obstruction of the lumen by different causes, progressive inflammation and distention leads to the necrosis and perforation of the appendix wall, is the pathogenesis widely accepted by surgeons. According to this pathogenesis, perforated appendicitis is the result of nontreated acute appendicitis. But according to an other opinion supported by few authors, perforated appendicitis is a different entity. In this study, our aim was to evaluate which of these two opinions was relevant to the clinical practice.
MATERIALS-METHODS: One hundred thity patients operated in our clinic during 15 months due to appendicitis were prospectively evaluated. The patients were divided in 2 groups; acute appendicitis (group 1) and perforated appendicitis (group 2). Demographical data, leukocyte count, length of time between the onset of the symptoms and the surgery, radiological evaluation, length of hospital stay, morbidity and mortality were investigated. For statistical analysis, Student t test was performed.
RESULTS: There were 97 patients in group 1 and 33 patients in group 2. Leukocytosis was common in both groups, but it was not significant to predict the perforation of the appendix. The length of time between the onset of the symptoms and the surgery was significantly longer in group 2 (p=0.002). The length of hospital stay was more significantly longer in group 2 (1.63 days versus 3.37 days, p=0.0001).
CONCLUSION: The data of this study support widely accepted pathogenesis, which point out that perforated appendicitis is not a different entity, is a pathological result due to the progression of untreated acute appendicitis.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Semptomların başlangıcından sonraki ilk 3 saat içinde olan inmeli hastalarda, başvuru sırasında ölçülen ateş ile Glasgow Koma Skoru (GKS) ve hastane mortalitesi arasındaki ilişkiyi araştırmak.
Hastalar ve YÖNTEM: Çalışmaya iskemik ve hemorajik inme geçiren ve semptomların başlangıcından itibaren ilk 3 saat içinde hastaneye baş vuran hastalar alındılar. İlk 3 saatten sonra gelen hastalar ve herhangi bir enfeksiyon odağı tespit edilenler çalışma dışı bırakıldılar. Hastaların kabul esnasındaki vücut ısıları ve vital bulguları kaydedildi. GKS belirlendi. Her hastanın beyin tomografisi (BT) çekilerek iskemik-hemorajik inme ayrımı yapıldı. Hastalar mortalite yönünden hastanede yattıkları süre içinde takip edildiler. İki grup arası karşılaştırmada bağımsız gruplar için t testi, ikiden fazla grubun karşılaştırmasında ise tek yönlü varyans analizi (ANOVA) Post hok olarak Tukey HSD ile birlikte uygulandı. P ≤ 0.05 değerleri anlamlı kabul edildi.
BULGULAR: İskemik inmeli ve GKS ≤ 8 olan hastaların ortalama vücut ısısı, GKS ≥ 9 olan iskemik ve hemorajik inme gruplarındaki hastaların ortalama vücut ısılarından anlamlı yüksek bulundu (p=0.000). GKS ≤ 8 olan hemorajik inmeli hastaların ortalama vücut ısısı GKS≥ 9 olan iskemik ve hemorajik inmeli hastaların ortalama vücut ısılarından anlamlı yüksek tespit edildi (p=0.000). İskemik inmeli GKS ≤ 8 olan hastaların ortalama vücut ısısı ile GKS ≤ 8 olan hemorajik inmeli hastaların ortalama vücut ısısı arasında istatistiksel anlamlı fark yoktu (p>0.05). Vücut ısısı ile mortalite arasında da anlamlı ilişki tespit edildi (p=0.000).
SONUÇ: Akut iskemik ve hemorajik inmeli hastalarda ilk 3 saat içinde ölçülen yüksek vücut ısısı kötü prognozun ve yüksek hastane mortalitesinin erken göstergesi olabilir.

AIM: The aim of this study is to investigate the correlation between the body temperature taken in the stroke patients on the arrival within the first 3 hours after the beginning of the symptoms and Glasgow Coma Score (GCS) and the hospital mortality.
Patients and METHODS: Those patients who experienced ischemic and hemorrhagic stroke and who applied to the hospital within the first 3 hours after the beginning of the symptoms were included in the study. Those who applied to hospital after the first 3 hours and those who were determined to have any source of infection were not included in the study. On arrival, the body temperature and vital findings were recorded and GCS was detected. The brain tomography (BT) of each patients was obtained and a distinction between ischemic and hemorrhagic stroke was made. The patients were observed in terms of mortality during their stay in the hospital. The data was compared by using One-sided Anova Variant analyses and Post hoc Tukey HSD test and assessed with T test. (p≤0.05) was considered to be significant.
RESULTS: The mean body temperature of patients with ischemic stroke and with GCS ≤ 8 was found significant higher than those patients with ischemic and hemorrhagic stroke and with GCS≥ 9 (p=0.000). The mean body temperature of hemorrhagic stroke patients with GCS ≤ 8 were significant higher than ischemic and hemorrhagic stroke patients with GCS≥ 9 (p=0.000). There was no statistically significant difference between the ischemic stroke patients with GCS ≤ 8 and hemorrhagic stoked patients with GCS ≤ 8 (p>0.05). There was a significant correlation between body temperature and mortality. (p=0.000).
CONCLUSION: The high body temperature-measured in the first three hours of symptoms in acute ischemic and hemorrhagic stroke patients can be an early indicator of bad prognosis and high hospital mortality.

Abstract | Full Text PDF

GİRİŞ: Pulmoner emboli (PE) tanı ve tedavi stratejilerindeki gelişmelere rağmen halen önemli bir klinik problemdir. Bu çalışmada amacımız, acil serviste akut PE tanısı alan hastaların risk faktörlerini, klinik özelliklerini ve klinik sonuçlarını incelemektir.
GEREÇ-YÖNTEM: Ocak 2002-Ocak 2006 tarihleri arasında üniversitemiz acil servisinde akut PE tanısı alan olguların dosya bilgileri geriye dönük olarak incelendi. Hastaların demografik özellikleri, fizik bakı bulguları, risk faktörleri, tanı yöntemleri, uygulanan tedavi yöntemleri ve hastaların klinik sonuçları değerlendirildi.
BULGULAR: Akut PE tanısı almış 102 hastanın dosya bilgileri incelendi. Çalışma süresince tüm acil başvurularının %0.15’i PE idi. Olguların %58.8’i (n=60) kadındı. Yaş ortalaması 58.5 ± 15.5 yıl idi. Olgularda en sık görülen semptomlar sırasıyla nefes darlığı (%79.4), göğüs ağrısı (%58.8) ve öksürük (%44.1) idi. En sık görülen fizik muayene bulguları sırasıyla akciğerde ral (%50), takipne (%44.1) ve Homans bulgusu (%34,4) idi. Risk faktörleri; ileri yaş (%55.9), immobilite (%37.3) ve sigara (%32.4) olarak tespit edildi. Postero anterior akciğer grafisinde en sık görülen bulgular sırasıyla infiltrasyon (%56.9), kardiyomegali (%34.3) ve pulmoner arterde genişleme (%32.4) idi. PE tanısının doğrulanmasında %77.5 oranında Spiral Bilgisayarlı Göğüs Tomografisi ve %22.5 oranında akciğer ventilasyon perfüzyon sintigrafisi kullanılmıştı. Hastaların %78.4’ü submasif pulmoner emboli, %21.6’sı masif PE tanısı almıştı. Verilen tedavi incelendiğinde; hastaların %87.3’üne heparin, %12.7’ne trombolitik tedavi uygulandığı tespit edildi.
SONUÇ: PE’li hastaların acil servise en sık başvuru nedeni nefes darlığı olup, ileri yaşlarda PE daha fazla görülmektedir. PE’nin klinik özelliklerinin ve risk faktörlerinin tanınması, acil serviste PE’ye bağlı mortalitenin azaltılmasına katkı sağlayabilir.

OBJECTIVES: Pulmonary embolism (PE) is an important clinical problem even the progression of diagnosis and treatment strategies. The aim of this study was to evaluate the risk factors, clinical characteristics and clinical outcome of patients with PE in emergency department.
MATERIALS-METHODS:
Charts of patients presenting with acute PE in our university hospital emergency department were reviewed retrospectively between January 2002 and January 2006. The demographic characteristics, physical examination findings, risk factors, diagnostic methods and clinical results of patients were evaluated.
RESULTS: There were 102 patients with acute PE. During the study period 0.15% of the cases admitted to the emergency department was found as Pulmonary embolism. Fifty-nine percent (58,8 %) of the cases (n=60) were female. Mean ages was 58, 5 ± 15.5. The most frequent symptoms were dyspnea (79,4%), chest pain (58,8%), and cough (44, 1%) respectively. Rales (50%), tachypnea (44, 1%), and Homan’s sign (34,4%) were physical examination findings. Older ages (55,9%), immobility (37,3%), smoking (32,4%) were found as risk factors. Infiltration (56,9%), cardiomegalia (34,3%), widening of the pulmonary artery (32,4%) were the findings of antero posterior lung X-ray. We have used spiral computerized tomography (77,5%) and lung ventilation-perfusion lung scanning (22,5%) in the checking of the diagnosis of PE. Twenty-two percent (21,6%) of the cases were massive PE, and remaining 78,4% were sub massive PE. Eighty-eight percent (87,3%) of the cases were received heparin and remaining 12,7% of the cases were received thrombolytic treatment.
CONCLUSION: Dyspnea is the most frequent symptom of the cases with PE and PE is more common in older ages. Determination of clinical characteristics and risk factors of PE would help in decreasing mortality due to the PE in emergency service.

Abstract | Full Text PDF

Giriş ve AMAÇ: Yeni kuşak antibiyotik grupları arasında yer alan kinolonların kritik yaş gruplarında kullanımı tartışmalıdır. Bu çalışmada, acil serviste tedavileri düzenlenen yaşlı hastalarda kinolon kullanımının ve bu antibiyotikleri kullanmış hastalarda gelişen advers olayların (AO) araştırılması amaçlandı.
YÖNTEM: Haziran 2003-Mayıs 2004 tarihleri arasındaki dönemde Marmara Üniversitesi Hastanesi Acil Servisi’nde kinolon grubu antibiyotik tedavisi verilmiş, 65 yaş ve üstü 254 hastanın tıbbi kayıtları retrospektif incelenerek kinolon kullanımının ayrıntıları araştırıldı. Ayrıca AO değerlendirmesi için, üç aylık bir dönemde aynı serviste tedavilerinde kinolon kullanılmış olan yaşlı ve erişkin hastalarda kinolon kullandıktan en az 2 ay sonra, kinolon kullanımına bağlı AO gelişip gelişmediği telefonla sorgulandı. Bu sorgulama, görüşmeye katılan 8’i yaşlı, diğerleri erişkin toplam 18 kişi ile yapıldı.
BULGULAR: Çalışmanın ilk bölümünde; toplam 254 kinolon kullanmış yaşlı hastada, kadınlarda da (% 35.2) erkeklerde de (% 43.1) en sık siprofloksasinin kullanılmış olduğu saptandı. Kinolonların en yaygın kullanıldığı endikasyonlar olan alt solunum yolu enfeksiyonunun (ASYE) tedavisinde ilk sırada levofloksasinin (% 54); idrar yolu enfeksiyonunun (İYE) tedavisinde ise ofloksasinin (%71.6) tercih edildiği saptandı. AO değerlendirmesinin araştırıldığı bölümde ise, kinolon kullanmış yaşlı ve erişkin grupların her ikisinde de birer kişide (sırasıyla 67 ve 63 yaşlarında) AO geliştiği; bu etkilerin yaşlı hastada (siprofloksasine bağlı) iştahsızlık, kusma ve ishalden oluşan gastrointestinal şikayetler olduğu, diğer hastada ise (levofloksasine bağlı) kaşıntıya yol açan dermatolojik şikayetler olduğu tespit edildi.
TARTIŞMA: Acil serviste tedavileri düzenlenen yaşlı hastalarda kinolonların en fazla ASYE ve İYE’de kullanıldığı ortaya çıkartılmış oldu. AO tespit edilen hastaların yaşlı ve sınırda yaşlı olmaları, kinolonlara bağlı sorunların göreceli olarak yaşlılarda daha sık oluşabildiği kuşkusunu uyandırmaktadır. Sınırlı veriyle elde edilen bu izlenim, gelecekte bu yönde kapsamlı kinolon güvenlilik çalışmalarının yapılması gerekliliğine işaret etmektedir.

Introduction and Aim; Quinolones, which are grouped among the new generation antibiotics, are widely argued about their usage in critical age groups. In this study adverse events (AE) were aimed to evaluate in elderly patients who had present quinolone therapy in emergency services or used these antibiotics before.
Methods; Medical records of 254 patients who were admitted to Marmara University Emergency Unit between the dates of June 2003-May 2004, aged 65 or over and had quinolone group antibiotics were studied retrospectively and the details of utilization were looked over. Also, the adult and elderly patients who had qinolone therapy for at least 3 months in the same unit were re-examined after 2 months of therapy whether they faced any AEs or not by telephone. Eight elderly and 18 adults participated for the re-examination.
Results; The first part of the study evaluated that ciprofloxacin was used rather frequently in 254 old aged patients (35.2% in females and 43.1% in males).The preference of Levofloxacin was 54% for the treatment of lower respiratory tract infections and ofloxacin 71.6% for the urinary tract infections. Gastrointestinal complications such as anorexia, vomiting and diarrhea related to ciprofloxacin and itching related dermatological complaints with levofloxacin was reported as AEs in one of the elderly and adult patient aged 67 and 63 respectively.
Discussion; It has been revealed that quinolones were mostly used for the lower respiratory tract infection and urinary tract infection treatments of elderly patients in the emergency units and casts suspicion for frequent adverse events. However, the present impression with limited number of data points out that detailed future safety studies with quinolones are needed.

Abstract | Full Text PDF

AMAÇ: Çalışmamızda, yoğun başvuruların gerçekleştiği bir aylık zaman sürecinde acil servisimize başvuran mantar zehirlenme olgularının incelenmesi amaçlanmıştır.
Gereç ve YÖNTEMLER: Mantar zehirlenme olguları cinsiyet, yaş, mantar alımının ardından klinik semptomların başlangıcına kadar olan zaman süreci (latent faz), klinik ve laboratuar bulguları açısından değerlendirildi.
BULGULAR: Acil servise başvuran toplam 62 mantar zehirlenmesi olgusunun %51,6’sı erkekti. Tüm olguların %70,9’u erişkin yaş grubundaydı. Latent faz olguların %77,3’ünde 6 saat, %17,6’sında ise 6 saatten uzun olarak değerlendirilmişti. Olguların %87,1'inde semptomlar gastrointestinal sistem şikâyetleri ile başlamıştı ve bu semptomların cinsiyet ve yaş gruplarına göre dağılımında farklılık yoktu(p>0.05). Bulantı % 67,7, kusma %54,8, karın ağrısı %40,3, ishal ise %14,5 olguda gözlemlenen klinik semptomlardı. Olguların %17,7’sinde baş ağrısı, baş dönmesi, konfüzyon gibi nörolojik semptomlar mevcuttu; ayrıca olguların %1,6’inde terleme ve %1,6’inde de ajitasyon saptandı.
SONUÇ: Latent fazın çoğunlukla 6 saatten kısa olması ve erişkin yaş grubu olgularda mortaliteye rastlanmaması bölgede yetişen mantarların çoğunlukla zehirli olmadığını düşündürebilmekle birlikte; bu sonuç yabani mantarların güvenli bir şekilde tüketilebileceğini göstermez.

AIM: In this study, it is aimed to investigate the extensive mushroom poisoning cases applied to the Emergency Department during a month.
MATERIALS-METHODS: The age, gender, the duration of latent phase, clinical and laboratory findings of mushroom poisoning cases were investigated.
RESULTS: 62 patients applied to the Emergency Department in total. 51.6% of who were male, 70.9% were in adult age group. When latent phase was investigated, it was seen that the symptoms in most cases (77.3%) appeared within initial 6 hours and in 17.6% of cases after 6 hours. Gastrointestinal symptoms were first existing symptoms in 87.1% cases and there was no significant difference between the age and gender groups in terms of the distribution of these symptoms (p>0.05). Nausea was found in 67.7%, vomiting in 54.8%, stomach-ache in 40.3% and diarrhea in 14.5% of patients. Neurological symptoms such as headache, dizziness and confusion were found in 17.7% of patients, sweating in 1.6% and agitation in 1.6% of patients.
CONCLUSION: Since the latent phase was shorter than 6 hours and no deaths were recorded in adult group in which no enzyme elevation was found, it could be thought that the most mushrooms in the region were not very poisonous; however, this does not indicate that wild mushrooms in this region can be safely consumed.

Abstract | Full Text PDF

Metanol odunun distilasyonu ile elde edilir. Zehirlenmesi genellikle ya viskiye karışmasıyla kazara ya da bilinçli olarak intihar amacıyladır. Hafif toksisiteden sonra serum yarılanma ömrü 14-20 saat, şiddetli toksisiteden sonra 24-30 saattir. Tedavide gastrik lavaj, fomepizol, etanol ve hemodializ kullanılır. Bu çalışma ile olgu eşliğinde metanol zehirlenmelerinin gözden geçirilmesi amaçlanmıştır.
28 yaşında erkek hasta acil servisimize bulanık görme ve sağ bacağında karıncalanma şikayeti ile başvurdu. Anamnezinden yaklaşık 8 saat önce suisid amaçlı 200 cc kolonya ve 10 adet akineton içtiği öğrenildi. FM’de genel durumu iyi, bilinç açık, oryante, koopere TA: 120/80 mmHg, Nb: 88/dk SS: 14/dk idi. Göz konsültasyonunda görme 0.6 olarak değerlendirildi.
Laboratuvar değerlendirmesinde AKG’de pH: 7.28, pO2: 131.1, pCO2: 30.5, HCO3: 20.8, biyokimyada AST: 197 U/L, ALT: 141 U/L, ALP: 188 U/L, GGT: 252 U/L, LDH: 248 U/L, diğer parametreler normaldi.
Hasta metanol intoksikasyonu kabul edilerek fomepizol 15 mg/kg yükleme, 12 saatte bir 10 mg/kg idame 3 kez verildi. %20’lik etanol yükleme dozu 0,6 g/kg ve idame dozu saatte 0,11 g/kg’dan verildi. Hasta gelişinin 38. saatinde şikayetlerinin geçmesi üzerine kendi isteğiyle taburcu edildi.

Methanol is produced by the distillation of the wood. Its poisoning happens either by mixing with whisky accidentally or consciously by suicidal purposes. Its half-life is 14-20 hours after mild toxicity, 24-30 hours after severe toxicity. It may cause severe ocular and neurological damage after severe toxicity. Treatment parameters are gastric lavage, fomepizole, ethanol and hemodialysis. In this presentation we aimed to review methanol poisoning and its results.
A 28-year-old male patient admitted to the emergency department with the complaints of blurred vision and sensation of tingling. It was learned from his history that he took 200 mL of cologne and 10 tablets of akineton® for suicidal purposes. In the physical examination, his overall position was good, conscious, oriented and cooperated. His blood pressure was 120/80 mmHg, pulse was 88/min and respiration rate was 14/min. His visual acuity was evaluated as 0.6. His laboratory parameters are: pH: 7.28, pO2: 131.1, pCO2: 30.5, HCO3: 20.8 in blood gas analysis; AST: 197 U/L, ALT: 141 U/L, ALP: 188U/l, GGT: 252 U/L, LDH: 248 U/L in biochemical evaluation.
The patient was accepted as methanol poisoning and given fomepizole as 15 mg/kg loading, and then three times 10 mg/kg every 12 hours. Then, 20% ethanol solution was given as 0,6 g/kg loading, 0,11 g/kg every hour. 38 hours after the admission he was asymptomatic and discharged with advises.

Abstract | Full Text PDF

Üst torakal spinal yaralanmaların erken tanısı son derece önemlidir. İlk muayene esnasındaki erken tanıdaki yetersizlik hastada meydana gelebilecek olan nörolojik defisit riskini 10 kat artırabilir. Travmadan kaynaklanan üst torakal spinal fraktürler sternal yaralanmalarla birlikte olabilir. Bu yazının amacı spinal ve sternal fraktürlerin birlikte olduklarında meydana getirdikleri instabiliteye dikkat çekmektir. Bu durumdaki hastalarda instabilite göz önünde bulundurulmalı ve tedavi planı da buna göre düzenlenmelidir.

Early diagnosis of upper thoracic spinal injuries has been shown to be very important. Failure of an early diagnosis during initial examination can cause a ten-fold increase in the probability of neurological deficit in patients. Fractures of the upper thoracic spine due to trauma may be associated with sternal injuries. The focus of this study is to attract the attention to the unstability caused by the combination of both spinal and sternal fractures. Patients in such conditions should be considered unstable and a treatment plan should be followed accordingly.

Abstract | Full Text PDF

Lityum yıllardır depresyon, bipolar hastalıkların tedavisi ve profilaksisinde kullanılmaktadır. Dar bir tedavi aralığına sahip olup yan etki görülmesi yüksek doz kullanımlarla sınırlı değildir. Lityum zehirlenmeleri yaşamı tehdit eden durumlar ortaya çıkarabildiği gibi dirençli kognitif ve nörolojik bozukluklara da yol açabilir. Biz dizartri ile başvuran ve başlangıçta serebrovasküler bir olay sanılan akut lityum zehirlenme olgusunu sunduk.

Lithium have been used in the prophylaxis and treatment of depression and bipolar disorder for years. Lithium has a narrow therapeutic range, and several well characterised adverse effects limit the potential usefulness of higher doses. Lithium toxicity may be life threatening, or result in persistent cognitive and neurological impairment. We present a case of acute lithium intoxication masquerading as cerebrovascular accident manifested with dysarthria

Abstract | Full Text PDF

Trakeal rüptür entübasyondan sonra nadir görülen fakat hayati tehlikesi yüksek bir komplikasyondur. Yaralanmanın yerine ve şiddetine bağlı olarak, entübasyondan sonra hem erken dönemde, hem de geç dönemde şikayet doğurabilir. Gonartroz nedeni ile başka bir merkezde opere edilen bir hastada, ekstübe edildikten 1 saat sonra solunum sıkıntısının gelişmesi, boynunda yaygın subkutan amfizem oluşması üzerine ameliyat edildiği merkezde fiberoptik bronkoskopi yapılmıştı. Bronkoskopide trakeanın posterior duvarında, sağ ana bronşun sekonder karinasının 1.5cm proksimaline kadar uzanan, yaklaşık 7-8 cm’ lik rüptür görülmesi üzerine de acil servisimize sevk edilmişti. Hasta göğüs cerrahisi ile konsülte edildi ve cerrahi tedavi kararı alındı.
Entübasyondan sonra trakeo-bronşial ağacın yaralanması anestezi sırasında ve yoğun bakımlarda daha sık görülmekle birlikte, acil servislerde de oluşabilir. Bu vakadan yola çıkarak, yaralanmaları önlemek için yapılması gerekenleri, tanı yöntemlerini, konservatif ya da cerrahi tedavi endikasyonlarını tartışmayı amaçladık.

Tracheal rupture, a rare complication of intubations, has a high mortality rate. Depending on the localization and severity of the injury, after the intubation, both in the early and the late period, tracheal rupture may cause of complaints. The patient, who had been operated because of gonarthrosis in a different center, developed respiratory depression and subcutaneous emphysema on his neck after one hour following the extubation. Then, fiber optics bronchoscopy was applied to the patient. About 7-8 cm rupture, laying down on the 1.5 cm proximity of secondary carina of the right main bronchi, on the external wall of the trachea was seen. The patient was sent to our emergency department. We consultated with thoracic surgery and operation was decided.
Although, after intubation, damage to the tracheo -bronchial tree is more often seen during anesthesia and in intensive care units, it may also occur in emergency units. So that we aim to discuss what are be done to prevent injury, to diagnose, and to treat with conservative or surgery methods.

Abstract | Full Text PDF