Abstract | Full Text PDF

Amaç: Bu çalışma, 01.06. 2009-31.12. 2009 tarihleri arasında Uludağ Üniversitesi Sağlık Uygulama ve Araştırma Hastanesi Acil Servisinde kan ve kan ürünü transfüzyonu yapılan hastaların (n=434) demografik özelliklerini, transfüzyon endikasyonlarını, kullanılan kan ürünü miktar ve cinsi ile gelişen reaksiyonlarını dökümante etmek amacıyla prospektif olarak yapılmıştır.
Gereç ve Yöntemler: Hastalar vital parametreleri değerlendirildiğinde, %83’ünde patoloji saptanmamış, %3.4’ünde hipotansiyon, %2.1’inde taşikardi %1.1’inde ateş, %9.7’sinde hipotansiyon + taşikardi ve %0.7’sinde ise hipotansiyon+ taşikardi + ateş olduğu görülmüştür. Transfüzyon yapılan hastalar hemoglobin miktarı açısından incelendiğinde %40.6’sının 7g/dL altında, %13.1’inin 7-8 g/dL arasında, %26.7’sinin 8-10 g/dL arasında ve %19.6’sının 10 g/dL üstünde olduğu belirlenmiştir. Eritrosit süspansiyonu en çok hemoglobin değerleri 7 g/dL altında olan hastalara, trombosit süspansiyonu ise en çok trombosit sayısı 10-20x103/mm3 arasında olan hastalara verilmiştir. Taze donmuş plazma transfüzyonu yapılan hastaların %51’inde oral antikoagülan kullanımına bağlı kanama olduğu tespit edilmiştir.
Bulgular: Transfüzyon yapılan hastaların %3.9’unda transfüzyonla ilişkili akut komplikasyonlar gelişmiştir. Bu komplikasyonlar incelendiğinde %1.2’sinin akut febril nonhemolitik reaksiyon (FNHR), %1.1’inin dolaşım yüklenmesi, %0.9’unun alerjik reksiyon, %0.7’sinin ise hem FNHR hem de alerjik reaksiyon olduğu gözlenmiştir. Transfüzyon yapılan hastaların %76.5’i acil servisten taburcu edilmiş, %19.4’ü hastaneye yatırılmış, %2.5’i başka bir sağlık kuruluşuna sevk edilmiş ve %1.6’sı da acil serviste ölmüştür.
Sonuç: Çalışmamız süresince elde ettiğimiz tüm bu tespitler ışığında, acil serviste çok sayıda transfüzyon yapıldığını, endikasyon belirlemede belirli bir protokole bağlı kalınmadığını ve daha çok poliklinik takibinde olan hastalara ve destek niteliğinde transfüzyon yapıldığını söyleyebiliriz.

Objective: This study was designed prospectively to investigate the demographic data of patients (n=434) who received blood and blood products at the Uludag University Medical Faculty Research Hospital Emergency Service between June 2009 and December 2009. The indications for the blood products used, the amount and the type of products used and the documentation of reactions were investigated and compared with data in the literature.
Materials and Methods: 83.0% patients had normal vital parameters, 3.4% had hypotension, 2.1% had tachycardia, 1.1% had fever, 9.7% had hypotension and tachycardia and 0.7% had hypotension, tachycardia and fever. In terms of hemoglobin levels, 40.6% of patients had a level below 7 g/dL, 13.1% were between 7-8 g/dL, 26.7% were between 8-10 g/dL and 19.6% were above 10 g/dL. The patients who were transfused with an erythrocyte suspension were mostly the group who had a hemoglobin level below 7 g/dL. Platelets were transfused mostly for thrombocytopenia in patients with a platelet count between 10-20 x 103/mm3.
Results: Of all transfused patients, 3.9% had an acute complication related to transfusion. 1.2% of these were acute febrile non-hemolytic reactions (FNHR), 1.1% were heart failure, 0.9% were allergic reactions and 0.7% were both FNHR and allergic reactions. 76.5% of all transfused patients were discharged from the emergency department, 19.4% were hospitalized, 2.5% were sent to other hospitals and 1.6% died in the emergency department.
Conclusion: In light of our findings, it can be seen that many transfusions are performed in the emergency department, transfusion protocols are not normally followed and most transfusions are performed to support the outpatient clinic.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Bu çalışmanın amacı acil servisteki kardiyopulmoner resüsitasyonda, kardiyak ultrasonografinin (USG) resüsitasyonu yönlendirmedeki etkinliğinin değerlendirilmesidir.
Gereç ve Yöntemler: Bu çalışma Ocak 2010 ve Aralık 2012 tarihleri arasında, Gaziantep Üniversitesi Tıp Fakültesi acil servisinde kardiyopulmoner resüsitasyon uygulanan 73 hastada prospektif olarak yapıldı. Kardiyak USG uygulaması acil kardiyak USG kursu görmüş deneyimli iki hekim tarafından apikal ve subksiphoid pencereden gerçekleştirildi. Sonografi cihazı olarak SonoSite Titan kullanıldı. USG değerlendirmesi ve nabız kontrolleri eş zamanlı yapıldı. İstatiksel analiz için SPSS 18.0 kullanıldı.
Bulgular: Olguların 38’i erkek, 35’i kadın idi. Kardiyopulmoner arrestin %57.5’i hastane dışında meydana gelmişti. İlk değerlendirmede hastaların %8.2’sinde femoral nabız var iken, %91.8’inde yoktu. Aynı anda monitörde hastaların %31.5’inde düzenli ritim var iken, %54.8’inde ise ritim yoktu ve %13.7’sinde ventriküler fibrilasyon vardı. USG ile bakıda %13.7’sinde kalp atımı, %9.6’sında ventriküler fibrilasyon tespit edildi, %76.7’sinde kalp atımı görülmedi. USG ile eş zamanlı değerlendirmede; 42 kişide asistoli, 2 kişide normal atım, 14 kişide kapak hareketi, 7 kişide ventriküler fibrilasyon tespit edilirken, 2 kişide perikardiyal tamponat, 4 kişide sağ ventrikül genişlemesi, 1 kişide global hipokinezi, 1 kişide ise hipovolemi tespit edildi.
Sonuç: Kardiyak USG acil hekimleri tarafından kardiyopulmoner resüsitasyonun yönetiminde ve uygun kararlar vermede yardımcı bir yöntem olarak kullanılabilir.

Objective: The purpose of this study was to evaluate the effectiveness of using cardiac ultrasound in emergency departments to direct resuscitation after cardiopulmonary arrest.
Material and Methods: The study was performed prospectively on 73 patients who underwent cardiopulmonary resuscitation in the emergency department at Gaziantep University Faculty of Medicine between January and December 2010. Two senior doctors, who had received emergency cardiac ultrasonography training, performed the cardiac ultrasound, which was done from the apical and subxiphoid windows. SonoSite Titan was used as the sonography device. Ultrasound evaluation and pulse controls were performed spontaneously. SPSS 18.0 was used for statistical analysis.
Results: The cases included 38 males and 35 females. 57.5% of the cardiopulmonary arrest incidents occurred out of the hospital. Only 8.2% of patients had a femoral pulse during the initial evaluation; 91.8% showed no femoral pulse. Although 31.5% of patients had a regular rhythm, 54.8% did not, and ventricular fibrillation was present in 13.7% of patients. Ultrasound inspection detected a heart rate in 13.7% of patients and ventricular fibrillation in 9.6%. In 76.7% of the cases, no heart rate was observed. There were 42 patients with asystole, two with a normal rate and 14 with valvular motion. Ventricular fibrillation was detected in seven cases, and following the evaluation performed simultaneously with ultrasound, pericardial tamponade was found in two and right ventricular enlargement in four cases. Global hypokinesia was detected in one patient and hypovolemia in one patient.
Conclusion: Doctors trained in emergency cardiac ultrasonography can use cardiac ultrasound as a supplementary method for managing cardiopulmonary resuscitation and making appropriate decisions.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Acil serviste hızlı sonuç veren venöz kan gazı potasyum değerlerini laboratuar potasyum sonuçları ile karşılaştırmak ve yerine kullanılabilirliğini araştırmak.
Gereç ve Yöntemler: 01.01.2011-21.03.2011 tarihleri arasında acil servise başvuran hastalardan eş zamanlı olarak laboratuvarda venöz kan elektrolitleri ve venöz kan gazı çalışılmış olan 99 hastanın kayıtları geriye dönük olarak gözden geçirildi. Veriler istatistik programına (SPSS For windows version 9.0) girilerek analiz edildi.
Bulgular: Laboratuar potasyum değerleri ortalama 4.50 mmol/l (SD 0.86 mmol/l %95 CI 4.32-4.66 mmol/l, min: 3.1 mmol/l, max: 7.3 mmol/l) bulundu. Venöz kan gazı potasyum değerleri ortalama 3.94 mmol/l (SD 0.79 mmol/l, %95 CI 3.78-4.09 mmol/l, min: 2.25 mmol/l,max: 6.37 mmol/l) bulundu. Laboratuar potasyum değerleri ile venöz kan gazı potasyum değerleri arasındaki ortalama fark 0.56 mmol/l (SD 0.41 mmol/l, %95 uyumluluk sınırı -0.24 mmol/l ile 1.36 mmol/l arası, %95 CI 0.48-0.64 mmol/l p<0.001) bulundu. Korelasyon katsayısı (r=0.882 p<0.001) sonuçlar arasında anlamlı derecede pozitif korelasyon bulundu. %97’sinde (n=96) laboratuar potasyum sonuçları venöz kan gazı potasyum sonuçlarından daha yüksekti.
Sonuç: Bu çalışmada laboratuar potasyum değerleri ile venöz kan gazı potasyum değerleri arasında anlamlı fark bulundu. Bu sonuca göre venöz kan gazı potasyum değeri laboratuar potasyum sonuçları yerine kullanılması uygun değildir. Ancak acil servislerde özellikle hızlı tedavi kararlarının verilmesi gereken kritik hastalarda venöz kan gazı potasyum değerleri laboratuar sonuçları çıkana kadar potasyum değerini tahmin etmede kullanılabilir. Bu konuda daha geniş prospektif çalışmalara ihtiyaç vardır.

Objective: To compare venous blood gas potassium levels, which provides rapid results, with laboratory potassium levels.
Material and Methods: We reviewed the data of patients who had been referred to our emergency service between January 1 2011 and March 21 2011. Concurrent venous blood gas potassium levels and laboratory potassium levels from 99 patients were included. The data were analyzed using SPSS for Windows version 9.0.
Results: Laboratory potassium levels were found to be 4.5 mmol/l (SD 0.86 mmol/l, 95% CI 4.32-4.66 mmol/l, min. 3.1 mmol/l, max. 7.3 mmol/l). Venous blood gas potassium levels were found to be 3.94 mmol/l (SD 0.79 mmol/l, 95% CI 3.78-4.09 mmol/l, min. 2.25 mmol/l, max. 6.37 mmol/l). The difference between laboratory potassium levels and venous blood gas potassium levels was 0.56 mmol/l (SD 0.41 mmol/l, 95% limits of agreement were from -0.24 mmol/l to 1.36 mmol/l, 95% CI 0.48-0.64 mmol/l). Both potassium levels were highly correlated (r= 0.882, p<0.001). Laboratory potassium levels were higher than venous blood gas potassium levels in 97% of patients.
Conclusion: In this study, laboratory potassium levels were found to be higher than venous blood gas potassium levels. According to these results, venous blood gas potassium levels cannot be used in place of laboratory potassium levels. However, in emergency services, blood gas potassium levels may be used for especially critical patients until laboratory potassium levels are obtained. Further investigations are needed on this topic.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Özofagus yabancı cisim aspirasyonları; tanı ve tedavisi geciktiğinde ölümle sonuçlanabilen komplikasyonlara yol açabilmektedir. Bizde kliniğimize özofagus yabancı cismi tanısıyla başvuran olguları retrospektif olarak değerlendirip, erken tanının önemini ve tedavi yöntemlerini irdelemeyi amaçladık.
Gereç ve Yöntemler: Ağustos 2008 ile Haziran 2011 tarihleri arasında Antakya Devlet Hastane’si ve Mustafa Kemal Üniversitesi Göğüs Cerrahi kliniği’nde özofagus yabancı cismi tanısıyla yatarak tedavi gören 52 olguyu; yaş, cinsiyet, yabancı cisim tipi, hastaneye başvurma süresi, yabancı cismin lokalizasyonu, uygulanan tedavi, semptom ve komplikasyonlar açısından retrospektif olarak değerlendirildi.
Bulgular: Olguların en küçüğü 12 aylık, en büyüğü 80 yaşında olup 24’ü (%46) erkek, 28’i (%54) kadın idi. 34’ü (%65) 60 yaş ve üzeriydi. Bu yaş grubunda çıkarılan yabancı cisimlerin %50’sini kemik oluşturuyordu. Olgularda; en sık yakınmayı hipersalivasyon (%58) oluşturmaktaydı. Bunu disfaji (%20), batma hissi (%15), dispne (%7) takip ediyordu. Hastalarda yabancı cisim çıkarılma işlemi sonrasında komplikasyonla karşılaşılmadı.
Sonuç: Özofagus yabancı cisimleri hayatı tehdit edebilecek komplikasyonlarından dolayı çok önemlidir. Bu nedenle erken tanı ve tedavi önemlidir. Tedavisinde; rijit özofagoskopi en güvenilir yöntem olmaya devam etmektedir.

Objective: Foreign bodies in the esophagus can lead to fatal complications if diagnosis and treatment are delayed. The importance of early diagnosis and treatment methods were evaluated in this retrospective study on cases admitted to our clinics with a diagnosis of esophageal foreign body.
Material and Methods: Fifty-two patients who had been admitted to Antakya State Hospital and the Department of Thoracic Surgery at Mustafa Kemal University with a diagnosis of esophageal foreign body between August 2008 and June 2011 were evaluated retrospectively for age, gender, type of foreign body, time interval to admission, location of the foreign body, treatment method, symptoms and complications.
Results: Twenty-eight of the patients were female (54%) and 24 were male (46%). The youngest patient was 12 months old and the oldest was 80 years old. Thirty-four patients (65%) were aged 60 and over. In this age group, 50% of the removed foreign bodies were bone. Hypersalivation was the most common symptom among patients (58%), followed by dysphasia (20%), a stinging sensation (15%) and dyspnea (7%). No patients developed complications after the removal of the foreign body.
Conclusion: Esophageal foreign bodies are significant due to the life-threatening complications they may cause. Thus, early diagnosis and treatment are crucial. Rigid esophagoscopy is still the most reliable method of treatment.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Bu çalışmada travma nedeniyle patella fraktürü tespit edilen olgularımızın sosyodemografik özellikleri, tedavi yöntemleri ve sonuçları incelenmiştir.
Gereç ve Yöntemler: Ocak 2008-Haziran 2010 tarihleri arasında acil serviste kapalı patella kemiği kırığı tanısı konulan 23 olgu retrospektif olarak değerlendirilmiştir. Olguların acil servise başvurusundaki ön-arka ve yan grafilerine göre kırıklar sınıflandırıldı. Klinik sonuçların değerlendirilmesinde Böstman ve arkadaşlarının geliştirdiği skorlama sistemi kullanıldı.
Bulgular: Patella kırıklarında 16 olgu ile trafik kazası en sık rastlanan yaralanma nedeni mekanizması idi (%69.5). Kırıkların 21’i (%91.3) B1 tipi (nondeplase, parçalı olmayan) kırık iken, 2’si (%8.7) B2 tipi (deplase ve çok parçalı) kırık idi. B1 tipi kırıkların, 9’u distal uç, 8’i transvers, 4’ü ise longitudinal kırık idi. Olguların 21’i cerrahi, 2’si konservatif olarak tedavi edildi. Cerrahi olarak tedavi edilen olgulardan 7’sine vida veya kirschner telleri ile osteosentez, 6’sına modifiye anterior gergi bandı ile osteosentez, 5’ ine kirschner teli ve modifiye anterior gergi bandı kombinasyonu, 3’üne parsiyel patellektomi uygulandı. Olguların 8’inde mükemmel (%34.8), 10’unda iyi, (%43.5) ve 5’inde kötü sonuç (%21.7) alındı.
Sonuç: Patella kırıkları nadir rastlanan bir kırık çeşidi olmasına rağmen klinik sonuçları bakımından önemli bir sorun teşkil etmektedirler.

Objective: The socio-demographic features, treatment methods, and clinical outcomes of our cases established to have patellar fractures due to trauma were assessed in this study.
Materials and Methods: Twenty-three cases who were diagnosed with closed patellar bone fractures between January 2008 and June 2010 were retrospectively evaluated. The fractures were classified with respect to anteroposterior and lateral radiographies of the cases at the time of admittance to the emergency department. The scoring system developed by Böstman et al. was used in assessing clinical outcomes.
Results: Motor vehicle accident was the most common injury mechanism of patellar fracture in 16 cases (69.5%). While 21 (91.3%) of the fractures were type B1 (nondisplaced, unfragmented) fractures, 2 (8.7%) were type B2 (displaced, multiple fragmented) fractures. Of the type B1 fractures, 9 were distal pole, 8 were transverse, and 4 were longitudinal fractures. While 21 of the cases were treated surgically, 2 were conservatively treated. Among the surgically treated cases, 7 were managed by osteosynthesis in combination with either a screw and kirschner wire, 6 by osteosynthesis using modified anterior tension band, 5 by a combination of Kirschner and modified anterior tension band, and 3 by partial patellectomy. Eight cases gave perfect results (34.8%), with 10 cases giving good results (43.5%), and 5 cases giving poor results (21.7%).
Conclusion: Although patellar fractures are rarely encountered, they represent an important issue in terms of their clinical outcomes.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Acil Tıp Uzmanlarının en önemli uğraş alanlarından birisi de afet tıbbıdır. Afet tıbbındaki sağlık hizmetleri bireysel sağlık hizmetlerinden çok farklıdır. Bu tür olaylarda triaj uygulaması hastaneler için büyük bir problem olsa da tüm tıbbı müdahaleleri kolaylaştırmaktadır. Bu çalışmada, hastane afet planı ve Van depreminde acil servisteki triaj uygulamamızı sunmayı amaçladık.
Gereç ve Yöntemler: Van depreminde, Van Bölge Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nde triaj uygulamasında renk kodlama sistemi kullanıldı. Hastanedeki tüm bölümler ve personelin görevi görev yeri belirlendi. Acil servis ve resüsitasyon odası kırmızı alan, müdahale çadırları sarı alan, hastane bahçesi yeşil alan, morg siyah alan olarak belirlendi Hastane girişinde ve belirlenen her alanda travma ekibi ve bir acil tıp uzmanı bulunduruldu.Hastalar belirli aralıklarla tekrar değerlendirildi.
Bulgular: Meydana gelen 3 depremde1090 yaralı başvurdu.Atmış sekiz olgu kaybedildi.toplam triaj süresi 1350 dk olup ortalama triaj süresi 1.23 dk.dır.
Sonuç: Her hastanenin kendine ait bir afet planı olmalı ve afet planı hazırlanmasında, yürütülmesinde acil tıp uzmanları bulunmalıdır. Afet planı içinde tatbikatlar yapılmalı ve tatbikatlar genişletilip il genelindeki bütün hastaneler ve diğer kurumları da kapsamalıdır.

Objective: One of the most important occupation field of emergency medicine specialists is disaster medicine. Health services within disaster medicine are quite different from individual health services. Although triage practice is a great problem for hospitals in such kind of incidents; it enables all the medical interventions. In this study, we have aimed to present hospital emergency plan and our triage practice in emergency unit in Van earthquake.
Material and Methods: Color coding system was used in triage practice ay Van Region Education and Research Hospital in Van earthquake. All the units, duties of personnel and the places of duty were determined. Emergency unit and recucitation room was marked with red area, intervention tents were marked with yellow area, hospital garden was marked with green area, morgue was marked with black area. There was a trauma team and an emergency medicine spacialist at the entrance of hospital and every corner determined. Patients were evaluated again and again periodically.
Results: One thousand ninety patients registered in three earthquakes in total. There were 68 casualties. Total triage duration was 1350 minutes and average triage duration is 1.23 min.
Conclusion: Every hospital should have their own disaster plan and emergency medicine specialists must be available in the preparation and conduction of disaster plans. Demonstrations should be carried out within disaster plan; demonstrations should be expanded in a way that it would include all the hospitals and other institutions in the city.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Bu çalışmanın amacı, organik fosforlu insektisitlerle zehirlenen hastaların takip ve tedavisi sırasında karşılaşılan komplikasyonlar ve bu komplikasyonların hastanın tedavi süresine etkisini araştırmaktır.
Gereç ve Yöntemler: Bu çalışmaya üçüncü basamak bir üniversite acil servisinde Mart 2004-Eylül 2005 tarihleri arasında organik fosforlu insektisit (OPi) zehirlenme tanısı konulan hastalar alındı.
Bulgular: Çalışmaya 34 hasta alındı. Hastalardan 7’sine solunum yetmezliği nedeni ile mekanik ventilasyon uygulandı. Solunum yetmezliği olan hastalarda glaskow koma skalası (GKS)<9 olarak belirlendi. Hastaların 8’inde geliş serum amilaz düzeyi >300 U/L (normal değerin üst sınırının 3 kat fazlası) bulundu. Bu hastalarda toplam kullanılan atropin dozu ve hastanede kalış süreleri diğer hastalardan daha yüksek bulundu.
Sonuç: Özelikle solunum yetmezliği gelişen ve hiperamilazemisi olan hastaların klinik tabloları daha ağır, atropin ihtiyaçları daha yüksek ve hastanede kalış süreleri uzundur. Bu dönemde GKS entübasyon ihtiyacını saptamak için kullanışlı bir yöntemdir.

Objective: The goal of the study was to investigate the complications encountered during the follow up and treatment of the patients intoxicated with insecticides that contain organic phosphorus and assess the effects of these complications on the treatment periods of these patients.
Material and Methods: Patients who presented to the tertiary care emergency department with the diagnosis of intoxication with insecticides containing organic phosphorus (OPi) between March 2004-September 2005 were included into the study.
Results: Thirty four patients were included into the study. Seven of them underwent mechanical ventilation due to respiratory failure. The Glasgow Coma Scale (GCS) score was found to be <9 in patients with respiratory insufficiency. Eight of them had an initial serum amylase level of >300 U/L. The total dose of atropine used in these patients and the duration of hospital stay were found to be higher than in the other patients.
Conclusion: The clinical presentation and course of the patients especially with respiratory failure and hyperamylasemia are observed to be more serious, their atropine needs are greater r and they have longer hospital stays. GCS is a useful parameter in determining the need for intubation.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Maksillofasial travmalar sıklıkla morbidite ve değişik derecede fonksiyonel ve estetik hasarla ilişkilidir. Gelişmekte olan ülkelerde en sık neden trafik kazası iken, gelişmiş ülkelerde kişiler arası saldırı daha sık gözlenmektedir. Maksillofasial travmaların etyolojisi, insidansı, demografik özellikleri ve eşlik eden yaralanmaların değerlendirilmesi amaçlandı.
Gereç ve Yöntemler: Prospektif olarak yapılan çalışmaya acil servisimize yaklaşık bir yıl boyunca getirilen maksillofasial travmalı hastalar dahil edildi. Hastaların yaşı, cinsiyeti, travma nedeni, eşlik eden yaralanmalar ve travma tipi kaydedildi.
Bulgular: Çalışmaya 401 hasta alındı. Hastaların ortalama yaşı 22.59 (±19.25) idi ve olguların büyük çoğunluğu erkekti (%75.3). Hastaların %63.1’inde yumuşak doku travması, %15.2’sinde göz travması, %16.9’unda nazal fraktür, %3.7’sinde mandibula fraktürü, %2.2’sinde maksilla fraktürü, %1.5’inde zigomatik fraktür, %1’inde ise frontal fraktür mevcuttu. Travma nedeni olarak en sık düşme (%36.7) gözlenirken bunu darp (%16.9) ve trafik kazası (%15.7) izledi. Hastaların %3.2’si alkollüydü. En sık eşlik eden travma kafa travması (%15.9) idi.
Sonuç: Maksillofasial travmalar en sık düşme sonucu oluşur, olguların büyük çoğunluğu erkektir ve sıklıkla kafa travması eşlik eder. Bu hastaların ülkemizdeki epidemiyolojik verileri kısıtlı olup, çalışmamızla epidemiyolojik verilere katkıda bulunmayı amaçladık.

Objective: Maxillofacial traumas are often related to morbidity and functional and easthetic damage of different degrees. While the most common cause is a traffic accident in developing countries, in developed countries interpersonal violence is seen more often. This study aimed to qualify the etiology, incidence and demographic characteristics of maxillofacial traumas and the injuries that accompany them.
Materials and Methods: The patients with maxillofacial traumas who have attended our emergency department during one year were included in this prospective study. The ages and genders of the patients, causes and types of the trauma were recorded.
Results: 401 patients were included in this study. The average age of the patients was 22.59 (±19.25) and the majority of the cases were men (75.3%). In 63.1 percent of the cases soft tissue traumas, in 15.2 percent eye traumas, in 16.9 percent nasal fracture, in 3.7 percent mandibula fracture, in 2.2 percent maxilla fracture, in 1.5 percent zygomatic fracture and in 1 percent frontal fracture were observed. Falls were recorded as the most common cause of trauma (36.7%), the second assaults (16.9%) and the third was traffic accidents (15.7%). Alcohol consumption was recorded in 3.2 percent of the patients. The most common accompanying trauma was head trauma (15.9%).
Conclusion: Maxillofacial traumas occur as a result of a fall. The majority of the cases are men and head traumas are also present. In our country, the epidemiological data of these patients is limited, and therefore in this study we aimed to contribute to the epidemiological data.

Abstract | Full Text PDF

Amaç: Resusitasyon tam donanımlı bir bilgiyle yapılması gereken bir işlemdir.Bu çalışmamızda hekimlerimizin resüsitasyonu ne kadar bildiğini ve güncel kılavuzların kardiyopulmoner resüsitasyon (KPR) sırasında ne kadar uygulanabildiğini araştırmayı planladık.
Gereç ve Yöntemler: Çalışmamıza eğitim araştırma hastanesi, üniversite hastanesi ve 112 komuta merkezinde çalışan toplam 134 hekim katıldı. Yaş, uzmanlık dalı, mezun oldukları üniversite, uyguladıkları aylık KPR sayısı gibi soruların yanında resüsitasyona dair bir anket uygulandı. Çalıştıkları hastaneye göre devlet hastanesi, üniversite hastanesi ve 112 komuta sisteminde çalışan hekimlerin bilgi düzeyleri karşılaştırıldı.
Bulgular: Katılımcıların %24.6’sının (n=33) ILCOR protokollerini doğru uygularken, %38.8’inin (n=52) protokolleri yanlış ya da eksik uyguladığı, %24.6’sının (n=33) ise bilmediği tespit edildi. Hekimleri çalıştıkları birime göre yapılan değerlendirmede en iyi sonuçlar üniversite hastanesinde çalışan hekim grubunda elde edildi ve ancak başarı oranı sadece %50 civarındaydı. 112 komuta merkezi ve eğitim araştırma hastanesi grubunda bu oran daha da düşüktü.
Sonuç: Türkiye’deki kardiyopulmoner resüsitasyona yönelik eğitim sistemi tekrar gözden geçirilerek resüsitasyon protokollerinin daha güncel bilgilerle uygulanmasının sağlanması ve günlük pratikte bu bilgilerin daha fazla kullanılabilmesi için acil tıp sisteminin de içinde bulunduğu, hizmet içi eğitim programlarının oluşturulması gerektiği kanaatindeyiz.

Objective: Resuscitation is a procedure which needs to be done with fully-equipped knowledge. In this study, we aimed to investigate how much the physicians knew about resuscitation and the current guidelines were applied during the resuscitation.
Materials and Methods: A total of 134 physicians working in the training and research hospitals, the university hospitals and 112 emergency medical services. A survey including questions about the participants’ resuscitation knowledge, age, specialty, the university graduated from and the number of cardiopulmonary resuscitations (CPR)carried out in a month was performed. The level of knowledge of the physicians working in the training and research hospitals, the university hospitals and 112 emergency medical services were compared.
Results: We determined that, while 24.6% (n=33) of the participants applied the ILCOR protocols correctly, 38.8% (n=52) of them applied the protocols incorrectly or incompletely and 24.6% (n=33) of them did not know the protocols. The evaluation was performed according to the physician’s work place and the best results were obtained from the university hospital physicians, but the success rate was achieved in only around 50%. This rate was even lower in the training and research hospital and 112 emergency medical services groups.
Conclusion: By reviewing the cardiopulmonary resuscitation training system in Turkey, implementation of resuscitation protocols with more current information should be provided. We believe that it is necessary to establish the in-service training programs, including the emergency medical system, as a part of training for using current information in daily practice.

Abstract | Full Text PDF

Ayak ve ayak bileği çevresinde, normal anatomik varyant sayılan çok sayıda aksesuar ve sesamoid kemik bulunmaktadır. Bunlar genellikle herhangi bir klinik önem taşımazlar ve tesadüfi bir radyolojik bulgu olarak saptanırlar. Ancak, travma varlığında, bu kemikçikler radyolojik olarak yanlış tanıya ve gereksiz tedavilere neden olabilirler. Bu sebeple, acil hekimlerinin normal anatomik varyantları tanıması, aksesuar ve sesamoid kemikler hakkında bilgi sahibi olması önemlidir. Bu derlemede aksesuar ve sesamoid kemikle ile karışıklığa neden olabilecek kırıklar ve ayak ve ayak bileği çevresinde bulunan en yaygın aksesuar kemikçikler özetlemiştir.

Numerous normal anatomic variants including different accessory ossicles and sesamoid bones are found around the foot and ankle region. They are usually of no clinical importance and are often recognized as an incidental radiographic finding. However, in the context of trauma, these ossicles may cause misdiagnosis due to various radiological pitfalls and this may result in under or overtreatment. Therefore, a thorough knowledge of these accessory ossicles and sesamoid bones is important for the physician to recognize the pathologic process and normal anatomic variants. This pictorial review summarizes the most common accessory ossicles found around the foot and ankle in skeletally mature subjects and the fractures that may cause confusion with accessory ossicles and sesamoid bones.

Abstract | Full Text PDF

Sağlık kurumunda şiddet; hasta, hasta yakınları ya da diğer başka bir bireyden gelen, sağlık çalışanı için risk oluşturan sözel ya da davranışsal tehdit, fiziksel saldırı veya cinsel saldırıları içermektedir. Son yıllarda dünyanın her yerinden yaş, cinsiyet, ırk, din, dil, eğitim düzeyi ayırt etmeksizin toplumdaki bütün bireyleri etkileyen şiddet, giderek günlük yaşamımızın bir parçası haline gelmekte, herkes ve her sektör için önemli bir sağlık sorunu olarak karşımıza çıkmaktadır. Sağlık alanında hizmet verenler diğer iş alanlarında çalışanlara göre 16 kez daha fazla saldırıya uğramaktadır. Şiddet uygulayan kişiler genellikle otuz yaş altı, erkek, düşük sosyoekonomik düzeye sahip, yasal veya yasal olmayan sebeplerle silah bulundurabilen, otorite ile sorunları olup daha önce yasal sorunlar yaşayan veya tutuklanma öyküsü olan kişilerdir. Bu kişilerin çoğunluğunun alkol ya da madde kullanımı öyküleri vardır. Şiddetin başlıca nedenleri arasında uzun bekleme süreleri, hasta ve yakınlarının aşırı istekte bulunması, eğitim düzeylerinin düşük olması, stresli hasta yakınları, kalabalık ve gürültülü ortamlar, uzun çalışma süreleri, yanlış anlama gibi iletişim problemleri ve kişisel sorunlar, personel yetersizliği ve yorgunluğu, basında çıkan provakatif içerikli yanlış haberler, yetersiz güvenlik ve polis desteği, krizleri yönetmede yetersizlik gibi sebepler yer almaktadır. En çok şiddette maruz kalan sağlık çalışanları başta hemşireler olmak üzere acil servis çalışanlarıdır. Acil servis ortamları başta olmak üzere, dâhiliye servisleri, anestezi klinikleri, yoğun bakımlar, bekleme salonları, park yerleri, koridorlar ve kafeteryalar da şiddet için riskli alanlardır. Sağlık kurumlarındaki şiddetin az oranda bildirilmesinin en önemli nedeni, sadece yaralanma gibi ciddi olayların şiddet olarak algılanması, diğerlerinin mesleklerinin bir doğası olarak algılanmasıdır. Şiddette maruz kalanlar şiddet sonrası emosyonel, fizyolojik, psikiyatrik sorunlar yaşamakta; iş performansı ve sosyal ilişkileri zedelenmektedir. Sağlık personeline yapılan sözel saldırılar, yaralamalar, darp ve öldürmeye ilişkin hükümler Türk Ceza kanunlarının genel hükümlerine tabi tutulmaktadır.

Violence in healthcare from patients, relatives or any other person includes verbal or behavioral threat, physical or sexual assault that constitutes a risk to health workers. In recent years, throughout the world, violence has affected all part of society without distinguishing age, gender, race, religion, and language and education level. Gradually, violence becomes a daily part of our life and it affects everyone and every sector as a health problem. Health care staff are exposed to violence 16 times more often than in the other employments. Generally, the people who resort to violence are males under 30 years old,who have a low socioeconomic level, keep weapons legally or illegally, have problems with authority and have legal problems or a history of arrests. The majority of these people have a history of alcohol and abuse. Long waiting periods, extreme requests of patients and their relatives, low education levels, relatives with stress, crowded and noisy environments, long working hours, communication and personal problems, insufficient and tired personnel, wrong and provocative news in the press, insufficient security and police support and lack of sufficient personnel to manage crises are the main causes of violence. Among the health care staff, initially nurses and then emergency departments staff are most exposed to violence. At first, emergency departments, then internal services, anesthesiology clinics, intensive care units, waiting rooms, parking places, corridors and cafeterias are risk locations for violence. The most common cause of fewer reports of violence in health institutions is that the victims perceive serious issues such as injury as violence,which is perceived as part of their job. After assaults, the victims have emotional, physiological, and psychiatric problems, and their work performance and social relationships are damaged. The verdicts related to verbal assaults, injuries, blows and murder are dependent on the general Turkish Criminal Law.

Abstract | Full Text PDF

Primer Omentum Torsiyonu (POT) çocuklarda akut apandisiti taklit eden akut karnın çok nadir sebeplerinden biridir. Çocuklarda POT klinik ve laboratuar bulguları olarak akut apandisite çok benzediği için preoperatif ayırıcı tanısı oldukça zordur. Biz burada tecrübelerimizi paylaşmak istedik. Bizim kliniğimizde Eylül 2005 ile Eylül 2010 yılları arasındaki POT tanısı alan çocukların kayıtları retrospektif olarak tarandı. Akut apandisit ön tanısı ile ameliyat edilen 768 hastanın 4’ünde POT tespit edildi. POT tespit edilen hastalar klinik bulgular, laboratuar, tanısal radyolojik tanıları hem de cerrahi ve patolojik bulguları açısından tartışıldı. Hastaların yaş ortalaması 10.2 yıl (8-12 yaş) idi. Kiloları %90 persentilin üzerindeydi ve obezdi. Akut apandisit ön tanısı ile ameliyat edilen bu hastalarda apandiks tamamı ve sağ alt kadranda torsiyone olmuş iskemik omentum görüldü. Biz bu retrospektif calışmamızda POT’lu 4 cocuğa ait tecrubelerimizi sunduk ve bu vakaların tanı ve tedavi yaklaşımları tartışıldı.

Primary Omental Torsion (POT) is a very rare cause of acute abdomen mimicking acute appendicitis in children. In the pediatric age group the clinical presentation and laboratory findings are similar to those of acute appendicitis, and it is extremely difficult to diagnose preoperatively. We would like to share our experiences here. We retrospectively reviewed the medical records of children diagnosed for POT, from September 2005 to September 2010 at our department. Among 768 children operated on for acute appendicitis, four patients were diagnosed with POT. We discussed the POT patient’s clinical presentation, laboratory findings, diagnostic imaging results as well as surgical and pathologic findings in this study. The mean age of patients was 10.2 years (8-12 years). All patient weight percentages were over 90% for their age group and all of them were obese. These patients were operated on with the diagnosis of acute appendicitis, the appendix was normal and ischemic omental torsion was seen in the lower right quadrant. In this retrospective study, we present our experience in four children with POT and discuss the diagnostic and therapeutic implications of this entity.

Abstract | Full Text PDF

Tiroid fırtınası klasik olarak öncesinde tanı konmamış veya kötü tedavi edilmiş hipertiroidik hastalarda görülen, yaşamı tehdit eden, hipermetabolik durumdur. Tiroid fırtınası sık tartışılan bir konu olmakla beraber acil serviste görülme sıklığı nadirdir. Tedaviye rağmen mortalite halen %20-40 civarındadır.Ancak erken tanı ve tedavi ile mortalite ve morbiditenin azaltılabileceği belirtilmektedir. Biz acil servise solunum sıkıntısı şikayeti ile gelen ve tiroid fırtınası tanısı konulan bir olguyu sunduk.

Dyspnea due to thyroid storm in an emergency service Thyroid storm (TS) is a metabolic condition which is usually seen in patients with undiagnosed or poorly-treated hyperthyroid diseases. Although this condition is a common metabolic condition, the incidence of TS in emergency services is rare. Even though there has been advancement in treatment modalities, TS still has a mortality rate of 20-40%. This high mortality and morbidity rate could be reduced by early diagnosis and treatment. Here in we present a TS patient admitted to our emergency service due to dyspnea.

Abstract | Full Text PDF

Difüz alveolar hemoraji (DAH) akut solunum yetmezliğine neden olabilen tıbbi bir acildir. DAH’ın tanısı mümkün olduğunca erken konmalı ve tedavisine erken başlanmalıdır. Kollajen vasküler hastalıklar gibi farklı nedenlere bağlı gelişmesine rağmen, warfarin tedavisi sonucunda DAH gelişmesi nadirdir. Bu yazıda acil serviste kontrolsüz warfarin tedavisine bağlı DAH tanısı alan bir olguda, DAH’ın klinik özellikleri, tanı ve tedavi seçenekleri tartışılmıştır.

Diffuse alveolar hemorrhage (DAH) is a medical emergency which can cause acute respiratory failure. The diagnosis and treatment of DAH should be carried out as soon as possible. Even though it has various causes such as collagen vascular diseases, warfarin therapy is a rare cause of DAH. We discuss herein the clinical features, diagnosis and therapy options of DAH due to uncontrolled warfarin therapy in a case who presented to the Emergency Department.

Abstract | Full Text PDF

Metformin sık kullanılan, metabolizma üzerine pozitif etkileri olan bir oral anti-diyabetik ilaçtır. Karbohidrat metabolizmasına, lipid profiline ve kilo dengesine etkileri ve diğer ilaçlara gore daha ucuz olması gelişmekte olan ülkelerde sıkça kullanılan bir ilaçtır. Hemodiyaliz gerektiren kronik böbrek yetmezliği gibi kronik hastalıklar metformin kullanımı için kontrendikasyon olsa da mevcut bulgular metforminin diğer anti-diyabetik ilaçlarla karşılaştırıldığında laktik asidoz için artmış riskinin bulunmadığını göstermektedir. Bu vakada acil servise bilinç bulanıklığıyla gelen metformin tedavisi ve son dönem böbrek yetmezliği nedeniyle hemodiyaliz uygulanan bir hastayı sunduk. Metformin ilişkili laktik asidoz tanısı konmuş ve hastanın kliniği hemodiyaliz sonrası normale dönmüştür.

Metformin is a widely used oral-antidiabetic with positive effects on metabolism. Its effect on carbohydrate metabolism, lipid profile, weight balance and low price makes it the common choice of treatment in developing countries. Although chronic conditions such as chronic renal failure necessitating hemodialysis are contra-indicated for metformin use, current data shows that, when compared to other oral-atidiabetics, metformin is not associated with an increased risk of lactic acidosis. We describe a patient on metformin therapy with hemodialysis treatment for end stage renal disease, presenting to the emergency department with altered mental status. Metformin-induced lactic acidosis was diagnosed and he was treated with hemodialysis.

Abstract | Full Text PDF